Co wolno katolikowi?

[Andej]

Czas poświęcony Bogu, zawsze ma znaczenie.
A do doskonałości trzeba dążyć. Pomalutku. Sukcesywnie. Uparcie.
Kto nigdy nie upadł?
Najważniejsze, aby się potem podnieść. I kroczyć drogą do Boga.

[Dezerter]

Ja mam opory przeciw modlitwie na siłę, z przyzwyczajenia, czy z obowiązku - jakkolwiek ją nie nazwiemy. Mam wrażenie, że ona obraża Boga - dlatego unikam jej i wolę wcale niż w taki sposób.

[Andej]

Też dobrze.
Kilka razy dyskutowałem na ten temat ze spowiednikami.

Wniosek: w każdym miejscu, w każdy czas.

Pewna analogia w stosunku między rodzicem i dzieckiem. Jaką wartość ma poświęcanie czasu. Nawet bez pełnej uwagi. Zawsze jest lepsze, od ignorowania.

Oczywiście, należy dążyć do doskonalszych form. Ale także te niedoskonałe są jakąś wartością. Są lepsze od braku kontaktu.

Nie chwalę klepania. Ale lepszy rydz, niż nic.

A ilość, może przejść w jakość. Z czasem.

[ciasteczkowy_potfur]

Forma modlitwy o której wspomniałam to właściwie jest takie ignorowanie pod przykrywką poswięcania uwagi. No ja nie wiem, czy byłoby milo, gdybym z kims gadała, a on "Ta, mhm, no" z nosem w telefonie na przykład Wole na przykład chwile poczekac, bo akurat oglądam serial i chcę obejrzec do końca, a potem poswięcic pół godziny na rozmowe z Bogiem.

[Andej]

Słusznie. Podoba mi się takie podejście.

[Marek_Piotrowski]

Ja mam opory przeciw modlitwie na siłę, z przyzwyczajenia, czy z obowiązku - jakkolwiek ją nie nazwiemy. Mam wrażenie, że ona obraża Boga - dlatego unikam jej i wolę wcale niż w taki sposób.

Przeciwnie.
Mistycy są zgodni, że modlitwa w chwilach, kiedy kompletnie nie mamy na nią ochoty, jest najcenniejsza.

Wyprowadza ona wiarę z kategorii uczuć do kategorii wierności i konkretów.

Jeśli nie będziesz się modlił (i konsekwentnie np. chodził na Eucharystię) kiedy "nie będziesz mia ochoty" to skutek jest oczywisty - coraz rzadziej "będziesz miał ochotę".

Forma modlitwy o której wspomniałam to właściwie jest takie ignorowanie pod przykrywką poswięcania uwagi. No ja nie wiem, czy byłoby milo, gdybym z kims gadała, a on "Ta, mhm, no" z nosem w telefonie na przykład

A kto ci każe być "z nosem w telefonie"?
Właśnie o to chodzi, że masz ochotę na bycie "z nosem w telefonie" a tego nie robisz.

Przełóżmy to na stosunki w rodzinie. Załóżmy, że masz 80-letnią babcię, która bardzo Cię kocha i pragnie kontaktu z Tobą. Ma właśnie urodziny, do których długo się przygotowywała. I nagle okazuje się, że kochana wnuczka nie przyjdzie, bo "nie ma ochoty, więc to byłoby "ignorowanie pod przykrywką poświęcania uwagi".

Albo przyjdzie, ale zanim złoży życzenia i pogada z Babcią, powie: "Jestem Babciu, ale pogadamy za 1/2 godziny, bo teraz mam ochotę obejrzeć serial".

Czemu chcesz Boga traktować gorzej, niż babcię?

Oczywiście, możesz wybrac czas na modlitwę - i nie musisz "rezygnować z serialu". Ale nie modlić się, bo "nie mam teraz melodii do modlitwy" to wyjątkowo kiepski pomysł.

[Dezerter]

Ja mam opory przeciw modlitwie na siłę, z przyzwyczajenia, czy z obowiązku - jakkolwiek ją nie nazwiemy. Mam wrażenie, że ona obraża Boga - dlatego unikam jej i wolę wcale niż w taki sposób.

Przeciwnie.
Mistycy są zgodni, że modlitwa w chwilach, kiedy kompletnie nie mamy na nią ochoty, jest najcenniejsza.

Wyprowadza ona wiarę z kategorii uczuć do kategorii wierności i konkretów.

Jeśli nie będziesz się modlił (i konsekwentnie np. chodził na Eucharystię) kiedy "nie będziesz mia ochoty" to skutek jest oczywisty - coraz rzadziej "będziesz miał ochotę".

Wszyscy mi to mówią z różnych duchowości, z odnowy charyzmatycznej też - więc przyjmę to za pewnik (ktoś ma inne zdanie?). Ale zrobię to po swojemu - postaram się zawsze wzbudzać w sobie zachwyt Bogiem i chęć oddania mu chwały.

[Andej]

Czy zachwyt nie jest potrzebą serca? Czy nie jest uczuciem? Czy nie wynika z miłości, która jest zbiorem uczuć?
Czy można rozumem wzbudzić zachwyt, tak zupełnie bez uczucia?
Ja nie potrafię.

[Benjamin]

100 % poparcia dla wypowiedzi Marka.

[Dezerter]

Czy zachwyt nie jest potrzebą serca? Czy nie jest uczuciem? Czy nie wynika z miłości, która jest zbiorem uczuć?
Czy można rozumem wzbudzić zachwyt, tak zupełnie bez uczucia?
Ja nie potrafię.

Chyba potrafisz Andeju - wczuj się w to ... :
Nie masz chęci do modlitwy, ok ale gdy sobie pomyślisz, że ON jest Stwórcą, że Cię kocha i dał ci łaskę wiary, że zostałeś wybrany, że on czeka i prosi "daj mi pić", a ty olewka - "nie mam chęci albo czasu"
to...
to masz rację :-) - jak się w to wczułem, to poza rozumowym przynagleniem do modlitwy, pojawiły się uczucia! :-)
Jedno nie przeszkadza drugiemu :idea:

[Andej]

Myślę, że modlitwa jest jak jedzenie i picie. Tak to czuję. Po prostu głód, który można zaspokoić tylko modlitwą.
A ze względów zdrowotnych staram się jeść i pić regularnie. Modlić też. Co nie znaczy, że nagle potrzebuję ugasić pragnienie. Wtedy piję. Wtedy się modlę.
Czasem nie mam apetytu. Ale rozsądek nakazuje, aby coś zjeść.
Czasem nie chce mi się pomodlić. Ale obowiązek zmusza. A gdy już zmusi, zwykle jest lepiej. Najczęściej już w trakcie. Imperatyw wewnętrzny.
Całe szczęście, że w przeciwieństwie do jedzenia, trudno modlić się zbyt dużo. Gdy nastaje potrzeba wewnętrzne, można to czynić bez obawy o przytycie.

[ciasteczkowy_potfur]

Modlitwa spala kalorie x) jak każdy wysiłęk umysłowy, każda wyprodukowana mysl, każde wypowiedziane słowo czy też, jeśli ktoś klęczy, utrzymanie ciała w konkretnej pozycji.

Ale ja tam wole jeść.

[Benjamin]

Smacznego :->

[ciasteczkowy_potfur]

A żebyś wiedział, że smaczne.