Jak wybaczyć ludziom, którzy mnie skrzywdzili?

[Bez_Pomysłu]

Witam.
W czasach szkolnych byłem wyśmiewany i poniżany, co w dużej mierze jest przyczyną mojej obecnej sytuacji. Jak mam wybaczyć tym osobom, zwłaszcza że nikt mnie nie przeprosił?
Może się zdarzyć, że je spotkam na ulicy i przywitają się ze mną słownie. Nie chcę się im odpowiadać, czy mówić pierwszy np. do nauczycieli, którzy nie byli w porządku. To siedzi we mnie jak zadra. Chciałbym też w jakiś sposób zademonstrować, że pamiętam ich zachowanie i żeby nie myśleli, że wszystko dobrze wobec mnie robili.
Jak mam to pogodzić z życiem w wierze? Mam tak po prostu udawać, że nic się nie stało, chociaż się stało i do końca dni będę odczuwał tego skutki?

[Albertus]

Witam.
W czasach szkolnych byłem wyśmiewany i poniżany, co w dużej mierze jest przyczyną mojej obecnej sytuacji. Jak mam wybaczyć tym osobom, zwłaszcza że nikt mnie nie przeprosił?
Może się zdarzyć, że je spotkam na ulicy i przywitają się ze mną słownie. Nie chcę się im odpowiadać, czy mówić pierwszy np. do nauczycieli, którzy nie byli w porządku. To siedzi we mnie jak zadra. Chciałbym też w jakiś sposób zademonstrować, że pamiętam ich zachowanie i żeby nie myśleli, że wszystko dobrze wobec mnie robili.
Jak mam to pogodzić z życiem w wierze? Mam tak po prostu udawać, że nic się nie stało, chociaż się stało i do końca dni będę odczuwał tego skutki?

Nie dość że cię skrzywdzili to masz jeszcze nosić przez nich ciężar nieprzebaczenia?

Potraktuj to jak ciężar który warto z siebie zrzucić po to aby się z nim nie męczyć.

To bardzo trudne i samemu trudno to zrobić ale warto się modlić o to aby Bóg to z nas zdjął.

[Andej]

Chciałbym też w jakiś sposób zademonstrować, że pamiętam ich zachowanie i żeby nie myśleli, że wszystko dobrze wobec mnie robili.
Jak mam to pogodzić z życiem w wierze? Mam tak po prostu udawać, że nic się nie stało, chociaż się stało i do końca dni będę odczuwał tego skutki?

Największym błędem jest chęć odegrania się. Zademonstrowania. Dopóki będziesz tego chciał, bardzo trudno będzie wybaczyć.
Niestety, braku przebaczenia nie da się pogodzić z wiarą. Myślenie o tym cały czas zatruwa. Jest jak rozdrapywanie ran.
Udawanie, też na niewiele się zda, jeśli nie będziesz umiał przebaczyć. Ja walczyłem z sobą wiele lat, aby opanować przebaczanie.
Możliwe, że będziesz długo odczuwał skutki. Możliwe, że nigdy nie zapomnisz. Ale dopiero przebaczenie pozwoli normalnie żyć. Na pewno nie należy okazywać doznanego bólu i żalu, który nosisz w sobie. Nie udawać, ale starać się uznać, że to już przeszłość. Po ranach zostają blizny. Ale one już nie bolą. Po przebaczeniu zostają ślady, ale one są tylko przestrogami. Aby unkać sytuacji. Może osób.
Nie pokazuj, że jesteś słaby. Słabi ludzie wciąż obmyślają rewanż. Przecież nie ma znaczenia, czy krzywdziciela zdają sobie sprawę z uczynionego zła, liczy się Twoja postawa. Liczy się Twoje zdrowie. Myśl o sobie. O wyrzuceniu z siebie traumy.

[Bez_Pomysłu]

Właśnie o to chodzi, że nie chcę mieć z tymi ludźmi nic do czynienia. Czy mogę ich po prostu unikać? To nadal się wiąże z tym, że mam do nich ogromny żal.

[CiekawaXO]

Możesz ich unikać, nie ma co robić z siebie bohatera i udawać, że wszystko w porządku.
Ale możesz też z nimi pogadać o tym co robili.

[Ojciec.Pablito]

Najgorsze co można zrobić to udawać, że jest w porządku i tłumić w sobie emocje, złość itd.

[Dezerter]

Witam.
W czasach szkolnych byłem wyśmiewany i poniżany, co w dużej mierze jest przyczyną mojej obecnej sytuacji. Jak mam wybaczyć tym osobom, zwłaszcza że nikt mnie nie przeprosił?
Może się zdarzyć, że je spotkam na ulicy i przywitają się ze mną słownie. Nie chcę się im odpowiadać, czy mówić pierwszy np. do nauczycieli, którzy nie byli w porządku. To siedzi we mnie jak zadra. Chciałbym też w jakiś sposób zademonstrować, że pamiętam ich zachowanie i żeby nie myśleli, że wszystko dobrze wobec mnie robili.
Jak mam to pogodzić z życiem w wierze? Mam tak po prostu udawać, że nic się nie stało, chociaż się stało i do końca dni będę odczuwał tego skutki?

Wybaczenie to fundament życia chrześcijańskiego
powiem mocniej, kto nosi w sobie niewybaczenie, nie może się zbliżyć do Boga (byłem tego wiele razy świadkiem podczas rekolekcji REO o napełnienie Duchem ) i nie może żyć w Królestwie Bożym jako członek Ludu Wybranego.
Ja wiem, że to jest jak cięcie miecza, bolesne i raniące, ale
stańcie w prawdzie a prawda was wyzwoli

Każdy z nas miał takich ludzi na swojej drodze - ja nie pamiętam od kogo nauczyłem się tak myśleć o kimś krzywdzącym, obrażającym, agresywnym, raniącym itd
"jaki on jest biedny, że jest taki jaki jest
trzeba mu współczuć, bo najprawdopodobniej ktoś go zranił i bardzo skrzywdził,
że stał się takim człowiekiem jaki jest teraz".
Współczucie - to uczucie jakie masz do nich żywić

Zawsze jednak możesz przy jakiejś okazji powiedzieć im (ze współczuciem!), że źle się zachowali względem ciebie i cię bardzo , na lata skrzywdzili, bo wybaczenie to nie zapomnienie.

Miej również świadomość, że twoja nienawiść, żal, nieprzebaczenie, rozpamiętywanie, przeżywanie, czy co tam jeszcze - wstaw sobie - ich wcale nie dotyka!

tylko rani ciebie i tobie szkodzi - proszę porzuć tą drogę i nawróć/odwróć się od tego
amen

[CiekawaXO]

Wybaczenie to fundament życia chrześcijańskiego
powiem mocniej, kto nosi w sobie niewybaczenie, nie może się zbliżyć do Boga (byłem tego wiele razy świadkiem podczas rekolekcji REO o napełnienie Duchem ) i nie może żyć w Królestwie Bożym jako członek Ludu Wybranego.

Spokojnie, jak nie przebaczyłeś i dalej masz w sobie ból, Bóg dalej jest z tobą i kocha cię tak samo, i nie jesteś zagrożony brakiem zbawienia.
Najlepiej z nimi porozmawiaj, i poproś Boga o wybaczenie swoim oprawcom, aby to ci już nie przeszkadzało w życiu.
Ale nie musisz utrzymywać z nimi kontaktów.

Dodano po 2 minutach 9 sekundach:
Kto to jest Lud Wybrany?

[Andej]

kto nosi w sobie niewybaczenie, nie może się zbliżyć do Boga

Niestety, tak jest. Tego uczył Chrystus. Każdy, kto odmawia Modlitwę Pańską, wypowiada słowa: Odpuść nam nasze winy, tak jak my odpuszczamy naszym winowajcom. To oczywista prośba do Boga, aby nie nie przebaczał tym, którzy sami nie przebaczają. Trzeba być tego świadomym.

[Andej]

Tekst, który warto przeczytać.

Teologia przebaczenia w pigułce
Rozważanie z cyklu "Nim rozpocznie się niedziela" na 24. niedzielę w okresie zwykłym przygotował franciszkanin o. Oskar Maciaczyk, rektor Wyższego Seminarium Duchownego Franciszkanów we Wrocławiu.

Takie sformułowania jak „przebaczenie”, „darowanie długu”, wprowadzają nas w głębię dobrej nowiny o Jezusie. Wydawać by się mogło w pierwszej chwili, że w Ewangelii słyszymy dziś kolejne wymagające wezwanie Jezusa do przyjęcia konkretnych postaw w swoim życiu. Jezusowi jednak nie chodzi tutaj tylko o to, żeby pouczyć o potrzebie ciągłego przebaczania.

Nauczyciel wykorzystuje pytanie Piotra o postawę wobec bliźniego i przede wszystkim przybliża słuchaczom tajemnicę ukrytą w Jego męce, śmierci i zmartwychwstaniu. Nie zapominajmy, że Mateusz spisuje Ewangelię mając doświadczenie wspólnoty Kościoła wyznającej zmartwychwstanie Jezusa i przyjmuje Chrystusa jako Odkupiciela i Zbawiciela. Przypowieść o darowaniu długu staje się formacyjną drogą zrozumienia i przyjęcia misterium paschalnego, które ma się dokonać w Chrystusie (dla piszącego tekst Ewangelii już się dokonało).

Transmisja Mszy św. w 2r. niedzielę zwykłą

Dług, który zaciągnął przed Bogiem grzesznik jest motywem często pojawiającym się w Starym Testamencie, ale również w teologii św. Pawła. Zapłatą za grzech jest śmierć, zatem dla człowieka jest to stawka bardzo wysoka. Jezus w przypowieści o dłużnikach wskazuje właśnie na bardzo wysokie stawki, które były nie do spłacenia. Dziesięć tysięcy talentów to ogromny majątek. Dla dłużnika z przypowieści zwrot jest niemożliwy, ponieważ musiałby ciężko pracować do końca życia i nawet wtedy suma dniówek nie dorównałaby wysokości długu. Owa niemożliwość zapłaty staje się dramatem, w którym dostrzegamy los człowieka. Nikt z nas nie jest w stanie zbawić się sam. Bóg Ojciec posyła swego Syna na świat, aby ten stał się Odkupicielem – spłacającym nasz dług.

W przypowieści jednak napięcie rośnie. Co z tego, że król daruje dług sługom, jeżeli słudzy nie są w stanie darować swoim dłużnikom. Tutaj Jezus maluje przed naszymi oczami obraz Kościoła, w którym Jego uczniowie pytają, ile razy mam przebaczać. Wielu doda, dlaczego mamy przebaczać. Nawet odpowiedź Jezusa, iż trzeba nam zawsze przebaczać jest niewystarczająca i jak się okazuje, dane nam przykazanie Jezusa nie jest dla wielu łatwym do wykonania. Niemniej jednak widzimy, że żadne z zasad życia chrześcijańskiego nie jest jakby od tak wymyślone i odpowiedzią na zasadność miało by być: „Bo tak!”.

Zrozumienie zasadności każdego wezwania do ewangelicznej postawy ukryta jest w życiu Jezusa Chrystusa i tym, co On robi dla nas i dla naszego zbawienia. Jesteśmy dłużnikami, którym nam darowano – Jezus jest Odkupicielem. Dalej, jako Jego uczniowie powtarzamy słowa modlitwy, której On sam nas uczy: „I przebacz nam nasze winy, tak jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili” (Mt 6,12). Być Kościołem to być mistycznym Ciałem Odkupiciela.

[Viridiana]

W czasach szkolnych byłem wyśmiewany i poniżany, co w dużej mierze jest przyczyną mojej obecnej sytuacji. Jak mam wybaczyć tym osobom, zwłaszcza że nikt mnie nie przeprosił?

Myślę, że warto zająć się obecną sytuacją życiową. Gdy miejsce w życiu, w którym obecnie się znajdujemy, jest złe, trudniej jest wybaczać, bo zawsze z tyłu głowy jest myśl "Gdyby X tego nie zrobił, dzisiaj byłoby lepiej". Jeżeli poprawisz swoje "dzisiaj", łatwiej będzie Ci potraktować to doświadczenie jako coś, co możesz zostawić za sobą.

[CiekawaXO]

@Bez nazwy co konkretnie ci zrobili? Ile mieli lat? 8?czy 17?
To też jest różnica.
I czy to w tobie dalej mocno siedzi, czy raczej starasz się ich usprawiedliwiać? Na przykład wychowaniem?

[faraon]

Wybaczenie jest wybaczeniemm i nie ma roznicy dlaczego i kto krzywdzil, a rozpatrywanie co robili i kim byli na pewn nie pomoze w przebaczeniu.

[Andej]

Wybaczenie jest wybaczeniemm i nie ma roznicy dlaczego i kto krzywdzil, a rozpatrywanie co robili i kim byli na pewn nie pomoze w przebaczeniu.

Tak, tak, tak. Nie ma znaczenia wiek krzywdzonego, ani krzywdziciela. Ale jeśli chodzi o przyczyny, to rzeczywiście w kwestii przebaczenia, nie mają one znaczenia. Jednak jeśli chodzi o przyszłość, to warto zainteresować się wiktymologią. Aby zapobiegać. Bo może się okazać, że próba wymuszenia jakiegoś gestu stanie się okazją do powtórki. lepiej wybaczyć, unikać. A jeśli się uda, to i wyprzeć.

[CiekawaXO]

Oczywiście że jest różnica. Jak ktoś mnie prześladował mając lat 8,9,gdzie dopiero kształtuje się znajomość dobra i zła, to to ma znaczenie.