Anna urodziła się 8.09.1774 roku, w Flamschen, w Westfalii. Pochodziła z ubogiej wiejskiej rodziny.
Miała dziewięcioro rodzeństwa, dużo pracowała w domu i na gospodarstwie.
Przed Pierwszą Komunią Świętą, w drodze do kościoła, gdzie po raz pierwszy miała przystąpić
do sakramentu spowiedzi, wzbudziła w sobie tak wielki żal za grzechy, że zemdlała.
Towarzyszące jej dzieci zaniosły ją na rękach do świątyni. Gdy klęknęła u kratek konfesjonału, zaczęła spazmatycznie płakać.
Mimo że chodziła do szkoły tylko 4 miesiące potrafiła szyć, zarabiała jako krawcowa.
W dzieciństwie była bardzo pobożna, już wtedy miała pierwsze wizje, lecz nie uważała ich za coś nadzwyczajnego,
myślała że inne dzieci też ich doświadczają. Była zbyt uboga więc nie mogła wstąpić do zakonu mimo, że bardzo pragnęła
ale klaryski obiecały że ją przyjmą jeśli nauczy się grać na organach.
Zamieszkała więc u organisty Söntgena w Coesfeld by nauczyć się gry na organach lecz była zbyt zajęta opieką
jego liczną rodziną. Pomagała im a nawet oddała im swoje oszczędności.
Gdy Anna miała 24 lata miała wizję-widziała jak Jezus niesie jej dwa wieńce, jeden z kwiatów, drugi cierniowy.
Wtedy pojawiły się na jej głowie krwawiące rany, od tego dnia nikomu nic nie wyjaśniając zaczęła nosić na głowie opaskę.
Potem w 1802 roku, przyjęły ją augustianki w Agnetenbergu. Rok później złożyła śluby zakonne.
W klasztorze wiele wycierpiała, z powodu słabego zdrowia jak i ze względu na otaczającą ją wrogość.
W 1811 roku z powodu wojem napoleońskich klasztor zamknięto,
Anna Katarzyna znalazła schronienie w Dülmen, w domu francuskiego kapłana J.M. Lamberta, który uciekł z Francji w czasach rewolucyjnych prześladowań Kościoła.
Wkrótce poważnie zachorowała nigdy więcej nie podniosła się już z łóżka. Otrzymała stygmaty, wkrótce zaczęło odwiedzać ją
wielu ludzi, zyskała szczerych przyjaciół, takich jak jej lekarz doktor Franz Wesener czy Klemens Brentano,
niemiecki poeta i prozaik, który przez 5 lat, począwszy od 1818 roku, codziennie spisywał jej mistyczne wizje,
dotyczące szczegółów z życia Jezusa i Maryi. Zostały one opublikowane już po jej śmierci, w 1833 roku.
Klemens miał 40 lat, cierpiał na depresję, gdy Anna Katarzygi go zobaczyła, rzekła:
„Prosiłam Boga, by przysłał mi kogoś, kto spisze to wszystko, co mi pokazał. I przysłał ciebie!”
Klemens napisał 40 tomów które zawierały szczegółowo sceny i fragmenty z Nowego Testamentu i życia Maryi.
Swoje cierpienia ofiarowywała za nawrócenie grzeszników i za dusze w czyśćcu cierpiące, które często prosiły ją o modlitwę.
Przez lata nie przyjmowała żadnych pokarmów, z wyjątkiem Komunii świętej. Odeszła 9.02.1824 roku.
Św. Jan Paweł II w dniu beatyfikacji 3.10.2004 roku powiedział:
"Kontemplowała bolesną Mękę naszego Pana Jezusa Chrystusa i doświadczała jej w swoim ciele. Dziełem Bożej łaski jest to, że córka ubogich rolników, żarliwie szukająca bliskości Boga, stała się znaną mistyczką z landu Münster. Jej ubóstwo materialne stanowi kontrast z bogactwem życia wewnętrznego. Zdumiewa nas cierpliwość, z jaką znosiła dolegliwości fizyczne, a także wywiera na nas wrażenie siła charakteru nowej błogosławionej oraz jej wytrwałość w wierze. Siłę czerpała z Najświętszej Eucharystii. Jej przykład sprawił, że serca ubogich i bogatych, ludzi prostych i wykształconych otwierały się i z całą miłością oddawały Jezusowi Chrystusowi. Do dziś głosi wszystkim zbawcze orędzie: dzięki Chrystusowym ranom zostaliśmy uzdrowieni".
Mel Gibson na podstawie wizji Błogosławionej stworzył film "Pasja".
Źródło:
"Msza Święta. Jej znaczenie, korzyści, obrzędy i sposoby słuchania, Te Deum, wydanie II"
"Zrozumiałam jakie to szczęście, że wiele Mszy św. odprawia się na świecie, bo przez to wiele kar zasłużonych, wiele klęsk i nieszczęść publicznych bywa odwróconych. Widziałam jak wielkie błogosławieństwa i łaski Boskie spływają na tych, którzy uczęszczają na Msze św., jak przez to praca ich staje się pożyteczną, zasługi się pomnażają… jak często jedna osoba z rodziny, która Mszy św. słuchała, przynosi błogosławieństwo Boskie dla całego domu!"
Źródło: "Życie Maryi"
"Rodzice nie byli całkiem zadowoleni z Józefa, chcieli, żeby przy wszystkich swoich uzdolnieniach sprawował jakiś świecki urząd, ale on nie miał do tego serca. Wydawał się im zbyt prosty i naiwny: modlitwa i ciche wykonywanie pracy były jego jedynymi zajęciami. Chłopiec uciekał przed ciągłym przekomarzaniem się braci. Często widywałam go – mógł mieć wtedy jakieś dwanaście lat – po drugiej stronie Betlejem, niedaleko późniejszej Groty Narodzenia, przebywającego u pobożnych kobiet. Należały one do małej wspólnoty esseńczyków mieszkającej na uskoku wzgórza, na którym leżało Betlejem, w szeregu pomieszczeń w skale. Budowali oni małe ogródki przy swoich mieszkaniach i uczyli dzieci innych esseńczyków. Widziałam często, że kiedy przy lampie modlili się ze zwojów w swoich mieszkaniach, Józef uciekał do nich przed swoimi braćmi i modlił się z nimi. Widziałam też, że przebywał w grotach, z których jedna stała się później miejscem narodzenia naszego Pana. Modlił się tam zupełnie sam albo wykonywał różne prace stolarskie, ponieważ w pobliżu kobiet należących do esseńczyków pewien stary stolarz miał swój warsztat; Józef często u niego przebywał, pomagając mu w jego pracy i poznając stopniowo to rzemiosło. Przydawała mu się bardzo znajomości miar, której nauczył się u swojego nauczyciela w domu."
Źródło:
https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/02-09c.php3
https://pl.wikiquote.org/wiki/Anna_Katarzyna_Emmerich
https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TH/TH ... 4-emmerich
