Dzieje Apostolskie 9

[Dezerter]

Jeden z 3 najważniejszych momentów w Dziejach
pierwszy to był oczywiście Chrzest w Duchu św, a teraz nawrócenie Szawła, długi rozdział i ważny, więc dzielimy na pół i czytamy uważnie

(1) Szaweł ciągle jeszcze siał grozę i dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich. Udał się do arcykapłana (2) i poprosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł uwięzić i przyprowadzić do Jerozolimy mężczyzn i kobiety, zwolenników tej drogi, jeśliby jakichś znalazł. (3) Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. (4) A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił:
Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?
(5) Kto jesteś, Panie? - powiedział. A On:
Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. (6) Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić.
(7) Ludzie, którzy mu towarzyszyli w drodze, oniemieli ze zdumienia, słyszeli bowiem głos, lecz nie widzieli nikogo. (8) Szaweł podniósł się z ziemi, a kiedy otworzył oczy, nic nie widział. Wprowadzili go więc do Damaszku, trzymając za ręce. (9) Przez trzy dni nic nie widział i ani nie jadł, ani nie pił.
(10) W Damaszku znajdował się pewien uczeń, imieniem Ananiasz.
Ananiaszu! - przemówił do niego Pan w widzeniu. A on odrzekł: Jestem, Panie!
(11) A Pan do niego:
Idź na ulicę Prostą i zapytaj w domu Judy o Szawła z Tarsu, bo właśnie się modli.
(12) /I ujrzał w widzeniu, jak człowiek imieniem Ananiasz wszedł i położył na nim ręce, aby przejrzał/.
(13) Panie - odpowiedział Ananiasz - słyszałem z wielu stron, jak dużo złego wyrządził ten człowiek świętym Twoim w Jerozolimie. (14) I ma on także władzę od arcykapłanów więzić tutaj wszystkich, którzy wzywają Twego imienia.
(15) Idź - odpowiedział mu Pan - bo wybrałem sobie tego człowieka za narzędzie. On zaniesie imię moje do pogan i królów, i do synów Izraela. (16) I pokażę mu, jak wiele będzie musiał wycierpieć dla mego imienia.
(17) Wtedy Ananiasz poszedł. Wszedł do domu, położył na nim ręce i powiedział:
Szawle, bracie, Pan Jezus, który ukazał ci się na drodze, którą szedłeś, przysłał mnie, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym.
(18) Natychmiast jakby łuski spadły z jego oczu i odzyskał wzrok, i został ochrzczony. (19) A gdy go nakarmiono, odzyskał siły. (20) Jakiś czas spędził z uczniami w Damaszku i zaraz zaczął głosić w synagogach, że Jezus jest Synem Bożym. (21) Wszyscy, którzy go słyszeli, mówili zdumieni:
Czy to nie ten sam, który w Jerozolimie prześladował wyznawców tego imienia i po to tu przybył, aby ich uwięzić i zaprowadzić do arcykapłana?
(22) A Szaweł występował coraz odważniej, dowodząc, że Ten jest Mesjaszem, i szerzył zamieszanie wśród Żydów mieszkających w Damaszku.
(23) Po upływie dłuższego czasu Żydzi postanowili go zgładzić. (24) Szaweł dowiedział się o ich zamiarach. A strzegli bram we dnie i w nocy, aby go zgładzić. (25) Uczniowie więc spuścili go nocą w koszu na sznurze przez mur i wyprawili.

[konserwa]

Nawrocenie Szawla - i weryfikacja.

[Dezerter]

Szaweł faryzeusz, uczeń Gamaliela, członek sanhedrynu, popierał ukamienowanie Szczepana i był tego aktywnym świadkiem, po tym wydarzeniu zaczął prześladować wszystkich chrześcijan ( poza Apostołami ), zapewne za zgodą/na zlecenie Sanhedrynu, a nawet może miał pozwolenie od okupacyjnej administracji rzymskiej. Prześladowania polegały na nachodzeniu domów, gdzie spotykali się judeochrześcijanie na łamaniu chleba i wtrącaniu ich
do więzień. Skutkowały rozproszeniem Kościoła Matki z Jerozolimy do Samarii, Galilei i do całej diaspory, a na pewno, do Damaszku w Syrii, skoro i tam
się wybierał Szaweł, by prześladować ludzi "Drogi". Jest rok ok 35.
Co to za Droga? może nam @Albertus wyjaśni
Jan (13,36) tak relacjonuje drogę Mistrza i uczniów:

36 Rzekł do Niego Szymon Piotr: «Panie, dokąd idziesz?» Odpowiedział mu Jezus:
«Dokąd Ja idę, ty teraz za Mną pójść nie możesz, ale później pójdziesz».
Poszedł Piotr, apostołowie, a za nimi uczniowie - poszli drogą Jezusa, jego śladami
O drodze wypominał już Izajasz 40,3

«Drogę dla Pana przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu!*

Sam Jezus nazywa się drogą, przytoczmy szerszy fragment, bo bardzo dobrze tłumaczy czym jest droga i dokąd prowadzi

J 14 1 Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie* w Boga? I we Mnie wierzcie! 2 W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. 3 A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. 4 Znacie drogę, dokąd Ja idę». 5 Odezwał się do Niego Tomasz: «Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?» 6 Odpowiedział mu Jezus: «Ja jestem drogą i prawdą, i życiem*. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.

teraz rozumiemy, czemu to byli ludzie drogi
Pikanterii tej nazwie dodaje fakt, że odkąd znamy teksty z jaskiń Qumran, to wiemy, że drogą została nazwane zgromadzenie typu monastycznego tamtejszych esseńczyków w ich Regule Zrzeszenia.
Ale wróćmy do "dyszącego chęcią mordu", jak tłumaczy Stern, Szawła, który z pełnomocnictwami od Kapłana Najwyższego Kajfasza zbliża się już
do Damaszku , by pojmać dokonać ekstradycji i postawić przed Sanhedrynem w Jerozolimie ludzi drogi - zaciętość zdumiewająca.
Jednak ten, który jest Drogą, miał inne plany w stosunku do niego, może Szawła gorliwość Go ujęła i zachwyciła?, bo widział, że czyni to by najlepiej
jak umiał służyć Bogu?
Światłość/blask z nieba oślepiła/poraziła/olśniła Szawła, upadł na ziemię i usłyszał głos z nieba. Głos z nieba przed nim słyszało wielu pobożnych żydów i faryzeusz doskonale wiedział, którzy:
Abraham, Izaak, Jakub , Mojżesz, Prorocy ... więc zapewne tylko formalnie pyta :
Kim jesteś Panie?
wszystkie tłumaczenia nawet ŚJ i ekumeniczny tłumaczą z dużej litery Panie,
więc jak usłyszał "Jeszua" to musiało go porazić i musiał przeżyć szok, który spowodował ... nawrócenie

[Dezerter]

W tych słowach z wersetu 5 jest ukryta cudowna wiadomość dla nas - zauważyliście ją?
Szaweł prześladował judeochrześcijan, czyli cały ówczesny Kościół, kobiety i mężczyzn
a co mówi Jezus - Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz.
Jezus jako Głowa Kościoła identyfikuje się ze swoim ludem to jest dobra nowina , że gdy zanurzymy się przez chrzest w Jego śmierci i zmartwychwstaniu, to stajemy się częścią Jego Mistycznego Ciała/Kościoła

Do tej pory czytałem i słuchałem jakieś wywody teologiczne na ten temat i niby wierzyłem, bo wierzyć trzeba, ale nie myślałem, że jest to tak mocno i jasno podane w Słowie - dzięki ci Panie, że objawiasz nam to, co podnosi na duchu, że wstawiasz się za nami, gdy dzieje sie nam krzywda.

Szok Szawła był tak wielki, że stracił wzrok, przez 3 dni nic nie jadł i nie pił i był jak dziecko prowadzony za ręce do Damaszku do domu jakiegoś Judy, chrześcijanina, którego chciał spętać za ręce i poprowadzić do Jerozolimy na sąd, to taka trochę ironia losu.
Pan daje mu na modlitwie widzenie człowieka posłanego do niego (Ananiasza), który kładzie na nim ręce.
Tym człowiekiem był Ananiasz uczeń, czyli ani nie apostołem, ani nie jednym z 7 diakonów, ale był pilnie przestrzegających Prawo żydem, który uwierzył w Jezusa, ale jednocześnie miał duże poważanie u żydów, taki człowiek miał poważanie również u Szawła.
Ananiasz słyszał o prześladowcy chrześcijan, ale wola Pana mu objawiona i argumenty, ( co warto zauważyć) sprawiły , że uzdrowił i ochrzcił nowo nawróconego i wówczas został napełniony Duchem Świętym (pozdrowienia dla @sądzony ).

Gorliwy neofita gdy tylko odzyskał siły zaczął głosić dobra nowinę, która usłyszał - to jest najlepszy i niezawodny wskaźnik otrzymania Ducha, bo wówczas chcesz się dzielić! - kto przeżył ten to wie.
Głosił z mocą i gorliwością wprowadzając słuchaczy w Synagogach (bo głosił na razie tylko żydom) w zdumienie, że mówi to ten, który niedawno prześladował za takie właśnie słowa.
Możemy się domyślać, że gorliwość Szawła dorównywała Szczepanowi i takie samo wzburzenie powodowała wśród tych, co nie chcieli uznać Jezusa za Mesjasza i Syna Bożego. Musiał się więc ewakuować z Damaszku, by uniknąć śmierci męczeńskiej.

Jeszcze tylko jedna ale bardzo ważna kwestia, której nie mogę pominąć i nie uwypuklić, Szaweł dostaje od Jezusa całkiem nową i nowatorska misję jakiej nie miał żaden prorok od początku Ludu Bożego Izraela
wybrałem sobie tego człowieka za narzędzie. On zaniesie imię moje do pogan i królów, i do synów Izraela.
Kolejny milowy krok z religii narodowej w stronę chrześcijaństwa, religii powszechnej.

[sądzony]

Ananiasz słyszał o prześladowcy chrześcijan, ale wola Pana mu objawiona i argumenty, ( co warto zauważyć) sprawiły , że uzdrowił i ochrzcił nowo nawróconego i wówczas został napełniony Duchem Świętym (pozdrowienia dla @sądzony ).

Ja to widzę tak. Sakrament jest widzialnym znakiem niewidzialnej łaski. Jest zewnętrznym obrzędem, mystērion, tajemnicy wewnętrznego przekazania daru Bożego udzielanego człowiekowi. Nie wiem czy to herezja, ale pewien mnich karmelitański mówił, iż łaska sakramentalna nie jest związana czasem. Może zatem zadziałać w trakcie sakramentu, po jego przyjęciu, a nawet przed. Czyż nie było tak z Pawłem?

Czy naprawdę każdy ochrzczony Szaweł staje się zrazu Pawłem?
Czy w spotkaniu Szawła ze Zmartwychwstałym Chrystusem nie dostrzegamy Ducha?

[Dezerter]

Dzięki za odpowiedź, ale jak widzę ja znajduję ciągłe potwierdzenia moich przekonań, a ty swoich

Jednego jestem pewien - Pan Bóg ma poczucie humoru
Szaweł wyruszył z Jerozolimy do Damaszku by sprowadzić stamtąd chrześcijan
i
przyprowadził jednego - Pawła

Dzieje Apostolskie 9 26-43
(26) Gdy przybył do Jerozolimy, starał się przyłączyć do uczniów, ale wszyscy bali się go, nie wierząc, że jest uczniem. (27) Wtedy Barnaba przyszedł z nim do apostołów i opowiedział im o tym, jak to w drodze Szaweł widział Pana, który przemówił do niego, i z jakim zapałem nauczał w Damaszku w imię Jezusa. (28) Odtąd czuł się w Jerozolimie wśród nich swobodnie, nauczał w imię Pana, (29) rozprawiał i dyskutował z helenistami, którzy próbowali go zabić. (30) Gdy bracia się o tym dowiedzieli, odprowadzili go do Cezarei i wysłali do Tarsu.

(31) A Kościół w całej Judei, Galilei i Samarii zażywał pokoju. Rozwijał się, trwał w bojaźni Pańskiej pocieszany przez Ducha Świętego.

(32) Piotr odwiedzając wszystkich, przyszedł do świętych mieszkających w Lyddzie. (33) Spotkał tam człowieka imieniem Eneasz, który będąc paralitykiem od ośmiu lat leżał w łóżku. (34) I powiedział do niego: Eneaszu, Jezus Chrystus cię uzdrawia. Wstań i zaściel swoje łóżko, a on wstał natychmiast. (35) Gdy zobaczyli go wszyscy mieszkańcy Lyddy i Saronu, nawrócili się do Pana.
(36) W Joppie mieszkała uczennica imieniem Tabita, to znaczy Gazela. Spełniała wiele dobrych uczynków i rozdawała jałmużnę. (37) W tych właśnie dniach zachorowała i umarła; obmyto ją i położono w pokoju na górze. (38) A Joppa leżała w pobliżu Lyddy. Gdy uczniowie dowiedzieli się, że przebywa tam Piotr, wysłali do niego dwóch ludzi z prośbą: Nie zwlekaj z przyjściem do nas. (39) Piotr więc poszedł razem z nimi. Gdy przyszedł, zaprowadzili go na piętro. Wtedy podeszły do niego z płaczem wszystkie wdowy i pokazywały mu chitony i okrycia, wykonane przez Gazelę. (40) Piotr prosił, by wszyscy wyszli z mieszkania, upadł na kolana i modlił się, a potem zwrócił się do umarłej ze słowami: Tabito, wstań. Ona zaś otworzyła oczy, zobaczyła Piotra i usiadła. (41) Podał jej rękę, by mogła wstać, zawołał świętych i wdowy i pokazał, że żyje. (42) Gdy cała Joppa się o tym dowiedziała, wielu uwierzyło w Pana. (43) Przez dłuższy czas Piotr przebywał w Joppie u Szymona garbarza.

Pomocna będzie mapa - Piotr poszedł na zachód od Jerozolimy w stronę morza, a nieco niżej znajdziemy Azot, gdzie został porwany Filip przez Ducha, w prawym górnym rogu Damaszek

[Dezerter]

Kim był Szaweł to już dobrze wiemy, apostołowie i "uczniowie" (Jezusa) jak ich Łukasz nazywa, też wiedzieli, dlatego uciekali i gadać z nim nie chcieli i było by z nim słabo, gdyby nie Barnaba, którego już poznaliśmy z dobrej strony w Rozdziale 4 - przypomnę:

(36) Również Józef zwany przez apostołów Barnabą, to znaczy Synem Pocieszenia, Lewita, rodem z Cypru, (37) sprzedał swoją ziemię, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp apostołów.

Lewita, czyli z rodu Lewiego, jednego z 12 synów Jakuba/Izraela, tego, którego ziemi nie ma na mapce 12 plemion, bo jego udziałem było sprawowanie kultu i dbanie o sprawy Jahwe. Jednym z lewitów był Aaron, ale wraz z pojawieniem się Namiotu Spotkania, z Lewitów wydzielili się i zostali wyświęceni kapłani - potomkowie Aarona. Lewici otrzymywali regularnie dziesięcinę z płodów i bydła, a także część z każdej ofiary, przynoszonej przez Izraelitów do Świątyni Jerozolimskiej. Zajmowali się głównie pilnowaniem i sprzątaniem Świątyni, przygotowywaniem liturgii (muzyka instrumentalna i śpiew) oraz innymi pracami zleconymi im przez kapłanów, czasem wyjaśnianiu prawa, nauczaniu, byli wykształceni i uczeni w Piśmie, tacy nasi diakoni.
Teraz rozumiemy, że z takim przygotowaniem stał się Barnaba apostołem w szerszym tego słowa znaczeniu, nazwany tak został razem z Pawłem i z nim prowadził wspólne i osobne misje. Urodził się na Cyprze i tam zmarł ukamienowany, był biskupem, został uznany za świętego , jego kuzynem był Marek Ewangelista, brał udział w Soborze Jerozolimskim, przypisywano mu autorstwo wielu Pism i apokryfów ( kilka nawet czytałem).
Podałem kilka faktów, by pokazać, że była to figura i jego zaręczenie za Pawła uspokoiło wszystkich, ale nie tych w Jerozolimie, którzy nie uwierzyli w Jezusa, bo dla nich Paweł zdradził. Podobnie jak Szczepan, Paweł próbował nawracać żydów greckojęzycznych, ale jak możemy się domyślać robił to jak gorliwy neofita, więc znów chcieli go zabić. Bracia postanowili go odesłać do rodzinnego miasta Tars, by się uspokoił i nauczył ewangelizować, był rok ok. 37 - w pierwszą podróż Paweł wyruszy dopiero ok 45 roku.

A bez Pawła zapanował pokój i spokój w Kościele nie tylko w Judei i Samarii o której wiemy że się nawróciła, ale pojawia się rodzinna dla Jezusa i apostołów Galilea, a Piotr jak dobry ojciec wypełniał nakaz Mistrza - paś owce moje, na razie sami żydzi, stąd Kościół judeochrześcijański. Piotr uzdrawiał i nawracał, ale jego dojrzałość duchowa osiągnęła taki poziom, że idąc w ślady Jezusa zmierzył się ze śmiercią, ale nie rozkazywał tak jak w przypadku uzdrowień, tylko ukląkł, modlił się i dopiero po tym rzekł do zmarłej Tabito wstań! i wstała z martwych. Ta, która sama czyniła miłosierdzie, teraz dostąpiła miłosierdzia - efekt wśród miejscowych był taki, że nie chcieli wypuścić Piotra i został z nimi na dłużej. Co jednak zrobić by nie popaść w pychę? (jak tu nie popaść, kto z nas by się uchował - ja na pewno nie)- uczmy się od Piotra - zamieszkał u Szymona garbarza - znając ówczesne standardy można się domyślać jak tam musiało cuchnąć i jaka panowała atmosfera, ale Piotr był ze swym ludem i nie gardził nikim - dla mnie piękne świadectwo jego człowieczeństwa i dojrzałości.
szalom

[sądzony]

Dzięki za odpowiedź, ale jak widzę ja znajduję ciągłe potwierdzenia moich przekonań, a ty swoich

Akurat na tej płaszczyźnie staram się nie mać przekonań, a otwarte pytania.

[Dezerter]

Ważny dodatek, na który zwrócił mi uwagę Mikołaj Kapusta.
W jaki sposób Szaweł dostał się do Kościoła?
Powołał go sam Jezus, a wprowadził, na polecenie Jezusa, uczeń Ananiasz (na co sam zwróciłem uwagę wyżej) on go ochrzcił i został napełniony,
przez nałożenie jego rąk, Duchem Świętym, nie żaden biskup ani prezbiter a zwykły uczeń.
Zobaczmy jak to komentuje katolicka Biblia Poznańska:

"Bóg chciał dać przez to do zrozumienia, że Apostoł Narodów, podobnie jak Dwunastu, otrzymał misję od samego Chrystusa,
a nie od oficjalnych zwierzchników nowej religii"
ciekawe...
A w swoich Pismach Paweł czasami powołuje się właśnie na to wybranie i bycie równym Apostołom, i dlatego być może nie waha się skrytykować
nawet Piotra .

Jeszcze wymaga wyjaśnienie imienia Saul, Szaweł, Paweł - w jego przypadku nie było żadnej spektakularnej zmiany Imienia, jak w przypadku Abrama/Abrahama, Jakuba/Izraela, czy Kefasa/Piotra. Paweł to jest po "rzymsku", Szaweł po grecku, a Saul po hebrajsku.

[marcin]

Ważny dodatek, na który zwrócił mi uwagę Mikołaj Kapusta.
W jaki sposób Szaweł dostał się do Kościoła?
Powołał go sam Jezus, a wprowadził na polecenie Jezusa, uczeń Ananiasz (na co sam zwróciłem uwagę wyżej) on go ochrzcił i został napełniony przez nałożenie jego rąk Duchem św, nie żaden biskup ani prezbiter a zwykły uczeń.
Zobaczmy jak to komentuje katolicka Biblia Poznańska:
"Bóg chciał dać przez to do zrozumienia, że Apostoł Narodów podobnie jak Dwunastu, otrzymał misję od samego Chrystusa, a nie od oficjalnych zwierzchników nowej religii"
ciekawe ...
A w swoich Pismach Paweł czasami powołuje się właśnie na to wybranie i bycie równym Apostołom i dlatego być może nie waha się skrytykować nawet Piotra .

Jeszcze wymaga wyjaśnienie imienia Saul, Szaweł, Paweł - w jego przypadku nie było żadnej spektakularnej zmiany Imienia jak w przypadku Abrama/Abrahama, Jakuba/Izraela czy Kefasa/Piotra. Paweł to jest po "rzymsku", Szaweł po grecku, a Saul po hebrajsku

Czy nie jest to teologicznym potwierdzeniem ze kazdy kogo wybierze Bog, moze byc takim samym Apostolem?
To w zadnej perspektywie jak i w zadnym nauczaniu, nie ma czegos takiego ze Bog nie moze powolac nikogo innego, by wypelnic, czy tez poprawic cokolwiek w swoim Nauczaniu, co bylo blednie zinterpretowane.

[Dezerter]

Apostołem to nie - skąd to wziąłeś?
Wielokrotnie Bóg powoływał takich maluczkich, którzy reformowali Kościół np. Franciszek z Asyżu
Pamiętajmy jednak, że omawiamy wydarzenia z roku 35, gdy nie było jeszcze żadnych struktur Kościoła poza Jerozolimą, no może Judeą, czy Samarią. Szaweł był w Damaszku, czyli Syrii, a tam kościoła i Apostołów nie było, więc Jezus posługiwał się tymi z nawróconych członków Kościoła, którzy byli
do tego godni i uzdolnieni. Teraz w Damaszku mamy Biskupa, Prezbiterów i diakonów, więc sam rozumiesz, że pole do wolnych działań jest dość ograniczone.

[marcin]

Jednak to nie znaczy ze Bog nie moze nikogo innego po Pawle powolac by przywrocic prawidlowe Nauczanie.
To przynosi na mysl ze wedlug oficjalnego nauczania niie ma juz ani zadnych prorokow ani nikogo by poprawiac bledy Nauczania.
To bylo by po prostu zawiazaniem kajdanow na dloniach Ducha Swietego. Kosciol z pewnoscia by tego nie zrobil, wiec ci ktorzy to robia, nie naleza do Kosciola.

[Dezerter]

Ale przecież napisałem, że powoływał i zapewne powołuje - podałem przykład Franciszka.

Wielu z nas zapewne rozmyślało, jak to było z nawróceniem Szawła, czy Jezus zrobił to na "siłę"? Czemu zwracał się do swego przeciwnika, czyli rzucał perły przed świnie? itd.
Ciekawie to rozważa Mikołaj Kapusta, podpierając się innym biblistą - zapraszam do posłuchania i popatrzenia - ciekawe.
Uwaga, obrazek wprowadza prawdopodobnie w błąd, bo Szaweł szedł pieszo

[marcin]

Nie sluchalem Kapusty, wiec zrobie cos w rodzaju wyprzedzenia , a to znaczy ze niie bedzie to w zadnym sensie inspirowane lub negowannem Kapusty wyopowiedzia.
Nie ma czegos takiego jak konec objawieniia, bo ciagle beda bledy i ciagle bedzie potrzebna korekta tych bledow.
Gdyby Bog tego nie robil, to juz dawno bysmy byli tymi ktorzy sa przeznaczeni do piekla.
Niektorzy po proostu tego nie pojmuja i traktuja Pisma doklladnie tak jak faryzeusze Tore. To oni sa tymi ktorzy sie pogubili i potrzebuja pomocy, ktorej istnienie neguja i odrzucaja, z czym sie na wielu foorach i w wielu wypowiedziach spotkalem, jako z radykalnymi wypowiedziami w tym wzgledzie.
Wedlug nich Bog powiedzia juz wszystko i niczego innego ani dodatkowego nie mma prawa powiedziec To sa raczej ekstremisci, ktorzy totalnie nie rozumieja Boga. Maja swoje pokretne Jego pojmowanie, ktore dziala destrukcyjnie na Wiare innych.

Dodano po 26 minutach 11 sekundach:
Dez to co piszesz jest potwierdzeniiem tego co ja pisze, a szukanie zrodla problemow powinjo sie koncentrowac na tych ktorzy nie dopuszczaja jakiejkolwiek interwencj Boga poza tym co zostalo przekazane w publicznym Objawieniu.
Jak zauwazylem, to sa glownie tzw. obroncy wiary, czyli innaczej mowiac, Apologeci.
Oczywiscie nie wszyscy, ale mozna poznac ich po tym ze zaprzeczaja wszelkim dodatkowym objawieniom poza tymi publicznymi i uznanymi.
|Nie chodzi tu o takch ktorzy podazaja za rozeznaniem \kosciloa, tylko o takich ktorzy z zasady nie uznaja niczego co zostlo objawione po smierci Chrystusa i pozniej.
Dla mnie osobiscie, to sa ekstremisci i ich nalezy unikac.

[Marek_Piotrowski]

1
No cóż, dodatkowe objawienia (tzw. objawienia prywatne) mają swoją funkcję. Jednak NIE jest nią dodawanie czegokolwiek do wiary Kościoła (i, uprzedzam, jest to nauka Kościoła).
Więcej: objawienie prywatne mające takie "ambicje" jest z założenia podejrzane i jest to argument przeciw jego autentyczności.

"W historii zdarzały się tak zwane objawienia prywatne; niektóre z nich zostały uznane przez autorytet Kościoła. Nie należą one jednak do depozytu wiary. Ich rolą nie jest "ulepszanie" czy "uzupełnianie" ostatecznego Objawienia Chrystusa, lecz pomoc w pełniejszym przeżywaniu go w jakiejś epoce historycznej."

2
Sprawowanie Magisterium to NIE jest to samo, co nowe Objawienie.

3
To prawda, że Objawienie ciągle jeszcze - jak napisałeś- wymaga wyjaśnień. Jednak NIE jest to zadanie objawień prywatnych, lecz rozwijania refleksji i wiary Kościoła.

Chociaż jednak Objawienie zostało już zakończone, to nie jest jeszcze całkowicie wyjaśnione; zadaniem wiary chrześcijańskiej w ciągu wieków będzie stopniowe wnikanie w jego znaczenie.

I rzeczywiście - Objawienie Publiczne (czyli objawienie dla całego Kościoła) zostało zakończone:

"Chrystus, Syn Boży, który stał się człowiekiem, jest jedynym, doskonałym i ostatecznym Słowem Ojca.
W Nim powiedział On wszystko i nie będzie już innego słowa oprócz Niego.
Obok wielu innych doskonale to wyraża św. Jan od Krzyża, komentując Hbr 1, 1-2:
"Od kiedy Bóg dał nam swego Syna, który jest Jego jedynym Słowem, nie ma innych słów do dania nam. Przez to jedno Słowo powiedział nam wszystko naraz...
To bowiem, o czym częściowo mówił dawniej przez proroków, wypowiedział już całkowicie, dając nam swego Syna.
Jeśli więc dzisiaj ktoś chciałby Go jeszcze pytać lub pragnąłby jakichś wizji lub objawień, nie tylko postępowałby błędnie, lecz także obrażałby Boga, nie mając oczu utkwionych jedynie w Chrystusa, szukając innych rzeczy lub nowości"

"Bóg objawił się w pełni, posyłając swego Syna, w którym ustanowił wieczne Przymierze. Jest On ostatecznym Słowem Ojca; nie będzie już po Nim innego objawienia"

4
Objawienia prywatne mają jednak swoją funkcję: przypominania, napominania, zawracania do Objawienia Publicznego.
Niestety, brakuje często zdrowego do nich stosunku: zamiast tych funkcji, niektórzy chcą z nich czerpać treść wiary.

Nie są one też, niestety, pewne. Dlatego jeśli idzie o treść wiary, lepiej odnosić się do Objawienia Publicznego i jego wykładu: w pismach patrystycznych i w Magisterium.



5
Co gorsze, sprawa już dawno wymknęła się spod rozsądnego zakresu. Internet katolicki jest wręcz „bombardowany” wciąż nowymi „a Maryja powiedziała że… a Jezus zgromił tych, którzy…” (w zależności od tego, jaką kto ma obsesję - a to Komunia na rękę, a to strrrraszliwe kary na tych, którzy przyjmują Eucharystię procesyjnie, a to coś innego...).
Co gorsze, niektóre z tych orędzi są wręcz demoniczne. Co dziwne, nawet wobec takich „objawień” znaleźli się księża intensywnie je promujący. Są na przykład księża-entuzjaści rzekomych objawień tzw. Marii z Irlandii, którzy rozprowadzają jej talizmany (tzw. Pieczęci Boga Żywego), organizują inspirowane objawieniami modlitwy, spodziewając się końca świata i Tysiącletniego Królestwa.
Pojawiła się też nowa kategoria – „objawienia” o charakterze tradycjonalistycznym (a może lepiej byłoby napisać – sprzeciwiające się istniejącemu Kościołowi, postrzeganemu jako „modernistyczny”?).

Problem zresztą – choć w zdecydowanie innym wymiarze – dotyczy także objawień zatwierdzonych przez Kościół. Zamiast traktować je jako przypomnienie, napomnienie, zachętę – wielu w nich właśnie, zamiast w Ewangelii, szuka istoty chrześcijaństwa. Nurt ten charakteryzuje się zwykle albo absolutyzacją jednego objawienia, albo – częściej – szaleńczą gonitwą za kolejnymi, coraz to nowymi objawieniami.

Kolejną odsłoną tego wiru z prywatnymi objawieniami są proroctwa „charyzmatyczne” – wygłaszane ad hoc, często banalne, zwykle wygłaszane archaizowanym „po prorocku” językiem („Ludu mój”, „niechaj spocznie na was moja ręka, nie lękajcie się”), zazwyczaj obiecujące wielkie rzeczy akurat zebranym. Niestety, nie są one – nawet gdy dotyczą spraw ważnych – zwykle poddawane rozeznaniu (przynajmniej „zewnętrznemu”), za to ich autorytet jest przeceniany.

@Dezerter - odpowiedziałem tu na list @marcin, ale chyba warto byłoby przenieść tę akurat dyskusję z tego wątku (jest zbyt cenny).