Sumienie - co to takiego?

[pom]

Od czego zależy wrażliwość sumienia?

[Arek]

Sumienie odzywa się w momencie kiedy robimy źle, czujemy niepokój, który sprowadza nas do zejścia ze złej drogi. To narzędzie w rękach Boga, które pierwsze daje znać, że jest coś nie tak z naszym postępowaniem. Myślę, że jest to forma Łaski, której doświadczają wszyscy ludzie, a w czym może maczać paluszki Anioł Stróż. Myślę, że możemy też usypiać sumienie chcąc czerpać więcej przyjemności z życia zapominając o konsekwencjach. Wtedy to poprzeczka staje się coraz bardziej niebezpieczna, ale sumienie nadal upomina człowieka poprzez lęk, że może wydarzyć się coś złego, aż zadziała. Zdarza się, że człowiek nie słucha głosu o niebezpieczeństwie, a wtedy o zgubnę nie trudno. Sumienie to pierwsza lampka alarmu, by zawrócić na dobrą drogę.

Dodano po 52 sekundach:

Od czego zależy wrażliwość sumienia?

Od tego jakie są nasze relacje z Bogiem.

[abi]

Od czego zależy wrażliwość sumienia?

najpierw od znajomosci i rozumienia dekalogu

[Marek_Piotrowski]

Obawiam się, że "wrażliwość" sumienia zależy w dużej mierze od cech osobistych. Bywa nadmierna wrażliwość (sumienie skrupulanckie), która jest wypaczeniem sumienia i wcale nie świadczy ani o znajomości Dekalogu, ani o dobrej relacji z Bogiem. Nawet wręcz przeciwnie.

[Andej]

Od czego zależy wrażliwość sumienia?

Od ogólnej wrażliwości, świadomości, głębokości wiary...
I chyba od wieku i doświadczenia. Po sobie zauważam, że zanika nadwrażliwość i jednocześnie następuje uwrażliwienie. W różnych aspektach.

[pom]

Dzienniczek św. Faustyny Kowalskiej 758
Jezus dał mi poznać, głębię Swej cichości pokory i dał mi zrozumieć, że wyraźnie tego
ode mnie żąda. Uczułam Boskie spojrzenie w duszę swoją, które napełniło mnie niepojętą
miłością, ale zrozumiałam, że Pan patrzył się z miłością na cnoty i heroiczne wysiłki moje i
poznałam, że to Boga ściąga do serca mojego. Dlatego zrozumiałam, że nie wystarcza bym
się starała tylko o cnoty zwykłe, ale staram się ćwiczyć w cnotach heroicznych, chociaż na
zewnątrz będzie rzecz całkiem zwykła, ale różny sposób, który dosięga tylko oko Pańskie. O
mój Jezu, to com napisała, jest tylko cieniem bladym, co rozumiem w duszy, a są to rzeczy
czysto duchowe, ale żeby coś napisać z tego co mi Pan daje poznać, muszę użyć takich
wyrazów, z których jestem zupełnie niezadowolona, ponieważ nie oddają rzeczywistości. (Dz 758)

A w jakim stopniu to zależy od doskonalenia się w cnotach?

[sądzony]

W kwestii sumienia polecam ciekawy esej:

https://www.empik.com/blask-wolnosci-wi ... ki-i-mp3-p



Dodano po 16 minutach 32 sekundach:

[Albertus]

Dodano po 1 minucie 40 sekundach:

W kwestii sumienia polecam ciekawy esej:

Rzeczywiście człowiek powinien postępować w zgodzie ze swoim sumieniem ale nie znaczy to że nie jest winien zła jakie czyni w zgodzie ze swoim źle uformowanym sumieniem i nie jest za nie odpowiedzialny.

Katechizm KK:

1790 Człowiek powinien być zawsze posłuszny pewnemu sądowi swojego sumienia. Gdyby dobrowolnie działał przeciw takiemu sumieniu, potępiałby sam siebie. Zdarza się jednak, że sumienie znajduje się w ignorancji i wydaje błędne sądy o czynach, które mają być dokonane lub już zostały dokonane.

1791 Ignorancja często może być przypisana odpowiedzialności osobistej. Dzieje się tak, "gdy człowiek niewiele dba o poszukiwanie prawdy i dobra, a sumienie z nawyku do grzechu powoli ulega niemal zaślepieniu" 56 . W tych przypadkach osoba jest odpowiedzialna za zło, które popełnia.

1792 Nieznajomość Chrystusa i Jego Ewangelii, złe przykłady dawane przez innych ludzi, zniewolenie przez uczucia, domaganie się źle pojętej autonomii sumienia, odrzucenie autorytetu Kościoła i Jego nauczania, brak nawrócenia i miłości mogą stać się początkiem wypaczeń w postawie moralnej.

1793 Jeśli - przeciwnie - ignorancja jest niepokonalna lub sąd błędny bez odpowiedzialności podmiotu moralnego, to zło popełnione przez osobę nie może być jej przypisane. Mimo to pozostaje ono złem, brakiem, nieporządkiem. Konieczna jest więc praca nad poprawianiem błędów sumienia.

1794 Dobre i czyste sumienie jest oświecane przez prawdziwą wiarę. Albowiem miłość wypływa równocześnie "z czystego serca, dobrego sumienia i wiary nieobłudnej" (1 Tm 1, 5) 57 :

Im bardziej więc decydującą rolę odgrywa prawe sumienie, tym więcej osoby i społeczności ludzkie unikają ślepej samowoli i starają się dostosować do obiektywnych norm moralności 58 .

A z drugiej strony bardzo słusznie autor artykułu zauważa że mogą być sytuacje że papież pozwala ale sumienie nie pozwala.

[Andej]

Jak rozumieć "niepokonalna" (1793)? Prosiłbym o jakiś przykład.

Czy jeśli ktoś cały czas ogląda TVX i wysłuchaną propagandę uważa za prawdę, jako i za własne przemyślenia, to wtedy nie ponosi winy?

[Arek]

Obawiam się, że "wrażliwość" sumienia zależy w dużej mierze od cech osobistych. Bywa nadmierna wrażliwość (sumienie skrupulanckie), która jest wypaczeniem sumienia i wcale nie świadczy ani o znajomości Dekalogu, ani o dobrej relacji z Bogiem. Nawet wręcz przeciwnie.

Mam tutaj pewne swoje refleksje. Sumienie skrupulanckie jest bliskie w pewnej formie rachunkowi sumienia szczegółowego.
Zazwyczaj spowiedź jest, nie mówię tutaj, że dosłownie, ale może być wykonana powierzchownie. W skrupulantyzmie widzę pewnego rodzaju wrażliwość jaką jest szczegółowość - wrażliwość na grzech. Nie jestem przekonany, że jest to objaw tylko natury psychologicznej ale także i duchowej, a może przede wszystkim. Wydaje mi się, że w drodze zgłębiania wiary i poznanie swojego miejsca w tej wierze, czyli zdania sobie sprawy, że Bóg jest Miłością i Miłosierdziem człowiek może wypracować rezultat, który daje uwolnienie z piętna skrupułów. Otóż nie powinno się skupiać na możliwości przyszlego grzechu, ale na jego pozbyciu się. Czyli odrzucenia jako pokusy w Imię Jezusa. Skrupulatnyzm jest dobrym narzędziem do walki z pokusami. Nie wiem czy tego doświadczyłem, ale wydaje mi się ta przynagłość dobrą możliwością do walki z pokusami.

[Albertus]

Jak rozumieć "niepokonalna" (1793)? Prosiłbym o jakiś przykład.

Czy jeśli ktoś cały czas ogląda TVX i wysłuchaną propagandę uważa za prawdę, jako i za własne przemyślenia, to wtedy nie ponosi winy?

Jeśli dodatkowo jest upośledzony umysłowo to raczej żadnej winy wtedy nie ponosi.

W innych przypadkach raczej nie podejmuję się oceny.

[sądzony]

KKK1776 "W głębi sumienia człowiek odkrywa prawo, którego sam sobie nie nakłada, lecz któremu winien być posłuszny i którego głos wzywający go zawsze tam, gdzie potrzeba, do miłowania i czynienia dobra a unikania zła, rozbrzmiewa w sercu nakazem... Człowiek bowiem ma w swym sercu wypisane przez Boga prawo... Sumienie jest najtajniejszym ośrodkiem i sanktuarium człowieka, gdzie przebywa on sam z Bogiem, którego głos w jego wnętrzu rozbrzmiewa" 48 .

[Dezerter]

Obawiam się, że "wrażliwość" sumienia zależy w dużej mierze od cech osobistych. Bywa nadmierna wrażliwość (sumienie skrupulanckie), która jest wypaczeniem sumienia i wcale nie świadczy ani o znajomości Dekalogu, ani o dobrej relacji z Bogiem. Nawet wręcz przeciwnie.

Mam tutaj pewne swoje refleksje. Sumienie skrupulanckie jest bliskie w pewnej formie rachunkowi sumienia szczegółowego.
Zazwyczaj spowiedź jest, nie mówię tutaj, że dosłownie, ale może być wykonana powierzchownie. W skrupulantyzmie widzę pewnego rodzaju wrażliwość jaką jest szczegółowość - wrażliwość na grzech. Nie jestem przekonany, że jest to objaw tylko natury psychologicznej ale także i duchowej, a może przede wszystkim. Wydaje mi się, że w drodze zgłębiania wiary i poznanie swojego miejsca w tej wierze, czyli zdania sobie sprawy, że Bóg jest Miłością i Miłosierdziem człowiek może wypracować rezultat, który daje uwolnienie z piętna skrupułów. Otóż nie powinno się skupiać na możliwości przyszlego grzechu, ale na jego pozbyciu się. Czyli odrzucenia jako pokusy w Imię Jezusa. Skrupulatnyzm jest dobrym narzędziem do walki z pokusami. Nie wiem czy tego doświadczyłem, ale wydaje mi się ta przynagłość dobrą możliwością do walki z pokusami.

Sumienie skrupulanckie jest chore i szkodliwe i .
Je się leczy a nich chwali

[sądzony]

Mam tutaj pewne swoje refleksje. Sumienie skrupulanckie jest bliskie w pewnej formie rachunkowi sumienia szczegółowego.
Zazwyczaj spowiedź jest, nie mówię tutaj, że dosłownie, ale może być wykonana powierzchownie. W skrupulantyzmie widzę pewnego rodzaju wrażliwość jaką jest szczegółowość - wrażliwość na grzech. Nie jestem przekonany, że jest to objaw tylko natury psychologicznej ale także i duchowej, a może przede wszystkim. Wydaje mi się, że w drodze zgłębiania wiary i poznanie swojego miejsca w tej wierze, czyli zdania sobie sprawy, że Bóg jest Miłością i Miłosierdziem człowiek może wypracować rezultat, który daje uwolnienie z piętna skrupułów. Otóż nie powinno się skupiać na możliwości przyszlego grzechu, ale na jego pozbyciu się. Czyli odrzucenia jako pokusy w Imię Jezusa. Skrupulatnyzm jest dobrym narzędziem do walki z pokusami. Nie wiem czy tego doświadczyłem, ale wydaje mi się ta przynagłość dobrą możliwością do walki z pokusami.

Równie dobrze mógłbym napisać, iż zaburzenia depresyjne bywają prorozwojowe duchowo ponieważ "zmuszają" do swego rodzaju wglądu wewnętrznego. Czy tak jest? Spotkałem się z, nie wprost wyrażonymi, hipotezami, iż ludzie z zaburzeniami psychicznymi są bardziej "uduchowieni", widziałem nawet badania. Idąc jednak za ks. Grzywoczem wypada stwierdzić, że zaburzenie hamuje rozwój duchowy. Choć niewątpliwie "ruszone" może stać się prorozwojowe.

[Albertus]

W skrupulantyzmie widzę pewnego rodzaju wrażliwość jaką jest szczegółowość - wrażliwość na grzech. Nie jestem przekonany, że jest to objaw tylko natury psychologicznej ale także i duchowej, a może przede wszystkim.

Nie znam chyba osobiście żadnego skrupulanta ale na forach to czasem miałem dylemat - czy mam do czynienia ze świętym który nie chce zranić Boga nawet najmniejszym grzechem czy też z osobą która ma wykrzywiony obraz Boga i ma problem z przyjęciem Ewangelii.

No i czasem odnoszę wrażenie że ta wrażliwość na grzech skupia się na rzeczach powierzchownych i drobnych a nie sięga i nie widzi rzeczy ważnych i istotnych - problemów w relacjach z innymi, osądów i nieprzebaczenia hodowanych w sercu, nadwrażliwości na zranienia, braku wdzięczności za to co nam Bóg daje. itp