Witajcie. Może moje pytanie wydaje się śmieszne. Na początku napiszę, że mam nerwicę i stąd takie moje lęki. Ostatnio zaczełam się martwić, że czasem może mój chrzest nie jest ważny bo np. nie było trzykrotnego polania głowy wodą itp. Strasznie mnie to martwi. Myślcie, że jeśli ktoś nie miałby np. trzykrotnie polaną głowę to faktycznie chrzest jest nieważny? Przecież dla Boga chyba sama intencja się liczy.

Mam pytanie o ważność spowiedzi. Mój spowiednik udzielał mi pouczeń po tym jak mówiłam pewna partię grzechów, on wtrącił słowo, później ja mówię grzechy, potem znowu ksiądz itd. Czasem te pouczenia były dość długie. I w czasie jak ksiądz mówił to pouczenie to przypominałam sobie grzechy, nie chciałam księdzu przerywać. A później zapomniałam o tych grzechach które miałam powiedzieć (zapomniałam o 3). Mówiłam za to inne. Czy spowiedź była ważna? Nie miałam na celu ich zatajenia tylko nie chciałam przerywać księdzu, potem jakby myślami podążyłam innym tropem i o tamtych zapomniałam... Miałam wątpliwości czy przyjąć Komunię ale przyjęłam.

Czy walka o sprawiedliwość/niegodzenie się na niesprawiedliwość wiąże się z jakąś zazdrością? Jeśli tak, czy można jakoś (jak?) nie godzić się na niesprawiedliwość, walczyć z nią, nie zazdroszcząc?

Na początek tekst wprowadzający, bo wielu z tą nową funkcją w Kościele nie spotkało się :
Nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej

Nadzwyczajni szafarze Eucharystii to osoby świeckie, uprawnione do udzielania Komunii św. Najczęściej z posługą taką udają się do chorych, ale w razie potrzeby mogą udzielać Komunii św. w kościele - np. w czasie większych uroczystości w parafii lub Mszy św. niedzielnych. I tu nie chodzi o to, aby wyręczać księży w czasie Mszy św. czy wręcz ich zastąpić. Oni są nadzwyczajnymi szafarzami, czyli tymi, którzy pomagają.

Szafarzy mianuje biskup diecezji po specjalnym kursie przygotowawczym. Nadzwyczajnymi szafarzami Komunii św., mogą być mężczyźni w wieku od 35 lat. Wymagana jest dojrzałość w wierze: zdrowa...

Czy wolno odprawić Mszę pogrzebową przy Urnie?

Witam Kochani. po dużych wysiłkach nareszcie udało mi się znaleźć spowiednika, który w moim przekonaniu miał być tym, który pomoże mi w moich skrupułach. Miałam rozmowę wraz ze spowiedzią. Wróciłam i jestem podłamana i całkowicie zwątpiłam we wszystko. Jestem osobą o orientacji biseksualnej. Postanowiłam powiedzieć o tym kapłanowi. Żałuję. Usłyszałam, że jest to zaburzenie. Ja się z tym nie zgodzę ponieważ na terapii słyszę całkowicie co innego i próbuję zaakceptować siebie (nie wiem kim jestem w kontekście orientacji, ostatnio trochę się dzieje). Poczułam się kompletnie niezrozumiana przez kapłana oraz wyczułam, jak gdyby on chciał mi zaproponować leczenie mojej orientacji. Zgadzam się w 100% z tym, że współżycie osób tej samej płci jest...

Jestem skrupulantem od dziecka. Mam stwierdzoną nerwicę natręctw przez lekarza i przez psychoterapeutę. Przez spowiednika zostało to nazwane skrupulanctwem. To już dziesiątki lat. Cierpienie jest naprawdę wielkie, czasami modlę się o śmierć. Moje lęki mocno wiążą się z poczuciem winy. Ogromna ich ilość jest związana z przesadną odpowiedzialnością, z lękiem, żeby moim bliźnim nic się nie stało, jeśli ja czegoś nie dopilnuję (i oczywiście wiąże mi się to z poczuciem winy, z grzechem). Mam duże problemy ze spowiedzią, bo moje lęki są łudząco podobne do wyrzutów sumienia, czasami wręcz są nie do odróżnienia. Nie mam natomiast lęków o siebie.
Na różne sposoby staram się robić coś dobrego. Przez 10 lat byłam wolontariuszem, pomagałam...