Od jakiegoś czasu zastanawia mnie to dlaczego w czasie liturgii słowa na mszy, gdy lektor lub ktokolwiek inny podchodzi do ambonki przy ołtarzu, musi kłaniać się w stronę ołtarza a nie tabernakulum? Rozumiałbym to gdyby na ołtarzu był już przeistoczony pan Jezus, ale tu jak narazie ołtarz jest przecież pusty, oprócz mszału. To przecież w tabernakulum jest Jezus. Może ktoś zna odpowiedź na to pytanie?

Nikt nie może prawdziwie szanować religii i jednocześnie ubliżać jej formom. Jeżeli nawet zgodzimy się, że formy te nie pochodzą bezpośrednio od Boga, to jednak ich długie używanie uczyniły je dla nas świętymi, bowiem duch religii ożywił je i przeniknął tak bardzo, że ich zniszczenie dla wielu ludzi oznacza zachwianie lub wykorzenienie zasady religijnej jako takiej .
Wielu współczesnych, często młodych ludzi, podważa sens liturgii i formuł modlitewnych, motywując – czyż Bóg nie mieszka wszędzie, czy nie można modlić się w lesie, w drodze do pracy, leżąc w łóżku, własnymi słowami? Można. Jak jednak stwierdza Newman, ci, którzy tak twierdzą, odrzucając świątynię, zwykle niewiele się modlą…

Dodano po 20 minutach 48 sekundach:
Św....

Od jakiegoś czasu czuje się inaczej podczas modlitwy. Nie potrafię wzbudzić w sobie takiego jakiegoś wewnętrznego poczucia duchowego uniesienia, zawsze tak potrafiłem. Nie wiem czym to jest spowodowane i też nie potrafię tego wytłumaczyć. Muszę się wysilić np na adoracji żeby w jakiś sposób mocniej poruszyć tymi swoimi emocjami. A może po prostu zbyt się na tym skupiam? Może to powinno przyjść samo? Może o to w tym chodzi. By moja modlitwa była prosta i pokorna? By nie być gadatliwym na modlitwie. A może to jakiś chwilowy kryzys wiary. Ostatnimi czasy w kościele bywam kilka razy w tygodniu. Co najmniej dwa nie licząc niedzieli, są oczywiście wyjątki, lecz może to przez tą częstotliwość modlitwa zaczęła być dla mnie jakaś monotonna? Nie mam...

Ksiądz Amorth był nie tylko egzorcystą, lecz także prorokiem, który wskazywał na zagrożenia ze strony złego ducha. I dlatego uważał za swój obowiązek mówić, że wielką potrzebą Kościoła jest ostrzec ludzi, by byli uważni na jedno z największych niebezpieczeństw, którym jest Szatan.

Ksiądz Amorth, jako dziennikarz z długoletnim stażem, z wielką swobodą umiał opowiadać o swojej posłudze egzorcysty. Wielokrotnie występował w radiu i telewizji, a także udzielał mnóstwa wywiadów dziennikarzom z całego świata. Najbardziej dał się jednak poznać ze swoich książek, przetłumaczonych na wiele języków. Chciałbym przybliżyć czytelnikom trzy zagadnienia, na które ks. Gabriele Amorth zwracał uwagę. Po pierwsze — nieustannie przypominał o istnieniu złego...

Witajcie, od dłuższego czasu mam takie uczucie że przy modlitwie nie mam już takiego zapału jak do niedawna. Tylko wlasiwie trudno mi wyczuć czy to nerwica i tylko mi się zdaje? No bo w końcu modlę się, ucęszczam na Eucharystię często, nie mam z tym problemów. Wydaje mi się że to moja nerwica sprawia że mam paranoję na punkcie czy nie włada mną jakiś zły duch. Miał ktoś tak może? Jak sobie z tym radzić?

Dodano po 9 minutach 41 sekundach:
Dodam że modlitwę, Eucharystię i całą resztę dobrze i owocnie przeżywam, tylko mam czasem takie uczucie niepokoju w czasie np modlitwy i nie wiem czy to spowodowane moją nerwicą i wyobrażam to sobie podświadomie, czy może tak jest rzeczywiście.

Księża, biskupi rezygnują z celibatu i odchodzą z kapłaństwa, a nawet można podawać główny powód, zakochują się w kobietach i oby tylko w kobietach. A świeccy w tym kobiety lgną na gwałtu rety w miejsce duchowieństwa.
A tu jeden z biskupów niemieckich zakochał się i porzucił i kapłaństwo i celibat lat 63.

Witajcie, mam duży problem. Mianowicie, bardzo często przypominają mi się i prześladują mnie moje dawne grzechy związane z nieczystością - oczywiście jestem już z nich wyspowiadany, ale cały czas do mnie wraca myśl, że jak mogłem się do tego dopuścić, czuje ogromny wstyd, zniesmaczenie. W dodatku mam czasem takie myśli, że to może do mnie wrócić, że osoby z którymi byłem wtedy związany mogą wrócić do mojego życia, namieszać, w przyszłości gdy będę miał rodzinę, lub będę kapłanem czy cokolwiek Bóg mi zaplanuje, że mogą coś mówić i rozgrzebywać stare sprawy np. Przecież ja go znam, to ten co (coś tam coś tam) a teraz ma rodzinę/jest księdzem etc. . Zdaje sobie sprawę, że takie myśli są związane z moją nerwicą, i, że raczej takie rzeczy się...

Takie krótkie pytanie (w temacie), które być może wyda Wam się dziwne - później temat rozwinę, ale chciałbym najpierw poznać Wasze zdanie na ten temat.

Cześć,
Szczerze to nie wiem od czego zacząć.
Mam 25 lat.
Ogólnie rzecz biorąc wychowałem się w katolickiej rodzinie i katolickie wartości zawsze ze mną były.
W wieku 17 lat jednak coś się zmieniło. A tym czymś były zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Nie byłem u spowiedzi 8 lat - dlatego, że w mojej głowie mam coś w stylu: po tych 8 latach ciężko uwolnić mi się od codziennych zachowań, może bardziej myśli itd. I że to nie nie ma sensu na razie.
Pomimo tego do Kościoła chodzę co niedziele, święta nakazne itd. Można powiedzieć że w ciągu tych 8 lat opuściłem dosłownie kilka Mszy Świętych. Ktoś może pomyśleć, że to bardzo dziwne - tutaj chodzi do kościoła co tydzień, a w sercu pusto . Właśnie takie mam o sobie myślenie w tym momencie. Nigdy...

Wydaje mi się, że Życie katolickie jest najwłaściwszym z istniejących działów do omawiania listów pasterskich. Ale jeśli jest lepsze miejsce dla tego tematu, to proszę o przeniesienie.

Niestety na niedzielnej mszy po raz drugi był czytany kolejny list o edukacji religii w szkole. W nim była zachęta, aby wypisywać się z edukacji zdrowotnej, a zapisać się na lekcje religii, które teraz będą prowadzone tylko raz w tygodniu.
Nie wiem jak było w innych parafiach, ale czy kazanie powinno być wykorzystywane do czytania takich listów. Czy to jest dobry kanał przekazu i próba dotarcia do rodziców. Rodzice, którzy nie chodzą do kościoła, nie usłyszą tego listu. Może istnieje lepszy sposób przekazania tej prośby niż podczas niedzielnego kazania....

Myślicie, że to wogóle możliwe, aby na tronie Piotrowym zasiadała kobieta.

Nawet znalazłem film, ponoć legenda. Ale wszystko dziś jest możliwe. Skoro sami ostatni papieże już nie wykluczają kobiet kapłanek.

Choć nie jestem w wielu latach doświadczony duchowo, a zaledwie kilka wiosen minęło od tamtego czasu, gdy pragnienie bliskości z Bogiem się pojawiło jak przynaglenie, to muszę przyznać, że Bóg nie działa żadnymi ludzkimi schematami. Sytuacje i zdarzenia są różne i żadne z nich nie są identyczne, chodzi mi o przełożenie wszystkiego co nas spotyka w każdej chwili naszego życia. Jest to dla mnie przerastające ludzkie wyobrażenie niepowtarzalności chwili i myśli jak jest to możliwe? Świadomość człowieka jest niewyobrażalnie ograniczona, a wielkość Stwórcy nieokiełznana - nie wiem nawet jakiego słowa użyć. Przez moje kryzysy małżeńskie i rodzinne doświadczam jakiś korelacji, zależności, nieschematyczności jakby droga była nadzieją do tego by...

Cześć od ostatniego czasu mam bardzo wrażliwe sumienie. Trochę to plus ale i trochę minus. Bo często gdy robię coś np. spojrzę się na kobietę mam od razu później skrupuły typu: czy te spojrzenie było pożądliwie? Czy pragnąłem grzechu? Może nie był to grzech ciężki? Itp. ten właśnie niepokój jest mocną bronia dla szatana bo często zapewne niepotrzebnie się udreczam ale nie wiem jak do tego podejść. Macie jakieś porady żebym ciągle nie zadręczał się czy zrobiłem coś dobrze czy źle kiedy jest grzech ciężki a kiedy nie ( wiem o 3 zasadach materia, świadomość, dobrowolność, ale często zadręczam się czy coś było świadome czy może nie ale dobrowolne czy nie itd.). Kiedyś widziałem filmik jednego z księży i mówił on tak: jeśli nie wiesz czy...

Dzień dobry,

często słyszymy na kazaniu czy przy okazji spowiedzi, że trzeba spełniać dobre uczynki, aby zasłużyć sobie na niebo.
Dużo rzadziej (w mojej opinii za mało) Kościół naucza, że jesteśmy zbawieni poprzez wiarę i że nieważne, ile dobrych uczynków spełnimy, nie zapracujemy w ten sposób na zbawienie.

Do niedawna te dwa stwierdzenia były nie do pogodzenia w mojej głowie, a wzmianka o dobrych uczynkach niezbędnych do zbawienia irytowała mnie niemiłosiernie.

Kluczem do zrozumienia, że oba stwierdzenia są poprawne, jest fragment Listu św. Jakuba (Jk 2, 14-26): „Wiara bez uczynków jest martwa”.

Dobre uczynki wynikają z wiary, są niejako jej dowodem, świadectwem przynależności do Chrystusa.

Podsumowując, dobre uczynki nie są zadaniem...