Hasło, które rzuciłam w tytule wątku, pewnie mówi trochę o doświadczaniu religii przez współczesnych ludzi w ogóle, ja poruszam temat ze względu na osobiste doświadczenia. Dla kontekstu, jak ktoś nie wie: jestem studentką. Piszę o tym dlatego, że mam wrażenie, że studia wprowadziły u mnie bardzo istotną zmianę, jeśli chodzi o praktykowanie wiary i czasami już nie wiem, czy wszystko ze mną w porządku, czy nie. Gdy byłam w liceum, miałam w dość sztywny sposób ustawioną codzienną rutynę, więc jak już się wyrobiło nawyk np. codziennego rozważania Pisma Świętego albo materiałów ze wspólnoty przed zaśnięciem, to nie było problemu, by znaleźć na to przestrzeń. Tymczasem studia działają zupełnie inaczej niż liceum, tak samo jak duszpasterstwo...

Ja wiadomo Bóg działa w każdym z nas. Ale czy my chcemy odczytać co Bóg nam chce powiedzieć? W każdym razie jak myślicie, kiedy człowiek chce pracować na bazie Łaski Bożej? Zastanawia mnie kiedy ta szala w jakim momencie życia człowieka przechyla się na stronę bardziej Boga?
Kiedy człowiek naprawdę widzi i rozumie swoje błędy? Zdaję sobie sprawę, że Duch Święty działa kędy chce. A człowiek najlepiej rozumie swój upadek, gdy jest na dnie lub jest blisko dna.
Wydaje mi się jednak, że to Łaska Boża ma największe znaczenie tak jak miało to miejsce w przypadku Szawła. Trzeba zobaczyć/doswiadczyć Chrystusa, by ze skrajności przejść drogę przemiany w zupełnie inną skrajność, taką która Bogu się podoba.
A może Wy możecie na przykładzie swojego...

Wiem, że niektórych będą drażnić szukania różnic w koncepcji Kościoła do 1962 roku i po tym roku. Ale dlaczego mamy nie poznawać tych różnic - jest to dla mnie niezrozumiałe. Czy jest w tym coś złego? Myślę, że nie.

Argumenty za tym, że chcę poznać te różnice, choć kilka przedstawię poniżej:
- tysiącletnia Tradycja Kościoła Mszy Świętej w Rycie Tradycyjnym dała dużą rzeszę Świętych;
- poznanie Liturgii Eucharystii naszych przodków
- prawdopodobnie pobożność ludzi przed Soborem była bardziej świadoma i bardziej nastawiona w kwestii pokuty i zadośćuczynienia;
- dziś Kościół mówi bardziej o braterstwie człowieka niż o ofierze Chrystusa, czyli skupiamy się na sobie, a w mniejszym stopniu na Chrystusie;
- czasy pomimo ględzenia i narzekania są...

Tym razem o doświadczeniach śmierci klinicznej

Dość niedawno gdzieś usłyszałem tytułowe sformułowanie. Tknęło mnie ono. Dziś skłaniam się ku temu, że myślą przewodnią zmysłu wiary jest działanie Ducha Świętego. Czyli jest to Natchnienie Ducha Świętego, który Swoim działaniem pobudza nas byśmy przybliżali się do Boga. Myślę, także, że tą Łaską jest obdarzony każdy człowiek.
Zmysł wiary - z drugiej strony sformułowanie jest bardzo dynamiczne, bynajmniej dla mnie.
Macie swoje spostrzeżenia?

Chciałem zaprosić Was do cyklu rozważań na temat grzechów i w konsekwencji uświadomienia sobie, że je popełniamy. Wydaje mi się prawdą, że najpierw jest świadomość grzeszności, a dopiero potem następuje walka z grzechem i naprawa.

Od kilku miesięcy rozpracowuje grzech obmowy. I to czym on jest i jakie są jego skutki. Ten grzech zdaje mi się najczęściej popełnianym w naszym życiu tak więc zacząłem rozkładanie: jak mówić i co mówić, by go nie popełniać? Przyznam się, że od niedawna mam wolę, by uwolnić się od tej skłonności. Tak więc proszę o Waszą pomoc w określeniu co tym grzechem jest, to będzie mi łatwiej określić co może nim nie być. Czasem mi jest ciężko odróżnić obmawianie od nie obmawiania. Raczej proszę o pomoc niż miałbym się sam...

No właśnie jak odkryć powołanie? powiem co mnie trapi bo nie za bardzo mam się komu wygadać w tym temacie...otóż zastanawiam się nad życiem zakonnym...kiedyś takie myśli miałem w wieku około 22 lat gdy się nawróciłem i uporządkowałem swoje życie...potem stwierdziłem że to pewnie chwilowa zachcianka i cóż tak upłynęło kilka dobrych lat..w międzyczasie kombinowałem że może mam powołanie do małżeństwa i robiłem jakieś portale randkowe katolickie ale szczerze mówiąc nic nie wypaliło z tego gdyż powiem szczerze że też nie za bardzo traktowałem to serio,robiłem konto ale potem najczęściej już rzadziej wchodziłem i jakoś nie czułem drygu do tego...obecnie mam 28 lat i myśl o życiu zakonnym pojawia się dość często w zasadzie zauważyłem że często w...

Dzień dobry.
Kiedyś byłem bardzo pobożny. Chodziłem do kościoła codziennie, modliłem się nawet 4 godziny każdego dnia, żyłem w stanie Łaski Uświęcającej. Niestety, później z biegiem czasu zaczęło się to zmieniać. Z roku na rok zaczynałem tracić na to ochotę z własnej nie przymuszonej woli. To był szatan, który za wszelką cenę chciał mnie złamać. Przez ostatnie 4 lata uzależniłem się od nieczystości. Przez to zacząłem unikać Spowiedzi Świętej. Prawdopodobnie z tego powodu zaczęły się pogłębiać moje kłopoty psychiczne. Teraz mam bardzo silnie ustawione leczenie i czuje się stosunkowo dobrze - obsesyjne myśli się zminimalizowały, wszystkie lęki poza fobią społeczną ustały. Do kościoła chodzę regularnie, ale bardzo niechętnie - z tego powodu...

Czy wiara i ufność Bogu może być w uczuciach? Czy przez uczucia czasem na siłę nie szukamy Boga, którego w nich nie ma Go. W ostatnich latach jak mrówek jest różnego rodzaju uwielbień w postaci tańców, śpiewów czyli spektakli w których szuka się zetknięcia z Bogiem na zasadzie bazowania grą emocjami. Słowa i ich intonacja mają pobudzać do doznań czucia Boga. Czy to raczej nie przejaw działań diabelskich skupiających się na własnym ego. To raczej cisza, kontemplacja, pokora i zwalczanie w sobie grzechu prowadzi do Boga. Jawi mi się dzisiejsze uwielbienie z amfiteatrem na którego scenie występują aktorzy, a na widowni rządni emocji widzowie klaszczacy i żądający jeszcze większych emocji. Ostatnie Dni Młodzieży z Biskupem Rysiem są dobrym...

Czy wypada być z osobą duchowną - ale nie będącą członkiem rodziny - po imieniu? Zasłyszane na katolickiej uczelni. Świeccy wykładowcy (także kobiety) zwracają się do sióstr i księży - też wykładowców - po imieniu... Oczywiście nie mówię o formalnych wystąpieniach, ale np. podczas rozmów na korytarzu. Czy to nie jest brak szacunku do kapłaństwa - a więc i do samego Boga? Tu np. minuta 27:30: . Tak się zastanawiałam, że gdyby np. mój znajomy ksiądz zaproponował mi przejście na ty - zgodziłabym się, ale tylko jednostronnie. Przyznam, że nie przeszłoby mi przez gardło mówienie per ty do osoby duchownej, czy to siostry czy to księdza... A jakie jest wasze zdanie?

W tamtym roku pokłóciłem się z narzeczoną i rozstaliśmy się na okres 3 miesięcy.
Przez ten czas mieliśmy nieraz kontakt ,tylko ,że ja przez ten czas założyłem sobie konto na jednym z portali i pisałem i z innymi dziewczynami .
Spotkałem się też z dziewczyną o którą była zazdrosna dlatego przez okres związku nie miałem z nią kontaktu.
Z tą dziewczyną spotkałem się dwa razy i pisaliśmy w dość nieprzyzwoity i zboczony sposób .

Jednak później urwałem z nią kontkat bo wróciliśmy do siebie z narzeczoną,ale nie byłem do końca pewien czy chcę z nią być i nadal wchodziłem na portal żeby z kimś popisać ,może kogoś poznać .
Powróciła do mnie masturbacja i pornografia i prowadziłem zboczone rozmowy w celu podniecenia nie chciałem z żadną z dziewczyn...

może już prowadzić nas do piekła? Jeśli człowiek nie zdąży się wyspowiadać z tegoż grzechu trafia na wieczne potępienie? Jak mówi Tradycja Kościoła?