Jak w temacie. Gdy monotonia codzienności, brak czasu dla siebie (z równoczesnym szybkim upływem czasu ogólnie), zmęczenie, zaczynają w jakiś sposób doskwierać, czy warto poddać się jakiejś psychoterapii? Wydaje mi się, że jestem bardziej impulsywny niż zazwyczaj, mam mniej ochoty do zrobienia czegokolwiek dla innych i siebie, łatwiej się uruchamiam.

Jeśli jest już taki wątek to prośba do Moderacji o przeniesienie...

Czy macie jakieś ciekawe i wartościowe książki, którymi chcielibyście się podzielić?

Ja znalazłem właśnie taką książkę i chętnie bym ją przeczytał.
Ten aspekt ludzkiej psychiki, który w sferze kościelnej pozwala się krzywdzić od dawna mnie fascynuje.

Ciekawa dyskusja

W obecnych czasach to nie marksizm jest problemem ale postmodernizm, Tu uzasadnienie żeby postmodernizm nie nazywać marksizmem kulturowym.

Dodano po 8 minutach 7 sekundach:
z postmodernizmem kojarzy mi się:

Pytanie Czego chcesz? (ang. „What do you want?”) jest często przypisywane **Jacques'owi Lacanowi**, francuskiemu psychoanalitykowi. Lacan uważał, że kluczowym pytaniem w psychoanalizie jest kwestia pragnienia.

W swojej pracy Lacan rozwijał ideę, że to, czego naprawdę pragniemy, często nie jest dla nas jasne, ponieważ nasze pragnienia są kształtowane przez język, kulturę i relacje z Innym (l'Autre) . Zadając pytanie „Czego chcesz?”, Lacan starał się pomóc pacjentowi dotrzeć do głębszych, często nieuświadomionych pragnień, które mogą leżeć u podstaw ich problemów psychicznych.

Dla Lacana, pragnienie nie jest czymś prostym do odkrycia, ponieważ często to, czego człowiek pragnie, jest związane z brakiem, który odczuwa na poziomie...

Ksiądz Pawlukiewicz mówił:
Podcięcie skrzydeł, atak na Twoją wartość. I co wtedy? I wtedy zaczynamy się bronić, bo byśmy umarli, jako małe dzieci byśmy normalnie umarli. Pan Marcin Gajda mówi, że wtedy nawet trzeba zbudować fałszywe ja.
On mówi, że kiedy chodził do szkoły, to go kumple prali, był jakiś delikatny taki chłopieńcy. Kumple go tłukli. To on sobie wymyślał, że jak wracam do domu, to mam taki guzik, że naciskam i wokół mnie się robi taka kula, że jestem niewidzialny.
Fałszywe ja, wymyślanie czegoś. Tylko fałszywe ja jest tarczą, a potem staje się klatką. Już jesteś w tej klatce, już nie wiesz, w której jesteś.

Powieść Vernea 20 tyś mil rozumiem dziś jako opis spektrum autyzmu: kapitana Nemo przeraża świat, więc skrył się w...

Interesujący filmik. Ciekawi mnie jak się do niego odniesiecie. (Edit: dałem wersję z polskimi napisami)

Pokora to typowo chrześcijańska cnota, nielubiana przez świat. Coach szkolący ludzi, którzy mają zarabiać grube miliony szkoli ich by:
- uznali że ksżdy z nich jest osobą, która kocha siebie najbardziej, czy nawet jedyna która kocha, inni nie muszą go nawet lubić
- nie tyle pokazywać wyższość nad innymi co mieć najgłębsze odczucie tej wyższości
I można zarabiać miliony
Tymczasem Jezus mówi coś wręcz odwrotnego w przypowieści o faryzeuszu i celniku
Przez cały czas nie rozumiałem tego jak ostatnio, dopiero od niedawna przybył nowy wymiar rozumienia tej przypowieści (przy pomocy osoby z forum Katolik), czyli
nie chodzi tyle o test, o jakieś widzimisię, ale o to , że
- w piekle istoty są samotne
- w Niebie jest wspólnota, zgodnie z historią o...

Czy ktoś zetknął się z tzw. chirurgią fantomową? Po wpisaniu hasła w Google dostaję całkiem sporo wyników z osobami które się tym zajmują. Nie mogę natomiast znaleźć żadnego krytycznego opracowania. Spojrzenia z punktu widzenia katolickiego nie śmiem oczekiwać, ale na takim najbardziej by mi zależało.

Interesuje mnie o to o tyle, że ktoś z mojej rodziny poddawał się takim zabiegom , a sam osobiście mam obawy, czy to nie jakaś szarlataneria, lub coś jeszcze gorszego.

Ciekawy artykuł w temacie rola mężczyzn, zniewiescienie itd .

Miałem cytować, ale całość ciekawa.

Podobno roznosi się drogą elektroniczną, tak wygląda oraz zachowuje się nosiciel 🤑🤡

Dwa lata temu na katolickim portalu poznałem kobietę.
Dobra dziewczyna, ma zbliżone poglądy na sprawy światopoglądowe, na politykę a nawet podoba jej się ten sam typ muzyki co mnie. A jednak nie potrafię się zaangażować. To raczej Ona stara się wciągać nasza znajomość na wyższe stopnie znajomości, ale przez moją postawę to nie wychodzi. Dość daleko od siebie mieszkamy, byłem u niej zaledwie dwa razy do tej pory. Rozmowy są raczej zdawkowe, nie wie nic o moich wadach.
Owszem, wiem że miłość to nie uczucie ale decyzja, ale nie potrafię wykrzesać z siebie zaangażowania.
Teraz napisałem do niej, że wreszcie powinniśmy poważnie porozmawiać o swoim związku, boję się tej rozmowy, ma być jutro. Nie chciałbym jej skrzywdzić; i tak ją skrzywdziłem...

Ostatnio sobie uświadomiłam, że (w pewnym sensie) nie potrafię odpoczywać (albo tę umiejętność zgubiłam). Nie chodzi mi o nieumiejętność wykorzystania czasu wolnego, bo zainteresowań mam sporo, bardziej o takie trywialne odmóżdżenie się. Po minionym roku akademickim jestem zmęczona tak bardzo, że nie mam siły na książki czy filmy, bo jednak wymagają mniejszego lub większego zaangażowania intelektualnego, potrzebuję czegoś bardziej niezobowiązującego.
Macie jakieś rady?