Czy Bóg karze za grzechy?

[Andej]

Co jakiś czas pojawia się to pytanie. Ostatnio, w artykułach i w wypowiedziach hierarchów. Nota bene, raczej sprzecznych ze sobą. A jeśli tak, to znaczy, że każdy powinien sam sobie odpowiedzieć.

Większość (przynajmniej starsi) zna z dzieciństwa: Bóg za dobre wynagradza, a za złe karze. Kilkadziesiąt lat walczę z tym poglądem. Zdarzało sie, że spowiednicy używali tego sformułowania jako argumentu. Przekonywałem (bezskutecznie), że nie mają racji.

Uważam, że Bóg pozwala na to, abyśmy sami, w konsekwencji naszych czynów, wymierzali kary i nagrody. A właściwie karę i nagrodę. Bo jedna jest nagroda i jedna jest kara (trzymam się tego słownictwa, choć zdaję sobie sprawę z jego nieadekwatności).

Uważam, że to człowiek sam decyduje o tym, czy chce do nieba, czy do piekła. I całe życie przygotowuje się do jednego lub drugiego. Aby w decydującym momencie potwierdzić to własnoręczny podpisem. Na cyrografie lub weselnym zaproszeniu.

[Dominik]

Piszesz o tym że człowiek sam decyduje czy chce do nieba, czy do piekła.
Chyba trzeba rozwinąć tą myśl.

Co w przypadku osoby która myśli sobie, wystarczy że będę dobrym człowiekiem i dostane się do nieba. Wierzę w Boga, nie księdza.
Wydaje mi się, że taka osoba na ziemi jest przekonana że wybierze niebo po śmierci, ale jak już umrze i stanie na sądzie ostatecznym to będzie duża szansa że wybierze piekło.

[Andej]

... Co w przypadku osoby która myśli sobie, wystarczy że będę dobrym człowiekiem i dostane się do nieba. Wierzę w Boga, nie księdza.
Wydaje mi się, że taka osoba na ziemi jest przekonana że wybierze niebo po śmierci, ale jak już umrze i stanie na sądzie ostatecznym to będzie duża szansa że wybierze piekło.

Masz rację. Trzeba doprecyzować.
Etap życia i samo przejście. Rzeczywiście, przekonanie własne, że jest się ideałem nie ma mocy decyzyjnej. Za życie sami sobie ustanawiamy kryteria. A nawet wmawiamy sobie, że tego właśnie Bóg od nas oczekuje.
Przez całe życie gromadzimy skarby. A potem stajemy w świetle bożym. I okazuje się, że to, co uważaliśmy za największy skarb, nie ma żadnej wartości. Ps 118,22 Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym. A to, co czyniliśmy z przekonania, jako zwykłą powinność, okazuje się skarbem.
W bożym świetle widać prawdę. Stajemy przed lustrem. I nagle widzimy to, co jest. A nie to, co do tej pory widzieliśmy za życia biologicznego. Na progu życia i śmierci wszystko nabiera innego znaczenia. Wtedy, w momencie ostatecznej decyzji widzimy wyraźnie dobro i zło. I chcę wierzyć, że jeszcze wtedy, nawet po najgorszym życiu, mamy szansę. Ostatnią. Miłość lub nienawiść. Brniecie dalej czy wyzwolenie. Kosztowne i bolesne. Wtedy człowiek, który we własnym mniemaniu żył w prawdzie, choć żył z kłamstwie, zobaczy swoje błędy. I podejmie ostateczną decyzję. Ukorzy się, będzie błagać o szansę. Albo oświadczy, że ma rację. I "lustro" się myli. I przekroczy próg, zza którego odwrotu już nie będzie. Bo decyzję podejmie widząc wszystko bez zniekształceń. Bez własnych wyobrażeń. Łk 16,26 A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać". Co sugeruje możliwość komunikacji między tymi dwoma przeciwstawnymi stanami. A to pogłębia cierpienie tych, którzy odrzucili Boga.

[sądzony]

Bóg nie kara/karze za grzechy. Na pewno nie za życia.
Gdyby tak było nikt by nie grzeszył.

[Konwalia]

Katechizm mówi o tym jednoznacznie, nie wiem, dlaczego popada się w jakieś rozmywanie teorii. Oczywiście człowiek ma wolną wolę i dlatego poniekąd sam decyduje o sobie; św. Faustyna pisała o tym, że ludzie sami wybierają piekło. Pan Bóg chce zbawić wszystkich ludzi, ale jest Sędzią, i to sprawiedliwym, dlatego sprawia, że każdy otrzymuje stosowną zapłatę. O czym tu dyskutować?

[Sebastian]

Co w przypadku osoby która myśli sobie, wystarczy że będę dobrym człowiekiem i dostane się do nieba. Wierzę w Boga, nie księdza.

Wydaje mi sie, że bycie samo dobrym człowiekiem nie wystarcza, trzeba owoców wiary, a więc Eucharystii, Komunii, Spowiedzi. Samo bycie dobrym człowiekiem jest na czyściec.

[Jednax]

Konwalia, masz rację, mówiąc o Faustynie. Człowiek sam wybiera piekło lub niebo.
Sebastianie, nie wystarcza sakramenty. Każdy grzeszy. Każdy do częścią. Czusciec to przedsionek nieba.

[Biserica Dumnezeu]

Pan Jezus w przypowiesci powiedzial, zeby zostawic i kakol i pszenice az do zniw. I dopiero wowczas dobre bedzie oddzielone od zlego.

[szary brat]

Nikomu nie brakuje grzechów, ani głupoty, braku świadomości, co czyni.
Zostawcie kary i nie szukajcie zasług ani usprawiedliwienia.
Proście o Miłosierdzie Boże i ufajcie Panu.

Nie macie żadnych zasług, nie ma dla was usprawiedliwienia - mówi szatan, śmieje się z was i wyciąga wasze własne niecne postępki spod korca, pokazując Bogu. I ma rację, a z racji szatańskich całe piekło wybrukowane.

Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.
Kochajcie Boga z całej duszy, z całego serca i ze wszystkich sił.
Kochajcie bliźnich jak siebie samych. Bądźcie dla nich miłosierni.
Proście o wybaczenie grzechów Boga i bliźnich.
Proście Boga o Miłosierdzie.
Ufajcie Jezusowi.
+++

[Andej]

Pan Jezus w przypowiesci powiedzial, zeby zostawic i kakol i pszenice az do zniw. I dopiero wowczas dobre bedzie oddzielone od zlego.

I własnie o to oddzielenie chodzi. Nie, że będzie oddzielone, bo to oczywiste. Ale jak? Przez kogo? Kiedy (nie w sensie czasu, ale stanu, etapu egzystencji).

Mnie interesuje sam moment decyzyjny oraz to, jaką rolę odgrywa w tym człowiek, a jaką Bóg.

Moją tezą jest to, że ocena należy do człowieka. Ale pod wpływem bliskości Boga, jest obiektywna.

I wierzę w to, że jeśli ktoś chce do nieba, to się tam znajdzie. Jezus określił sposób. A chcący potrafi naśladować.

[Biserica Dumnezeu]

Moze to jest wlasnie w taki sposob.
A moze odbedzie sie w jakis inny sposob (kolejnosc?, wolnosc decyzji? ... )
Nie wiem - werset wskazuje,ze wiadomo, iz jest taki chwast w zbozu; to jest pewnik. I drugi pewnik - sa fachowcy, ktorzy potrafia rozpoznac chwast, choc nie potrafia poszczegolne osobniki oddzielic. W tym aspekcie widze role Boga, ktory pokaze wyraznie, ktoo jest kim.

[Andej]

No właśnie, a ja widzę rolę Boga. Bóg, w trakcie przejścia z życia do śmierci, udziela człowiekowi zdolności, do odsiania ziarna od plew. I człowiek podejmuje ostateczną decyzję. Czy z plewami do ciepełka, czy pod górkę do miłości.