Odczuwanie grzechu

[Zebra]

Znalazłam ciekawy artykuł na temat odczuwania lub nieodczuwania grzechu. Jak ktoś jest zainteresowany to wrzucam link, ale też najważniejsze kwestię wyjmuję z artykułu.
https://info.dominikanie.pl/2014/01/gdy ... -sie-waha/

Brak poczucia, że pewne nasze czyny są grzeszne, czyli zarówno obiektywnie złe, jak i szkodliwe dla nas, nie powinien nas specjalnie dziwić. Nie powinno to mieć też dużego znaczenia w naszych ocenach moralnych. Nawet w zwykłej, fizycznej rzeczywistości mamy do czynienia z podobnymi sytuacjami. Nikt z nas nie poczuje ani nie zobaczy tlenku węgla, czadu, który jest śmiertelnie niebezpieczny dla naszego zdrowia i życia. „Morderca” ów jest zupełnie bezwonny i niewidoczny. Coś, co może nas zabić, jest dla nas niewyczuwalne, w pełni kryje się przed naszymi zmysłami. Nie ma powodu, aby z tej racji panikować i żyć w strachu. Jest to jedynie powód ku temu, aby w kuchni czy w łazience zamontować elektroniczne czujniki i przestrzegać podstawowych zasad bezpieczeństwa.

Podobnie jest w życiu moralnym. Są czyny i decyzje, których zabójcze dla naszej duszy zło jest zupełnie niewyczuwalne dla naszego sumienia – przynajmniej czasowo. Właśnie z tego powodu istnieje moralne nauczanie Kościoła. Może więc się zdarzyć sytuacja, że nie czuję, iż coś jest grzechem, a jednocześnie wyznaję to na spowiedzi, bo wiem z katechizmu, że Kościół mówi o grzeszności takiego uczynku. Nie jestem wówczas hipokrytą dokładnie tak samo, jak nie jestem hipokrytą, gdy wietrzę łazienkę czy kuchnię po włączeniu się czujnika gazu, choć ani węch, ani wzrok nie mówią mi, że coś się ulatnia, ja zaś nie odczuwam akurat potrzeby wietrzenia mieszkania.

Nasze dylematy związane z zagadnieniem grzechów, za które nie żałujemy, a jednak czujemy się w obowiązku wyznać je na spowiedzi, mają swoją podstawę w jednej zasadniczej pomyłce. Niewątpliwie pomyłką tą jest przywiązywanie w życiu moralnym zbyt wielkiej wagi do odczuć moralnych. Przede wszystkim samo sumienie traktujemy zwykle jako bliżej nieokreślone przeczucie, emocjonalne przeświadczenie, że coś zrobiliśmy dobrze albo źle. Sumienie zaś jest czymś zgoła innym – aktem, czyli czynnością, albo jak kto woli działaniem, rozumu praktycznego. W definicji tej najważniejsze jest słowo „rozum”. Sumienie jest aktem rozumu. Oznacza to, że na drodze racjonalnej wydajemy sąd o danym uczynku. Oczywiście, w owym racjonalnym procesie sądzenia bierzemy pod uwagę również własne uczucia moralne, podobnie jak bierzemy pod uwagę opinię innych ludzi, nauczanie Kościoła, okoliczności takiego czy innego działania podlegającego moralnej ocenie. Ale odczucia moralne są tylko jedną z przesłanek, którą bierzemy pod uwagę, gdy nasze sumienie wydaje osąd moralny naszego działania. Jeżeli tego nie zrozumiemy, to do końca życia grozi nam tzw. spowiadanie się „na wszelki wypadek”.

Podobnie jest z innymi kwestiami moralnymi. Nie „czuję”, że nielegalne oprogramowanie jest kradzieżą, bo kradzież kojarzy mi się z zabraniem komuś pieniędzy albo jakiejś rzeczy materialnej. To, że można komuś ukraść własność intelektualną, jesteśmy w stanie racjonalnie przyjąć, ale emocjonalnie odczuć jeszcze tego nie potrafimy, bo pojęcie „własności intelektualnej” pojawiło się stosunkowo niedawno. Oczywiście lepiej „czulibyśmy” ten grzech, gdybyśmy byli na przykład muzykami utrzymującymi się ze sprzedaży płyt. Takie przykłady można mnożyć. Podaję je tylko w tym celu, aby pokazać, że uczucia moralne, jakkolwiek ważne, potrafią nas czasami zwodzić.

Także żal za grzechy nie jest przede wszystkim uczuciem moralnym. I nie powinno nas to dziwić. Trudno żałować za grzechy, których zło nie jest dla nas oczywiste. Łatwo jest żałować za te, które wyraźnie pokazały moją słabość, np. za tchórzostwo czy zdradę. Trudniej żałować emocjonalnie za grzechy, których zło przysłania mi albo przyjemność, albo zysk z nimi związany. Paleta tego typu grzechów jest szeroka – od cudzołóstwa po ściąganie.

To, że emocjonalnie nie żałuję danych grzechów, nie oznacza, że nie są one grzechami, ani tego, że mój żal nie jest prawdziwy, choć definitywnie nie jest emocjonalny.

Ogólne rady są proste. Musimy pamiętać, że nasze sumienie nie jest tożsame z naszymi moralnymi odczuciami i to nie one odgrywają główną rolę w jego funkcjonowaniu. Po drugie, musimy być świadomi, że ludzkie sumienie po prostu się uczy i na tę naukę potrzebuje czasu.

[Lunka]

Bardzo ciekawe spostrzeżenia. Dziękuję za link

[lambda]

Podobnie jest z innymi kwestiami moralnymi. Nie „czuję”, że nielegalne oprogramowanie jest kradzieżą, bo kradzież kojarzy mi się z zabraniem komuś pieniędzy albo jakiejś rzeczy materialnej. To, że można komuś ukraść własność intelektualną, jesteśmy w stanie racjonalnie przyjąć, ale emocjonalnie odczuć jeszcze tego nie potrafimy, bo pojęcie „własności intelektualnej” pojawiło się stosunkowo niedawno. Oczywiście lepiej „czulibyśmy” ten grzech, gdybyśmy byli na przykład muzykami utrzymującymi się ze sprzedaży płyt. Takie przykłady można mnożyć. Podaję je tylko w tym celu, aby pokazać, że uczucia moralne, jakkolwiek ważne, potrafią nas czasami zwodzić

Mała dygresja. Muzycy nie utrzymują się ze sprzedaży płyt a jedynie z koncertów. Dlatego w dobie pandemi mają problem bo koncertów nie było Muzykę można jak najbardziej legalnie słuchać np z YouTube gdzie muzycy udostępniają swoje utwory.
Kradzież własności intelektualnej to co innego niż posłuchanie piosenki jakiegoś muzyka. Ksiądz nie bardzo wie o czym pisze.

[abi]

Mała dygresja. Muzycy nie utrzymują się ze sprzedaży płyt a jedynie z koncertów.

Ile wykonawca zarabia na sprzedaży pojedynczej płyty? To wbrew pozorom trudne pytanie ze względu na bardzo złożone kontrakty płytowe. Szacunkowo postaram się jednak odpowiedzieć na to pytanie zakładając, że mamy do czynienia z typowym kontraktem fonograficznym podpisanym z dużym producentem.
http://popruntheworld.pl/ile-wykonawca-zarabia-na-cd/
ktos nie bardzo wie o czym pisze

[sądzony]

Mała dygresja. Muzycy nie utrzymują się ze sprzedaży płyt a jedynie z koncertów.

Ile wykonawca zarabia na sprzedaży pojedynczej płyty? To wbrew pozorom trudne pytanie ze względu na bardzo złożone kontrakty płytowe. Szacunkowo postaram się jednak odpowiedzieć na to pytanie zakładając, że mamy do czynienia z typowym kontraktem fonograficznym podpisanym z dużym producentem.
http://popruntheworld.pl/ile-wykonawca-zarabia-na-cd/
ktos nie bardzo wie o czym pisze

"Zarabia", a "utrzymuje" to znaczna różnica.
Ja mogę zarobić na nauce AutoCada, ale utrzymuję się z projektowania.
Obecnie nie kupuje się płyt - ja kupuję 1 szt. rocznie, a słucham b. dużo muzyki.

[abi]

nawet jesli nie kupuje sie fizycznych plyt to nie znaczy ze sie nie placi

[lambda]

Większość utworów jest legalnie na youtubie, a jak ktoś chce bez reklam kupuje wersję premium. Można też kupić abonament w tidalu lub Spotify i słuchać ile się chce. Nikt komu zależy na jakości muzyki nie ściąga MP3 bo jakość jest zdecydowanie gorsza. Płyt też pewnie już prawie nikt nie kupuje.

[Zebra]

Nikt komu zależy na jakości muzyki nie ściąga MP3 bo jakość jest zdecydowanie gorsza. Płyt też pewnie już prawie nikt nie kupuje.

Mi się zdarza płyty kupować, rzadko to prawda ale jednak.
A z MP3 to był czas, że ściągałam ale faktycznie nie zależo mi na jakości.