Złe ksiązki

[sądzony]

Najpierw ustalmy to czy okłamywanie ludzi jest obiektywnym złem? Tak czy nie?

Tak.

A okłamywanie ludzi w formie drukowanej w postaci książki nie?

Tak.
Lecz nie możesz zamknąć uszu,
a książkę musisz wziąć, otworzyć i przeczytać. Zwykle z polecenia kogoś bliskiego, komu się ufa.
Nikt na siłę nie wciska ci książek, sam w to wchodzisz.

Decydujesz o książce w sposób bardziej świadomy niż o religii, którą wyznajesz, i której pewnie nigdy nie zakwestionujesz.

Ale tak. Można pisać "dzieła narodowe" i podawać je w postaci Pana Tadeusza w 7 klasie podstawówki, by zrazić je do czytania.
Są złe książki.

[Albertus]

Najpierw ustalmy to czy okłamywanie ludzi jest obiektywnym złem? Tak czy nie?

Tak.

A okłamywanie ludzi w formie drukowanej w postaci książki nie?

Tak.

No więc właśnie.

[sądzony]

Pozostaje pytanie co nie jest kłamstwem w świecie kłamstwa.

[Albertus]

Pozostaje pytanie co nie jest kłamstwem w świecie kłamstwa.

Jezus Chrystus i Jego Ewangelia?

[sądzony]

Pozostaje pytanie co nie jest kłamstwem w świecie kłamstwa.

Jezus Chrystus i Jego Ewangelia?

No i po co ta rozmowa.

[greg77]

Dla człowieka który twierdzi że jest na tyle dojrzały że żaden tekst mu nie zaszkodzi,na pewno najbardziej szkodliwa jest pycha.

[sądzony]

Dla człowieka który twierdzi że jest na tyle dojrzały że żaden tekst mu nie zaszkodzi,na pewno najbardziej szkodliwa jest pycha.

Zgadza się. Najprawdopodobniej jestem, a już z pewnością bywam pyszny.
Z tym także się borykam.

Dziękuję, bo często o tym zapominam.
Pozdrawiam

[Andy72]

Zgadza się. Najprawdopodobniej jestem, a już z pewnością bywam pyszny.
Z tym także się borykam.

I co zamierzasz z tym zrobić? Ja pamiętam że zabierając się do "Samolubnego genu" byłem pewien że mi nie zaszkodzi, była to dla mnie raczej zabawna filozofia. A książka zaszkodziła.

[sądzony]

Zgadza się. Najprawdopodobniej jestem, a już z pewnością bywam pyszny.
Z tym także się borykam.

I co zamierzasz z tym zrobić? Ja pamiętam że zabierając się do "Samolubnego genu" byłem pewien że mi nie zaszkodzi, była to dla mnie raczej zabawna filozofia. A książka zaszkodziła.

Rozumiem, że pytasz o pychę.
Pycha związana jest z egoizmem, a lekarstwem jest miłość.
Staram się (na tyle na ile to możliwe) nie postrzegać "poprzez" siebie.
Choć to trudne.

[Kasia]

Moim zdaniem jest oznaką dojrzałości umiejętność dobierania dobrej literatury, ale też nieuleganie natychmiastowemu wpływowi tego, co się czyta. Nie zawsze jest to możliwe, bo albo mamy zbyt małą wiedzę, by zweryfikować informacje, które znajdujemy w książkach, albo nie rozumiemy tego, co czytamy. Niestety, jeśli nawet osoba mająca dużą wiedzę czyta literaturę przekazującą złe treści, to prędzej czy później to będzie miało na nią wpływ. Zresztą, sam fakt, że coś się czyta, już każe zadać sobie pytanie: „po co?”, o ile nie jest to lektura obowiązkowa.

[Abstract]

Jeśli ktoś recenzuje książki jako niewłaściwe dla np wierzących, musi je przeczytać, a więc sam staje przed zagrożeniem złego wpływu danej pozycji. W książkach nie da się zakładać po tytule, że treści są błędne, dają fałszywy obraz, manipulują. Kwestia, kto na ile czuje się ekspertem, a więc oceni swoją odporność na manipulacje. Żeby stawać się ekspertem paradoksalnie musimy dużo czytać .
Myślę, że kluczowy jest dystans do wyciągania zbyt szybkich wniosków z tekstów. Np Po przeczytaniu na spokojnie szukamy różnych recenzji, natrafiamy na zarzuty wobec pewnych treści, jak i poparcia dla niektórych tez. Wówczas łącząc w całość swoją wiedzę budujemy jakiś pogląd na dany temat.

[sądzony]

Niestety, jeśli nawet osoba mająca dużą wiedzę czyta literaturę przekazującą złe treści, to prędzej czy później to będzie miało na nią wpływ.

Poniekąd. Założyć więc należy, że większość treści, które do nas docierają możliwie są, a z pewnością mogą być złe. Dlaczego miałyby być dobre?
Stajemy się bezsilni. Już to przerabiałem. Skończyło się długoletnią depresją, a mogło śmiercią.

Kwestia w tym, że problem nie leży w "treści", a w nas, którzy, świadomie bądź nie, je przyjmujemy.
Jedynym rozwiązaniem jest zdrowy dystans do tego za kogo się mam oraz całej rzeczywistości doczesnej.
To chyba chrystusowe.

Dodano po 2 minutach 39 sekundach:

Jeśli ktoś recenzuje książki jako niewłaściwe dla np wierzących, (...)

To co jestem w stanie pojąć i przyjąć w kwestii wiary, moją matkę by zabiło.

[greg77]

Niestety, jeśli nawet osoba mająca dużą wiedzę czyta literaturę przekazującą złe treści, to prędzej czy później to będzie miało na nią wpływ.

Poniekąd. Założyć więc należy, że większość treści, które do nas docierają możliwie są, a z pewnością mogą być złe. Dlaczego miałyby być dobre?
Stajemy się bezsilni. Już to przerabiałem. Skończyło się długoletnią depresją, a mogło śmiercią.

Kwestia w tym, że problem nie leży w "treści", a w nas, którzy, świadomie bądź nie, je przyjmujemy.
Jedynym rozwiązaniem jest zdrowy dystans do tego za kogo się mam oraz całej rzeczywistości doczesnej.
To chyba chrystusowe.

Dodano po 2 minutach 39 sekundach:

Jeśli ktoś recenzuje książki jako niewłaściwe dla np wierzących, (...)

To co jestem w stanie pojąć i przyjąć w kwestii wiary, moją matkę by zabiło.

Nasuwa się logiczne pytanie,czy przypadkiem nie zabija to twojej wiary,z tą różnicą że jesteś tego nieświadomy.Patrząc na moich rodziców których wiara często wydaje się ograniczona i pewne aspekty są dla nich nie do pojęcia,to jednak stwierdzam że stanowi ona dla nich "skałę" na której zbudowali swój związek,ja natomiast ze swoją otwartością na innych,przeczytaniem wielu książek o tematyce religijnej,modlitwie itp.nadal mam wrażenie że "stąpam po piasku".

[sądzony]

Nasuwa się logiczne pytanie, czy przypadkiem nie zabija to twojej wiary, z tą różnicą że jesteś tego nieświadomy.

Zgadza się. Wciąż noszę je w sobie.
Wciąż zastanawiam się czy to co odczytuję jako "łaskę" zbliżania się do Boga, nie jest "niełaską" złudzenia i od Niego się oddalania.
Dlatego często swą wiarę nazywam "zwątpieniem", a siebie "poszukujących chrześcijaninem praktykującym katolicyzm".

Otrzymuję jednak "informacje", od innych (bliższych i dalszych), które pozwalają mi żywić wiarę, że moja droga jest z Chrystusem.
Oczywiście, mogę je odczytywać błędnie, ale to już kwestia decyzji, ryzyka, nadziei i miłości.

Patrząc na moich rodziców których wiara często wydaje się ograniczona i pewne aspekty są dla nich nie do pojęcia,to jednak stwierdzam że stanowi ona dla nich "skałę" na której zbudowali swój związek, (...)

Tak. Ja widzę to w ten sam sposób.
Pozostają jednak pytania, czy trwałość związku to jedyne co powinno go charakteryzować?,
jak wygląda ich (każdego z nich) związek z Bogiem?

(...) ja natomiast ze swoją otwartością na innych,przeczytaniem wielu książek o tematyce religijnej,modlitwie itp.nadal mam wrażenie że "stąpam po piasku".

Ja również stąpam po piasku.
Może różnica jest w tym, że mi to już "nie robi",
bo wierzę, że idę za Nim.

Ale to tylko wątła wiara
Pozdrawiam

[Abstract]

Można to uprościć twierdzeniem, że są różne drogi do Boga. Dawna prostota wiary, naszych babć, oraz ta gdzie rozum przebija się przez wszystko. Jeśli przeciwnicy wiary atakują Boga "rozumowo", w sensie chcą dowód na jego istnienie poprzez doświadczenie, wówczas na drodze rozumowej uwydatniamy świadomość, że tą drogą nie da się Go poznać, ponieważ jest ponad to wszystko, nie da się Boga całkowicie poznać zmysłami. A więc nasze babcie nie były pod wpływem bodźców, które zmuszały by je aby rozpatrywać Boga w takim a nie innym aspekcie. Natomiast my mamy całkiem inne stymulanty. Każdy w nas po części w pewnym sensie sam sobie odpowiadał na wewnętrzne ateistyczne twierdzenia. Modlitwa i Boża obecność jest poza tym wszystkim, ale obecnie bazę do tego budujemy drogą rozumową. Jesteśmy psychoanalitykami samych siebie, ponieważ nigdy nie przelejemy na papier, ekran, ubierzemy w słowa wszystkiego co nas trapi, cieszy, daje motywację lub ją odbiera.