Korzystając z okazji iż któryś już raz przywiało mnie na to forum i że może troszkę też udaje mi się inaczej myśleć na niektóre tematy mam taki pewny dość spory problem. Nie wiem, może będziecie mi w stanie pomóc, może doradzicie coś czego do tej pory nie brałam pod uwagę. Sama chyba już tutaj nic nie wymyślę. Wybaczcie, że nie piszę w tamtym wątku. Dla dobra swojego nie chcę go odświeżać, niech zaginie, przepadnie, tak będzie lepiej
Dokładnie przejrzałam moje (chyba aż 3 ) stare posty i naszło mnie na pewne przemyślenia. 1,5 roku dłuższej wędrówki i przejść z różnymi sytuacjami też swoje zrobiło. Jestem tym coraz bardziej zmęczona. Jeszcze raz, z perspektywy tego czasu spojrzałam na całą sytuację, na Wasze rady i być może jest to pewien słomiany zapał aczkolwiek chciałabym coś z tym zrobić. Jednak mam z tym naprawdę potworny problem.
Naprawdę rozumiem to co piszecie, że nie da się być gdzieś pośrodku, między dobrem a złem ale jest jeden podstawowy problem. Życie bez Szatana, ale też bez Boga jest znośne ale tylko ono jest możliwe i ta możliwość to nie jest do końca mój wybór. Każde wychylenie w którąś ze stron rodzi ogromne problemy. Wiecie, tu już nie chodzi o to, że jakby tchórzę, że boję się pewnych rzeczy z tym związanych - np. egzorcyzmów itd. Jestem już tak zmęczona, że sama z siebie się nie boję, chcę żeby w końcu był spokój, ale dzieje się coś dziwnego. Ja, może mam poukładaną sytuację w głowie ale absolutnie nie panuję nad sobą.
Powiedzmy, że mam nawet myśli że chcę wejść do kościoła to ze mną zaczyna dziać się coś strasznego. Jakby coś odbierało mi nade mną władzę. Czuję się tak źle fizycznie, że nie jestem w stanie zrobić kroku. Przez cały tydzień chodziły za mną takie myśli, żeby może w końcu iść do kościoła i może spróbować kolejny raz ale z drugiej strony jak moja świadomość otrzymywała sygnał o tym, że rozważam taką opcję to na nowo zaczęło się piekło. Czuję tak silny stres i lęk, że mój organizm po prostu nie daje rady. Naprawdę kończy się to tragicznie, bardzo duże osłabienie, odwodnienie, omdlenia i wszystko co z tym związane. Naprawdę to mnie przerasta. To powoduje, że odpuszczam, bo mam ochotę strzelić sobie w łeb aby tylko ten stan się skończył. Totalne piekło nad którym nie mogę zapanować. Mój mózg w ogóle nie reaguje na nic, na żadne próby perswazji że może jednak nie ma czym się tak stresować, jestem jakby w transie podsycanym stresem. Z tego samego powodu nie kontynuowałam egzorcyzmów, zupełnie uciekłam od tych tematów na dobry rok. Pozwoliło mi to odetchnąć, ustabilizować sobie życie prywatne, dało mi namiastkę normalnego życia, bo dalej dzieją się niezbyt fajne rzeczy ale to jakiś ułamek tego co potrafi się dziać. Jednak ten cały dobry stan zawsze pada jak domek z kart jeśli tylko spróbuję chociaż zbliżyć się do Boga. Chciałabym dalej coś z tym zrobić, powalczyć aby zakończyć ten etap w życiu ale choćbym nie wiem co robiła to po prostu nie jestem w stanie nad sobą zapanować. A ciągłe przełamywanie się i fundowanie sobie takiego złego samopoczucia wiąże się z tym, że w końcu ląduje w bardzo złym stanie u lekarza, który właściwie nie wie co mi jest.
Proszę, powiedzcie, co mam z tym zrobić? Czuję się bezradna. Wiem, że nie mogę do końca życia unikać tematu wiary bo to wraca jak bumerang, a jak wraca to mnie doszczętnie niszczy. Jestem tym zmęczona ale jednocześnie zupełnie nie mogę nic zrobić. Wiem, powiecie, że wszytko to moja decyzja, ale jaką ja jeszcze mogę tutaj decyzję podjąć? Jak wejście do kościoła czy próba modlitwy są dla mnie rzeczami nie do osiągnięcia? A może jest jakieś wyjście? Ja już nie mam pomysłów i siły na eksperymenty :/
, kilka razy edytowałem ten post ... ale mam nadzieję, że to Duch Święty podsunął mi tą propozycję
Twoje grzechy są już odkupione. 
