(Dez często się tak wita i bardzo mi się to podoba, wiele razy powodowało uśmiech na twarzy bo bije od tego takie ciepło, więc zapożyczam
)Byłam dziś do spowiedzi, po pół roku przerwy. Czuje się... jakbym schudła 20kg
Sama spowiedź niestety przebiegła inaczej niż tego pragnęłam.
Modliłam się o dobrego kapłana który mi jakoś pomoże i... spotkalam się z wielka oschłością.
Gdy zajrzałam do konfesjonału, bo był zamykany i zapytałam czy można to usłyszałam burknięcie „no a po co tutaj jestem” czy coś takiego... ze stresu poprosiłam czy mogę przeczytać grzechy z kartki które miałam wypisane, czytałam wszystko w miarę powoli, czasem coś dopowiedziałam, czasem zapomniałam a wcześniej planowałam (i żałuje ze nie napisałam tego na kartce, myślałam ze będę pamiętać!)
Po wyznaniu grzechów niestety - żadnej konkretnej nauki, personalnych rad, uwag, pociechy tylko „wyuczona” regułka o miesiącu październiku i różańcu, nawet nie usłyszałam slow rozgrzeszenia tylko jakieś szepty i pukanie w konfesjonał. oraz słowa żeby zniszczyć kartę by nikt jej nie znalazł.
wiem, ze to nie moja wina, ze nie powinnam przez to podważać sakramentu pokuty, ze mimo wszystko Jezus widział chęć mojej poprawy, stres ale i szczerość i pragnienie pojednania... ale jak sobie radzić z takimi sytuacjami? nie chce obmawiac nikogo, po prostu.. od momentu nawrócenia pierwszy raz się z takim czymś spotkałam.. czy to częste zjawisko? przykre.. ale
Chwała Panu, za Jego Miłość i Miłosierdzie!
