Porażki

[itsjustmemichelle1]

Jak radzicie sobie z porażkami? Mieliście ich sporo w swoim życiu?

[Zebra]

Co zaliczamy do porażek?

Moją porażką jest nawiązywanie relacji. Nie ufam i nie nawiązuje. A znajomych których dziś mam, cusz od nich też uciekam.
Pytasz pewnie o jakieś łatwiejsze rzeczy, a nie o takie trudne.

[itsjustmemichelle1]

Co zaliczamy do porażek?

Moją porażką jest nawiązywanie relacji. Nie ufam i nie nawiązuje. A znajomych których dziś mam, cusz od nich też uciekam.
Pytasz pewnie o jakieś łatwiejsze rzeczy, a nie o takie trudne.

Gdy coś wyjdzie inaczej, niż się zakładało. Gorzej. Ilu ludzi na przykład chce mieć dzieci, a potem bam, bezpłodność. Lata walki, łez i wcale niekoniecznie kończy się tak, jak taki ktoś marzy. Przecież to zasadniczo chorzy traktują jako swoją porażkę.
Ogólnie: jeżeli bardzo chcesz, walczysz, a i tak się nie udaje.

[Lunka]

Ja sobie nie radzę przyznam szczerze.

[itsjustmemichelle1]

Ja sobie nie radzę przyznam szczerze.

Przytłaczają Cię za bardzo?

[sądzony]

90% mojego życia to porażki.
Aż w koncu zrozumiałem, że one nie istnieją.

[Zebra]

@sądzony
Fajnie ujęte

@itsjustmemichelle1
To jednak u mnie nawiązywanie relacji. To bym nazwała porażką. Tylko bądźmy szczerzy, spotykam ludzi którzy chcą ze mną się "kumplować" a ja często ich odrzucam. Sama się izoluje. Szczerze chciałam o tym zrobić osobny temat. Jakoś nie mam narazie siły na to.
Chociaż czytając twoja definicję porażki - ja przestałam walczyć.

[sądzony]

To jednak u mnie nawiązywanie relacji. To bym nazwała porażką. Tylko bądźmy szczerzy, spotykam ludzi którzy chcą ze mną się "kumplować" a ja często ich odrzucam. Sama się izoluje. Szczerze chciałam o tym zrobić osobny temat. Jakoś nie mam narazie siły na to.
Chociaż czytając twoja definicję porażki - ja przestałam walczyć.

Boisz się że kumpelstwo mogłoby przerodzić się w coś innego, głębszego lub obawiasz się, że wcale nie jest kumpelstwem.
Zakładasz scenariusze, których się obawiasz i wolisz zrezygnować.

Co możesz jednak stracić gdy i tak musisz poświęcić wszystko, by zacząć żyć?

[Zebra]

Boisz się że kumpelstwo mogłoby przerodzić się w coś innego, głębszego lub obawiasz się, że wcale nie jest kumpelstwem.

Tego akurat się nie boję. Jeszcze się taki nie znalazł co by chciał czegoś więcej niż kumpelstwa. Ja nawet nie mam znajomych chłopaków szczerze mówię, jedyny mój kontakt się ogranicza "Na kiedy trzeba zrobić tą prezentację i na jaki przedmiot"

Zakładasz scenariusze, których się obawiasz i wolisz zrezygnować.

Tu się zgadzam

Co możesz jednak stracić gdy i tak musisz poświęcić wszystko, by zacząć żyć?

Nie chce nikogo krzywdzić swoja osobą, a ostatnio tylko to mi się udaje

[Lunka]

Przytłaczają Cię za bardzo?

Niestety...
Tak to jest jak człowiek w życiu popełni błędy, których potem się wstydzi. Ale trzeba z tym żyć. Trzeba jakoś się z tym pogodzić. Myślę, że Jezus mnie kiedyś z tego wyleczy. Proszę go, żeby pomógł mi się zaakceptować taką jaką jestem. Wszakże kochał takich ułomnych i zawsze dawał im szansę

A teraz doczytałam, że chodzi Ci bardziej o takie porażki, że coś nie wychodzi...
No to jeszcze trudniejsza sprawa...

Dodano po 4 minutach 35 sekundach:

Nie chce nikogo krzywdzić swoja osobą, a ostatnio tylko to mi się udaje

Oj nie tylko to. Jesteś tu na forum takim dobrym światełkiem

[Zebra]

Dziękuję Lunko
Ale wiesz dobrze, że nie umiem tak o sobie myśleć. To jest chyba jedna z moich bardzo dużych wad. Z jednej strony wydaje mi się, że nawet udaje mi się pomagać ludziom. Zwłaszcza w szkole, teraz na studiach. Ale jak zaczynają się zwykle relację oj... uciekam

[Andej]

Myślę, że Jezus mnie kiedyś z tego wyleczy.

Myślę, że nie wyleczy. Bo to jest mechanizm samoobrony. Tak jak ból, który jest ostrzeżeniem. Sygnałem, że potrzebna interwencja. Dzięki temu, że spostrzegamy własne błędy możemy się doskonalić. Jeśli się wstydzimy, ubolewamy, żałujemy, to jest to drogą do świętości.

Proszę go, żeby pomógł mi się zaakceptować taką jaką jestem.

Słusznie. Aby pozwolił zaakceptować siebie i nie pozwolił na akceptowanie własnych błędów. Akceptacja siebie nie polega na akceptacji porażek, ale na wyciąganiu z nich konstruktywnych wniosków. Nigdy nie powinno paść stwierdzenie: Takiego mnie stworzyłeś, to takiego mnie masz. Bo to oznacza brak pracy nad sobą.

[Lunka]

@Andej
Zawsze Twoje słowa daja mi dużo do myślenia. Czasami sprowadzasz mnie twardo na ziemię, czasami dajesz nadzieję i pocieszenie. Dziękuję Ci za to.
Tak i tym razem coś mądrego i wartościowego. Piszesz to co myślisz. Bardzo cenię tą prawdę i opanowanie.

Oj powiem Ci, że ostatnio bardzo mocno analizuje swoje porażki, wstydzę się ich potwornie i wnioski wyciągam ogromne. Przykro mi na sercu

Dodano po 2 minutach 37 sekundach:

Dziękuję Lunko
Ale wiesz dobrze, że nie umiem tak o sobie myśleć. To jest chyba jedna z moich bardzo dużych wad. Z jednej strony wydaje mi się, że nawet udaje mi się pomagać ludziom. Zwłaszcza w szkole, teraz na studiach. Ale jak zaczynają się zwykle relację oj... uciekam

Nie wymagaj od siebie tego co jest ponad Twoje siły. Ja też przestałam, bo to wykańczało mnie psychicznie. Czasem nie da się pomóc wszystkim. A przede wszystkim, żeby pomóc komuś mądrze, trzeba pomóc samej sobie...
Może kiedyś nam się uda. Licze na to.

[Andej]

bardzo mocno analizuje swoje porażki, wstydzę się ich potwornie i wnioski wyciągam ogromne.

Dzięki za dobre słowo. Istotnie, pisze, to co do głowy przychodzi. Spontanicznie. Ale staram się, aby jak najmniej emocjonalnie.

Analiza porażek jest dobra, gdy bez przesady. Wspaniale, że wyciągasz wnioski. Ale to przeszłość. Przeszłości zmienić się nie da. Dlatego, zamiast się jej wstydzić, lepiej tworzyć lepszą przyszłość. Ale najważniejsza jest teraźniejszość. To, co czynisz teraz. Dzisiaj. Wyciągane wnioski powinny dotyczyć tego, co dzisiaj. Aby skutek był jutro.

Napisałem tak dlatego, że znam doskonale, czym jest grzebanie się w przeszłości, rozdzielanie włosa na czworo, dopatrywanie się zła, tam, gdzie mamy jeno wątpliwości. Wiem po sobie, że to złe. Bo odchodząc od konfesjonału przeszłości już nie ma. Jest pojednanie i miłość. Pamiętasz co powiedział Jezus kobiecie, którą chciano ukamienować? Wcale nie odniósł się do jej przeszłości. Nie zganił. Nie napiętnował. Powiedział tylko: Nie grzesz więcej!
Od tej chwili, nie grzesz więcej. To wystarczy. Bo przeszłości nie ma. Była, minęła.

[Lunka]

Ale to przeszłość. Przeszłości zmienić się nie da. Dlatego, zamiast się jej wstydzić, lepiej tworzyć lepszą przyszłość. Ale najważniejsza jest teraźniejszość. To, co czynisz teraz. Dzisiaj. Wyciągane wnioski powinny dotyczyć tego, co dzisiaj. Aby skutek był jutro.

Mam łzy w oczach. Naprawdę. Ja jestem w przeciwieństwie do Ciebie jedna wielka emocją, do wszystkiego podchodzę zbyt emocjonalnie, chaotycznie...
Najważniejsze to co piszesz, liczy się teraźniejszość. Chciałabym tak w pełni żyć ale to też wymaga pracy nad sobą całe multum. Przede wszystkim jakiegoś przeprogramowania myślenia.
Dziękuję raz jeszcze.