itsjustmemichelle1 pisze: ↑2021-08-05, 12:19
Arletta Bolesta pisze: ↑2021-08-05, 02:51
Proszę tylko uważać, aby przy małżeństwie kościelnym nie było "czegoś takiego": Chciałabym mimo tego adoptować jakieś w przyszłości. Albo zamiast ciąży (...).
Kłaniam się
dr Arletta Bolesta
adwokat kościelny
Dlaczego nie? Przy założeniu, że nie stosuje się antykocepcji.
Najpierw chciałem podziękować ijm za prawidłowe użycie "mimo tego" zamiast rozpowszechnionego, acz nieprawidłowego "mimo to".
Wydaje mi się, że przysięga małżeńska czyniona z zastrzeżeniem jest świętokradztwem. Jest rota i aby sakrament był przyjmowany na poważnie, trzeba przyjść w całości. Bez zmian. Bez kombinowania. Zwrot "zamiast ciąży" stoi w sprzeczności z warunkami małżeństwa. Sugeruje celowe powstrzymanie się od ciąży.
Natomiast "pomimo" wymaga wyjaśnienia. Troszkę to brzmi, jakby miało być cos na przekór, na siłę. Ale gdyby słowo "pomimo" zastąpi słowem "niezależnie", to według mnie, byłoby ok. Wtedy nie miałbym zastrzeżeń, co do pragnienia. Motyw szlachetny.
Mam jednak nadzieję, że cały problem w niefortunnym sformułowaniu. Wydaje mi się, że ijm wyraża bezwarunkowe pragnienie adoptowania (czy adaptowania także?). Niezależnie od okoliczności. Wydaje mi się, że ijm w swoich intencjach nie podważa instytucji małżeństwa, ani warunków ważności sakramentu. A jedynie stwierdza, że to co chce jest niezależne od te, co czas jej przyniesie.
Czy chcecie z miłością przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym Bóg was obdarzy? - Pytanie dotyczy dokładnie tego, co zostało ujęte w jego brzmieniu. Przysięga dotyczy kanonu.
Zastanów się, jakie konsekwencje maja odpowiedzi na to pytanie. Negatywne wyklucza ważność sakramentu. Jest krzywoprzysięstwem. (Arletta ujęłaby to poprawniej i precyzyjniej, a ja tak, jak potrafię.) Odpowiedź pozytywna nakłada obowiązek rodzica względem dziecka. I nic więcej. Zupełnie nie odnosi się do adopcji, ani relacji po adopcji. Innymi słowy nie wyklucza adopcji, ani jej nie zabrania. Nie nakazuje też adopcji, ani do niej przymusza.
Sprawa adopcji oraz miłości do przebranego dziecka, jak tez odpowiedzialności za nie nie reguluje Katolickie Prawo Małżeńskie. Ci nie znaczy, że i w świetle Nauki Kościoła adoptując nie zaciągasz na siebie dobrowolnej ale niezbywalnej odpowiedzialności.
Nie zetknąłem się nigdzie, aby Kościół ograniczał możliwość adopcji, albo jej zabraniał.
Rada. Wydaje mi się, że zamiast teoretyzować, trzeba podejść pragmatycznie. Decyzja o adopcji dotyczy bowiem co najmniej trzech osób. Mamy, taty i dziecka. A jeśli w rodzinie są już naturalne dzieci, to także je trzeba wziąć pod uwagę i ich opinię. Wytłumaczyć, przekonać, zachęcić. Nic na siłę.
Nie wiem jak pod względem kanonicznym wyglądałaby ważność małżeństwa, w którym jedna ze stron, zwłaszcza bez uzgodnienia z drugą deklaruje (bezwzględny) imperatyw adopcji. Czy nie byłoby to okolicznością unieważniającą, albowiem byłoby to wprowadzeniem z błąd małżonka? Nie wyczytałem w KPK jednoznacznej interpretacji takiej sytuacji. Jednak wydaje mi się, że byłoby to na tyle dużym odstępstwem, że pozwoliłoby na kwestionowanie ważności przysięgi. A gdyby Arletta zechciała podać krótką wykładnię, to byłbym jej niezmiernie wdzięczny. Bo to ciekawe. A podziękować jej mogę wyłącznie modlitwą, którą i tak codziennie odmawiam, także w jej intencjach.
Wszystko co piszę jest moim subiektywnym poglądem. Nigdy nie wypowiadam się w imieniu Kościoła. Moje wypowiedzi nie są autoryzowane przez Kościół.
a przecież tekst przysięgi małżeńskiej w Kościele brzmi "(...)Czy chcecie z miłością przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym Bóg was obdarzy?" W mojej opinii nie musi chodzić koniecznie o dzieci "prawdziwe". Czekam na Wasze zdanie.
jedno i drugie nie musi (a nawet- w moim przypadku- nie powinno) wykluczać siebie wzajemnie.
