Andeju, spójrz na pierwszy post tego wątku, tak pada to pytanie, które ratuje przed rozstaniem.
Inna sprawa, że jest wiele takich małżeństw, choćby w ruchu Kościoła Domowego, małżonkowie tam żyją wedle tych zasad i patrząc na wielu z nich można powiedzieć że tworzą szczęśliwe małżeństwa.
Te zasady, czy reguły chronią małżeństwo przed szukaniem ucieczki kiedy nadejdzie kryzys.
W tym miesiącu słuchałam opowieści samych małżonków w kryzysie, trzech różnych małżeństw na trzech różnych poziomach kryzysu. I małżonkowie, którzy przez 20 lat rozwinęli u siebie przyjaźń są w najlepszej pozycji do tego by sobie poradzić z ich trudną sytuacją. Tak ja patrzę na to z boku. Wierzę że przetrwają, bo przyjaźń jest mocnym ich fundamentem. Poza tym oboje w równym stopniu deklarują że wartości duchowe sa dla nich ważne. kolejny fundament i wartości które trzymają stabilność.
W małżeństwach, gdzie nie ma przyjaźni, ani małżonkowie nie podzielają wartości religijnych, w zasadzie trudno się oprzeć na czymś stabilnym w czasie kryzysu.
No bo ktoś powie: "wierność? w imię czego? życzliwość?! moje emocje się zmieniły... miłość umarła..."
i jakie masz argumenty do rozmowy ?
Pytanie, które ratuje małżeństwo przed kryzysem
-
Andej
- Legendarny komentator
- Posty: 22636
- Rejestracja: 20 lis 2016
- Been thanked: 4217 times
Re: Pytanie, które ratuje małżeństwo przed kryzysem
Właśnie. Jako to jest, że wbrew okolicznościom trwa.
Ale ciekawe pytanie: "wierność? w imię czego?" Może w imię wygody. Stabilności. Tak jak z butami, uwierają, ocierają, ale dzięki nim można przejść przez kałuże, rozgrzany asfalt, rozlaną breję czy psią kupę.
Stary seksistowski dowcip. Ale można zmienić płcie na przeciwne, jeśli ktoś woli.
Mąż z żoną jedzą obiad w wykwintnej restauracji, kiedy nagle do ich stolika podchodzi oszałamiająco piękna, młoda dziewczyna,
całuje faceta w usta, mówi, że zobaczą się później i wychodzi.
Żona patrzy na męża z wściekłością:
- Kto to był?!
- Moja kochanka - odpowiada mąż.
- Wystarczy! Chcę rozwodu!
- Dobrze - odpowiada mąż - ale zauważ, że po rozwodzie nie będzie już wycieczek do Paryża na zakupy, nie będzie wakacji na Karaibach,
nie będzie mercedesa w garażu i nie będzie weekendów na jachcie. Ale oczywiście możesz zrobić jak zechcesz.
W tym momencie żona zauważa ich wspólnego znajomego wchodzącego do restauracji z młodą, ładną dziewczyną:
- Kim jest ta dziewczyna obok Karola?
- To jego kochanka - informuje ją mąż.
- Nasza jest ładniejsza.
Wszystko co piszę jest moim subiektywnym poglądem. Nigdy nie wypowiadam się w imieniu Kościoła. Moje wypowiedzi nie są autoryzowane przez Kościół.
-
Magnolia
Re: Pytanie, które ratuje małżeństwo przed kryzysem
Ten filmik trzeba obejrzeć zarówno przed ślubem jak i już po nim, a w trakcie kryzysu, bo trzeba wrócić do zamierzeń Boga wobec małżeństwa a o tym własnie Mikołaj mówi:
-
Marek_Piotrowski
- Legendarny komentator
- Posty: 18851
- Rejestracja: 1 cze 2016
- Wyznanie: Katolicyzm
- Has thanked: 2599 times
- Been thanked: 4595 times
- Kontakt:
Re: Pytanie, które ratuje małżeństwo przed kryzysem
Lubię Mikołaja, ale kilkumiesięczny staż małżeński to chyba trochę za mało do udzielania rad. Z drugiej strony... jesli rady są dobre...
-
Magnolia
Re: Pytanie, które ratuje małżeństwo przed kryzysem
Posłuchaj Go, a potem powiedz czy udzielił dobrych rad.
-
Marek_Piotrowski
- Legendarny komentator
- Posty: 18851
- Rejestracja: 1 cze 2016
- Wyznanie: Katolicyzm
- Has thanked: 2599 times
- Been thanked: 4595 times
- Kontakt:
-
Magnolia
Re: Pytanie, które ratuje małżeństwo przed kryzysem
Bardzo dobry artykuł:
https://pl.aleteia.org/2018/12/28/wiern ... Ef99f6DfyQ
„Jeżeli żona wybiera się z mężem do kina i zakłada piękną sukienkę, a mąż pyta: ile ta szmata kosztowała?, to nie jest jeszcze zdrada, ale ta żona już się dla niego nie ubierze. Ona ubierze się dla dyrektora z pracy, dla kolegi, na spotkanie klasowe, ale dla męża już nie” – mówi Ks. dr Piotr Jarosiewicz.
Katarzyna Szkarpetowska: Księże Piotrze, czym jest wierność „w” i „dla” relacji?
Ks. dr Piotr Jarosiewicz*: Wierność jest dbaniem o rzeczywistość, którą należy pielęgnować i umacniać każdego dnia. Jeżeli mamy w doniczce kwiatek i nie chcemy, aby usechł, to nie da się podlać go raz na pół roku czy raz na dwa lata, ale potrzebna jest systematyczność. I podobnie jest z naszymi relacjami – musimy dbać o codzienność, którą mamy, aby nam nie zwiędła. Naszym zadaniem jest o wierność walczyć: słowem, gestem, czynem.
Kiedy o tym mówię, przypomina mi się sytuacja, która miała miejsce kilka miesięcy temu, mianowicie: siedziałem przy stole z rodzicami, obok siedział mój brat, Radek, jego żona, Kinga oraz ich córeczki. Jedliśmy obiad i w którymś momencie Radek powiedział: „Wiecie, jak podobają mi się te dziewczyny, które mijam na ulicy?”. Pomyślałem: „Co on gada? Przecież obok siedzi jego żona, siedzą rodzice, wszyscy to słyszą!”. Kinga zrobiła się czerwona. Jednak Radek mówi dalej: „Za każdym razem, kiedy jakaś dziewczyna zwraca moją uwagę – wyglądem, zachowaniem – to w sercu modlę się, żebym był wierny tej, którą wybrałem na całe życie; której ślubowałem przed Bogiem”. I pocałował Kingę.
Zatem, albo będziemy każdego dnia wstawali i prosili Boga o siłę do relacji, którą mamy się opiekować, albo będziemy bazowali na sobie: swoich uczuciach, emocjach, na tym, że nam się nie chce.
Czy zawsze jednak musi nam się chcieć?
Ma prawo nam się nie chcieć. Może być ciężko i trudno, ale na tym polega miłość. Kiedy moja bratanica była malutka, to mój brat mówił, że w nocy trzeba było do niej wstawać – o godz. 3:00, 4:00, jak to do małego dziecka… Mówił: „Czasami mnie to denerwuje, takie wyrywanie ze snu w środku nocy, jednak wstaję, bo kocham”.
Co Ksiądz poradziłby małżonkom przeżywającym kryzys z powodu zdrady?
Bardzo podoba mi się wypowiedź Adama Szustaka, który mówił – nawiązując do Ewangelii o budowaniu na skale (wysoko) i na piasku (na dole, przy wodzie) – że zarówno w dom zbudowany na piasku, jak i w dom zbudowany na skale, uderzy huragan, ulewa itp. Tyle że ten zbudowany na skale [na Chrystusie], ostoi się.
To nie szatan rozwala małżeństwo, nasze relacje. To my je rozwalamy – naszymi decyzjami, wyborami. Jezus zaprasza nas do realności wiary. Do tego, byśmy wybaczali – nie po ludzku, bo po ludzku to często jest niemożliwe, ale po Bożemu. W kluczu miłości Chrystusowej, która nie pochodzi z tego świata, ale jest darem Bożym.
Wybaczyć warto zawsze. A zostać? Kiedy między ludźmi dochodzi do zdrady, to z takiej relacji należy się ewakuować, czy w niej trwać?
Normalne jest to, że jeśli ktoś nas zdradza, to nie chcemy być w takim związku. W protokole przedślubnym pada pytanie o gotowość do podjęcia walki o miłość w momencie, kiedy pojawią się przeszkody. I narzeczeni odpowiadają: tak albo nie.
Święty Paweł mówi: „Unikajcie wszystkiego, co ma chociażby pozór zła”. Skoro jestem księdzem, to nie korzystam z usług agencji towarzyskich, nie wchodzę na strony erotyczne. Jeśli jestem mężem czy żoną – tak samo.
To, czy w takiej relacji pozostaniemy, czy zdecydujemy o odejściu, zależy od nas, tej drugiej osoby i od naszej otwartości na Pana Boga.
Po zdradzie możliwe jest odbudowanie relacji bliskości?
Tak. Jeżeli mąż zdradzi żonę, albo żona męża, to – można powiedzieć – oboje oni stoją po dwóch stronach przepaści, ale ta przepaść jest połączona mostem. Każda ze stron ma za zadanie wykonać pracę, dochodząc do połowy mostu. Nie wykonany pracy za drugą osobę, ale też nikt nie wykona pracy za nas, zatem mamy robić wszystko, żeby stanąć pośrodku mostu. Zdrada zazwyczaj nie rodzi się w dniu, w którym zdradzamy. Rodzi się dużo wcześniej.
To dlatego Jezus mówi, że jeśli ktoś pożądliwie patrzy na kobietę, już dopuścił się z nią cudzołóstwa. Kolega opowiadał mi o swoim uzależnieniu od pornografii, o poszczególnych jego etapach. Zaczęło się od oglądania zdjęć pornograficznych, następnie sięgnął po filmy erotyczne, wdepnął w samogwałt. Gdy to przestało mu wystarczać, zaczął odwiedzać agencje towarzyskie. Powiedział, że zostawiał w tych agencjach wszystkie zarobione przez siebie pieniądze, bo tak mocno siedział w grzechu, że odwiedzał je dwa, trzy razy dziennie. Po jakimś czasie zakochał się, ożenił.
I mówi mi tak: „Wiesz, mam cudowną żonę. Od czterech lat jesteśmy małżeństwem, mamy dwójkę dzieci. Za każdym razem, kiedy współżyjemy, mam przed oczami dziewczyny, które oglądałem na tych brudnych zdjęciach i filmach; dziewczyny, z którymi współżyłem w agencjach. Żona pyta: co jest?, a ja ją oszukuję. Nie powiem przecież, o co chodzi”. Walczy z tymi wspomnieniami, ale to nie takie proste.
Jak pomóc osobie zdradzonej, a jak tej, która zdradziła?
Jest ktoś, kto scala spowodowane zdradą pęknięcia; kto nas podnosi i podtrzymuje – to Jezus Chrystus. Bardzo ważna jest wspólna modlitwa oraz modlitwa za siebie nawzajem. Albo będziemy każdego dnia dbali o to, co jest nasze, albo to przestanie być nasze.
Jeżeli żona wybiera się z mężem do kina i zakłada piękną sukienkę, a mąż pyta: „ile ta szmata kosztowała?”, to nie jest jeszcze zdrada, ale ta żona już się dla niego nie ubierze. Ona ubierze się dla dyrektora z pracy, dla kolegi, na spotkanie klasowe, ale dla męża już nie.
Czy można być wiernym drugiemu człowiekowi, nie będąc – w pierwszej kolejności – wiernym Bogu i sobie?
No na czymś i na Kimś musimy zbudować tę relację. Na Kimś – na Bogu; na czymś – na przykazaniach. Jeśli nie budujemy na Bogu i nie budujemy na przykazaniach, to nie będziemy mieli o co oprzeć relacji z drugim człowiekiem.
Na czym polega wierność Bogu?
Wierność Bogu polega na tym, że w małych, drobnych rzeczach, które nas spotykają, zaczynamy szukać tego, co Bóg chce, abyśmy robili. Prosty przykład: uczę w gimnazjum. Wchodzę do klasy, w której jest dwudziestu chłopaków gotowych rozwalić lekcję. Oni nie chcą się uczyć, chcą tę katechezę „pozamiatać”.
Mógłbym powiedzieć im coś od siebie, ale to byłoby moje. Jeden z księży powiedział mi: „W takim momencie bądź wierny Bogu. Pytaj Chrystusa, co ON by zrobił, jak ON by się zachował”. Na tym, mam wrażenie, polega wierność – na szukaniu Boga w pozornych, wydawałoby się: błahych, sytuacjach.
W Ewangelii jest napisane, że jeżeli nie jesteśmy wierni w małych rzeczach, to i w wielkich nie będziemy. Czy to nie jest jednak uproszczenie? Przecież nie jest to regułą.
Pewnie, że nie jest to regułą. Natomiast przypomina mi się historia opowiedziana przez Jacka Pulikowskiego o tym, że dziecku, które ma cztery latka, warto dać do podlewania kwiatek, aby to dziecko było za tę roślinkę odpowiedzialne. I, co ważne, żeby miało możliwość zobaczyć, jak ten kwiat usycha i gnije. Żeby widziało, jak w małej rzeczy, za którą jest odpowiedzialne, się nie udaje. Bo później, w przyszłości, to dziecko będzie mogło przełożyć to na rzeczy większe, ważniejsze i mocniejsze.
W konfrontacji strumienia ze skałą strumień zawsze wygrywa – nie przez siłę, a przez wytrwałość. I dlatego właśnie mamy być wierni w małych rzeczach.
Pilnowanie wierności, dbanie o nią w swoim życiu, wiąże się ze stawianiem granic niewierności. Jak je wytyczyć?
Bardzo konkretnie. Św. Paweł mówi: „Wszystko mogę, ale nie wszystko przynosi korzyść”. Rozmawiałem jakiś czas temu z dziewczyną, której narzeczony regularnie się masturbował. Powiedział to, można powiedzieć, z uśmiechem na twarzy. Gdy usiłowała mu wytłumaczyć, że to jednak jest problem, powiedział tylko: „Daj spokój. Dzisiaj wszyscy to robią”.
Była przerażona, bo za parę miesięcy mieli wziąć ślub, ten chłopak miał być ojcem jej przyszłych dzieci. Gdy do niego nie docierały już żadne argumenty, postanowiła porozmawiać z jego rodzicami. Z trudem, ale zdobyła się na rozmowę z przyszłymi teściami. Wysłuchali jej, po czym stwierdzili: „O co Ci chodzi? Przecież to normalne!”. Zdezorientowana, zdecydowała się na rozmowę swoimi rodzicami. Matka skwitowała: „No co Ty, chcesz zostać starą panną?”.
Przyszła do mnie i pyta: „To świat zwariował, czy ja zwariowałam?”. Otóż, ona nie zwariowała. Ona oczekiwała normalności, a normalnością jest to, że człowiek jest panem samego siebie – panuje nad sobą: swoim ciałem, swoją seksualnością. Tragedią było to, że ten chłopak wcale nie chciał być wolny, a ludzie dookoła nie widzieli w tym nic niepokojącego.
Na koniec naszej rozmowy chciałabym poprosić o jedno, dwa ćwiczenia, które mogłyby pomóc nam popracować nad wiernością, powalczyć o nią.
Zachęcam do wierności w małych rzeczach właśnie – do przeczytania fragmentu Pisma Świętego, do modlitwy różańcowej, do Koronki do Bożego Miłosierdzia, do adoracji Najświętszego Sakramentu. Ważne, byśmy wyznaczyli sobie na to stałą porę. Żeby to była stała dawka miłości Bożej w ciągu dnia. Chodzi o to, aby karmić się Bogiem.
I tutaj uwaga: nie musimy lubić tego, co lubi nasz mąż, nasza żona lub co lubią nasze dzieci. Pozwólmy sobie znaleźć takie danie duchowe, które będzie karmiło konkretnie nas. Kto podejmie wyzwanie, ten na pewno zobaczy efekty.
https://pl.aleteia.org/2018/12/28/wiern ... Ef99f6DfyQ
„Jeżeli żona wybiera się z mężem do kina i zakłada piękną sukienkę, a mąż pyta: ile ta szmata kosztowała?, to nie jest jeszcze zdrada, ale ta żona już się dla niego nie ubierze. Ona ubierze się dla dyrektora z pracy, dla kolegi, na spotkanie klasowe, ale dla męża już nie” – mówi Ks. dr Piotr Jarosiewicz.
Katarzyna Szkarpetowska: Księże Piotrze, czym jest wierność „w” i „dla” relacji?
Ks. dr Piotr Jarosiewicz*: Wierność jest dbaniem o rzeczywistość, którą należy pielęgnować i umacniać każdego dnia. Jeżeli mamy w doniczce kwiatek i nie chcemy, aby usechł, to nie da się podlać go raz na pół roku czy raz na dwa lata, ale potrzebna jest systematyczność. I podobnie jest z naszymi relacjami – musimy dbać o codzienność, którą mamy, aby nam nie zwiędła. Naszym zadaniem jest o wierność walczyć: słowem, gestem, czynem.
Kiedy o tym mówię, przypomina mi się sytuacja, która miała miejsce kilka miesięcy temu, mianowicie: siedziałem przy stole z rodzicami, obok siedział mój brat, Radek, jego żona, Kinga oraz ich córeczki. Jedliśmy obiad i w którymś momencie Radek powiedział: „Wiecie, jak podobają mi się te dziewczyny, które mijam na ulicy?”. Pomyślałem: „Co on gada? Przecież obok siedzi jego żona, siedzą rodzice, wszyscy to słyszą!”. Kinga zrobiła się czerwona. Jednak Radek mówi dalej: „Za każdym razem, kiedy jakaś dziewczyna zwraca moją uwagę – wyglądem, zachowaniem – to w sercu modlę się, żebym był wierny tej, którą wybrałem na całe życie; której ślubowałem przed Bogiem”. I pocałował Kingę.
Zatem, albo będziemy każdego dnia wstawali i prosili Boga o siłę do relacji, którą mamy się opiekować, albo będziemy bazowali na sobie: swoich uczuciach, emocjach, na tym, że nam się nie chce.
Czy zawsze jednak musi nam się chcieć?
Ma prawo nam się nie chcieć. Może być ciężko i trudno, ale na tym polega miłość. Kiedy moja bratanica była malutka, to mój brat mówił, że w nocy trzeba było do niej wstawać – o godz. 3:00, 4:00, jak to do małego dziecka… Mówił: „Czasami mnie to denerwuje, takie wyrywanie ze snu w środku nocy, jednak wstaję, bo kocham”.
Co Ksiądz poradziłby małżonkom przeżywającym kryzys z powodu zdrady?
Bardzo podoba mi się wypowiedź Adama Szustaka, który mówił – nawiązując do Ewangelii o budowaniu na skale (wysoko) i na piasku (na dole, przy wodzie) – że zarówno w dom zbudowany na piasku, jak i w dom zbudowany na skale, uderzy huragan, ulewa itp. Tyle że ten zbudowany na skale [na Chrystusie], ostoi się.
To nie szatan rozwala małżeństwo, nasze relacje. To my je rozwalamy – naszymi decyzjami, wyborami. Jezus zaprasza nas do realności wiary. Do tego, byśmy wybaczali – nie po ludzku, bo po ludzku to często jest niemożliwe, ale po Bożemu. W kluczu miłości Chrystusowej, która nie pochodzi z tego świata, ale jest darem Bożym.
Wybaczyć warto zawsze. A zostać? Kiedy między ludźmi dochodzi do zdrady, to z takiej relacji należy się ewakuować, czy w niej trwać?
Normalne jest to, że jeśli ktoś nas zdradza, to nie chcemy być w takim związku. W protokole przedślubnym pada pytanie o gotowość do podjęcia walki o miłość w momencie, kiedy pojawią się przeszkody. I narzeczeni odpowiadają: tak albo nie.
Święty Paweł mówi: „Unikajcie wszystkiego, co ma chociażby pozór zła”. Skoro jestem księdzem, to nie korzystam z usług agencji towarzyskich, nie wchodzę na strony erotyczne. Jeśli jestem mężem czy żoną – tak samo.
To, czy w takiej relacji pozostaniemy, czy zdecydujemy o odejściu, zależy od nas, tej drugiej osoby i od naszej otwartości na Pana Boga.
Po zdradzie możliwe jest odbudowanie relacji bliskości?
Tak. Jeżeli mąż zdradzi żonę, albo żona męża, to – można powiedzieć – oboje oni stoją po dwóch stronach przepaści, ale ta przepaść jest połączona mostem. Każda ze stron ma za zadanie wykonać pracę, dochodząc do połowy mostu. Nie wykonany pracy za drugą osobę, ale też nikt nie wykona pracy za nas, zatem mamy robić wszystko, żeby stanąć pośrodku mostu. Zdrada zazwyczaj nie rodzi się w dniu, w którym zdradzamy. Rodzi się dużo wcześniej.
To dlatego Jezus mówi, że jeśli ktoś pożądliwie patrzy na kobietę, już dopuścił się z nią cudzołóstwa. Kolega opowiadał mi o swoim uzależnieniu od pornografii, o poszczególnych jego etapach. Zaczęło się od oglądania zdjęć pornograficznych, następnie sięgnął po filmy erotyczne, wdepnął w samogwałt. Gdy to przestało mu wystarczać, zaczął odwiedzać agencje towarzyskie. Powiedział, że zostawiał w tych agencjach wszystkie zarobione przez siebie pieniądze, bo tak mocno siedział w grzechu, że odwiedzał je dwa, trzy razy dziennie. Po jakimś czasie zakochał się, ożenił.
I mówi mi tak: „Wiesz, mam cudowną żonę. Od czterech lat jesteśmy małżeństwem, mamy dwójkę dzieci. Za każdym razem, kiedy współżyjemy, mam przed oczami dziewczyny, które oglądałem na tych brudnych zdjęciach i filmach; dziewczyny, z którymi współżyłem w agencjach. Żona pyta: co jest?, a ja ją oszukuję. Nie powiem przecież, o co chodzi”. Walczy z tymi wspomnieniami, ale to nie takie proste.
Jak pomóc osobie zdradzonej, a jak tej, która zdradziła?
Jest ktoś, kto scala spowodowane zdradą pęknięcia; kto nas podnosi i podtrzymuje – to Jezus Chrystus. Bardzo ważna jest wspólna modlitwa oraz modlitwa za siebie nawzajem. Albo będziemy każdego dnia dbali o to, co jest nasze, albo to przestanie być nasze.
Jeżeli żona wybiera się z mężem do kina i zakłada piękną sukienkę, a mąż pyta: „ile ta szmata kosztowała?”, to nie jest jeszcze zdrada, ale ta żona już się dla niego nie ubierze. Ona ubierze się dla dyrektora z pracy, dla kolegi, na spotkanie klasowe, ale dla męża już nie.
Czy można być wiernym drugiemu człowiekowi, nie będąc – w pierwszej kolejności – wiernym Bogu i sobie?
No na czymś i na Kimś musimy zbudować tę relację. Na Kimś – na Bogu; na czymś – na przykazaniach. Jeśli nie budujemy na Bogu i nie budujemy na przykazaniach, to nie będziemy mieli o co oprzeć relacji z drugim człowiekiem.
Na czym polega wierność Bogu?
Wierność Bogu polega na tym, że w małych, drobnych rzeczach, które nas spotykają, zaczynamy szukać tego, co Bóg chce, abyśmy robili. Prosty przykład: uczę w gimnazjum. Wchodzę do klasy, w której jest dwudziestu chłopaków gotowych rozwalić lekcję. Oni nie chcą się uczyć, chcą tę katechezę „pozamiatać”.
Mógłbym powiedzieć im coś od siebie, ale to byłoby moje. Jeden z księży powiedział mi: „W takim momencie bądź wierny Bogu. Pytaj Chrystusa, co ON by zrobił, jak ON by się zachował”. Na tym, mam wrażenie, polega wierność – na szukaniu Boga w pozornych, wydawałoby się: błahych, sytuacjach.
W Ewangelii jest napisane, że jeżeli nie jesteśmy wierni w małych rzeczach, to i w wielkich nie będziemy. Czy to nie jest jednak uproszczenie? Przecież nie jest to regułą.
Pewnie, że nie jest to regułą. Natomiast przypomina mi się historia opowiedziana przez Jacka Pulikowskiego o tym, że dziecku, które ma cztery latka, warto dać do podlewania kwiatek, aby to dziecko było za tę roślinkę odpowiedzialne. I, co ważne, żeby miało możliwość zobaczyć, jak ten kwiat usycha i gnije. Żeby widziało, jak w małej rzeczy, za którą jest odpowiedzialne, się nie udaje. Bo później, w przyszłości, to dziecko będzie mogło przełożyć to na rzeczy większe, ważniejsze i mocniejsze.
W konfrontacji strumienia ze skałą strumień zawsze wygrywa – nie przez siłę, a przez wytrwałość. I dlatego właśnie mamy być wierni w małych rzeczach.
Pilnowanie wierności, dbanie o nią w swoim życiu, wiąże się ze stawianiem granic niewierności. Jak je wytyczyć?
Bardzo konkretnie. Św. Paweł mówi: „Wszystko mogę, ale nie wszystko przynosi korzyść”. Rozmawiałem jakiś czas temu z dziewczyną, której narzeczony regularnie się masturbował. Powiedział to, można powiedzieć, z uśmiechem na twarzy. Gdy usiłowała mu wytłumaczyć, że to jednak jest problem, powiedział tylko: „Daj spokój. Dzisiaj wszyscy to robią”.
Była przerażona, bo za parę miesięcy mieli wziąć ślub, ten chłopak miał być ojcem jej przyszłych dzieci. Gdy do niego nie docierały już żadne argumenty, postanowiła porozmawiać z jego rodzicami. Z trudem, ale zdobyła się na rozmowę z przyszłymi teściami. Wysłuchali jej, po czym stwierdzili: „O co Ci chodzi? Przecież to normalne!”. Zdezorientowana, zdecydowała się na rozmowę swoimi rodzicami. Matka skwitowała: „No co Ty, chcesz zostać starą panną?”.
Przyszła do mnie i pyta: „To świat zwariował, czy ja zwariowałam?”. Otóż, ona nie zwariowała. Ona oczekiwała normalności, a normalnością jest to, że człowiek jest panem samego siebie – panuje nad sobą: swoim ciałem, swoją seksualnością. Tragedią było to, że ten chłopak wcale nie chciał być wolny, a ludzie dookoła nie widzieli w tym nic niepokojącego.
Na koniec naszej rozmowy chciałabym poprosić o jedno, dwa ćwiczenia, które mogłyby pomóc nam popracować nad wiernością, powalczyć o nią.
Zachęcam do wierności w małych rzeczach właśnie – do przeczytania fragmentu Pisma Świętego, do modlitwy różańcowej, do Koronki do Bożego Miłosierdzia, do adoracji Najświętszego Sakramentu. Ważne, byśmy wyznaczyli sobie na to stałą porę. Żeby to była stała dawka miłości Bożej w ciągu dnia. Chodzi o to, aby karmić się Bogiem.
I tutaj uwaga: nie musimy lubić tego, co lubi nasz mąż, nasza żona lub co lubią nasze dzieci. Pozwólmy sobie znaleźć takie danie duchowe, które będzie karmiło konkretnie nas. Kto podejmie wyzwanie, ten na pewno zobaczy efekty.
-
Magnolia
Re: Pytanie, które ratuje małżeństwo przed kryzysem
"Przepisy budowlane":
1. Budować dom na solidnym fundamencie.
2. Nie omijać żadnego etapu jego budowy.
3. Korzystać z najlepszych materiałów budowlanych.
4. Regularnie dokonywać przeglądu technicznego domu.
5. Jeśli dom wymaga naprawy – działać szybko i bez zwłoki.
6. Nigdy nie jest za późno na rozpoczęcie remontu/przebudowy.
Ad 1. Jezus Chrystus.
Ad.2. Dobrze przepracowane narzeczeństwo, a następnie uważna i cierpliwa praca w małżeńskiej codzienności stwarzają szanse na szybsze rozpoznawanie usterek.
Ad 3. Nauki przedmałżeńskie, Sakramenty, wspólna modlitwa, warsztaty i rekolekcje, małżeńskie randki, czas intymności oraz wiele innych.
Ad 4. Dobry dialog małżeński pozwala na szybsze odnalezienie usterki.
Ad 5. Im szybciej usterka zostanie znaleziona, tym łatwiej będzie można ją naprawić. Nie należy bać się korzystać z pomocy specjalistów w tej dziedzinie.
Ad 6. Uważasz, że Twój dom jest w tak złym stanie, że nie nadaje się do naprawy i trzeba poszukać nowego? Nic bardziej mylnego. Działaj, remontuj, a następnie ciesz się jego nowym obliczem.
I najlepsze na koniec:
Każdy (również ten już dawno wybudowany) dom nadaje się do przeniesienia na solidny fundament!
Masz spróchniały dom wybudowany na piasku, który chwieje się przy każdej mniejszej burzy? Jezus przemieni go w przepiękną, monumentalną budowlę, której nie zburzy żaden huragan. Jedyne co musisz zrobić, to mu zaufać i na to pozwolić. Odwagi!
1. Budować dom na solidnym fundamencie.
2. Nie omijać żadnego etapu jego budowy.
3. Korzystać z najlepszych materiałów budowlanych.
4. Regularnie dokonywać przeglądu technicznego domu.
5. Jeśli dom wymaga naprawy – działać szybko i bez zwłoki.
6. Nigdy nie jest za późno na rozpoczęcie remontu/przebudowy.
Ad 1. Jezus Chrystus.
Ad.2. Dobrze przepracowane narzeczeństwo, a następnie uważna i cierpliwa praca w małżeńskiej codzienności stwarzają szanse na szybsze rozpoznawanie usterek.
Ad 3. Nauki przedmałżeńskie, Sakramenty, wspólna modlitwa, warsztaty i rekolekcje, małżeńskie randki, czas intymności oraz wiele innych.
Ad 4. Dobry dialog małżeński pozwala na szybsze odnalezienie usterki.
Ad 5. Im szybciej usterka zostanie znaleziona, tym łatwiej będzie można ją naprawić. Nie należy bać się korzystać z pomocy specjalistów w tej dziedzinie.
Ad 6. Uważasz, że Twój dom jest w tak złym stanie, że nie nadaje się do naprawy i trzeba poszukać nowego? Nic bardziej mylnego. Działaj, remontuj, a następnie ciesz się jego nowym obliczem.
I najlepsze na koniec:
Każdy (również ten już dawno wybudowany) dom nadaje się do przeniesienia na solidny fundament!
Masz spróchniały dom wybudowany na piasku, który chwieje się przy każdej mniejszej burzy? Jezus przemieni go w przepiękną, monumentalną budowlę, której nie zburzy żaden huragan. Jedyne co musisz zrobić, to mu zaufać i na to pozwolić. Odwagi!
-
Magnolia
Re: Pytanie, które ratuje małżeństwo przed kryzysem
Jak zdiagnozować kryzys w małzeństwie, albo jak budować dobrą więź ?