Ponowny powrót do Kościoła?

[Ras.]

Takie pytanie... Jeśli jestem w małżeństwie nie kościelnym, mam nie kościelne dziecko, nie mogę przystąpić do spowiedzi, czy mogę wrócić do kościoła służyć mimo takiej sytuacji?

[Albertus]

Takie pytanie... Jeśli jestem w małżeństwie nie kościelnym, mam nie kościelne dziecko, nie mogę przystąpić do spowiedzi, czy mogę wrócić do kościoła służyć mimo takiej sytuacji?

Pytanie tylko czy chcesz wierzyć tak jak głosi Kościół? Czy zgadzasz się z podstawowym nauczaniem Kościoła?
Możesz przystąpić do spowiedzi, być może nie dostaniesz rozgrzeszenia ale spowiedź na pewno może ci pomóc w rozeznaniu tego z czym są problemy w twoim życiu.

[sądzony]

Takie pytanie... Jeśli jestem w małżeństwie nie kościelnym, mam nie kościelne dziecko, nie mogę przystąpić do spowiedzi, czy mogę wrócić do kościoła służyć mimo takiej sytuacji?

Ja jestem w takiej w takiej sytuacji.
Rozgrzeszenia raczej nie dostaniesz. No chyba, że postanowisz poprawę, a więc będziesz żył z żoną jak z siostrą.

[Ras.]

Nie chce służyć będąc grzesznikiem, nie potrafiłbym być sobą wiedząc że nie jestem wporządku, więc wyjściem z tej sytuacji jest wziąć ślub kościelny, czy to też nie będzie jeszcze to?

[Marek_Piotrowski]

Szczerze mówiąc nie rozumiem, o co pytasz.

[Albertus]

Nie chce służyć będąc grzesznikiem, nie potrafiłbym być sobą wiedząc że nie jestem wporządku, więc wyjściem z tej sytuacji jest wziąć ślub kościelny, czy to też nie będzie jeszcze to?

A nie masz problemu z tym że wierzysz inaczej niż naucza Kościół?

[sądzony]

"W sprawach pierwszorzędnych - jedność, w drugorzędnych - wolność, a we wszystkich - miłość".
Augustyn
Jedność możliwa jest dzięki różnorodności.

[Albertus]

"W sprawach pierwszorzędnych - jedność, w drugorzędnych - wolność, a we wszystkich - miłość".
Augustyn
Jedność możliwa jest dzięki różnorodności.

Oczywiście. Święty Augustyn ma pełną rację.

Ciekawe tylko co uważasz za sprawy drugorzędne?

[Andej]

czy mogę wrócić do kościoła służyć mimo takiej sytuacji?

Możesz. Zarówno do kościoła, jak i do Kościoła. Ale, jeśli chcesz do Kościoła, to konieczna jest wiara. Nie spełnianie, bez przekonania, narzuconych zasad. Nie forma, ale treść jest ważna.

Sakrament przyjęty bez wiary jest świętokradztwem.

[sądzony]

Ciekawe tylko co uważasz za sprawy drugorzędne?

Nie wiem. Może różnice pomiędzy wyznaniami chrystusowymi?
Nie we wszystkim musimy się zgadzać.
Tak mi się wydaje.
Moim zdaniem najwarzniejsza w wierze jest indywidualna relacja z Bogiem.

[CMK]

Czyli jaka relacja i jakiego typu?

[miłośniczka Faustyny]

Sakrament przyjęty bez wiary jest świętokradztwem.

Nie jest świętokradztwem. Wiara jest ważna, ale nie zawsze możemy się na nią zdobyć. Nie decyduje to o ważności sakramentu. Można powiedzieć, że brak wiary jest niewłaściwą postawą, ale nie że prowadzi od razu do świętokradztwa. To dwa różne pojęcia. Na przykład, jeśli ktoś spełnił wszystkie warunki ważnej spowiedzi, ale ma małą wiarę w moc sakramentu, to i tak spowiedź jest ważna, to nie jest świętokradztwo.

Dodano po 8 minutach 45 sekundach:
A w każdym razie taką mam pewność, ale jeśli się mylę i ktoś ma wiedzę na ten temat, to niech mnie poprawi i wyjaśni, jak jest. Może też źle zrozumiałam, co @Andej miałeś na myśli.

[Marek_Piotrowski]

Nadal nie rozumiem o co pyta autor wątku.

[Andej]

Na przykład, jeśli ktoś spełnił wszystkie warunki ważnej spowiedzi, ale ma małą wiarę w moc sakramentu, to i tak spowiedź jest ważna, to nie jest świętokradztwo.

Na prawdę? Niewierzący lub odrzucający część Nauki Kościoła jest w stanie spełnić wszystkie warunki spowiedzi? Pod względem formalnym? Czy z przekonaniem?

[sądzony]

Czyli jaka relacja i jakiego typu?

Wierzę, że Miłości.
<Miłość sama w sobie jest "nie do pojęcia", ale dzięki miłości możemy "pojąć wszystko".> - Tischner.

Nie istnieje pełniejsza relacja.
Wiemy, że Bóg nas Miłuje ale czy my kochamy Boga.
I tu pojawia się pytanie czy w ogóle jesteśmy sobą?
W jaki sposób możemy kochać nie będąc sobą samym.
Nie zbudujemy prawdziwej relacji z Bogiem nie „będąc”.
(T. Merton, R. Rohr, D. Winnicott, E. Fromm, Gajdowie, https://bonifratrzy.pl/klasztor-warszaw ... -falszywe/)
Wydaje mi się więc, że relacja z Panem to praca nad sobą (ciągłe poszukiwanie siebie), rozwój duchowy oraz otwartość na mistykę.

A w praktyce:
1. Trwanie w świadomości Boga (w sensie nie zapominaniu o Nim).
2. Modlitwa / rozmowa (dla mnie to Ojcze Nasz lub proste słowa z prośba, podziękowaniem).
3. Kontemplacja (dla mnie to stan, w którym przestaję być podmiotem; myślę, że jestem poza swoim ego).
4. Próba rozeznania Woli Bożej i próba pogodzenia się z Nią.
5. Zaufanie Bogu i pogodzenie się z tym na co nie mamy wpływu.
6. Wewnętrzny i zewnętrzny spokój i opanowanie.
7. Godzenie się z własną grzesznością i często bezsilnością wobec grzechu. Konfrontowanie się ze swoim „złem”. Z własnego doświadczenia wiem, że czasem akceptacja własnej grzeszności sprawia, że (może za sprawą Łaski) grzech „odpada”.
8. Próba dostrzeżenia dobra, Boga we wszystkich i wszystkim.
9. Akceptacja Boga jako Wielkiej Tajemnicy. Pogodzenie się z brakiem konieczności dowodu.
10. „Poddanie się” w sensie nie stawianie zbędnego oporu.
11. Czytanie Pisma, mistyków, świętych, o rozwoju duchowym.
12. Słuchanie rekolekcji, kazań.
13. Próba naśladowania Chrystusa.
14. Walka z grzechem.
15. Przebywanie z sobą samym.
16. Konfrontowanie swej wiary.
17. Dystans do samego siebie.
18. Otwartość na inność.
19. Próba czynienia dobra lub choć nie czynienia zła.
plus oczywiście sakramenty.

Choć nie wiem czy o to pytałeś.