Nasze nawrócenia

Dzielimy się dowodami Bożego działania w naszym życiu i życiu znanych osób, jak i naszych bliskich i innych ludzi; piszcie to, co zbuduje wszystkich w wierze w Boga.
Awatar użytkownika
Marek_Piotrowski
Legendarny komentator
Legendarny komentator
Posty: 18650
Rejestracja: 1 cze 2016
Wyznanie: Katolicyzm
Has thanked: 2560 times
Been thanked: 4565 times
Kontakt:

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: Marek_Piotrowski » 2017-12-31, 12:24

Zgadzam się - wątpliwości są normalne. Nie sądzę, by można było - nawet w stanie uniesienia po zobaczeniu cudu - powiedzieć "na pewno nie zwatpię". Tak zresztą zapewniali Jezusa uczniowie...
Pamiętajmy również, że św. Jan od Krzyża porównał swoje doświadczenie wiary do ?nocy ciemnej?, a św. Teresa od Dzieciątka Jezus przeżywała próby wiary pisząc, że jadała przy stole z największymi ateistami. To dlatego Fryderyka Nietzschego nazwała swoim ?biednym braciszkiem?, za którego się modliła. W wieku szesnastu lat wielki kryzys wiary przeżył św. Rafał Kalinowski, o jego nawrócenie modliła się cała jego rodzina.
/za: http://www.pch24.pl/co-zrobic--gdy-poja ... 52pwgTcae/

Mivia

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: Mivia » 2017-12-31, 12:25

Dezerter pisze: 2017-12-31, 12:13
Mivia pisze: 2017-12-31, 10:18
Andej pisze: 2017-12-30, 20:44 A czy można nie mieć wątpliwości będąc istotą rozumną?
Tak można patrz np. Święta Matka Teresa z Kalkuty
Tak myślisz?
W 40 listach z przeciągu 66 lat zakonnica pisała o życiu w ?ciemności?, ?samotności? i ?torturze?. W jednym z listów stwierdziła wręcz: ?Gdzie jest moja wiara, nawet tutaj, w największej głębi, nie ma niczego, mój Boże, jakże bolesna jest ta nieznana kara. Nie mam wiary. Jeśli Bóg istnieje, przebacz mi, proszę. Kiedy usiłuję wznieść ku Niebu moje prośby, istnieje tak wielka potępiająca pustka.. Proszę, chwytam się, pragnę i nie ma Nikogo, aby odpowiedzieć ? Nikogo, kogo mogłabym się uchwycić, nie, Nikogo. Samotna?.
http://www.ekumenizm.pl/koscioly/katoli ... z-kalkuty/
Prawdziwa wiara polega na trwaniu pomimo wątpliwości - to jest dopiero wierność Chrystusowi.
Właśnie ten fragment miałam na myśli :-)

Awatar użytkownika
Andej
Legendarny komentator
Legendarny komentator
Posty: 22634
Rejestracja: 20 lis 2016
Been thanked: 4213 times

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: Andej » 2017-12-31, 13:35

Mivia pisze: 2017-12-31, 10:18
Andej pisze: 2017-12-30, 20:44 A czy można nie mieć wątpliwości będąc istotą rozumną?
Tak można patrz np. Święta Matka Teresa z Kalkuty
Nie masz racji. Święta Teresa z Kalkuty miała wielkie wątpliwości. One nie są przeszkodą. One są próbą. A święci zwycięsko je przechodzą.
Wszystko co piszę jest moim subiektywnym poglądem. Nigdy nie wypowiadam się w imieniu Kościoła. Moje wypowiedzi nie są autoryzowane przez Kościół.

Mivia

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: Mivia » 2017-12-31, 13:54

Ups sorki nie doczytałam tego ?nie? @Andeju ale wydaje mi się że po moich wypowiedziach było to widać
Jestem troszeczkę przemęczona mój błąd
:-)

Awatar użytkownika
Andej
Legendarny komentator
Legendarny komentator
Posty: 22634
Rejestracja: 20 lis 2016
Been thanked: 4213 times

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: Andej » 2018-01-01, 13:36

Czasem mam wewnętrzny imperatyw doprecyzowania. Wiem, że upierdliwy.

Idźmy dalej codziennie nawracając się. Szczególnie dzięki sakramentowi eucharystii.
Wszystko co piszę jest moim subiektywnym poglądem. Nigdy nie wypowiadam się w imieniu Kościoła. Moje wypowiedzi nie są autoryzowane przez Kościół.

Awatar użytkownika
Dezerter
Legendarny komentator
Legendarny komentator
Posty: 14804
Rejestracja: 24 sie 2015
Lokalizacja: Inowrocław
Has thanked: 4115 times
Been thanked: 2906 times
Kontakt:

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: Dezerter » 2018-01-01, 20:28

Mivia pisze: 2017-12-31, 13:54 Ups sorki nie doczytałam tego ?nie? @Andeju ale wydaje mi się że po moich wypowiedziach było to widać
Jestem troszeczkę przemęczona mój błąd
:-)
Teraz cie rozumiemy :)

Czemu Andeju chcesz "codziennie" - to już przesada, to psu na budę takie nawracanie, z takim podejściem to nie ma się co dziwić jak ludzie nazywają katolików "hipokrytami"
raz na tydzień - też za często! moim zdaniem
raz na miesiąc - już znacznie lepiej -
dla mnie raz na kwartał - to najlepszy czasookres ;) nawracania
ale dopuszczam, że każdy z nas jest inny , na innej ścieżce duchowej, inną ma psychikę itd
Nie czyńcie tak jak ci przeciw którym występujecie.

konik

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: konik » 2018-01-01, 21:33

Hmmm ... pewien pan, ktory bardzo, az za bardzo lubil piwne napoje w pewnej budce z piwem caly dzien kosztowac ... postanowil pojsc do kosciola, aby wreszcie z tym skonczyc.
I jak pomyslal, tak zrobil.
Podszedl do drzwi, przystanal chwile, a tu proboszcz grzmi z ambony: i tak kazdy z nas umrzec musi.
Na te slowa tenze pan czympredzej nawrocil sie do budki z piwem.

Moral: nawracac sie ... ale do czego i kogo?

Mivia

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: Mivia » 2018-01-01, 22:43

konik pisze: 2018-01-01, 21:33
Moral: nawracac sie ... ale do czego i kogo?
Ja do pierwszej klasy bo okazało się że z czytaniem u mnie na bakier :))

Awatar użytkownika
Andej
Legendarny komentator
Legendarny komentator
Posty: 22634
Rejestracja: 20 lis 2016
Been thanked: 4213 times

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: Andej » 2018-01-02, 11:09

Dezerter pisze: 2018-01-01, 20:28 ...
Czemu Andeju chcesz "codziennie" - to już przesada, to psu na budę takie nawracanie, z takim podejściem to nie ma się co dziwić jak ludzie nazywają katolików "hipokrytami"
raz na tydzień - też za często! moim zdaniem
raz na miesiąc - już znacznie lepiej -
dla mnie raz na kwartał - to najlepszy czasookres ;) nawracania
ale dopuszczam, że każdy z nas jest inny , na innej ścieżce duchowej, inną ma psychikę itd
Codziennie, to znaczy na każdym kroku. To znaczy, że zawsze, gdy dotrze do mojej świadomości, że popełniłem błąd. To znaczy, że zawsze, gdy zbłądziłem, ma imperatyw powrotu na drogę. To znaczy, że nigdy nie wolno mi zapomnieć o Bogu i zawsze muszę kierować się ku niemu. A gdy tylko upadnę, to muszę się jak najszybciej podnieść. Nie czekając do jakiegoś dnia tygodnia, albo jakiejś powtarzającej się cyklicznie daty.

Jeśli uważasz mnie za hipokrytę, to przykro mi. Ale jestem przekonany, że przy moich wielu ułomnościach, muszę permanentnie walczyć. Stale nawracać się. Ciągle przezwyciężać słabości. Niestety, nie jestem świętym. Nie potrafię iść idealnie. Jestem grzesznikiem. A grzechy uwierają mnie jak kamyczki, które czasem wpadną do buta. Staram się wyjmować kamyczki z butów, gdy uwierają czy ranią. Nie zmuszam się do chodzenia z nimi przez tydzień lub miesiąc. Czy na prawdę źle postępuje? Czy na prawdę uważasz, że człowiek nie powinien stale kierować się na Boga i stale poprawiać kurs, gdy zdarzy się zboczyć?
Wszystko co piszę jest moim subiektywnym poglądem. Nigdy nie wypowiadam się w imieniu Kościoła. Moje wypowiedzi nie są autoryzowane przez Kościół.

Magnolia

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: Magnolia » 2018-01-02, 21:38

Andej pisze: 2018-01-02, 11:09
Codziennie, to znaczy na każdym kroku. To znaczy, że zawsze, gdy dotrze do mojej świadomości, że popełniłem błąd. To znaczy, że zawsze, gdy zbłądziłem, ma imperatyw powrotu na drogę. To znaczy, że nigdy nie wolno mi zapomnieć o Bogu i zawsze muszę kierować się ku niemu. A gdy tylko upadnę, to muszę się jak najszybciej podnieść. Nie czekając do jakiegoś dnia tygodnia, albo jakiejś powtarzającej się cyklicznie daty.

Jeśli uważasz mnie za hipokrytę, to przykro mi. Ale jestem przekonany, że przy moich wielu ułomnościach, muszę permanentnie walczyć. Stale nawracać się. Ciągle przezwyciężać słabości. Niestety, nie jestem świętym. Nie potrafię iść idealnie. Jestem grzesznikiem. A grzechy uwierają mnie jak kamyczki, które czasem wpadną do buta. Staram się wyjmować kamyczki z butów, gdy uwierają czy ranią. Nie zmuszam się do chodzenia z nimi przez tydzień lub miesiąc. Czy na prawdę źle postępuje? Czy na prawdę uważasz, że człowiek nie powinien stale kierować się na Boga i stale poprawiać kurs, gdy zdarzy się zboczyć?
Ja myślę podobnie.
Gdy upadam, to od razu, staram się podnieść. To jest coś na kształt : "trzymam rękę na pulsie".

Opowiem Wam coś... moja przyjaciółka ma chorego syna, co rusz wylądowują w szpitalu. Poza tym pracuje zawodowo w domu, jest przemęczona. Były wakacje zadzwoniła że znowu jadą do szpitala ale mam mieć jej klucze do mieszkania. odebrałam je i pomyslałam że zrobię jej niespodziankę/przyjemność/prezent i posprzątam mieszkanie, by jej ulżyć. Intencję miałam dobrą, wiedziałam że między jednym szpitalem a drugim nie ogarnęła się w domu, bo nie było kiedy. Przejechałam z moim odkurzaczem, bo ma dodatkowe funkcje, uprzedziłam ją jednak że będę u Niej sprzątać, bo nie chciałam jej zaskoczyć, zgodziła się. Przystąpiłam do pracy... do tego momentu wszystko było ok w moim odczuciu.
Jednak jak odkurzałam książki, to pomyślałam że ciut ciut je uporządkuję, poprawię, ułożę...zanim się spostrzegłam robiłam jej rewolucję w książkach (sic!) Zdałam sobie z tego sprawę, gdy juz było za późno... bo miałam tyle książek wyjętych ze starych miejsc i w nowych miejscach, że domyśliłam się ze ciężko może być coś znaleźć... zrobiło mi się wstyd...zdecydowanie przekroczyłam granicę.... choć pobudki miałam dobre to wyszło źle, bo wprowadziłam swoje porządki w nie swoim domu...musiałam ze wstydem dokończyć, bo niestety nie pamiętałam jak było poprzednio. Ale zadzwoniłam i przeprosiłam od razu moją przyjaciółkę za ten "bałagan". Po kilku dniach, gdy wróciła do domu ze szpitala zadzwoniła i przyznała że przekroczyłam granicę, ale tez podziękowała bo pewne rozwiązania ustawienia książek jej się spodobały. Przeprosiłam ponownie. Następnym razem nie popełnię tego błędu, bo to doświadczenie mocno do mnie dotarło.

Zapewne gdybym raz na miesiąc zastanawiała się nad sobą i swoimi błędami/grzechami to zapewne bym o tym nie pamiętała...Pamięć ludzka jest zawodna..

Awatar użytkownika
Andej
Legendarny komentator
Legendarny komentator
Posty: 22634
Rejestracja: 20 lis 2016
Been thanked: 4213 times

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: Andej » 2018-01-03, 12:29

Gdyśmy w tym temacie, to troszkę pociągnę. Mianowicie zwracanie uwagi. Mnie ono bardzo boli. Niezależnie od słuszności. Najpierw odruch buntu, obrony. Najpierw reaguję na to, jak na atak, albo przejaw dyskryminacji. Dopiero, po przemyśleniu potrafię przyznać rację, starać się naprawić lub przynajmniej wystrzegać.

Wielką sztuką jest umiejętność zwrócenia uwagi bez sprawiania bólu. Wciąż staram się tego nauczyć. Wciąż błądzę. Wciąż ranię i jestem raniony. Niestety często wybieram milczenie, z obawy, aby nie urazić. Mam świadomość, że źle czynię. Ale nie potrafię.
Wszystko co piszę jest moim subiektywnym poglądem. Nigdy nie wypowiadam się w imieniu Kościoła. Moje wypowiedzi nie są autoryzowane przez Kościół.

Mivia

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: Mivia » 2018-01-03, 14:51

Ja nauczyłam się słychać innych i akceptować ich niedoskonałości co bardzo pomaga mi to w przyznaniu się do własnych porażek i nie odbieram zwrócenia mi uwagi jako ataku na moją osobę
Chyba że ktoś stanowczo przesadzi albo trafi w mój słaby punkt bo niestety takie mam

Magnolia świetny przykład o przekraczaniu granic :-)
Ale i o twoim pięknym sercu Brawo

Abraham45

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: Abraham45 » 2018-01-04, 22:07

Najtrudniej, bynajmniej dla mnie, ale może też dla innych zobaczyć siebie jako winowajcę, zobaczyć jak ja sam traktuję innych i przyznać się do tego. Ale w niektórych sytuacjach to mi się udaje i na pewno zawdzięczam to pobytowi we wspólnocie, bo tam to czyniliśmy często - gdy padały jakieś sądy, gdy ktoś z z nas czuł, że osądza brata lub siostrę to wędrował do tej osoby i najpierw mówił o sądach a potem prosił o przebaczenie. To nas uczyło pokory i spojrzenia na siebie jako na takiego samego człowieka, który coś tam nieudolnie czyni,popełnia jakieś błędy. Teraz np łatwiej jest mi to czynić wobec żony czy innych osób. Nie mogliśmy z tymi sądami tkwić wśród braci, gdyż potem mieliśmy przekazywanie sobie pocałunku pokoju, więc byłby to typowy judaszowski pocałunek, gdyż znak pokoju oznacza, że nie mam nic do danego brata i kocham go a mając sądy miłości nie ma. Tak więc taka dobra lekcja teraz często pomaga. No i skłania też aby się spowiadać z takich chorych relacji do ludzi, sądzenia.

bander

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: bander » 2018-02-11, 04:24

powrót do domu
Najtrudniej jest zacząć, ale chyba najlepiej od początku.
Do 14/15 roku życia byłem normalnym nastolatkiem , jakoś sobie tam radziłem, narkotyków unikałem ,zresztą to były czasy alkoholu, chodziłem do Kościoła może nie za często ale się modliłem i uważałem wiarę jako coś bardzo potrzebnego , nawet głęboko się zastanawiałem nad kapłaństwem.Lata 80 rock , walka z komunizmem itp.
Mój kuzyn i przyjaciel dwa lata starszy popełnia samobójstwo. Totalny szok, dziwna sprawa to była ...
Jego koleżanki proponują mi wywołanie duchów, zgodziłem się chyba bardziej dlatego że chciałem zaistnieć w kręgu starszych od siebie. Co tam się zdarzył nie pamiętam , chyba talerzyk się poruszył ,bardzo szybko o tym zapomniałem a drogi tych którzy brali w tym udział się rozeszły ,dziwne ,nie pamiętam kto tam był.
Po tym zdarzeniu nastąpił zwrot w moim życiu. Teraz wiem że po tym , wtedy nie łączyłem tego . W przeciągu kilku lat zapomniałem o wierze i w sumie o Kościele chociaż nie do końca , po prostu traktowałem Kościół jako tradycje nie wiem dokładnie aż w końcu zapomniałem o nim.
Wszystko co stawało mi na drodze w przedziwny sposób zostawało usuwane. Z biegiem czasu zaczęło się to odbijać na mojej psychice, doprowadzałem się najpierw do stanu głębokiej depresji , prawie samobójstwa i wtedy dopiero dostawałem to co chciałem . Gdzieś po drodze dowiedziałem się że moja babcia była wiedźma wioskową i to przechodzi w drugim pokoleniu a więc na mnie. Byłem przeświadczony o tym że w każdym człowieku jest cząstka Boga , a więc ja ją miałem i myślę że czułem się większy od szatana i Boga a więc nie paktowałem z nimi.
Chciałbym zaznaczyć że zawsze przeszkadzało mi krytykowanie Kościoła i wiary , na to reagowałem nerwowo. Czasami jak z jakieś okazji musiałem iść do Kościoła to robiłem to bez żadnych oporów i najwyżej śmiałem się że w końcu jak wejdę to jakiś piorun mnie trzaśnie. Uważałem że człowiek potrzebuje wiary i nie wolno nikogo za to krytykować.
Moje stany depresyjne się pogarszały , przebywanie w moim otoczeni przygnębiało ludzi, wiersze które zawsze pisałem stały się tak dołujące że zarzucono mi że młodzież nie powinna ich czytać. Wysłany do lekarza leczyłem się na depresję tz. brałem tabletki może z dwa tygodnie. Dlaczego tak krótko ? Ponieważ uznałem że one pozbawiają mnie kontroli nad własnym umysłem . To jednak starczyło żeby wszystko w moim życiu runęło , to że zdołałem uratować rodzinę to cud.
Nikt mi nie podał ręki oprócz pewnego tajnego bractwa. należałem do nich trzy lata ale jakoś nie nadawaliśmy na jednych falach ja już odczuwałem tylko pustkę i żal i gniew i bezsilność.
Byłem u wróżki trochę przypadkiem. Nie chciała za bardzo ze mną rozmawiać , zapamiętałem tylko że mi powiedziała że jestem strasznie silny i nawet siekierą mnie nie zabiją.
Wyjechałem z rodziną.
Wszystko jakoś się toczyło. Tylko że wracała mi wiara w moją wielkość i wszystko wracało ale pomoc jaką teraz otrzymywałem mnie nie satysfakcjonowała , czułem wzrastającą moc we mnie. Nigdy nie mówiłem żadnych zaklęć i nie odprawiałem żadnych rytuałów uważałem że jestem ponad tym. Teraz zdarzyło mi się nawet świeczki zapalić i wypowiedzieć słowa w których ofiarowałem swoje życie za zdrowie i dobrobyt mojej rodziny. Nigdy nie czułem obecności nikogo w sobie ani obok ale teraz wyczuwałem i mój pies tak samo że coś krąży wokół domu gdzieś nie daleko. To było zagrożenie dla mojej kontroli nad sobą a więc mnie bardzo niepokoiło.
Urodziła mi się wnuczka. Jeszcze przed porodem miałem dziwne przeświadczenie że muszę ją chronić, bardzo silne.
Pewnego dnia nie wiem jak to się stało że usłyszałem nawrócenie wiedźmy Patrycji. Ciekawe tam zwróciłem uwagę na to co ona mówi o pamięci to pasowało do mnie. następna myśl moja wnuczka to drugie pokolenie po mnie. Kto mi każe ją chronić , może szatan. Kiedy chciałem napisać do księdza nie mogłem się zdecydować siedziałem przy stole chyba z pół godziny i się zastanawiałem , przede mną było lustro , w pewnej chwili spojrzałem i ujrzałem moje odbicie tylko oczy były jakieś inne. Wtedy nie napisałem byłem daleko od domu mój powrót samochodem to już temat chyba na horror. Miałem przeświadczenie że ktoś mnie chce zabić ale nie będę tego teraz opisywał.
Wiedziałem muszę iść do Kościoła. Przełamałem się i napisałem do księdza ale tylko z pytaniem kiedy jest otwarty Kościół po za mszą.
Poszedłem oczywiście sprawdzić czy nie jestem opętany. Przy wejściu wodę święconą to prawie się polałem i nic , pomodliłem się może z 10 minut.
napisałem do księdza i umówiłem się na spotkanie. Znalazłem modlitwę o uwolnienie i sam codziennie odmawiałem ponieważ uznałem że jak mnie opętał to na pewno ktoś wielki kto nie boi się wody święconej. Porozmawiałem z księdzem miałem się przygotować do spowiedzi z całego życia. Dał mi różaniec. Modlitwa różańcowa zawsze kojarzyła mi się z takimi starszymi osobami klepiącymi coś w kościele.
Cały czas go teraz odmawiam, codziennie.
Ksiądz powtórzył mi że praktycznie nie jest możliwe żeby zło nie bało się wody święconej ,nie do końca wierzyłem.
Spowiedź. Trochę stresu , nic się nie stało. Ksiądz nałożył ręce.
Pokuta. Ewangelia Sw. Łukasza.
Powrót do domu. Zacząłem odmawiać różaniec ale coś mi mówiło , przerwij masz pokutę, czytaj Ewangelie , nie chciałem przerywać ale to były tak natarczywe myśli że przerwałem.
Ewangelia .
Po paru minutach czytania , poczułem że łzy mi napływają do oczu. Płakałem chyba z pół godziny nie mogłem przerwać. Wszystko do mnie dotarło normalnie wszystko stało się jasne. To jak by na mnie spłynęło. Ja nie byłem opętany. Ja zostawiłem Dom, On był cały czas przy mnie i czekał a jak byłem na krawędzi to wyciągał rękę...to było jak witaj w Domu. Bałem się tego że przypomnę sobie jakieś straszne rzeczy które zrobiłem. Bóg mi powiedział nie ty już wszystko pamiętasz co było ważne . Wróciłem do Domu. Wiem o tym i już nie odejdę .Nigdy.
Jeszcze jedno. Często przychodziła mi ta siekiera od wróżki do głowy. Czytając Ewangelię zobaczyłem ten fragment:
Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone

Jak to czytałem zrozumiałem i poczułem ciepło.

Awatar użytkownika
Andej
Legendarny komentator
Legendarny komentator
Posty: 22634
Rejestracja: 20 lis 2016
Been thanked: 4213 times

Re: Nasze nawrócenia

Post autor: Andej » 2018-02-11, 09:22

Czasem zazdroszczę ludziom, którzy wrócili. Nie zazdroszczę tego co było złe, ale radości i wzmocnienia. Zazdroszczę gorąca towarzyszącego powrotowi.
I cieszę się wielce z każdego powrotu. Tak jak martwi każde odejście. I niepokoją mnie ci, którzy idą, ale troszkę z boku. Jakby bez przekonania.
Ale każdy jest inny. Są szybcy i energiczni, którzy muszą wszystkiego spróbować. I spokojni powolutku podążający. I są niemożliwi, myślący ja ci pierwsi, a działa jacy jak drudzy. Meta jest wspólna.

Gratuluję przebudzenia.
Wszystko co piszę jest moim subiektywnym poglądem. Nigdy nie wypowiadam się w imieniu Kościoła. Moje wypowiedzi nie są autoryzowane przez Kościół.

ODPOWIEDZ

Wróć do „Świadectwa działania Boga”