Czy wzruszenie to wiara?

Piszemy tutaj wszystkie rozterki w naszym życiu duchowym. Rady na temat naszego życia w Kościele katolickim, pouczenie, itp.
W drodze
Gawędziarz
Gawędziarz
Posty: 506
Rejestracja: 11 lut 2017
Has thanked: 7 times
Been thanked: 28 times

Re: Czy wzruszenie to wiara?

Post autor: W drodze » 2018-06-17, 14:58

Opisze Ci przyklad cudu z osobistego podworka, czyli na wlasnej skorze przezytym.

Bylo po remoncie, i potrzeba bylo m. immymi umyc okna , dosc duzo zabrudzone.
Jako, ze nie za czesto to robie,zabralem sie nie fachowo, nakladajac nieodpowiedni srodem czyszczacy na szyby, czego rezultatem bylo calkowice zamazanie szyb mglista, matowa farba.
Zrezygnowalem wiec, aby zabrac sie z rana z nowymi silami.
Budzac sie z rana, spojrzalem na moje wczoransze dzielo.
I co zobaczylem, na szybie w chmurach szybowal piekny Aniol.Wzialem wiec spokojnie aparat i utrwalilem ten "Cud", ktory potem umiescilem na forum religijnym, a jakze, pod nazwa" Kosciol w Polsce i na Swiecie".
Reakcie byly rozne.
Moja byla jedna i bardzo jednoznaczna.Doznalem cudu, , dostalem jeszcze jeden dzien do przezycia, choc nie wiedzialem, czy caly dzien.
I tak sie na razie dzieje do dzisiaj, ze doznaje codziennie cudu, choc za kazdym razem innego.

Awatar użytkownika
Praktyk
Biegły forumowicz
Biegły forumowicz
Posty: 1950
Rejestracja: 28 lis 2017
Has thanked: 410 times
Been thanked: 427 times

Re: Czy wzruszenie to wiara?

Post autor: Praktyk » 2018-06-18, 09:57

wędrowiec pisze: 2018-06-17, 11:44
Od takiej weryfikacji są inni ludzie, samemu tego raczej nie ma sensu robić. Trudno oddzielać bowiem własną Jaźń od własnej wiedzy i doświadczenia. Z zewnątrz to lepiej widać. Nie zawsze jest potrzeba dokonywania takiej weryfikacji, bo jeśli owoce są dobre, intencje też, cały przekaz zawiera nie kwestionowane co do zgodności z wiarą świadectwo, to po co komu ta weryfikacja?
Nie za bardzo wiem na jakiej podstawie ci inni ludzie mieliby możliwość cokolwiek zweryfikować, nie mają wglądu w nas.
Nie mówię tu o objawieniach typu Fatima, ale o takim codziennym ludzkim kontakcie z Bogiem. Wydaje mi się, że często ludzie nie zdają sobie sprawy jak blisko On jest nas. Budują sobie serwer pośredniczący w postaci księdza, pisma, budynku Kościoła, niezrozumiałych do końca rytuałów.
Tak jakby niby chcieli Boga, ale ze strachu, że się nie uda ( albo uda ) zostawiali całą robotę w cudzych rękach.
A ( moim zdaniem ) wystarczy zajrzeć sobie w serce, wyciszyć się, pozbyć się natrętnych myśli, bzdetnych intencji typu "spuść garniec złota" które wynikają z grzesznych pokus a nie potrzebt, i zacząć do niego mówić prawdę. Nie wymyślać interpretacji własnej prawdy tylko mówić samo sedno sprawy - co ja teraz czuję, czego mi trzeba, czego się boję. I ni z tego ni z owego środku nas pojawia się wtedy nowa intencja, z początku nie ubrana w słowa. My ją sobie ubieramy. Mówi nam ona co dalej czynić. I wiemy, że to jest prawda. Wystarczy tylko uwierzyć i ją zaakceptować. I mimo strachu i wątpliwości ją realizować. I jak się ją realizuje jakoś magicznie wszystko się udaje :)

Przecież Bóg jest nieskończony, nie jest ograniczony czasem ani miejscem. Nie potrzebuje by ustawiać się w kolejkę ze swoimi modlitwami. W każdym momencie, w każdym miejscu, jeśli tylko naszą szczerą intencją jest do niego mówić to nas słucha. To takie proste :)
wędrowiec pisze: 2018-06-17, 11:44
Ona jest zawsze potrzebna przy badaniu życia i dokonań kandydatów do wyniesienia na ołtarze. Ja się jak na razie na ołtarze nie wybieram, więc mam pod tym względem luz. Zresztą gdzieś w głębi duszy, którą znam, bo w końcu jest moja, czuję co wychodzi z mego wnętrza, z mego id, lub ego , a co przychodzi przez superego, czyli kontakt z Wszechmocnym, bo staram się chronić tę sferę tylko dla Niego.
Zwykle to po prostu czuję.
Gdy nie mam pewności proszę o konsultacje, jeśli to ma jakieś znaczenie.
No to mamy mniej więcej podobne odczucia :)
Ostatnio zmieniony 2018-06-18, 11:02 przez Praktyk, łącznie zmieniany 3 razy.
Panie patrz na moje serce razem ze mną, patrz na prawdę o mnie razem ze mną.

Awatar użytkownika
Dezerter
Legendarny komentator
Legendarny komentator
Posty: 14806
Rejestracja: 24 sie 2015
Lokalizacja: Inowrocław
Has thanked: 4117 times
Been thanked: 2906 times
Kontakt:

Re: Czy wzruszenie to wiara?

Post autor: Dezerter » 2018-06-18, 22:49

W drodze pisze: 2018-06-17, 14:58 Opisze Ci przyklad cudu z osobistego podworka, czyli na wlasnej skorze przezytym.

Bylo po remoncie, i potrzeba bylo m. immymi umyc okna , dosc duzo zabrudzone.
Jako, ze nie za czesto to robie,zabralem sie nie fachowo, nakladajac nieodpowiedni srodem czyszczacy na szyby, czego rezultatem bylo calkowice zamazanie szyb mglista, matowa farba.
Zrezygnowalem wiec, aby zabrac sie z rana z nowymi silami.
Budzac sie z rana, spojrzalem na moje wczoransze dzielo.
I co zobaczylem, na szybie w chmurach szybowal piekny Aniol.Wzialem wiec spokojnie aparat i utrwalilem ten "Cud", ktory potem umiescilem na forum religijnym, a jakze, pod nazwa" Kosciol w Polsce i na Swiecie".
Reakcie byly rozne.
Moja byla jedna i bardzo jednoznaczna.Doznalem cudu, , dostalem jeszcze jeden dzien do przezycia, choc nie wiedzialem, czy caly dzien.
I tak sie na razie dzieje do dzisiaj, ze doznaje codziennie cudu, choc za kazdym razem innego.
To ja poproszę to zdjęcie :)

A Patrykowi i wędrowcowi podziękuje za mądre i "moje" posty :)
Ostatnio zmieniony 2018-07-09, 22:43 przez Dezerter, łącznie zmieniany 2 razy.
Nie czyńcie tak jak ci przeciw którym występujecie.

ODPOWIEDZ