Chrześcijanin a stosunek do zła

[Kwk12]

Dostrzegam, chociażby u Marii Goretti i na tych przykładach apostołów. To było raczej postawienie pytania jak walczyć ze złem, bo powinniśmy się chyba kierować ochroną życia wiecznego, a nie głównie doczesnego i jak wtedy odnieść to do wojny?

Pytasz o wojnę. Wojna to nie tylko agresja. To także obrona. Osobiście uważam (przywołuj dylematu wagonika), że lepiej, aby przeżył sprawiedliwy, niż bandyta. Gdy na szali życie napastnika i napadniętego, wolałbym, aby przeżył napadnięty.

Nie mogę absolutnie stawiać na to jaki los czeka napadającego, mogę jednak stwierdzić że jego czyn jest zły i zastanawiam się. Wiemy że za życie w grzechu ciężkim czeka piekło i jeżeli taki człowiek żyje w grzechu ciężkim, odebranie mu życia byłoby zarazem zamknięciem mu ewentualnej drogi w przyszłości do nieba, przez pokutę i pojednanie. Jeżeli mam wiarę i nie żyję w grzechu ciężkim, to z miłości do bliźniego chyba wolałbym żebym to ja zginął niż żeby on miał zostać potępiony przez odebranie mu ewentualnej szansy na zbawienie, jak w wypadku zabójcy Goretti. Ten się nawrócił i wstąpił do zakonu.
Czy to właśnie nie jest najlepsze co może zrobić prawy człowiek? On, z nadzieją na raj, poświęca swoje życie za to żeby jego napastnik mógł też mieć szanse dojść do domu? Jezus oddał życie na tym świecie żebyśmy mogli mieć wieczne życie w tamtym. Czy to nie jest właśnie to doskonałe podążanie za Chrystusem?
Jestem absolutnym przeciwnikiem jakiegokolwiek zabijania.

Dodano po 17 minutach 48 sekundach:

Dostrzegam, chociażby u Marii Goretti i na tych przykładach apostołów. To było raczej postawienie pytania jak walczyć ze złem, bo powinniśmy się chyba kierować ochroną życia wiecznego, a nie głównie doczesnego i jak wtedy odnieść to do wojny?

Muszę przyznać, że też się czasami zastanawiam nad tym, jak interpretować wojnę w kontekście chrześcijaństwa. Cóż, na pewno chrześcijanin nie powinien być tym, kto wojnę zaczyna, natomiast wydaje mi się, że możemy się bronić, gdy atakują nas.

Bronić tak, sprzeciwiać się złu. Tylko właśnie w jaki sposób. Zastanawia mnie chociażby czy my jako chrześcijanie nie powinniśmy walczyć jakby w sposób pasywny? Nie zabijając, ale słowem, niszcząc zaopatrzenie, drogi i atakując logistycznie wroga, tak jak Jezus niszczył stoiska (może nie do końca trafne porównanie, ale mam na myśli to, że Jezus uczynił szkody tym którzy niszczyli dom Boży, a nie atakował samych sprzedających. Trzeba pamiętać, że prawdziwą świątynią Boga jest każdy człowiek (czyli by uratować jedną świątynie, nie niszczmy drugiej), więc i my nie powinniśmy przypadkiem niszczyć stoiska, a nie samych ludzi?) Tylko czy to aby też nie jest czynienie zła?

[Marek_Piotrowski]

Może to pomoże - św.Tomasz, Summa:
ZAGADNIENIE 40 O WOJNIE (146)
Trzeba teraz zbadać zagadnienie wojny, co uczynimy w 4 punktach: 1. Czy jakaś
wojna jest dozwolona? 2. Czy duchownym wolno brać udział w wojnie? 3. Czy w
wojnie wolno używać podstępu? 4. Czy wolno walczyć w dni święte?

Artykuł 1
CZY PROWADZENIE WOJNY ZAWSZE JEST GRZECHEM ?
Wydaje się, że tak, ponieważ:

1. Karę wymierza się tylko za występek. Otóż Pan Jezus grozi karą walczącym:
   „każdy kto by porywał się do miecza, od miecza zginie” (Mt 26,52). Zatem każda
   wojna jest niedozwolona.
2. Cokolwiek jest sprzeczne z przykazaniem boskim, jest grzechem. Otóż
   walczenie jest sprzeczne z przykazaniem boskim. Powiedziano bowiem u Mateusza
   152 (5,39): „a ja wam powiadam, abyście się nie sprzeciwiali złu”, zaś w liście do
   Rzymian czytamy (12,19): „nie brońcie samych siebie, najmilsi, ale pozostawcie to
   gniewowi (Bożemu)nn. Zatem walka jest zawsze grzechem.
3. Uczynkowi cnoty sprzeciwia się tylko grzech. Otóż wojna sprzeciwia się
   pokojowi, a wobec tego jest zawsze grzechem.
4. Każde przygotowywanie się do czegoś, co jest dozwolone, jest też
   dozwolone. Otóż przygotowywanie się do wojny drogą turniejów jest przez Kościół
   zakazane: bo tym, którzy ponieśli śmierć w turnieju, odmawia się pogrzebu
   kościelnego. Wydaje się więc, że wojna jest bezwzględnie grzechem. (147).
   A jednak Augustyn wyraża zdanie przeciwne, mówiąc 1) : „gdyby moralność
   chrześcijańska całkowicie potępiała wojnę jako grzech, znalazłaby się w Ewangelii
   chociażby rada, by żołnierze porzucili broń i wycofali się całkowicie ze służby
   wojskowej. Natomiast znajdujemy tam słowa: nikogo nie bijcie, poprzestawajcie na
   żołdzie waszym (Łk 3,14). Nakazał im poprzestawanie na swoim żołdzie, ale nie
   zakazał im walczyć”.

Odpowiedź: Aby jakaś wojna była sprawiedliwa, musi odpowiadać trzem
warunkom.

1. Władza książęca (auctoritas principis), z której polecenia wojna ma być
   prowadzona. Osoba bowiem prywatna nie jest władna wypowiadać wojny, bo swych
   praw może dochodzić przed trybunałem władzy. Nie należy też do osoby prywatnej
   zwoływanie wojska dla celów wojennych. A ponieważ dbanie o państwo zostało
   powierzone książętom, oni też są władni bronić podległych sobie miast, królestwa i
   prowincji. I jak wolno im bronić państwa siłą miecza przeciw burzycielom
   wewnętrznym karaniem złoczyńców, zgodnie ze słowami listu do Rzymian (13,4):
   „nie bez powodu miecz nosi: wszak jest sługą Bożym i mścicielem zagniewanym na
   tego, który źle czyni”, tak też jest ich obowiązkiem bronić zbrojnie państwa przed
   wrogiem zewnętrznym. Dlatego nakazano książętom w Psalmie (81,4): „wyrwijcie
   ubogiego, i nędznego z ręki niezbożnego wyzwólcie”. Stąd Augustyn mówi 2) :
   „przyrodzony porządek, potrzebny dla pokoju śmiertelników, domaga się, by władza i
   narada w sprawie wypowiedzenia wojny należała do książąt”. (148)
2. Drugim warunkiem jest słuszność sprawy (causa iusta), by mianowicie
   strona, przeciw której wojna ma być prowadzona, zasłużyła na to jakąś przewiną.
   Wyraża to Augustyn 3) : „sprawiedliwą nazywa się wojnę dla pomszczenia krzywd: gdy
   mianowicie ma być ukarany naród albo miasto za to, że zaniedbał ukarać swych
   obywateli za popełnienie złego czynu, lub zwrócić co oni komuś zabrali z krzywdą dla
   niego”. (149).
3. Ze strony walczących ma być uczciwy zamiar (intentio recta): a więc dla
   poparcia dobra lub uniknięcia zła. O tym mówi Augustyn 4) : „u prawdziwych czcicieli
   Boga nawet wojny są pokojowe, bo prowadzą je nie pod wpływem chciwości lub
   okrucieństwa, lecz dla pokoju: by powściągnąć złych i pomóc dobrym”. Może się
   bowiem zdarzyć, że wojna, nawet wypowiedziana przez prawowitą władzę, dla
   słusznej przyczyny, staje się niesprawiedliwą z powodu złego zamiaru. Augustyn
   wyraża to w zdaniu 5) : „żądza szkodzenia, okrucieństwo w zemście, twarde i
   153 nieubłagalne usposobienie, dzikość w walce, żądza władzy i tym podobne, oto co
   słusznie czyni wojnę grzeszną”. (150).
   
   Ad 1. Jak pisze Augustyn 6) : „do miecza porywa się ten, kto zbroi się ku
   wylewowi czyjejś krwi bez rozkazu lub pozwolenia prawowitej władzy nadrzędnej”.
   Kto jednak sięga po miecz mocą posiadanej władzy, lub, jeśli jest osobą prywatną, z
   upoważnienia sędziego, już to w imię sprawiedliwości, a więc jakby z upoważnienia
   Bożego jeśli sprawuje urząd publiczny, - ten używa miecza nie we własnym imieniu,
   lecz w imieniu tego, kto mu to powierzył. Taki nie zasługuje na karę A nawet ci,
   którzy posługują się mieczem grzesznie, nie zawsze giną od miecza. Natomiast giną
   od miecza, którym są oni sami, ponieważ za grzech miecza otrzymują karę wieczną,
   jeśli nie czynią pokuty.
   
   Ad 2. Według Augustyna 7) , tego rodzaju przykazania należy zawsze
   zachowywać w znaczeniu gotowości ducha, mianowicie człowiek powinien być
   zawsze gotów nie stawiać oporu lub bronić się w razie gdy zajdzie potrzeba. W
   pewnych jednak wypadkach należy postąpić inaczej, mianowicie gdy tego wymaga
   dobro społeczności, a nawet dla dobra tych, z którymi prowadzi się wojnę. Pisze o tym
   Augustyn w liście do Marcelina 8) : „nawet wobec tych, którzy stawiają opór, wiele
   należy czynić z pewną dobrotliwą surowością, by ich ugiąć. Bo komu odejmie się
   możność złego postępowania, zadaje mu się pożyteczną dla niego klęskę. Nic bowiem
   bardziej nieszczęśliwego nad szczęście właściwe grzeszącym, bo ono karmi ich
   karygodną bezkarność i niby wewnętrzny wróg wzmacnia ich złą wolę”. (151)
   
   Ad 3. Prowadzący wojnę sprawiedliwą zamierzają pokój, a więc nie
   sprzeciwiają się pokojowi, chyba złemu, którego, według Mateusza (10,34), Pan, „ie
   przyszedł przynieść na świat”. Dlatego Augustyn pisze do Bonifacego 9) : „osiąga się
   pokój nie dla wojny, lecz wojnę się prowadzi dla osiągnięcia pokoju. Miej w wojnie
   nastawienie pokojowe, byś tego, z kim walczysz, zwyciężając doprowadził do
   pożytecznego pokoju”.
   
   Ad 4. Nie wszystkie ćwiczenia przygotowawcze do wojny są z reguły zakazane,
   lecz tylko ćwiczenia sprzeczne z porządkiem i niebezpieczne, z których wynika
   zabójstwo i grabież. Starożytni odbywali takie ćwiczenia z wykluczeniem takich
   niebezpieczeństw; dlatego nazywali je „zapoznawaniem się z bronią”, lub „wojnami
   bez rozlewu krwi”, jak o tym pisze, Hieronim w jednym ze swych listów 10)
   
   
   Dla mnie osobiście największym problemem jest fakt, że przy dzisiejszym rozwoju metod wpływu i propagandy, praktycznie nie jesteśmy w stanie stwierdzić, czy nasza walka to wojna sprawiedliwa, czy nie.

[Andej]

Też jestem przeciwnikiem zabijania. I nie wiem, czy stojąc w obliczu śmierci i mogąc zabić przeciwnika, uczyniłbym to. Prawdopodobnie wolałbym oddać swoje życie. Ale wtedy ponosiłbym winę za śmierć wszystkich osób, które ten ktoś by zabił, zranił, obrabował czy zgwałcił. Czy nie byłaby to wina większa, aniżeli zabicie w obronie własnej?
Głównym elementem jest to, czy zabiłbym dla zabicia, z powodu nienawiści, czy też w obronie życia. Jeśli w obronie życia, to znaczy z miłości do człowieka. Jako wyraz uszanowania życia. I choć mam wątpliwości, to chciałbym mieć siłę dokonania skutecznej obrony. Nie koniecznie zabicia, ale uniemożliwienie zabijania temu komuś. Np. przez zranienie, pozbawienie przytomności ...

Zastanawia mnie chociażby czy my jako chrześcijanie nie powinniśmy walczyć jakby w sposób pasywny? Nie zabijając, ale słowem, niszcząc zaopatrzenie, drogi i atakując logistycznie wroga,

Nie istnieje walka pasywna. Walka to działanie. To, co proponujesz, to akcja. I niszczenie. Np. żywności, która komuś mogłaby uratować życie. Każda forma walki ma na celu wyeliminowanie sił wroga. Wyeliminowanie to nie znaczy unicestwienie.

Ale teraz mniej nam grożą sposoby walki znane z historii. Teraz walka toczy się w sieci. Teraz walka polega na propagandzie. Na podburzaniu mas ludzkich. Po co broń, skoro można cel osiągnąć taniej i pewniej. Po co niszczyć dobra materialne, jeśli da się je przejąć. Oprócz propagandy, przekupstwo. Np. funduszami europejskimi lub norweskimi. Jak myślisz, dlaczego Soros tak ofiarnie wspiera różne organizacje pozarządowe? To jest wojna. A dlaczego Facebooki, Twittery i inne gady kneblują Trumpa, katolików, prawicowców? To jest wojna. W tej wojnie zabija się ludzi nie pozbawiając ich życia. Zabija się wolność. Tworzy się armie zombie czy lemingów. A rolę grajka z Hammelin pełnią fundusze i media społecznościowe oraz mass media.