Muszę powiedzieć, że dość zabawna taktyka - zamiast wytłumaczyć swój wpis, żądać jego egzegezy przez współdyskutantów.
więcej świadectwRekolekcje „Uzdrowienie wewnętrzne” stanowiły kontynuacje mojego procesu nawracania.
Zwróciłam się w kierunku wiary po 10 latach kompletnego oddalenia. Przed październikiem 2005 nie chciałam mieć nic wspólnego z religią.
Zawsze starałam się mocno stąpać po Ziemi. Wyznając zasadę, „co mnie nie zabije, to mnie wzmocni” nienawidziłam się za wszelkie momenty słabości. Rekolekcje o uzdrowieniu uświadomiły mi przyczyny mojego wcześniejszego zachowania w stosunku do mężczyzn. W dzieciństwie doznałam [wiele] urazów ze strony mężczyzn z mojej rodziny, a niezabliźnione do końca rany zostały w podświadomości odbijając się na postępowaniu. Nie wierzyłam w bezinteresowną miłość. Moje liczne związki z chłopcami opierały się na wzajemnej fascynacji fizycznej i intelektualnej. Nigdy nie doznałam uczucia prawdziwej przyjaźni, ani całkowitego zaufania. Traktowałam mężczyzn mechanicznie. Raniłam ich bez zmrużenia okiem, a także godziłam się, aby oni mnie ranili.
Dzięki łasce, którą otrzymałam od Pana poznałam prawdziwe znaczenie miłości. W końcu zrozumiałam, co to znaczy kochać i być kochanym. W trakcie rekolekcji udało mi się wreszcie wybaczyć osobom, do których przez dłuższy czas czułam obrzydzenie. Moje życie nabrało sensu. Wcześniej nigdy nie mogłam zaznać prawdziwego szczęścia. Ciągle czułam się niezaspokojona. Chciałam wciąż więcej i więcej dochodząc do stanów przygnębienia i niezadowolenia z siebie. Nie potrafiłam cieszyć się małymi sprawami. Nie kochałam siebie, więc byłam bardzo krytyczna w stosunku do innych. Oceniałam ludzi na podstawie wyglądu zewnętrznego i osiągnięć intelektualnych. Teraz wreszcie towarzyszy mi uczucie spokoju i błogości. Nauczyłam się być wyrozumiała i cierpliwa. Każdego dnia staram się być ciepła i miła. Pragnę, aby inni czuli się potrzebni i dowartościowani. Wyzbyłam się uczucia zazdrości i zawiści do tych, którzy posiadają więcej. Bóg dał mi siłę i radość, a co najważniejsze zabrał strach, który towarzyszył mi każdego dnia. Chwała Panu!
Ewelina
i tutaj musze napisac ze ksieza przynajmniej niektorzy, utwierdzaja nas w tym przekonaniu
Myślę, że wiąże się to z oczekiwaniami, jakie mają ci, co na taką modlitwę przyjeżdżają.abi pisze:i tutaj musze napisac ze ksieza przynajmniej niektorzy, utwierdzaja nas w tym przekonaniu
bedac na wielu mszach z modlitwa o uzdrowienie prowadzonych przez o.teodora knapczyka, (ktorego zreszta bardzo lubie i zabiegalam zeby nadal przyjedzal do legnicy) slysze slowa poznania - uzdrowiony / uzdrowiona z bolu watroby, z alkoholizmu, z nowotworu, z wrzodow na zoladku...w najlepszym przypadku z obciazajacych wspomnien z dziecinstwa albo z przemocy w domu rodzinnym.
i zawsze mi brakuje - uzdrowieni ze zwatpienia, z odejscia od Boga, z czynienia zla blizniemu...ja chyba czegos nie rozumiem
Zapewne. Ale... na kolano wpływ mamy niewielki (pomijając medycynę). Na zwątpienia trochę mamy, a Bóg pomaga bardziej subtelnie niż "teraz uzdrawiany jest ktoś, kto ma zwątpienia"