Życie pełne zwątpień

Piszemy tutaj wszystkie rozterki w naszym życiu duchowym. Rady na temat naszego życia w Kościele katolickim, pouczenie, itp.
ODPOWIEDZ
Niezapominajka
Aktywny komentator
Aktywny komentator
Posty: 644
Rejestracja: 28 wrz 2019
Wyznanie: Katolicyzm
Has thanked: 157 times
Been thanked: 160 times

Życie pełne zwątpień

Post autor: Niezapominajka » 2021-05-11, 18:06

Witajcie.
Muszę z siebie wyrzucić pewne sprawy, a wiem, że tutaj mogę.
Nie chodzi o użalanie się nad sobą, po prostu już sobie nie radzę.

Mój proces nawrócenia rozpoczął się jakieś dwa lata temu.
Jest mi bardzo ciężko, ponieważ nie potrafię skupić się na Bogu i Jego Miłości, ale ciągle popadam w samoudręczenie.
Rozpamiętuje grzechy/sytuacje z przeszłości, nawet niedalekiej o których przed spowiedzią nawet nie pamiętałam, lub nie roztrząsałam - a nagle przypominają mi się z dodatkiem "to było grzeszne! zapomniałaś! a może zataiłaś?! jak mogłaś o tym nie pamiętać, tego nie widzieć?!"

Ciągle i ciągle to samo. Przez to wszystko nie czerpię żadnej radości czy szczęścia z wary. Czasem mam lepsze dni, naprawdę czuję taki pokój, że to jest nie do opisania, cieszy mnie każda drobna rzecz, zapominam o grzechach, a nagle jedna sytuacja czy jedna myśl burzy wszystko.

Wczoraj miałam coś takiego, że przeczytałam artykuł o bioenergoterapii czy coś. Przypomniało mi się również, że moja mama kiedyś opowiadała, że nieświadoma sytuacji jej mama zabrała ją do jakiegoś człowieka który posługiwał w kościele - nazywał się chyba Harris czy jakoś tak, to było bardzo wtedy głośne i słynne - i "uzdrawiał", czy coś takiego. Ogarnął mnie przeraźliwy strach - a jeśli mojej mamie teraz coś dolega w kwestii duchowej? Jeśli ona jest jakoś zniewolona przez to? A jeśli ona to ja także?

Później trafiłam na dyskusję dotyczącą modlitwy uniżenia. Wieczorem położyłam się krzyżem i w płaczu przepraszałam Boga za grzechy moje i mojej rodziny, rodziców, bliskich. Trwało to jakieś 10min. Obudziłam się po 1 w nocy i od razu przypomniała mi się modlitwa krzyżem. Bałam się jednak, nie wiem czego, po prostu jakiś stres i lęk mnie ogarnął, że zaczęłam się zwyczajnie w łóżku modlić Ojcze Nasz na przemian ze Zdrowaś Maryjo. Po chwili pomyślałam - stop, przecież lęk nie pochodzi od Boga! Przecież On chce dla mnie dobrze, On mnie nie straszy, to zły chce spowodować żebym się bała - nagle ogarnął mnie pokój, modliłam się dalej i zasnęłam. Obudziłam się dopiero nad ranem. Dziś trafiłam na artykuł, że nie istnieją grzechy pokoleniowe, że każdy jest odpowiedzialny za swoje postępowanie. Trochę mnie to uspokoiło - tak, jakby Bóg dał mi odpowiedź na moje rozterki - ale nie wiem czy słusznie?

Mam jeszcze pytanie. Mam dobrego znajomego/przyjaciela. On ma żonę. Lubimy się, czasem ze sobą piszemy - to jest relacja czystko przyjacielska. Jak był jeszcze w związku narzeczeńskim, też często ze sobą pisaliśmy, rozmawialiśmy o sprawach raczej doczesnych, takich życiowych, codziennych. Wysyłaliśmy sobie wzajemnie "selfie" z dopiskami "miłego dnia/dużo uśmiechu" itp. To było raczej na zasadzie takiej szczerej relacji. Ja wiedziałam, że on jest w związku, nie spotykaliśmy się nigdy sami, poznaliśmy się raz w tłocznym miejscu przez przypadek i po prostu złapaliśmy dobry kontakt. Po tym czasie nie widzieliśmy się ani razu, ale raz na jakiś czas dużo pisaliśmy, kontakt był tylko telefoniczny. Czasem miałam myśli, że szkoda, że jest zajęty, bo fajny z niego facet i naprawdę go lubię. Ale nigdy nie miałam zamiaru mieszać się w tą relację w jakikolwiek sposób (nawet kilka razy mu o tym wspomniałam). Do niczego między nami też nie doszło, jedynie wtedy kiedy się poznaliśmy przytuliliśmy się na pożegnanie i to było tyle.

Wczoraj nawet rozmawialiśmy (pisaliśmy) i zapytałam go czy kwestii jego stanu cywilnego zachowałam się kiedykolwiek nie tak, bo mam jakieś wyrzuty sumienia. Otrzymałam odpowiedź typu "no coś Ty, o czym Ty mówisz, nie uważam tak". I że jemu to nie przeszkadza - bo się przecież przyjaźnimy/kolegujemy.

Stąd moje pytanie - czy taka relacja jest grzeszna? Czy żonaty facet nie może mieć koleżanki/przyjaciółki do której czasem napisze, zapyta co słychać, wyśle życzenia z okazji świąt czy urodzin, czy cokolwiek? Jest dla mnie ważną osobą, bo po prostu go lubię. Nasza relacja opiera się tylko na kontakcie telefonicznym i nawet nie przypominam sobie, by kiedykolwiek choć raz miała miejsce jakaś "dziwna" rozmowa, z podtekstami czy coś. Czasem zwierzamy się sobie nawzajem z trosk, jest też osobą wierzącą, więc dzielę się czasem moją wiarą z nim. Moje wątpliwości rodzą się z tego, że nigdy nie postrzegałam tego jako grzech i się z tego nie spowiadałam, nawet mi to chyba na myśl nie przychodziło.

Bardzo liczę na jakiekolwiek słowa wsparcia. Wiem, że powinnam takie sprawy opowiedzieć księdzu albo mojej Pani psycholog, ale niestety, odwołała mi wizytę i nie mam na razie możliwości. Co do księdza, raczej nie umawiają się z mojej parafii na indywidualne spowiedzi i spowiadają tylko przed mszą kilka minut.
Dziękuję za przeczytanie moich słów i wszelki komentarz.
Pozdrawiam
Oz 11:4 bt5 ~ Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę - schyliłem się ku niemu i nakarmiłem je.

Awatar użytkownika
miłośniczka Faustyny
Mistrz komentowania
Mistrz komentowania
Posty: 4384
Rejestracja: 26 sie 2018
Lokalizacja: Ulica Sezamkowa
Has thanked: 1069 times
Been thanked: 1149 times

Re: Życie pełne zwątpień

Post autor: miłośniczka Faustyny » 2021-05-11, 18:45

Trzymaj się konkretnych zasad, jakie daje Ci Kościół i słuchaj się spowiedników. Jak Ci mówią, żeby nie wracać do przeszłości, to nie wracaj. A zapomnienie grzechu na spowiedzi nie ma nic wspólnego z zatajeniem. Poza tym, jak już Ci pisaliśmy: grzech ciężki musi być świadomy, dobrowolny i dotyczyć ciężkiej materii (łamać przykazanie Boże lub kościelne). Wszystkie te trzy czynniki muszą wystąpić jednocześnie, żeby grzech był ciężki. To jest definicja, jaką daje nam Kościół i bądź temu posłuszna, nawet jeśli nadwrażliwe sumienie mówi Ci coś innego. Więc nawet, gdy przypominasz sobie jakiś grzech sprzed spowiedzi, to mów sobie: "Zapomniałam go, więc spowiedź jest ważna, jestem mimo to w łasce uświęcającej i mam w sercu Jezusa" Jeśli był to nawet grzech ciężki i zapomniałaś wyznać to i tak nic się nie stało, nie zataiłaś, więc spowiedź jest ważna, należy go tylko koniecznie powiedzieć przy okazji następnej spowiedzi. Ale nie trzeba wcale iść z tym od razu do konfesjonału, bo rozgrzeszenie zgładziło wszystkie grzechy wyznane i wszystkie zapomniane. W takiej sytuacji zaplanuj, że jak będziesz kiedyś u spowiedzi to wyznasz, a na razie i tak jesteś w łasce uświęcającej i możesz przyjmować komunię. Więc wszelkie wątpliwości typu "czy ten grzech sprzed roku, który mi się teraz przypomniał, był może ciężki?" zwyczajnie ignoruj. Jeśli był ciężki wyznasz, jak będziesz następnym razem się spowiadać, a na razie o tym nie myśl i nie stresuj się.
A jeśli sumienie wyrzuca Ci jakiś grzech popełniony od ostatniej spowiedzi to przypominaj sobie znowu definicję grzechu ciężkiego (zaznaczyłam Ci ją w tym poście wytłuszczoną czcionką). Jeśli na przyklad nie miałaś w momencie popełniania czynu świadomości zła to nie ma mowy o grzechu ciężkim. Od razu wtedy ignoruj te myśli. Często też zadajesz pytania o rzeczy, w których nie ma najmniejszego grzechu, nawet lekkiego. I chyba sama wiesz intuicyjnie, że to nie grzech ciężki, ale nie ufasz sobie. Dlaczego tak jest? Przecież, jeśli wiesz, że to nie grzech ciężki to nie musisz się tak przejmować ani szukać odpowiedzi gdzie indziej "tak na wszelki wypadek". Masz na tyle wrażliwe sumienie, że możesz sobie zaufać, gdy czujesz, że to nie materia ciężka.
Podsumowując polegaj bardziej na tym, co Ci mówi Kościół, spowiednicy, definicje z Katechizmu (np. definicja grzechu ciężkiego). Pamiętaj, że masz problem z lękami, skrupułami i nie traktuj poważnie wszystkich swoich wątpliwości, wszystkich myśli, że może popełniłaś grzech. Pamiętaj, że Bóg zna Twoje serce, kocha Cię i nie rozlicza tak z każdego drobiazgu.
Ostatnio zmieniony 2021-05-11, 18:50 przez miłośniczka Faustyny, łącznie zmieniany 4 razy.
Odkąd umiłowałam Boga całą istotą swoją, całą mocą swego serca, od tej chwili ustąpiła bojaźń, i chociażby mi nie wiem już jak mówiono o Jego sprawiedliwości, to nie lękam się Go wcale, bo poznałam Go dobrze: Bóg jest Miłość a Duch Jego- jest spokój"

Awatar użytkownika
Andej
Legendarny komentator
Legendarny komentator
Posty: 22634
Rejestracja: 20 lis 2016
Been thanked: 4213 times

Re: Życie pełne zwątpień

Post autor: Andej » 2021-05-11, 18:58

Niezapominajka pisze: 2021-05-11, 18:06 Mój proces nawrócenia rozpoczął się jakieś dwa lata temu.
I mam nadzieję, że będzie trwał do końca życia. Jesteś na dobrej drodze. Im większa świadomość, tym większy obszar działania sobie uświadamiasz. To normalne. I piękne.
Wiara nie musi dawać poczucia szczęścia. Wiara nie musi się przejawiać w uczuciach. Gdyby tak było, to nagrodę odebrałabyś już teraz. A, przecież, czekasz na nagrodę w niebie.
Zamiast zadręczać się, spróbuj codziennie wieczorem robić rachunek sumienia, w którym dziękujesz Bogu za wszystko dobre, co Cię spotkało danego dnia. To pomaga. Pozwala bardziej koncentrować się na tym co dobre. Zamiast na tym, co niedobre.
Wszystko co piszę jest moim subiektywnym poglądem. Nigdy nie wypowiadam się w imieniu Kościoła. Moje wypowiedzi nie są autoryzowane przez Kościół.

Niezapominajka
Aktywny komentator
Aktywny komentator
Posty: 644
Rejestracja: 28 wrz 2019
Wyznanie: Katolicyzm
Has thanked: 157 times
Been thanked: 160 times

Re: Życie pełne zwątpień

Post autor: Niezapominajka » 2021-05-11, 22:17

To nie jest wszystko takie proste. Naprawdę się staram.
Dziś przypomniały mi się kolejne przewinienia z przeszłości, które mógłby być grzechem ciezkim. I przypomniały mi się one już wcześniej ale nie pamietam czy się z tego wyspowiadalam czy o tym zapomniałam. Ciagle coś innego głowę mi zawraca i zapominam połowy rzeczy.

W przeszłości zdażyło mi się prosić Boga o pomoc w złu. W grzechu. Żeby uzyskać to co chce. W sumie to nawet chodziło o nieczystość. Do końca pewna nie jestem czy taka sytuacja miała miejsce ale wydaje mi się ze tak. Wtedy totalnie nie zdawałam sobie sprawy z tego co robię, ze to w ogole złe czy w kategorii grzechu. Miałam wypaczone sumienie chyba.
Wiem ze Bóg mi nie pomógł przecież bo On nie pomaga w grzechu. Nie wiem czemu to robiłam. Czy wystarczy jak powiem na następnej spowiedzi ze być może kiedyś w przeszłości prosiłam Boga o pomoc w złu/grzechu to będzie wystarczająco? Aż mam obrzydzenie do samej siebie o to.

Po przeczytaniu waszych komentarzy i slow zrobiło mi się o wiele lepiej i jakoś uspokoiłam swoje sumienie. Po czym dopadły mnie właśnie powyższe wątpliwości :( czy Bóg mnie jeszcze kocha :(

@miłośniczka Faustyny co oznacza „koniecznie wyznać?” a co jeśli chciałam wyznać na kolejnej i znów o tym grzechu niewyznanym wcześniej zapomniałam? tak jak na przykład z ta sprawa powyższa - wydaje mi się ze przypomniało mi się to po spowiedzi generalnej a nie pamietam czy to wyznalam. wiem ze to uciążliwe jest ale uwierzcie mi ze dla mnie tym bardziej. już nie mam siły nieść tego na swoich barkach. ksiądz kiedyś powiedział ze te skrupuły i to co doświadczam może ma na celu mnie oczyścić i dlatego się z tym zmagam. zaczynam mieć myśli ze już nigdy się tego nie pozbędę.
Oz 11:4 bt5 ~ Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę - schyliłem się ku niemu i nakarmiłem je.

Awatar użytkownika
miłośniczka Faustyny
Mistrz komentowania
Mistrz komentowania
Posty: 4384
Rejestracja: 26 sie 2018
Lokalizacja: Ulica Sezamkowa
Has thanked: 1069 times
Been thanked: 1149 times

Re: Życie pełne zwątpień

Post autor: miłośniczka Faustyny » 2021-05-11, 22:31

Niezapominajka pisze: 2021-05-11, 22:17 @miłośniczka Faustyny co oznacza „koniecznie wyznać?” a co jeśli chciałam wyznać na kolejnej i znów o tym grzechu niewyznanym wcześniej zapomniałam? tak jak na przykład z ta sprawa powyższa - wydaje mi się ze przypomniało mi się to po spowiedzi generalnej a nie pamietam czy to wyznalam.
Jeśli zapomniałaś wyznać grzech ciężki , nawet ponownie zapomniałaś, to nic się nie stało. Nawet, jeśli wiele razy zapomniałaś, to wciąż jest zapomnienie, a nie zatajenie. Więc spokojnie. A grzechów lekkich nie ma obowiązku wyznawać, więc jeśli to nie był grzech ciężki to nie musisz już do tego wracać. A jeśli ciężki i niewyznawany to przy okazji następnej spowiedzi.
Odkąd umiłowałam Boga całą istotą swoją, całą mocą swego serca, od tej chwili ustąpiła bojaźń, i chociażby mi nie wiem już jak mówiono o Jego sprawiedliwości, to nie lękam się Go wcale, bo poznałam Go dobrze: Bóg jest Miłość a Duch Jego- jest spokój"

Awatar użytkownika
lambda
Zasłużony komentator
Zasłużony komentator
Posty: 2577
Rejestracja: 7 gru 2019
Wyznanie: Katolicyzm
Has thanked: 162 times
Been thanked: 369 times

Re: Życie pełne zwątpień

Post autor: lambda » 2021-05-11, 22:37

Czasem zwierzamy się sobie nawzajem z trosk
mąż powinien się zwierzać z trosk żonie a nie obcym kobieta to jest element uczciwości małżeńskiej. Takie niby koleżeńskie relacje bywają zdradliwe i niejedne małżeństwo się przez nie posypało. Polecam ostudzenie relacji.

Niezapominajka
Aktywny komentator
Aktywny komentator
Posty: 644
Rejestracja: 28 wrz 2019
Wyznanie: Katolicyzm
Has thanked: 157 times
Been thanked: 160 times

Re: Życie pełne zwątpień

Post autor: Niezapominajka » 2021-05-11, 22:45

lambda pisze: 2021-05-11, 22:37
Czasem zwierzamy się sobie nawzajem z trosk
mąż powinien się zwierzać z trosk żonie a nie obcym kobieta to jest element uczciwości małżeńskiej. Takie niby koleżeńskie relacje bywają zdradliwe i niejedne małżeństwo się przez nie posypało. Polecam ostudzenie relacji.
to nie jest na zasadzie mówienia, opisywania szczegółów tylko ogólnikowo np. że u niego tak ogólnie średnio ale daje radę. albo ja mówię, ze u mnie różnie, czasem lepiej czasem gorzej. nic szczególnego, żadnych problemów związkowych czy życiowych mi nie przedstawia. ja również o szczegóły nie pytam za bardzo.
Oz 11:4 bt5 ~ Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę - schyliłem się ku niemu i nakarmiłem je.

Awatar użytkownika
lambda
Zasłużony komentator
Zasłużony komentator
Posty: 2577
Rejestracja: 7 gru 2019
Wyznanie: Katolicyzm
Has thanked: 162 times
Been thanked: 369 times

Re: Życie pełne zwątpień

Post autor: lambda » 2021-05-12, 04:21

Niezapominajka pisze: 2021-05-11, 22:45
lambda pisze: 2021-05-11, 22:37
Czasem zwierzamy się sobie nawzajem z trosk
mąż powinien się zwierzać z trosk żonie a nie obcym kobieta to jest element uczciwości małżeńskiej. Takie niby koleżeńskie relacje bywają zdradliwe i niejedne małżeństwo się przez nie posypało. Polecam ostudzenie relacji.
to nie jest na zasadzie mówienia, opisywania szczegółów tylko ogólnikowo np. że u niego tak ogólnie średnio ale daje radę. albo ja mówię, ze u mnie różnie, czasem lepiej czasem gorzej. nic szczególnego, żadnych problemów związkowych czy życiowych mi nie przedstawia. ja również o szczegóły nie pytam za bardzo.
Pytanie tylko po co ci ta internetowa znajomość z żonatym mężczyzna

Niezapominajka
Aktywny komentator
Aktywny komentator
Posty: 644
Rejestracja: 28 wrz 2019
Wyznanie: Katolicyzm
Has thanked: 157 times
Been thanked: 160 times

Re: Życie pełne zwątpień

Post autor: Niezapominajka » 2021-05-12, 08:30

lambda pisze: 2021-05-12, 04:21
Niezapominajka pisze: 2021-05-11, 22:45
lambda pisze: 2021-05-11, 22:37
Czasem zwierzamy się sobie nawzajem z trosk
mąż powinien się zwierzać z trosk żonie a nie obcym kobieta to jest element uczciwości małżeńskiej. Takie niby koleżeńskie relacje bywają zdradliwe i niejedne małżeństwo się przez nie posypało. Polecam ostudzenie relacji.
to nie jest na zasadzie mówienia, opisywania szczegółów tylko ogólnikowo np. że u niego tak ogólnie średnio ale daje radę. albo ja mówię, ze u mnie różnie, czasem lepiej czasem gorzej. nic szczególnego, żadnych problemów związkowych czy życiowych mi nie przedstawia. ja również o szczegóły nie pytam za bardzo.
Pytanie tylko po co ci ta internetowa znajomość z żonatym mężczyzna
lambdo, gdy się poznaliśmy nie był żonaty. polubiliśmy się, mogliśmy porozmawiać ze sobą na każdy temat. rozmawiamy bardzo rzadko, tak naprawdę czasem ze sobą piszemy. po prostu się lubimy. mam go odrzucić i zerwać z nim kontakt bo ma żonę? czy tak postąpiłby chrześcijanin? nie wiem do czego prowadzą Twoje wypowiedzi ale zaczynam je dziwnie odbierać.. jakbyś chciała mi coś narzucić.
Oz 11:4 bt5 ~ Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę - schyliłem się ku niemu i nakarmiłem je.

Króliczek

Re: Życie pełne zwątpień

Post autor: Króliczek » 2021-05-14, 20:31

To nie miej zwatpień, i odwagi, po co się takzamartwiać, choć pani lambda ma rację że wiesz trzeba ostrożnie,moim najlepszym przyjacielem jest mój mąż i tego też tobie życzę super męża,pozdrawiam

Awatar użytkownika
Andej
Legendarny komentator
Legendarny komentator
Posty: 22634
Rejestracja: 20 lis 2016
Been thanked: 4213 times

Re: Życie pełne zwątpień

Post autor: Andej » 2021-05-14, 21:51

Niezapominajka pisze: 2021-05-12, 08:30 mam go odrzucić i zerwać z nim kontakt bo ma żonę?
Nie. Nie, pod warunkiem, że nie prowadzi to do złego. Jeśli oboje znacie granice, to nie ma niczego złego w zwierzaniu się. Zauważ jak wiele osób zwierza się tu, na Forum. Bo często łatwiej jest cos omówić, poradzić się kogoś innego, z mim nie jesteśmy na codziennie. Jest jeszcze jeden warunek, stosunek jego żony do tych kontaktów. Gdyby mogły się zrodzić jakieś podejrzenia, wtedy należałoby zakończyć znajomość. Primum non nocere.
Kobieta nie musi ograniczać się do utrzymywania kontaktów wyłącznie z kobietami, względnie z samymi krewnymi. Takoż i mężczyzna. Jeśli w małżeństwie jest zaufanie, to nie ma żadnych przeciwwskazań.
Wszystko co piszę jest moim subiektywnym poglądem. Nigdy nie wypowiadam się w imieniu Kościoła. Moje wypowiedzi nie są autoryzowane przez Kościół.

Niezapominajka
Aktywny komentator
Aktywny komentator
Posty: 644
Rejestracja: 28 wrz 2019
Wyznanie: Katolicyzm
Has thanked: 157 times
Been thanked: 160 times

Niekomfortowa sytuacja..

Post autor: Niezapominajka » 2021-10-12, 11:18

Cześć.
Mam dość pewnie dziwne pytanie.. czy mimowolne wydobywanie gazów z organizmu w kościele jest grzechem?
Czasem mam tak, że okropnie boli mnie brzuch. Będąc na mszy w kościele staram się powstrzymywać ale no niestety.. nie zawsze daję radę, czasem przez to boli mnie jeszcze bardziej. Nie ukrywam, że zdarzało mi się niestety uwolnić gazy z organizmu.. czy jest to grzeszne?

Podobne sytuacje miewam podczas modlitwy. zresztą, mam chyba jakieś problemy żołądkowe i muszę zaostrzyć swoją dietę.
Ale czy takie zachowania są grzeszne? Przecież gazy są częścią naszego społeczeństwa.. zawsze korzystam z toalety przed wyjściem do kościoła a mimo to zdarza się, iż w kościele już nie mogę wytrzymać.. co mam zrobić :( czy powinnam to wyznać na spowiedzi? nigdy tego nie robiłam bo nie uznawałam tego za grzech, co prawda przepraszałam Boga ale w modlitwie za te sytuacje

będę wdzięczna za pomoc :(
Oz 11:4 bt5 ~ Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę - schyliłem się ku niemu i nakarmiłem je.

Awatar użytkownika
sądzony
Legendarny komentator
Legendarny komentator
Posty: 13688
Rejestracja: 20 lut 2020
Lokalizacja: zachodniopomorskie
Wyznanie: Chrześcijanin
Has thanked: 2004 times
Been thanked: 2175 times

Re: Życie pełne zwątpień

Post autor: sądzony » 2021-10-12, 11:28

Moim zdaniem nie. Zakłócasz jedynie "spokój" współmodlących się. Choć mi zakłóca go czasem jak ktoś wyleje na siebie liter taniej wody kolońskiej lub niesmacznych damskich perfumów.
Wydaje mi się, że nawet mimowolna erekcja nie byłaby grzechem.

Wybieraj miejsca "ustronniejsze". Msze, na których nie ma tłumów.
Ale poza tym się tym nie przejmuj.
"W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was." J 14.20

Awatar użytkownika
Andej
Legendarny komentator
Legendarny komentator
Posty: 22634
Rejestracja: 20 lis 2016
Been thanked: 4213 times

Re: Niekomfortowa sytuacja..

Post autor: Andej » 2021-10-12, 12:43

Niezapominajka pisze: 2021-10-12, 11:18 czy powinnam to wyznać na spowiedzi? nigdy tego nie robiłam bo nie uznawałam tego za grzech, co prawda przepraszałam Boga ale w modlitwie za te sytuacje
Grzechem jest to, co czynimy świadomie. Z udziałem naszej woli. A od wypuszczenia gazów nie zawsze da się powstrzymać. Czasem można na moment wyjść, ale nie w każdym momencie, nie w każdej sytuacji. Jest to faux pas, ale nie grzech.
A lekiem jest Espumisan. Najlepiej w przeddzień i przed mszą. Więcej na ulotce. Albo w rozmowie z farmaceutą. I po kłopocie.
Wszystko co piszę jest moim subiektywnym poglądem. Nigdy nie wypowiadam się w imieniu Kościoła. Moje wypowiedzi nie są autoryzowane przez Kościół.

Awatar użytkownika
lambda
Zasłużony komentator
Zasłużony komentator
Posty: 2577
Rejestracja: 7 gru 2019
Wyznanie: Katolicyzm
Has thanked: 162 times
Been thanked: 369 times

Re: Niekomfortowa sytuacja..

Post autor: lambda » 2021-10-12, 14:19

Niezapominajka pisze: 2021-10-12, 11:18 Cześć.
Mam dość pewnie dziwne pytanie.. czy mimowolne wydobywanie gazów z organizmu w kościele jest grzechem?
Czasem mam tak, że okropnie boli mnie brzuch. Będąc na mszy w kościele staram się powstrzymywać ale no niestety.. nie zawsze daję radę, czasem przez to boli mnie jeszcze bardziej. Nie ukrywam, że zdarzało mi się niestety uwolnić gazy z organizmu.. czy jest to grzeszne?

Podobne sytuacje miewam podczas modlitwy. zresztą, mam chyba jakieś problemy żołądkowe i muszę zaostrzyć swoją dietę.
Ale czy takie zachowania są grzeszne? Przecież gazy są częścią naszego społeczeństwa.. zawsze korzystam z toalety przed wyjściem do kościoła a mimo to zdarza się, iż w kościele już nie mogę wytrzymać.. co mam zrobić :( czy powinnam to wyznać na spowiedzi? nigdy tego nie robiłam bo nie uznawałam tego za grzech, co prawda przepraszałam Boga ale w modlitwie za te sytuacje

będę wdzięczna za pomoc :(
Uwalnianie gazów jest koniecznością tak jak robienie kupy czy siku. Nawet Ci powiem że Pan Jezus będąc na ziemi też to robił!

ODPOWIEDZ