Niechęć do relacji i spotkań

[Meduza]

Niestety zauważyłam, że w ostatnich miesiącach bardzo odsunęłam się od ludzi. Od dłuższego czasu towarzyszy mi i była moim największym krzyżem samotność i opuszczenie, a teraz gdy są okazję do wyjścia, ktoś np. chce się spotkać to mnie odchodzi na to ochota, nawet nie bardzo umiem to wytłumaczyć, po prostu jakby "zdziczałam". Pracuję z ludźmi, ale jednak covid zrobił swoje- brak zajęć na uczelni, przed pandemią było lepiej, lubiłam wychodzić mimo ze jestem introwertyczką. Wiem, że to bardziej psychologiczny temat, a nie religijny, ale pomyślałam, że poszukam jakiejś rady, jak wrócić do chęci bycia z ludźmi. Wcześniej zależało mi na relacjach na różnych poziomach, ale za dużo razy zostałam wystawiana, olewana całkowicie. Teraz kiedy myślę o spotkaniach to wręcz odechciewa mi się wszystkiego, mam negatywne emocje. Być może podświadomie boję się być znów zraniona, ale jakaś cząstka mnie potrzebuje znajomych.

Będę wdzięczna za zrozumienie i radę

[Jozek]

Relacje wcale nie musza opierac sie na spotkaniach, a poza tym, kazdy ma swoj ze sie tak wyraze rytm takich potrzeb, wiec spotkania powinny raczej sie odbywac w rytmie ktory vodpowiada stronom zainteresowanym, a nie na zadanie.
Mnie np. nie kreca spotkania i imprezy, choc np bardzo lubie taniec i na parkiecie wrecz zapominam o tym co sie wokol dzieje. Slyszac dobra muzyke nogi same mi chodza po parkiecie a siedzac przy stole to palce u nog chodza mi jak w dobranocce Zwirkowi i Muchomorkowi. Ale to nie znaczy ze musze ciagle imprezowac, a tak ogolnie to osoby ktore mnie nie znaja pomyslaly by ze jestem odludkiem,
Kazdy ma jakies swoje potrzeby i nie mozna robic nic na sile, ale jak te potrzeby roznych ludzi zejda sie w jednym czasie to jest swietna i niezapomniana zabawa.
Zwykle swieta i rozne uroczystosci nam to ulatwiaja i nastrajaja do tego, wiec nie ma co szukac jakichs dodatkowych pretekstow do spotkan, bo takie rzadko sa udane.
Swieta i rozne zblizajace sie uroczystosci nastrajaja wiekszosc ludzi na spotkania i zabawe wiec jest wtedy bardzo duze prawdopodobienstwo ze duza liczba osob bedzie gotowa i nastrojona na spotkania.

[Andej]

Introwertycy często tak mają. Pragną i się boją. Lgną i uciekają. Potrzebują głębszych relacji. Poważniejszych. No i zwykle uciekają od hałasu dzisiejszych rozrywek. Wolą zdrowy śmiech od rechotu z głupiego powodu. I chcą budować trwałe relacje.

Jednak nie warto zbytnio się martwić. Wszystko wróci do normy. Sadzę, że nie ma sensu walczyć na siłę.

[adampiotr]

A co masz na myśli relacjach na różnych poziomach??
No bo jednak nie da się mieć ze wszystkimi kontakt a teraz jeszcze pandemia doszła do tego.

[Meduza]

A co masz na myśli relacjach na różnych poziomach??
No bo jednak nie da się mieć ze wszystkimi kontakt a teraz jeszcze pandemia doszła do tego.

Koleżeńskie, przyjacielskie, a także randkowanie czy budowanie związku.
Wiesz, mam wrażenie że ta pandemia stała się niemałą wymówką do zaniechania niektórych znajomości, "aaa wiesz nie ma jak bo pandemia", a w czym ona przeszkadza? Mam wrażenie że relacje potrzebują podtrzymywania i właśnie w nowych sytuacjach się sprawdzają. Jeśli ktoś ma wymówkę w postaci pandemii to chyba nie zależy temu komuś na relacji i niestety doświadczyłam tego i m.in. stąd wynika mój opisany problem.

[Andej]

A jaka jest tego przyczyna? Niechęć do ludzi? Bojaźń? Obawa przed zranieniem? A może nieumiejętność nawiązywania relacji. Zwłaszcza takich, które rodzą zobowiązania.
Warto zacząć od analizy przyczyn.

[Meduza]

A jaka jest tego przyczyna? Niechęć do ludzi? Bojaźń? Obawa przed zranieniem? A może nieumiejętność nawiązywania relacji. Zwłaszcza takich, które rodzą zobowiązania.
Warto zacząć od analizy przyczyn.

Obawa przed zranieniem i niechęć do ludzi

[lambda]

A jaka jest tego przyczyna? Niechęć do ludzi? Bojaźń? Obawa przed zranieniem? A może nieumiejętność nawiązywania relacji. Zwłaszcza takich, które rodzą zobowiązania.
Warto zacząć od analizy przyczyn.

Obawa przed zranieniem i niechęć do ludzi

Katolik musi wychodzić ze strefy komfortu

[abi]

największym krzyżem samotność i opuszczenie a rownolegle niechęć do ludzi
konflikt wewnetrzny

[Andej]

Obawa przed zranieniem i niechęć do ludzi

Zbyt surowo.
Sądzę, że miedzy tymi dwoma przyczynami jest związek. Obawa przed zranieniem jest, wg mnie, przyczyną niechęci.
Choć nie mogę wykluczyć przyczyny niezależnej. Wydaje mi się, że jesteś osoba wrażliwą. I drażni Cię to, że ludzi zaniżają własny poziom. Disco polo, piwko, kafejka. Ogólnie: rozrywka. Beznamiętna, bezmyślna. Bez wartości. Brak intelektualnych zainteresowań.
Dbanie o karierę, ale nie o wewnętrzny rozwój. To może zniechęcać.
Ale uwierz. Jest wiele osób wartościowych. Są młodzi, którzy interesują się muzyką klasyczną czy dżezową. Chodzą do teatrów, oper i muzeów. Są wierzący głęboko.
Czy nie ma w Twojej parafii jakiejś wspólnoty, do której mogłabyś się włączyć. Może nawet na siłę. Na rok lub dwa. Aby po tym czasie podjąć ostateczną decyzję pozostania lub opuszczenia jej.

[Zebra]

A jaka jest tego przyczyna? Niechęć do ludzi? Bojaźń? Obawa przed zranieniem? A może nieumiejętność nawiązywania relacji. Zwłaszcza takich, które rodzą zobowiązania.
Warto zacząć od analizy przyczyn.

Obawa przed zranieniem i niechęć do ludzi

Katolik musi wychodzić ze strefy komfortu

Trochę tak i troche nie. Ja bym tu zaproponowała środek, który ja stosuje (staram się co najmniej). Być otwartym na ludzi to znaczy słuchać ich, rozmawiać jeśli się uda, dyskutować, pomagać. Ale osobiście nie chce wchodzić w bardzo bliskie relacje, przyjaźnie itd
Czyli najprościej mówiąc jak chodzę na studia, staram się rozmawiać z osobami, które akurat do mnie podejdą, wysłuchać ich, w razie potrzeby pomóc, wytłumaczyć, zostać po zajęciach z nimi. Ale narazie chyba nie chce wchodzić w głębsze relacje przyjaźniowo - koleżeńskie. Naprawdę lubię być samotnikiem.

To taka odpowiedź troche do lambdy i troche do meduzy.

[orzeszku]

Mam podobnie jak Ty, @Zebra chociaż nie wiem, czy akurat to lubię, ale nie umiem inaczej i tyle. W pracy i na uczelni jestem zawsze miła, pomocna itd. dla współpracowników i znajomych, ale nie spoufalam się. Moje wszystkie relacje poza relacją z mężem są przez to powierzchowne. Chyba chciałabym mieć jakąś przyjaciółkę, ale jak próbowałam poznać jakąś naprawdę, to zaraz mi się odechciewało, nudziła mnie ta gadka - szmatka i w ogóle nie mam ochoty starać się być na siłę interesująca, pokazywać swój świat od zera komuś obcemu.

[lambda]

A jaka jest tego przyczyna? Niechęć do ludzi? Bojaźń? Obawa przed zranieniem? A może nieumiejętność nawiązywania relacji. Zwłaszcza takich, które rodzą zobowiązania.
Warto zacząć od analizy przyczyn.

Obawa przed zranieniem i niechęć do ludzi

Katolik musi wychodzić ze strefy komfortu

Trochę tak i troche nie. Ja bym tu zaproponowała środek, który ja stosuje (staram się co najmniej). Być otwartym na ludzi to znaczy słuchać ich, rozmawiać jeśli się uda, dyskutować, pomagać. Ale osobiście nie chce wchodzić w bardzo bliskie relacje, przyjaźnie itd
Czyli najprościej mówiąc jak chodzę na studia, staram się rozmawiać z osobami, które akurat do mnie podejdą, wysłuchać ich, w razie potrzeby pomóc, wytłumaczyć, zostać po zajęciach z nimi. Ale narazie chyba nie chce wchodzić w głębsze relacje przyjaźniowo - koleżeńskie. Naprawdę lubię być samotnikiem.

To taka odpowiedź troche do lambdy i troche do meduzy.

No jednak lepiej mieć znajomych. Przyjaźń to duże słowo często nadużywane. Więc nie do końca się. tobą zgodzę. Chęć pozostania "smaotnikiem" jest to raczej chęć pozostania w swojej strefie komfortu

[Zebra]

@orzeszku
Ale jednak udało Ci się meżą znaleźć to fajnie

[Meduza]

Dziękuję wam. Może powoli jakoś się przemogę - nie mogę ciągle odwoływac spotkań i zaszywać się w domu. Choć trochę przeraża mnie to wszystko