Opowiem może jeśli pozwolicie najpierw swoją historię a potem przejdę do pytań.
Z tej strony Rafał z Łodzi lat 36 miło mi wszystkich "poznać"
Do 20stego roku życia można powiedzieć że byłem gorliwym katolikiem. Działalność w oratorium salezjańskim, formacja w Oazie ale jak każdy młody człowiek nadal poszukiwałem. Czy to potwierdzenia mojej wiary czy też po prostu uniwersalnej prawdy której mógłbym zaufać.
Przeszedłem przez przygody z psychodelikami od teorii pustego piekła do całkowitej buddyjskiej niewiary w byt wyższy. Pełno doświadczeń prowadziło mnie przez advaite do buddyzmu theravady.
Ale doskwierał mi brak sacrum. Nie raz opowiadałem żonie że naprawdę dałbym się pokroić żeby móc wierzyć bo to był najszczęśliwszy okres w moim życiu. Ale to co doświadczyłem i zrozumiałem nie pozwalało mi w żadnym na taką wiarę się zdobyć.
Około 4 lata temu z powodu dalszych poszukiwań natrafiłem na okultyzm zachodni który nagle okazał się po raz pierwszy od dawna możliwością wprowadzenia sacrum w moje życie. I w zasadzie poprzez okultystyczną kabałe w końcu zrozumiałem i uwierzyłem że istnieje istota wyższa którą naprawdę można uznawać za osobowego Boga. Co nie przeszkodziło mi oczywiście nadal szukać innych "boskich opiekunów" mojego rozwoju.
Nie przedłużając. Moje nawrócenie było darem o który nigdy nie zabiegałem. Do kościoła wszedłem tylko dla tego aby oddać hołd bogini izydzie w postaci Matki Boskiej. I pomodliłem się o jej opiekę...i tu zaczął się rollercoaster
Nagle tego samego dnia na 4chanie na boardzie paranormal
ktoś radzi wszystkim aby modlili się o uwolnienie od zła i niech to robią choćby nie wierzyli w Boga bo to ma wielką moc.I oczywiście nagle bez większego zastanowienia uznaje ze to świetny pomysł.
I w zasadzie więcej opisywać już nie chce bo reszta robi się dosyć intymną relacją między mną a Jezusem.
Mogę tylko powiedzieć że po 3 miesiącach modle się brewiarzem, staram się czytać ile mogę Słowa Bożego i utrzymywać z Nim po prostu kontakt i uczestniczę w Eucharystii co niedziele. Za tym nawróceniem nie stał strach, problemy w życiu itp po prostu otrzymałem największy niezasłużony prezent mojego życia.
Tyle o genezie sytuacji.
A sytuacja jest taka że nie wiem czy mogę oczekiwać rozgrzeszenia w konfesjonale. Dopuszczałem się świętokradztwa, okultyzmu, bałwochwalstwa z żoną mamy tylko ślub cywilny.
W zasadzie nie wiem jak to wszystko wyprostować aby zostać rozgrzeszonym.
Czy mógłbym prosić was o jakieś porady?
Czy znalezienie kierownika duchowego było by jakimś rozwiązaniem czy to raczej praca nad życiem katolickim a nie odgruzowywanie pobojowiska jakie sobie duchowo zrobiłem?
Za wszelkie wskazówki i porady będę wdzięczny.
Jezus mym Panem i Bogiem!
