Niby to wszystko ładne co piszecie, coś w stylu podobne przyciąga podobne, ja nawet rozumiem te mechanizmy, czytałem o tym niejedną książkę. Rozumiem też, że nikt nie chce człowieka co marudzi, kto jest życiowym nieudacznikiem tak jak ja, itp. Niemniej też po części postawcie się w mojej sytuacji. Kiedy jest Wam ciężko to pewnie dzwonicie to jakiejś koleżanki, kolegi i sobie gadacie o tym co Was przerasta, z czym się borykacie, ale oczywiście jest to secret. Ja nie mam nikogo od takich spraw to chociaż sobie tutaj ponarzekam i napiszę co myślę o tym wszystkim co mnie spotyka.
W głównej mierze chodzi o to, że ja już nie mam sił żyć dalej schematem typu praca, dom, praca, pociąg i tak w kółko. Moje życie ani w 1% nie potoczyło się tak jakbym chciał, a skoro człowiek dobija do tej trzydziestki i dalej jak nie miał nic, tak nic nie ma, to po co się męczyć? Ja tego nie rozumiem. Dobrze wiem, że nic dobrego mnie już tutaj nie spotka. Bo co, mam się cieszyć, że sobie kupię Xboxa na raty, aby pograć w Cyberpunka w święta? To ma być moją skarbnicą szczęścia. Potem pójdę na pasterkę, by znów widzieć przed oczami pary jeszcze młodsze niż ja, do tego z dzieciakami. To jeszcze bardziej ryje psychikę, ponieważ wiem, że nigdy nie osiągnę takiego progu spełnienia. Mam iść do hospicjum i patrzeć jak ludzie umierają? To też nie dla mnie. Kiedyś jeszcze myślałem, że zapiszę się na kursy gry dla starców, ale trzeba mieć na takie rzeczy czas, aby regularnie ćwiczyć. Ja niestety na regularność wcale sobie pozwolić nie mogę, tym bardziej przez to, że co tydzień jestem w innym miejscu, do tego co chwile jakieś nadgodziny wylatują. Więc witam w moim świecie.
Dlatego wiem, że nikogo już tutaj nie spotkam. A w Internecie znaleźć kogoś kto chce pogadać dłużej to jak znaleźć igłę w stogu siana. A to co przesyłasz wilki Karolu, w sumie nie wiem jak Ci tam, nick strasznie ciężki
To znam, próbowałem, w sumie na tej grupie jestem, a to badoo to kiedyś przerabiałem epizodycznie jak byłem na studiach. Ale jak zwykle nic z tego nie wynikło.
Kiedy byłem młody musiałem walczyć o przetrwanie, wtedy na zapleczu mojego życia działy się cuda i okazje, na które nie mogłem sobie pozwolić. Teraz kiedy w końcu ta walka powoli się kończy, cuda już dawno odeszły w zapomnienie. To co najlepsze już minęło i dobrze o tym wiem, w sumie to mnie boli najbardziej, straconego życia nie można odbudować. Teraz pozostał tylko schemat praca, pusty dom, praca, pociąg i to jest moja perspektywa wspaniałego życia. Więc ja dziękuję i wysiadam. A to, że wstanę rano z uśmiechem na ustach, powiem: Boże dziękuję za ten piękny i wspaniały dzień, potem pojadę do pracy i wrócę padnięty, nie zmieni tego życia, nie zmieni tego schematu.
W sumie to czuję się trochę jak ten Murzyn z Zielonej Mili Kinga.
