Dominik pisze: ↑2019-08-24, 10:08
Możemy przestać z tematem Maryi tutaj, bez prowokacji proszę.
No cóż, nie ja pierwszy nawiązałem do tamtego wątku.
I ma znaczenie tu, bo nie wiem czy jest sens rozmawiać z człowiekiem, który przychodzi w celach propagandowych, rzuca ostre slowa na temat mojej wiary, po czym - gdy dostanie odpowiedź, zamiast zgodzić się lub podtrzymać swoje stanowisko podając argumenty, ucieka w stwierdzenia "wiedziałem, że wszyscy zostaną przy swoim zdaniu" lub wskazując na jakąś stertę filmów.
Temat mi się podoba, może dowiem się o co chodzi z tym zbawieniem bez uczynków, a samą wiarą. Czyli jak, możemy wierzyć w zbawienie i czynić źle, gwałcić itp,,, bo nie bardzo rozumiem.
I słusznie.
Zbawienie bowiem wprawdzie nie bierze się z uczynków, lecz jest
owocem Łaski przyjętej przez wiarę, ale tę wiarę osądza się na podstawie uczynków właśnie;
dlatego wersety (które niektórzy przeciwstawiają) o tym że wszyscy"(...)
dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie."/Rz 3,24/ i o tym że Bóg
"(...) odda każdemu według uczynków jego: tym, którzy przez wytrwałość w dobrych uczynkach szukają chwały, czci i nieśmiertelności - życie wieczne; tym zaś, którzy są przekorni, za prawdą pójść nie chcą, a oddają się nieprawości - gniew i oburzenie. Ucisk i utrapienie spadną na każdego człowieka, który dopuszcza się zła, najpierw na Żyda, a potem na Greka. Chwała zaś, cześć i pokój spotkają każdego, kto czyni dobrze - najpierw Żyda, a potem Greka."/Rz 2,6-10/
Bóg
„bez względu na osoby sądzi według uczynków każdego” /1 Ptr 1,17b/
Wiara jedynie wyznawana, za którą nie idą uczynki, nie jest wiarą w sensie chrześcijańskim - mówi o tym przypowieść o dwu synach, a także np.:
Mt 7:21 bt5 "Nie każdy, kto mówi Mi:
„Panie, Panie!”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie."
Jk 2:14 bt5
"Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy [sama] wiara zdoła go zbawić?"
Mylił by się jednak ten, który sądziłby, że zbawienie bierze się z uczynków jako takich. To by znaczyło, ze jesteśmy w stanie być sprawcami własnego zbawienia - tymczasem może być nim tylko Chrystus (Dz 4,10-12).
To Bóg jest PRZYCZYNĄ zbawienia:
„łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili.”/Ef 2,8-10/
Podsumowując:
Nasze Zbawienie – jeśli je wykorzystamy – NIE JEST SPOWODOWANE naszymi uczynkami, ale JAK NAJBARDZIEJ OD NICH ZALEŻY. Tak mówi Pismo Święte o Bogu – że ODDA KAŻDEMU WEDŁUG UCZYNKÓW JEGO. Według nich będziemy sądzeni, choć nie dzięki nim zostaniemy zbawieni.
*******************************************************************************************************************************
Dodano po 19 minutach 55 sekundach:
Kontrowersja pomiędzy Lutrem i Kościołem nie polegala na tym, że Luter twierdził że zbawienie jest z wiary, a Kościół, że "z uczynków".
Przeciwnie, Kosciół bardzo stanowczo stawiał na zbawienie z wiary.
Oto na przykład fragment orzeczenia Sobory Trydenckiego:
Sobór Trydencki pisze:„Jeżeli ktoś mówiłby, że człowiek może być usprawiedliwiony przed Bogiem na podstawie własnych uczynków, dokonanych czy to dzięki swoim siłom czy nauce prawa bez łaski Bożej przez Jezusa Chrystu¬sa, niech będzie wyklęty”.
(…)
„Jeżeli ktoś mówiłby, że człowiek, bez uzdalniającego wpływu Ducha Świętego i bez jego pomocy, może wierzyć, mieć nadzieję, miłować i pokutować tak jak należy i w ten sposób otrzymać łaskę usprawiedli¬wienia, niech będzie wyklęty”.
Spór tkwił w innym miejscu: Luter zanegował biblijną prawdę, że Bóg
„bez względu na osoby sądzi według uczynków każdego” /1 Ptr 1,17b/ - odrywając niejako teoretyczną wiarę od postępowania (stąd "tylko wiara" sola fidea"*). Luter twierdził na przykład
„Wystarczy, że poprzez miłosierdzie Boże znamy Baranka, który gładzi grzechy świata. Grzech nas od niego nie odseparuje, nawet jeśli mielibyśmy popełniać tysiąc morderstw i tysiąc cudzołóstw na dzień”. Nie chodziło tu bynajmniej o to, że Bóg wybaczy, jeśli się odwrócimy od grzechu - chodziło o to, że w ogóle możemy sobie grzesyć. Na przykład reformator posunął się do stwierdzeń typu:
„Mąż może oddalić swoją żonę, Boga to nie obchodzi”.
Luter twierdził nawet, że sumienie jest „głosem Szatana”. Aby przeciwdziałać temu diabelskiemu podszeptowi człowiek, zdaniem Lutra, powinien
„być grzesznikiem i grzeszyć śmiało” (esto peccator et pecca fortiter).
Serio, naprawdę tak głosił.
Czy dziwne, ze Kościół się temu przeciwstawił?
Czy mógł milczeć na koncepcję, że aby wyzwolić się od diabła, człowiek powinien
„popełnić jakieś grzechy z nienawiści i złości na Diabła, by nie dawać mu możliwości zakłócania naszego sumienia drobnostkami. Cały Dekalog powinien zostać usunięty sprzed naszych oczu i z naszych dusz, zabrany od nas, którzy jesteśmy tak prześladowani i molestowani przez Diabła”.
-------------------
*
Wydaje się że Luter mógł zdawać sobie sprawę z niemożności biblijnego uzasadnienia słowa „tylko” w sformułowanych przez siebie zasadach, gdyż w swoim tłumaczeniu Listu do Rzymian posunął się do fałszerstwa, dopisując słowa „allein durch” („tylko przez”) do Rz 3,26. Gdy zwrócono mu na to uwagę, odpowiedział: „Jeżeli wam jaki papista będzie robił korowody z powodu wyrazu >>jedynie<<, >>tylko<<, to powiedzcie mu tak od ręki: doktor Marcin Luter chce, aby tak było, i dodajcie jeszcze: papista i osioł jedno są”. Byłą to zresztą stała postawa reformatora, który twierdził „Nie godzę się, aby nauka moja mogła podlegać czyjemukolwiek osądowi, nawet anielskiemu. (…)kto nie przyjmuje mojej nauki, nie może dojść do zbawienia”.
aby było łatwiej, oto treść całej wypowiedzi Jezusa:
