A więc tak: Mam prawie 40 lat. Nie jestem atrakcyjny finansowo, nawet nie mam stałej pracy, a więc nie mam co marzyć o założeniu rodziny.Kołata mi w głowie pytanie, czy Bóg i Jezus może dać pocieszenie odludkowi? Chyba muszę pogodzić się z tym, że do końca życia będę samotny.
Pojawia się pytanie o wartość takiego życia, gdy nie przekazuje się życia, ani nikogo nie kocha. Gdy nie jest twórcze, wybitne, gdy nie można zaszaleć pieniędzmi. Mogę oczywiście szanować i wspierać innych ludzi, ale jest to tylko nędzny substytut głębokiej relacji. Ledwo mogę zadbać o siebie, więc nie ma mowy żeby rady typu "udzielaj się w wolontariacie" mogły pomóc.
Z chęcią przeczytałbym jakieś rady na bazie Nowego Testamentu (całą Biblię przeczytałem 2 razy), filozofii albo własnych przemyśleń. Wskazanie blasków i cieni życia w samotności.
