Czemu faceci są jacyś dziwni?

[Dezerter]

Też bym nie chciał z tobą gadać jak jesteś w takim stanie!
Dlatego podałem ci etapy:
Najpierw ogarnij siebie i dowartościuj!
później z uśmiechem na ustach go ignoruj a żartuj z innymi kolegami, niech widzi, że dobrze się bawisz
a dopiero po jakimś czasie wyciągnij ręką do zgody.
Czy mnie rozumiesz?

Sądzisz, że to pomoże? Ja myślę na odwrót. Jak go będę ignorować (co teraz nie będzie łatwe, bo on pracuje zdalnie, a ja stacjonarnie - taki mamy grafik nałożony odgórnie, jesteśmy w innych grupach od samego początku) to sprawa będzie zamieciona pod dywan. A ja tego nie chcę. Tylko co mi to daje inne myślenie skoro on i tak nie widzi problemu. Jak wrócimy do normalnego trybu pracy to on i tak nie zobaczy, że rozmawiam z innymi kolegami, bo poza nim w pracy nie ma. Nie rozumiesz, że ja źle się czuję z tym wszystkim? Czuję, że właśnie dużo się stało i wiem że to ja popsułam atmosferę.

Jak jesteście w innych grupach, to nie przeżywaj, że masz zgrzyt, bo nie masz - nawet się nie widzicie.
Zacznij od oprawy swojego samopoczucia

Paulis- po pierwsze nic się nie stało
po drugie nie zrobiłaś niczego złego

Od utrwalenia w sobie takiego przekonania powinnaś zacząć - bez tego nie pójdziesz dalej ...
Jak już zrozumiesz, że nic się nie stało, zwykłe nieporozumienie jakich wiele
to
Uświadom sobie, że skoro on zaczął chodzić , a wcześniej nie chodził do tego pokoju, to TY fajna jesteś! , no musisz być - bo koleżanki wiesz co mówiły
Jak już poczujesz się taka -
To dopiero możesz przystąpić do naprawy relacji

Ps
Chłopaki i panowie, napiszcie co sądzicie?

[Andej]

Wielu facetów nie potrafi rozpoznawać sygnałów wysyłanych przez kobiety? Wielu się boi. Bo ten luz mogło odbierać, jako zbyt duże doświadczenie w relacjach międzypłciowych. I uciekł. A teram mu głupio. I nie wiej jak zareagować.
Mi osobiście odpowiadałoby jasne postawienie sprawy. I gdyby okazało się, że się pomyliłem, to wszystko obróciłbym w żart. I starał się zachowywać, jak wcześniej. Ale tylko na zewnątrz. Żartowałbym jak dawniej. Ale z wewnętrzną rezerwą, aby nigdy więcej nie przekroczyć linii. I, niestety, odbiłoby się to na innych relacjach. Bo i od innych osób obawiałbym się podobnego zachowania. A najbardziej zraniona byłaby moja miłość własna. Da się przeżyć.

Uważam, choć niewiele napisałaś, że nie ma podstaw, aby coś Ci zarzucać. Czas leczy rany. Radziłbym robić dobrą minę do złej gry. Uprzejmi, miło, wesoło, ale z ostrożnością. Aby niczego nie sugerować.
Nie pierwszy raz i nie ostatni źle odczytałaś sygnały. Choć wydaje mi się to czymś nieprawdopodobnym, gdyż kobiety mają opanowane w stopniu doskonałym. Po prostu on nie zna niewerbalnej komunikacji. A nagłe przekroczenie bariery przeraziło go. Może chwilowo. Ale teraz nie ma wyjścia. I sam nie wie jak wybrnąć. Pomóż mu, wracając do poprzedniej formy.

Ale weź też pod uwagę, że mogę się totalnie mylić.

[sądzony]

Co obecnie do Niego czujesz?

[paulis20]

Wielu facetów nie potrafi rozpoznawać sygnałów wysyłanych przez kobiety? Wielu się boi. Bo ten luz mogło odbierać, jako zbyt duże doświadczenie w relacjach międzypłciowych. I uciekł. A teram mu głupio. I nie wiej jak zareagować.
Mi osobiście odpowiadałoby jasne postawienie sprawy. I gdyby okazało się, że się pomyliłem, to wszystko obróciłbym w żart. I starał się zachowywać, jak wcześniej. Ale tylko na zewnątrz. Żartowałbym jak dawniej. Ale z wewnętrzną rezerwą, aby nigdy więcej nie przekroczyć linii. I, niestety, odbiłoby się to na innych relacjach. Bo i od innych osób obawiałbym się podobnego zachowania. A najbardziej zraniona byłaby moja miłość własna. Da się przeżyć.

Uważam, choć niewiele napisałaś, że nie ma podstaw, aby coś Ci zarzucać. Czas leczy rany. Radziłbym robić dobrą minę do złej gry. Uprzejmi, miło, wesoło, ale z ostrożnością. Aby niczego nie sugerować.
Nie pierwszy raz i nie ostatni źle odczytałaś sygnały. Choć wydaje mi się to czymś nieprawdopodobnym, gdyż kobiety mają opanowane w stopniu doskonałym. Po prostu on nie zna niewerbalnej komunikacji. A nagłe przekroczenie bariery przeraziło go. Może chwilowo. Ale teraz nie ma wyjścia. I sam nie wie jak wybrnąć. Pomóż mu, wracając do poprzedniej formy.

Ale weź też pod uwagę, że mogę się totalnie mylić.

Może trochę ma Pan racji. Wydaje mi się, że on nie potrafi wyczuć kobiet tzn. ich zalotnych spojrzeń, tekstów i w ogóle nie zna się na flirtach, bo wszystko bierze do siebie. Stąd jego teksty, że nie ma szczęścia do kobiet, że szuka tej jedynej itp. A ja to również brałam do siebie to co mówił. Razem w tym wszystkim jakoś się pogubiliśmy. Sama nie mam dużego doświadczenia w podbojach miłosnych, nigdy nie miałam kolegi przez co nie potrafię stworzyć takiej relacji, bo wystarczy, że jakiś chłopak zaprosi mnie na kawę czy bieganie a ja już wyobrażam sobie nie wiadomo co. On mi mówił, że dla niego stworzenie relacji koleżeńskiej nie jest problemem i faktycznie tak jest, bo pracuje tylko z kobietami i ma same koleżanki. A ja oczekiwałam od niego zabiegania o mnie, tego, żeby znał się na moich żartach i na flirtach - myliłam się. Wyszłam na dziwaka i niedorajdę. Wyszło bardzo źle. Teraz mi jest wstyd spojrzeć mu w oczy. On mi się dziwi, że ja oczekiwałam czegoś więcej od niego, jakiejś poważniejszej relacji pracując w tej samej firmie, traktując się na stopie koleżeńskiej (a teraz tylko zawodowej) i w dodatku kiedy on zaznaczył, że jest między nami spora różnica wieku. Proszę mi się nie dziwić, że tak okropnie się czuję.

Dodano po 37 sekundach:

Co obecnie do Niego czujesz?

Przyjaźń? Może lekkie zauroczenie? Ale na pewno nie miłość.

[Andej]

pracuje tylko z kobietami i ma same koleżanki.

Kiedyś kolegą miałem. Też pracował w sfeminizowanym miejscu. Wiele pań go prowokowało. Słowem, podpuszczaniem. Muśnięciem biustem. On brał to za przejaw napaści. Teraz nazwałby to molestowaniem.

[Czarny]

Teraz mi jest wstyd spojrzeć mu w oczy. On mi się dziwi, że ja oczekiwałam czegoś więcej od niego, jakiejś poważniejszej relacji pracując w tej samej firmie, traktując się na stopie koleżeńskiej (a teraz tylko zawodowej) i w dodatku kiedy on zaznaczył, że jest między nami spora różnica wieku. Proszę mi się nie dziwić, że tak okropnie się czuję.

No i naprawdę niepotrzebnie. Może on sam nie wiedział konkretnie o co mu chodzi. Może to być nieporozumienie, mógl również odebrać, z tego co wyżej piszesz ze ta relacja jest zbyt właśnie dla ciebie bliska i sie usunął.
Moim zdaniem staraj sie zachowywać naturalnie, nie robić uników, może wrócić do rozmowy co wcześniej @abigail pisała.
A w żadnym razie nie masz powodów by tak się czuć. Nic złego nie zrobiłaś, ani nie masz powodów by czuć się skrepowana.

[sądzony]

Przyjaźń? Może lekkie zauroczenie? Ale na pewno nie miłość.

Przyjaźń?
A jak długo go znasz?
Ilu masz przyjaciół?

[paulis20]

Przyjaźń? Może lekkie zauroczenie? Ale na pewno nie miłość.

Przyjaźń?
A jak długo go znasz?
Ilu masz przyjaciół?

A co nie może być przyjaźń? Skoro on i tak nie chciał od samego początku nic z tego. Ja po prostu źle odczytałam jego intencje. Zamiast traktować go jak kolegę to widocznie szukałam w nim kogoś więcej i się przeliczyłam. Znam go krótko, ale to co nie można szukać przyjaciół? Nie mam żadnego.

Dodano po 5 minutach 26 sekundach:

Teraz mi jest wstyd spojrzeć mu w oczy. On mi się dziwi, że ja oczekiwałam czegoś więcej od niego, jakiejś poważniejszej relacji pracując w tej samej firmie, traktując się na stopie koleżeńskiej (a teraz tylko zawodowej) i w dodatku kiedy on zaznaczył, że jest między nami spora różnica wieku. Proszę mi się nie dziwić, że tak okropnie się czuję.

No i naprawdę niepotrzebnie. Może on sam nie wiedział konkretnie o co mu chodzi. Może to być nieporozumienie, mógl również odebrać, z tego co wyżej piszesz ze ta relacja jest zbyt właśnie dla ciebie bliska i sie usunął.
Moim zdaniem staraj sie zachowywać naturalnie, nie robić uników, może wrócić do rozmowy co wcześniej @abigail pisała.
A żądnym razie nie masz powodów by tak się czuć. Nic złego nie zrobiłaś, ani nie masz powodów by czuć się skrepowana.

Zobaczę co czas pokaże. Ale wiem jedno, że będzie ciężko jakąkolwiek relacje z nim stworzyć. Już do mnie jakoś się zrazil, bo wystarczyło że przyznałam się do czegoś. Jak widać prawda nie zawsze jest dobra. I na pewno się oddalił, bo sam mi to napisał. Tak jak Ty mi tu to piszesz, że skoro dla mnie ta relacja stawała się niebezpiecznie bliska to on się oddali. Coś takiego mi napisał. Czy ze mną coś jest nie tak? Bo już zaczynam nad się zastanawiać...

[Czarny]

Zobaczę co czas pokaże. Ale wiem jedno, że będzie ciężko jakąkolwiek relacje z nim stworzyć. Już do mnie jakoś się zrazil, bo wystarczyło że przyznałam się do czegoś. Jak widać prawda nie zawsze jest dobra. I na pewno się oddalił, bo sam mi to napisał. Tak jak Ty mi tu to piszesz, że skoro dla mnie ta relacja stawała się niebezpiecznie bliska to on się oddali. Coś takiego mi napisał. Czy ze mną coś jest nie tak? Bo już zaczynam nad się zastanawiać...

Może Cię opacznie zrozumiał?
Czemu nie tak? Może tylko brak precyzji w przekazywaniu sygnałów lub informacji?
Mówiłaś, albo chciałaś powiedzieć, że bliska, a z nadinterpretacji jego wyszło że niebezpiecznie bliska? Za bliska.
W tej sytuacji, mógł uznać że dajesz mu sygnał by się usunął, bo Ci duszno. Za bliska relacja.
Trzeba na spokojnie to wyjaśnić.

[Magnolia]

Paulis a nie sądzisz że trochę masz tendencję do nakręcania swoich uczuć, szczególnie tych negatywnych?
Takie nieporozumienia są na porządku dziennym wśród ludzi, jesli zajmujesz się takim zdarzeniem więcej niż dwa dni to przesadzasz! Każdy Ci tu pisze, że trzeba pójść dalej, normalnie się zachowywać wobec niego, po prostu otrząsnąć się z nieprzyjemnego samopoczucia i nie rozkręcić z tego tragedii, bo nie ma powodu.
Kochana, nie nakręcaj się, zrób sobie jakąś przyjemność na pocieszenie i od jutra zapomnij że to miało miejsce. Bo jednego jestem pewna, ten znajomy juz o tym nie myśli... wrócił do normalności i Ty też powinnaś.
Zamiatanie pod dywan to udawanie że problemu nie ma. A ty przecież rozmawiałam z Nim i wyjaśniłaś sytuację. Daj innym wolność podejmować decyzje, On po tym wszystkim podjął taką decyzję i takie zachowanie. I ok. Trzeba to uszanować.
A siebie przestać dręczyć, bo sobie szkodzisz.

W Twoim stanie ducha przyjaźni z mężczyzną nie zbudujesz, bo to jest niemożliwe. Zawsze u któregoś budzą sie uczucia albo zainteresowanie, co nie zawsze spotyka sie z wzajemnością. Czyli sama pakujesz się w sytuację niemożliwą a potem zastanawiasz się czemu cierpisz...
Przyjaźń miedzy kobietą a mężczyzną udaje się tylko w jednym przypadku, gdy oboje są szczęśliwi w swoim życiu, a to jest naprawdę rzadkość.
Pozdrawiam.

[Jozek]

A ja mysle ze poprostu kolezanki ja podpuscily, a wczesniej nie przychodzil bo pewnie mial z nimi podobne zajscia.
Przyczzyny jego reakcji szukal bym raczej w tych kolezankach.

[paulis20]

Wszystko samo się wyjaśniło. Wytłumaczyłam mu jeszcze raz jak ja to wszystko widziałam. A po czasie doszłam do wniosku, że on nie potrafił mi powiedzieć wprost, że nie jest mną zainteresowany. I nie powiedział tego teraz, ale jego zachowanie samo to przedstawiło. Bo jeśli komuś na kimś zależy, albo chce czegoś więcej z tej znajomości i nie mówię tu o podłożach seksualnych tylko przyjaźń, a może i związek to trzeba angażować się w taką relację. Szkoda, że w dzisiejszych czasach faceci nie mówią wprost, że dana kobieta nie budzi w nim zainteresowanie tylko dają jej nadzieję, tylko obchodzą się z tematem jak z jajkiem. Chyba szczerość jest kluczowa i jeśli ktoś mnie nie interesuje to delikatnie mówię jej o tym, a nie oszukuję tę osobę i bawię się jej uczuciami. Piszę tak ogólnie.

[orzeszku]

Szczerość to towar deficytowy. Wymaga dojrzałości, ale u obu stron jej dziś brakuje - często druga strona nie umie spokojnie przyjąć naszej szczerej odmowy i dlatego łatwo nabrać nawyku unikania zamiast szczerego wyjaśniania spraw.

[Andej]

Szczerość to towar deficytowy. Wymaga dojrzałości, ale u obu stron jej dziś brakuje - często druga strona nie umie spokojnie przyjąć naszej szczerej odmowy i dlatego łatwo nabrać nawyku unikania zamiast szczerego wyjaśniania spraw.

Nie mam pewności, czy chodzi tu o szczerość. Wielu ludziom jest bardzo trudno wyjawiać swoje intymne sprawy. Nieomal każdy boi się zranienia przez odmowę. Dlatego krąży się wokół. Aby uniknąć.
To jest bardzo trudne w społeczeństwie, w którym zanikły konwenanse. Społeczeństwie pomieszanym gdzie wzorce kulturowe zostały przemieszane, a następnie wgniecione walcem w glebę.
Wziąć należy też pod uwagę nieumiejętność odmawiania. To też jest dużym stresem. A skutkuje to niewłaściwą formą. I spirala się nakręca.

Uśmiechnij się. Kochamy Cię.

[orzeszku]

To z pewnością też bardzo ważne czynniki. Zauważyłam to pomieszanie konwenansów, faktycznie w dzisiejszych czasach trudno się zorientować, jak się zachować - nie tylko w relacjach damsko - męskich, ale nawet np. w środowisku pracy