Czy wybaczenie przez człowieka swoim winowajcom ma wpływ na to czy Bóg mu przebaczy jego grzechy

[CMK]

Madre

[Marek_Piotrowski]

Wydaje mi się, że zapomnienie jest najwyższą formą przebaczenia.

Zupełnie, ale to zupełnie nie o to chodzi w wybaczeniu.

[Jozek]

Marek, jesli masz na mysli krotka pamiec, to tak, nie o to chodzi, ale jesli ktos puszcza wyrzadzona mu krzywde w niepamiec i do tego nie wraca, to jest dokladnie tym o czym pisze Andej.

[sądzony]

Wydaje mi się, że zapomnienie jest najwyższą formą przebaczenia.

Zupełnie, ale to zupełnie nie o to chodzi w wybaczeniu.

Zgadzam się. Wybaczyć, a zapomnieć to dwie odrębne sprawy nawet z psychoterapeutycznego punktu widzenia.

Dodano po 5 minutach 7 sekundach:

Marek, jesli masz na mysli krotka pamiec, to tak, nie o to chodzi, ale jesli ktos puszcza wyrzadzona mu krzywde w niepamiec i do tego nie wraca, to jest dokladnie tym o czym pisze Andej.

Wierzę i z tego co widzę, czuję i rozumiem, iż żona wybaczyła mi zdradę.
Nie sądzę jednak (choć mi jej nie wypomina, nie roztrząsa i nie używa jako narzędzia), by o niej zapomniała.
Wybaczenie jest aktem miłosierdzia, a poniekąd "ofiary złożonej" z siebie samego.

[Repart]

Słuszne uwagi ale nie odpowiadasz na na pytanie - "czym jest przebaczenie"?

Czy to uczucie? Na zasadzie "chodź w moje ramiona niech cię uściskam"?

Moim zdaniem niekoniecznie. Wydaje mi się że przebaczenie to przede wszystkim decyzja woli. Mam na myśli przebaczenie w tym sensie w jakim Pismo nakazuje nam przebaczać .

Już tyle forumowiczów wypowiedziało się czym jest przebaczenie, że nie chciałbym tego zbytnio powielać. Zgadzam się z @Andej w kwestii przebaczenia jako aktu woli. Aby przebaczyć, trzeba tego przede wszystkim chcieć. Bez chęci, chociaż najmniejszej, nie da rady.

Śmierć krzyżowa Jezusa jako poświęcenie części samego Boga jako przebaczenie naszych win to kolejny warunek do należytego wybaczenia. @sądzony trafnie wskazał wymagania jakie należy spełnić, aby w pełni wybaczyć. Dopiero gdy wręcz zabijemy coś w sobie, poświęcimy jakąś ważną część siebie, wtedy jesteśmy zdolni prawdziwie przebaczyć.

Również @Jozek ma trochę racji pisząc, że zapomnienie jest ważne przy przebaczeniu. Tyle, że można wybaczyć, ale pamiętać. Ale można zapomnieć, a nie wybaczyć.

[Andej]

można wybaczyć, ale pamiętać. Ale można zapomnieć, a nie wybaczyć.

W zasadzie tak. Teza jest logiczna i słuszna. Dlatego napisałem, że jest to najwyższa forma przebaczenia. Finis coronat opus. Zapomnienie jest kropką nad i przebaczenia.

Ale wydaje mi się, że w przypadku "automatycznego" wybaczania zapomnienie nie musi być poprzedzone aktem woli. Są po prostu ludzie, którzy wybaczają zawsze. Może nie każdemu. Ale na przykład w rodzinie. Gdzie po scysji, kłótni mijają emocje i wszyscy zapominają o zdarzeniu. Nikt do nikogo nie ma żalu. Nikt nikogo nie przeprasza. Incydent staje się niebyły. Wykreślony.
Nie twierdzę, że mam rację. Ale tak oceniam takie sytuacje. W duchu miłości.

[sądzony]

Ale wydaje mi się, że w przypadku "automatycznego" wybaczania zapomnienie nie musi być poprzedzone aktem woli.

Wydaje mi się, że "zapomnienie" nie zależy od naszej woli.
Możemy coś zapamiętać, ale czy zapomnieć gdy zechcemy.....

Są po prostu ludzie, którzy wybaczają zawsze. Może nie każdemu. Ale na przykład w rodzinie. Gdzie po scysji, kłótni mijają emocje i wszyscy zapominają o zdarzeniu. Nikt do nikogo nie ma żalu. Nikt nikogo nie przeprasza. Incydent staje się niebyły. Wykreślony.
Nie twierdzę, że mam rację. Ale tak oceniam takie sytuacje. W duchu miłości.

Tak to się zdarza. Też tego doświadczam. Zastanawiam się tylko czy w takich sytuacjach zachodzi "krzywda", którą wypada wybaczać.
Mam tak z dzieckiem.
Wydaje mi się, że w tej relacji, "wina" rzadko leży po stronie dziecka.

[Andej]

Wydaje mi się, że "zapomnienie" nie zależy od naszej woli.

W zasadzie tak. A jednak, są mechanizmy obronne. Jednym z nich jest wypieranie z pamięci. Proces zapoczątkowany świadomym przebaczeniem może skończyć się zapomnieniem. Oczywiście niecałkowitym, albowiem jest to ino wyparcie ze świadomości. Ale w jakichś głębszych pokładach naszej jaźni będzie zachowane. Lecz, aby znowu się pojawiło w pamięci konieczne jakieś zdarzenie kojarzące się. Nie potrafię lepiej opisać, albowiem wiem ino, że dzwonili.
Jestem przekonany, że drogą do zapomnienia jest uprzednie przebaczenie.

Jest taka pieśń:
Panie przebacz Nam

1. Panie, przebacz nam,
Ojcze, zapomnij nam.
Zapomnij nam nasze winy,
Przywołaj kiedy zbłądzimy,
Ojcze, zapomnij nam.

2. Panie, przyjmij nas,
Ojcze, przygarnij nas.
I w swej ojcowskiej miłości
Ku naszej schyl się słabości,
Ojcze, przygarnij nas.

I krótka notka na jej temat: Pieśń religijna Panie przebacz Nam, powstała w drugiej połowie XX wieku. Pieśń Panie przebacz Nam jest pieśnią błagalną, w której prosimy Boga o wybaczenie win, a ratunek w chwilach zwątpienia.
Pieśń religijna Panie przebacz Nam został napisana przez siostrę Magdalenę Nazaretankę. Kompozytorką melodii również jest siostra Magdalena. Pieśń Panie przebacz Nam śpiewana jest podczas Mszy Świętych.

Oczywiście Bóg może więcej. Ale tekst świadczy o antropomorfizacji Boga. Oczywiście pieśń nie jest żadnym argumentem. Ale jest sugestia. Że to doskonałe wybaczenie. Przynajmniej tak to odbieram.

[sądzony]

A jednak, są mechanizmy obronne. Jednym z nich jest wypieranie z pamięci. Proces zapoczątkowany świadomym przebaczeniem może skończyć się zapomnieniem. Oczywiście niecałkowitym, albowiem jest to ino wyparcie ze świadomości. Ale w jakichś głębszych pokładach naszej jaźni będzie zachowane. Lecz, aby znowu się pojawiło w pamięci konieczne jakieś zdarzenie kojarzące się. Nie potrafię lepiej opisać, albowiem wiem ino, że dzwonili.

Mechanizmy obronne służą psychice jedynie chwilowo. Na dłuższą metę somatyzują. Nieprzepracowana trauma (rana, krzywda, która wymaga wybaczenia, "rozgrzeszenia") nigdy nie zaowocuje miłością. Proces winien być taki:
trauma -> przebaczenie -> zapomnienie (choć nie konieczne).
Nie taki:
trauma -> próba zapomnienia (mechanizm obronny - wyparcie, racjonalizacja, projekcja, itd. = ucieczka) = przebaczenie.

Nie możliwe jest również wybaczenie z "niedojrzałego" poziomu. W sensie jeżeli wciąż tkwimy w niedowykształconym ego, we wciąż skrzywdzonej, roszczeniowej "formie" osobowości, w "fałszywym ja". Wtedy jedynie identyfikujemy się z krzywdzicielem i "wybaczamy" jedynie dlatego bo sami chcielibyśmy by nam wybaczono. Takie "wybaczenie" jest więc formą egoizmu, nie zaś poświęceniem.

Jestem przekonany, że drogą do zapomnienia jest uprzednie przebaczenie.

Dziwnie to brzmi. To tak jakbyś pamiętał jedynie o tych, którym nie jesteś w stanie przebaczyć.
(oczywiście wiem, że nie to miałeś na myśli)

Zapomnij nam nasze winy,

"Odpuść nam nasze winy" sugeruje kojarzącą mi się z dalekim wschodem "sztukę odpuszczania" (dystansu).

[greg77]

Gdzieś wyczytałem,taką historyjkę "Po śmierci pewien człowiek podchodzi do tronu Bożego prosząc o przebaczenie za swoje grzechy.Na co Ojciec ze szczerym zdziwieniem odpowiada mu -Jakie grzechy mój synu?"Sami skazujemy się na życie bez Boga popełniając grzechy.I jak mówił na kazaniu pewien ksiądz "Zastanów się gdybyś był podłym człowiekiem którego prawie nikt nie cierpi,i gdybyś zapukał do drzwi matki która cię bardzo kocha to nie otworzyła by drzwi?". Największym problemem ludzi którzy innym nie umieją wybaczyć,jest to że nie chcą zapukać do tych drzwi.