Człowiek Stworzony na obraz i podobieństwo boże

[Abstract]

Często spotykam się z opisami przepaści między Bogiem a ludźmi. Naszymi ograniczeniami względem Absolutu. Każdy z nas jest świadomy istnienia tej różnicy, Stwórcy wszystkiego, osoby wszechmocnej i doskonałej, z nami skłonnymi do grzechu, poddającymi się wpływom emocji, ograniczonymi w poznawaniu jego dzieła...itd
Natomiast zastanawiam się nad kwestią skali i zamysłem bożym z tym związanym.

Otóż skalę ograniczeń ustalił Bóg przy samym stworzeniu, natomiast my ludzie nie mamy pojęcia o rzędach wielkości. Może ktoś napisać, że to nie mieści się w ogóle w naszych granicach wyobrażeń. Ale te wszystkie ograniczenia i różnice ustalał nikt inny jak Bóg. Jeśli odwołamy się do skali skażenia świata i nas grzechem pierworodnym, czyż ona również nie jest kontrolowana?
Czasami na forum spotykam się z powoływaniem na tą różnicę z dziwnym przekonaniem, że ta osoba tą skalę zna i używa tego argumentu jako powodu do zaprzestania dyskusji.

Ja osobiście staram się być daleki od wizji jakiegoś kapryśnego Boga, który celowo tak ograniczył stworzenie, aby ciągle podkreślać naszą nierozumność, zagubienie i przepaść w rozumowaniu. Ponieważ z jednej strony mogłoby tak to wyglądać.

Jak wy postrzegacie ten problem? Wyobrażenie i sens tych różnic, nasze miejsce w dziele stworzenia? Granic rozwoju człowieka?

Według personalistycznej interpretacji ikonalności człowieka obraz Boży
odzwierciedla się w całej osobie ludzkiej, trzeba jednak uwypuklić jej trzy istot-
ne aspekty: intelektualny, agapetologiczny i imitacyjno-twórczy. człowiek jako
Imago Dei jest otwarty na Boga, zdolny do podjęcia dialogu i tworzenia komu-
nii personalnej ze swoim Stwórcą. Osoba ludzka ma odzwierciedlać obraz Boży
w swojej postawie, działaniu i twórczości, a jako reprezentant Boga na ziemi jest
zobowiązana do szczególnej odpowiedzialności za stworzenie i jego ochronę.
ikonalność zbawcza (Imago Christi) odwołuje się do tryptyku adamologicz-
nego, który ukazuje ludzkie dzieje jako spięte postaciami trzech Adamów. Księga
rodzaju przedstawia pierwszego Adama, stojącego u początków ludzkości na
ziemi i proroczo zapowiadającego drugiego Adama – Jezusa chrystusa, który
okaże się też trzecim Adamem – eschatologicznym. We wcielonym Synu Bożym
zrealizowała się pełnia praobrazu Bożego oraz dokonało się odnowienie i udo-
skonalenie zniekształconego przez grzech pierworodny obrazu Bożego w czło-
wieku. Osoba ludzka jest zatem obrazem Bożym zarówno na płaszczyźnie stwór-
czej, jak i zbawczej.
Analiza ikonalności zbawczej (Imago Christi) prowadzi do odkrycia spo-
łecznego podobieństwa do Boga (Imago Trinitatis). Osoba ludzka jest obrazem
całej trójcy świętej, a zarazem obrazem Ojca, obrazem Syna i obrazem Ducha
świętego. Imago Trinitatis oznacza wprowadzenie w trynitarny wymiar życia,
odzwierciedla się w pojedynczej osobie ludzkiej, a także we wspólnocie eklezjal-
nej, kształtując społeczne podobieństwo do Boga.
Dynamika ikonalna realizuje się w żywym nurcie historii (imago historialis),
cechującym się pewną ambiwalencją, rozszczepieniem na historię pozytywną
i negatywną. Obraz Boży w człowieku jest rzeczywistością dynamiczną, która
powinna się nieustannie rozwijać i doskonalić, jednakże przez złe użycie wolno-
ści osoba ludzka może przekształcić się w anty-obraz Boży. ikonalność należy
zatem rozumieć jako dar i zadanie powierzone osobie ludzkiej.

https://czasopisma.kul.pl/twp/article/d ... 8319/7101/

[Marek_Piotrowski]

Grzech pierwrodny.

[Praktyk]

Taki kompletny obraz ciężko wyartykułować. Ale parę przemyśleć mam takich :

Bóg nie tworzy nic bez sensu i we wszystkim jest dobro. Jeśli my tego dobra nie dostrzegamy to jest ono gdzieś wyżej, poza naszym zrozumieniem. Nasze trudy i ograniczenia są też efektem jakiegoś Boskiego dobra. Może to być ochrona przed czymś. Może być nadaniem sensu temu co widzimy jako dobre w kontraście do złego.

Jeśli Bóg jest doskonały, to wszystko co zostanie przez niego stworzone, a różne od niego samego będzie obarczone jakąś niedoskonałością, skończonością. Czymś nieabsolutnym. Ale najwyraźniej nieskończony Bóg widzi w skończoności dobro, bo tworzy rzeczy/istoty wyposażone w rozmiar, ograniczoną siłę, zrozumienie. Być może bycie nieskończonym, posiadanie wszelkiej wiedzy i rozumienia nie jest stanem pełnej szczęśliwości. Być może szczęśliwość wymaga pewnej ograniczoności i pozostawania pod opieką kogoś kto wie więcej, rozumie więcej i pewne rzeczy przed nami ukrywa. Jak rodzic przed dziećmi.

Ale nie zmusza nas do niewiedzy, mówi jedynie, że ta wiedza jest dla nas szkodliwa. "Nie dotykaj gorącego piekarnika dziecko". No ale dziecko dotknęło. Stwierdziliśmy, że chcemy się dowiedzieć, przed czym tata nas broni.

Samo podobieństwo nas do Boga można by rozważać po kawałku, żeby je trochę określić.

My pochodzimy od Boga, Bóg od nas nie.
My widzimy to co wokół nas, Bóg widzi wszystko.
My rozumiemy myśli o jakiejś wielkości, złożoności. Bóg rozumie jeden świat na raz.
Bóg swą mocą może tworzyć istnienie. My możemy zmieniać istnienie według zasad Boga.
Bóg wie wszystko, my wiemy tyle by żyć.
Boga nie ogranicza czas, nie popełnia błędów. Jest wieczny i nie przemija.
My jesteśmy zawieszeni w przemijaniu, nasze czyny mają konsekwencje a tym samym możemy popełniać błędy.

We wszystkim co robimy jest taki jakościowy boży rdzeń, tylko ilościowo możemy mniej. Mamy "iskrę bożą".

[Abstract]

Grzech pierwrodny.

Jeśli odwołamy się do skali skażenia świata i nas grzechem pierworodnym, czyż ona również nie jest kontrolowana?

__________________________________

Jeśli Bóg jest doskonały, to wszystko co zostanie przez niego stworzone, a różne od niego samego będzie obarczone jakąś niedoskonałością, skończonością. Czymś nieabsolutnym. Ale najwyraźniej nieskończony Bóg widzi w skończoności dobro, bo tworzy rzeczy/istoty wyposażone w rozmiar, ograniczoną siłę, zrozumienie. Być może bycie nieskończonym, posiadanie wszelkiej wiedzy i rozumienia nie jest stanem pełnej szczęśliwości. Być może szczęśliwość wymaga pewnej ograniczoności i pozostawania pod opieką kogoś kto wie więcej, rozumie więcej i pewne rzeczy przed nami ukrywa. Jak rodzic przed dziećmi.

Praktyku zgadza się, na logikę Bóg nie mógłby stworzyć kogoś identycznego, to by prowadziło do paradoksu, ponieważ nie można stworzyć niestworzonego. I tutaj być może byłby to jedyny powód owej niedoskonałości, ponieważ skończoność kojarzy mi się tylko i wyłącznie ze światem materialnym. Nasza dusza powołana jest do wieczności. Nieśmiertelność można porównać do bożej nieskończoności. Różnica tkwi w tym, że nieśmiertelność tyczy się bytów stworzonych/dusz, aniolów, a więc posiadających punkt początkowy, a sama nieskończoność Boga nie posiada początku i końca. Dla mnie osobiście nieśmiertelność może być postrzegana jako forma doskonałości, na przeciw śmiertelności, a więc niedoskonałości.

[Praktyk]

Praktyku zgadza się, na logikę Bóg nie mógłby stworzyć kogoś identycznego, to by prowadziło do paradoksu, ponieważ nie można stworzyć niestworzonego. I tutaj być może byłby to jedyny powód owej niedoskonałości,

To jest Druga osoba boska, identyczna Pierwszej, a różna jedynie z pochodzenia. Odrębna a jednak jedna z Pierwszą.

My też jesteśmy jednym ciałem z Jezusem. A Jezus jest głową naszego ciała. I Jezus jest drugą osobą boską. Rodzi się pytanie jaka jest relacja nas z drugą osobą boską.

ponieważ skończoność kojarzy mi się tylko i wyłącznie ze światem materialnym.

Na pewno świat materialny jest wyposażony we wszelkie skończoności. Ale czy w świcie duchowym ich nie ma ? Jeśli gdzieś jest koniec mojej duszy, a gdzieś zaczyna się twoja to jakieś skończoności mają. Może nie przestrzenne czy czasowe, ale jednak. Pytanie co to znaczy stać się jednością w Bogu, na ile będziemy jednym, a na ile odrębni, a więc jakoś skończeni.

Nasza dusza powołana jest do wieczności. Nieśmiertelność można porównać do bożej nieskończoności. Różnica tkwi w tym, że nieśmiertelność tyczy się bytów stworzonych/dusz, aniolów, a więc posiadających punkt początkowy, a sama nieskończoność Boga nie posiada początku i końca. Dla mnie osobiście nieśmiertelność może być postrzegana jako forma doskonałości, na przeciw śmiertelności, a więc niedoskonałości.

Mi słowo nieśmiertelność kojarzy się ciałem, które jakoś jest wieczne i nie umiera, ale jest jednak w pewien sposób fizyczne. Byty duchowe mające początek lub nie jakoś mi do tego słowa nie pasują. Bardziej nazwał bym je wiecznymi. Ale to tylko takie subiektywne odczucie.

[Abstract]

Na pewno świat materialny jest wyposażony we wszelkie skończoności. Ale czy w świcie duchowym ich nie ma ? Jeśli gdzieś jest koniec mojej duszy, a gdzieś zaczyna się twoja to jakieś skończoności mają. Może nie przestrzenne czy czasowe, ale jednak. Pytanie co to znaczy stać się jednością w Bogu, na ile będziemy jednym, a na ile odrębni, a więc jakoś skończeni.

Praktyku, czy zastanawiałeś się nad tym że skończoność może być cechą opisywaną tylko w przestrzeni i czasie. W sferze nadprzyrodzonej forma bytowania i język jest poza naszym poznaniem. Tej granicy nie możemy przekroczyć, ponieważ komunikujemy się i rozumujemy czasoprzestrzennie.

Mi słowo nieśmiertelność kojarzy się ciałem, które jakoś jest wieczne i nie umiera, ale jest jednak w pewien sposób fizyczne. Byty duchowe mające początek lub nie jakoś mi do tego słowa nie pasują. Bardziej nazwał bym je wiecznymi. Ale to tylko takie subiektywne odczucie.

mt 10.28 Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle.

[Praktyk]

Praktyku, czy zastanawiałeś się nad tym że skończoność może być cechą opisywaną tylko w przestrzeni i czasie. W sferze nadprzyrodzonej forma bytowania i język jest poza naszym poznaniem. Tej granicy nie możemy przekroczyć, ponieważ komunikujemy się i rozumujemy czasoprzestrzennie.

W 99% się zgadzam, ale można próbować pomyśleć o takich pojęciach, które mają swoją skończoność a ciężko je w czasie i przestrzeni rozmieszczać.
Np. dwudźwięk. Słyszymy akord. Gdzie kończy się jeden dźwięk a zaczyna drugi ? Są rozdzielone w czasie czy przestrzeni ?
Kolor zielony, gdzie zaczyna się niebieski a kończy żółty ?
Gdzie zaczyna się wiara w Boga a kończy brak wiary. Są oddzielne w czasie czy przestrzeni ?

Pojęcia z zakresu zawartości naszych czaszek nie mają wymiarów fizycznych a jednak mają jakieś granice między sobą, jakąś skończoność.

mt 10.28 Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle.

No tak, ale przecież nasza dusza jest nieśmiertelna, więc powiedzenie "zabić duszę" jest swego rodzaju przenośnią mówiącą o jej upadku.

[Abstract]

W 99% się zgadzam, ale można próbować pomyśleć o takich pojęciach, które mają swoją skończoność a ciężko je w czasie i przestrzeni rozmieszczać.
Np. dwudźwięk. Słyszymy akord. Gdzie kończy się jeden dźwięk a zaczyna drugi ? Są rozdzielone w czasie czy przestrzeni ?
Kolor zielony, gdzie zaczyna się niebieski a kończy żółty ?
Gdzie zaczyna się wiara w Boga a kończy brak wiary. Są oddzielne w czasie czy przestrzeni ?

Pojęcia z zakresu zawartości naszych czaszek nie mają wymiarów fizycznych a jednak mają jakieś granice między sobą, jakąś skończoność.

Przy kolorze jak i dźwięku mamy do czynienia z falą. W obu przypadkach możemy mówić tak jakby o warstwach. Co do koloru, mamy do czynienia z gradientami, płynnymi przejściami z jednego koloru w drugi. Tu i tu nie jesteśmy w stanie zaobserwować idealnie początku i końca. Uwieczniając np kolor, dochodzi do interpretacji obrazu przez układ optyczny i matrycę, a więc nie ma to nic wspólnego z oryginałem (dla nas), zakładając że to jest oko ludzkie.
Ale oba zjawiska mają swoją prędkość, a więc na mój rozum, są oddzielne aż do miejsca spotkania, spotkania fal. Do rozchodzenia się fal potrzeba jest przestrzeń którą fala rozchodzi się w danym czasie. Zastanawiam się na jakiej zasadzie mogłyby brać udział w samym czasie, lub samej przestrzeni.

[Marek_Piotrowski]

Słyszymy akord. Gdzie kończy się jeden dźwięk a zaczyna drugi ? Są rozdzielone w czasie czy przestrzeni ?

Nigdzie. Rozbicie akordu na dźwięki to tylko sprawa naszego opisu (i odwrotnie - syntezy), a nie rzeczywistość jako taka.

Kolor zielony, gdzie zaczyna się niebieski a kończy żółty ?

Tu jeszcze prościej, bowiem to sprawa taksonomii. Coś jest zielone, a coś żółte, bo tak nazwaliśmy - miejsce podziału w którym jedna częstotliwość jest "zielona" a druga "żółta" nie wynika z własności rzeczywistości.

Gdzie zaczyna się wiara w Boga a kończy brak wiary. Są oddzielne w czasie czy przestrzeni ?

Prawdę mówiąc, nie widze związku.

[Jozek]

Marek, z kolorami to na pewno nie masz racji bo nie ma to zwiazku z jakimkolwiek przyjetym podzialem tylko jest fizyczna wlasnoscia widma swiatla bialego.
Nigdy kolory widma swiatla nie uloza sie innaczej, w innej kolejnosci, no chyba za w odbiciu w lustrze.

[Marek_Piotrowski]

Marek, z kolorami to na pewno nie masz racji bo nie ma to zwiazku z jakimkolwiek przyjetym podzialem tylko jest fizyczna wlasnoscia widma swiatla bialego.

Po prostu nie rozumiesz tego co napisałem. A to dlatego, że wyskoczyłeś z odpowiedzią zanim dokładnie przeczytałeś. Przecież wyraźnie napisałem, że taksonomia jest umowna - a nie to że kolory zmieniają się w zależności od częstotliwości.

[Jozek]

Ale ta taksonomia ma podstawe w naturze swiatla, wiec nie jest czyms umownym tylko fizyczna stala.

[Marek_Piotrowski]

Ale ta taksonomia ma podstawe w naturze swiatla, wiec nie jest czyms umownym tylko fizyczna stala.

Nie. Taksonomia - jak każda taksonomia - klasyfikuje właściwości światła (częstotliwość) poprzez pojęcia (w tym wypadku terminy "czerwony", "zielony" itd).
Przyporządkowanie tych okresleń nie ma nic wspólnego z istotą rzeczywiści (choć ją opisuje) lecz jest przyjęte w sposób arbitralny przez taksonoma.

Wybacz, ale jeśli tego nie rozumiesz, to - podobnie jak w wątku obok - nie chce mi się z Tobą prowadzić kolejnej bezsensownej dyskusji na ten temat.
EOT względem Ciebie.

[sądzony]

Np. dwudźwięk. Słyszymy akord. Gdzie kończy się jeden dźwięk a zaczyna drugi ?

Gwoli ścisłości. Dwudźwięk to jeszcze nie akord. Akord składa się z co najmniej 3 dźwięków.

Słyszymy akord. Gdzie kończy się jeden dźwięk a zaczyna drugi ? Są rozdzielone w czasie czy przestrzeni ?

Nigdzie. Rozbicie akordu na dźwięki to tylko sprawa naszego opisu (i odwrotnie - syntezy), a nie rzeczywistość jako taka.

Widzę, że sami muzycy.

W dwudźwiękach lub akordach dysonansowych bardzo łatwo "rozdzielić" dźwięki, bo dla przeciętnego ucha żadna "synteza" (przypuszczam, że masz na myśli konsonans) nie zachodzi.

[Marek_Piotrowski]

Zauważ, że to co masz za dźwięki, jest w istocie nałożeniem wielu harmonicznych.
Akord jest gdy jest ich wiele i gdy są tylko niektóre.
Zresztą akordy w różnych skalach historycznych były rózne.