W pierwszym wpisie daje sie zauwazyc pewnego rodzaju niestabilnosc, tym bardziej ze lludzie po 30-tce maja juz dosc mocno utrwalone przekonania i to czego od zycia chca i jak je chca prowadzic.
W wypowiedzi sadzonego wyczytalem ze chodzilo mu o tego drugiego faceta jako terapeute.
Warto chyba sie zastanowic czy ten drugi nie robi dokladnie tego co robil narzeczony zanim relacja sie rozwinela, bo jesli robi to samo, choc moze w typowym dla niego sensie, to wpadniesz z deszczu pod rynne.
Zwykle poczatki sa takie same z wiekszoscia facetow, a dopiero pozniej w praniu okazuje sie jacy sa. Jesli temu drugiemu mowilas o problemie z narzeczonym, to bedzie sie staral uwazac bys nie zauwazyla u niego podobnych cech ktore w narzeczonym uwazasz za nieodpowiednie.
One moga dopiero wyjsc pozniej.
Ten obecny jest tam gdzie pracujesz a skoro wiele godzin poswiecasz pracy to automatycznie widzisz go czesciej i dluzej niz narzeczonego, wiec to raczej narzeczony jest tu "poszkodowany", a ty uciekasz z problemami w prace.
Chyba nie myslisz tak uciekac cale zycie.
Moje wypowiedzi sa nieautoryzowane przez Kosciol.
od długiego czasu męczy mnie pewna rzecz. Zaraz będę miała 31 lat. Mam narzeczonego, którego wydaje mi się, ze nie kocham. Nie jest to to co było na początku. Jesteśmy w związku od 2,5roku. Póki spędzałam czas tylko z nim wszystko było ok. Świata poza nim nie widziałam. Odkąd zmieniłam otoczenie, zaczęłam na nowo wychodzić do znajomych i wróciłam do starej pracy moje podejście się zmieniło o 180 stopni. Nagle zobaczyłam, ze są inni mężczyźni. Mogłabym przytoczyć wiele sytuacji, które mnie irytują i rzeczy, które nas dwoje mocno różnią. Zaczęło mnie to męczyć. Wiele razy na ten temat rozmawialiśmy. Bez skutku. Pracuję z wieloma facetami, od niektórych częściej słyszę miłe słowa niż od własnego narzeczonego. Pomijając, ze ich podejście do życia bardziej mi pasuje i mamy więcej tematów do rozmowy. Nie wiem co zrobić. Boje się zerwać z narzeczonym, bo boje się samotności. Kocham go, ale jak brata. Gdy mnie przytula mam ochotę uciec. Zauroczyłam się w jakimś stopniu w koledze z pracy (tak, poświęcał mi więcej uwagi/słuchał). Mam wrażenie, ze w moim wieku już NIC mnie nie czeka. Rodzina zrobiła ze mnie starą pannę. Koleżanki tez. Uważają, ze w tym wieku już się nikogo nie znajdzie. Nie chcą za bardzo nigdzie wychodzić, bo usilnie pilnują swoich facetów... a panienka w moim wieku to przecież samo zło. Spędzam w pracy po 300-400h miesięcznie. Poza nią nie mam życia. Nie wierzę już w poznawanie mężczyzn przez internet. Żałuję w swoim życiu straconych okazji na miłość... zawsze, gdy ktoś interesujący był obok to byłam w relacji z kimś nieodpowiednim dla mnie. Przeraża mnie to. Czuję, ze utknęłam w martwym punkcie. Nie wiem w którą stronę pójść, a czas leci. Czuje się młodo, ale ludzie dookoła pilnują, abym czuła się jak „stara baba” 
Przepraszam za tak obszerny wywód.
