Jesteście bardziej pesymistami czy optymistami?

[orzeszku]

Jesteście bardziej pesymistami czy optymistami? Bardziej depresyjni czy bardziej pozytywnie myślący?


Dodatkowe pytanie, czy waszym zdaniem bycie osobą depresyjną wpływa na jakość wiary w Boga?

Dodaję też niesamowity film o doświadczeniu depresji z perspektywy chrześcijańskiej, niestety tylko angielska wersja językowa

[Dezerter]

Ja urodzony optymista
smutasów staram się zrozumieć, ale ciężko mi idzie
Optymiści mają w życiu łatwiej, lepiej i przyjemniej

[Jozek]

ja tez jestem optymista, nawet gdy mam problemy.
zwykle jakos latwiej mi zauwazyc dobre strony zlych sytuacji i wtedy problem sam znika. a raczej nie ma wtedy racji bytu.

[Andej]

A ja jestem pesymistą. Na szczęście optymistycznym. Zawsze zakładam najgorszy scenariusz. I zwykle jestem szczęśliwy, bo się nie sprawdził.

[Czarny]

Jesteście bardziej pesymistami czy optymistami? Bardziej depresyjni czy bardziej pozytywnie myślący?


Dodatkowe pytanie, czy waszym zdaniem bycie osobą depresyjną wpływa na jakość wiary w Boga?

Jestem bardziej pesymista, niż optymistą. Nawet jak cos robię wiem że tak powinienem, gdzieś jest obawa ze to się nie powiedzie.
Tak zdecydowanie bardziej depresyjny, tyle ze jakoś sobie radze.
W moim przypadku wpływa na jakość wiary niekorzystnie.

[sądzony]

Przez większość życia (od dziecka) byłem introwertykiem i głęboko w sobie zamkniętym do granic śmierci pesymistą. Nie widziałem sensu w żadnym działaniu i nie dostrzegałem w życiu żadnego celu. Życie było męczarnią i głupim paradoksem, a chwilowe, wątłe przyjemności jedynie o nim zapomnieniem.
To była i jest moja droga do wiary.
Dziś, dzięki Bogu, jestem otwarty, optymistyczny, pełen nadziei i wiary w drugiego człowieka.
Wierzę, że sam niczego nie mogę, a z Nim mogę wszystko.

[Zebra]

Też wydaje mi się, że częściej bywałam pesymistyczna i szybko wpadałam w jakieś kompleksy typu "nikt mnie nie lubi, jestem gorsza " itd. Teraz też łatwiej przychodzi mi myślenie raczej negatywne, ale jakoś w tedy staram skierować myśli do Boga. Powiedzieć mu, że się boję, że tego nie umiem albo, że chyba trochę za bardzo się tego boję i oddać mu się.

Przyznam też, że sposób Andeja jest całkiem niezły. Jak obmyśli się najgorsze scenariusze to albo się cieszysz, że jednak nie było tak źle, albo czujesz ulgę, że ci się udało, albo przynajmniej jesteś już trochę gotowy do działania w sytuacji najgorszej.

[Andej]

Przyznam też, że sposób Andeja jest całkiem niezły. Jak obmyśli się najgorsze scenariusze to albo się cieszysz, że jednak nie było tak źle, albo czujesz ulgę, że ci się udało, albo przynajmniej jesteś już trochę gotowy do działania w sytuacji najgorszej.

Ale jest w nim haczyk. Bo takie podejście może zniechęcać do czynienia czegokolwiek. Konieczny imperatyw działania. I dłuższe przygotowania, bo na każdą ewentualność. I niestety, czasem budzi się z ręką w nocniku, bo już za późno się zrobiło.

Ale potwierdzam, wolę miłe niespodzianki od przykrych rozczarowań.

[Susanna]

Nie wiem cieżko mi powiedziec... bo owszem jestem depresyjna ale jak mam gorsze dni to potrafię sie pocieszyć, dodac sobie kilka słów otuchy, typu; nie martw się bedzie dobrze.

[miłośniczka Faustyny]

Nie wiem cieżko mi powiedziec... bo owszem jestem depresyjna ale jak mam gorsze dni to potrafię sie pocieszyć, dodac sobie kilka słów otuchy, typu; nie martw się bedzie dobrze.

Bo jest różnica między depresją (albo innymi zaburzeniami) a pesymizmem. Można być jednocześnie optymistą (jako element osobowościowy) i chorować np. na depresję. Wtedy oczywiście bardzo się cierpi i myśli są zdecydowanie pesymistyczne, ale gdy osiąga się remisję to wraca naturalny stan np. podejście optymistyczne. Choroba nie określa czyjegoś charakteru.

[Susanna]

Oczywiście. Bo nie należy mówić że pesymizm i depresja, to jedno.

[Repart]

Nie wiem cieżko mi powiedziec... bo owszem jestem depresyjna ale jak mam gorsze dni to potrafię sie pocieszyć, dodac sobie kilka słów otuchy, typu; nie martw się bedzie dobrze.

Bo jest różnica między depresją (albo innymi zaburzeniami) a pesymizmem. Można być jednocześnie optymistą (jako element osobowościowy) i chorować np. na depresję. Wtedy oczywiście bardzo się cierpi i myśli są zdecydowanie pesymistyczne, ale gdy osiąga się remisję to wraca naturalny stan np. podejście optymistyczne. Choroba nie określa czyjegoś charakteru.

Słuszna uwaga.

Ostatnimi laty przybyło przypadków depresji, szczególnie wśród młodzieży. Nie jestem psychologiem ani psychiatrą i nie chcę wystawiać jakiś diagnoz czy też nie chcę nikogo urazić, jednak mam wrażenie, że niektórzy młodzi (i nie tylko młodzi) swoje niepowodzenia w życiu często tłumaczą depresją. A nie zawsze jest to depresja. Nawet nie jej zalążki, tylko zwykłe wygodnictwo tłumaczenia swoich niepowodzeń. Powtarzam - nie znam się, ale z moich obserwacji mogę pokusić się o taki wniosek. Nawet wydaje mi się, że nastała moda na depresję. Prawdziwie chory na te chorobę, nie obnosi się z tym wszędzie, a już tym bardziej w swoim środowisku. Prawdziwie chory się leczy, chodzi do lekarza, próbuje wyjść z depresji, bo to wcale nie jest fajne. Jeżeli kogoś uraziłem, to naprawdę przepraszam, nie chciałem nikogo urazić

Ja jestem optymista, często też realista. Z pesymizmu już mi mało zostało, kiedyś było go trochę więcej.

[Andej]

Rozmawiają pesymista i optymista. Pesymista mówi:
- Już gorzej być nie może.
A optymista na to:
- Może, może!

I zasłyszane w Rosji
Wiecie jaka jest różnica między rosyjskim optymistą, pesymistą i realistą?
- Optymista, uczy się angielskiego.
- Pesymista chińskiego,
- Realista siedzi w domu i czyści Kałasznikowa.

[miłośniczka Faustyny]

@Repart zacytowałeś mnie w tej wypowiedzi, ale ja chciałam przekazać coś wręcz przeciwnego. Czyli to, że osobom w depresji czasem zarzuca się pesymizm i bagatelizuje się poważny problem. I osoba z zaburzeniami psychicznymi może się niepotrzebne obwiniać za "pesymizm", mimo że to nie jest jej cechą charakteru, tylko objawem choroby.

[Repart]

@Repart zacytowałeś mnie w tej wypowiedzi, ale ja chciałam przekazać coś wręcz przeciwnego. Czyli to, że osobom w depresji czasem zarzuca się pesymizm i bagatelizuje się poważny problem. I osoba z zaburzeniami psychicznymi może się niepotrzebne obwiniać za "pesymizm", mimo że to nie jest jej cechą charakteru, tylko objawem choroby.

Tak - zacytowałem Cię, bo zgadam się z tym co napisałaś, dlatego napisałem że słuszna uwaga. To co napisałem dalej było już moimi uwagami na temat przypisywania sobie choroby przez niektórych i nie było to rozwinięciem Twojej myśli.