Marcin niestety nie przedstawił naukę Kościoła w tym temacie, a jedynie swoją opinię prywatną, którą więcej miesza niż odpowiedzialnie doradza.
To, że robi to wiele osób nie oznacza, że to jest norma, albo że to jest dobre, albo że to jest zgodne z zamysłem Boga wobec człowieka.
Kościół katolicki w swoim nauczaniu jednoznacznie uważa, że jest to poważne nieuporządkowanie moralne i grzech ciężki, który uniemożliwia przyjmowanie komunii św.
viewtopic.php?f=11&t=8660&hilit=masturb ... astolatków
Magnolia pisze: ↑2020-05-17, 18:08
Zobaczmy co na to stanowisko Kościoła w Deklaracji
Persona Humana punkt 9
9. Często poddaje się dziś w wątpliwość lub bezpośrednio kwestionuje tradycyjną naukę Kościoła katolickiego, według której masturbacja stanowi poważne nieuporządkowanie moralne. Mówi się, że psychologia i socjologia wskazują, że zwłaszcza u młodzieży masturbacja jest powszechnym elementem dojrzewania seksualnego, a więc nie ma w niej rzeczywistej i ciężkiej winy, jak tylko w wypadku, gdyby ktoś rozmyślnie oddawał się przyjemności zamkniętej w sobie ("ipsatio"), ponieważ w takim przypadku czyn całkowicie przeciwstawia się wspólnocie miłości między osobami różnej płci, która jest właściwym miejscem użycia władz seksualnych.
Taki jednak pogląd jest sprzeczny z nauczaniem i praktyką duszpasterską Kościoła katolickiego. Bez względu na wartość niektórych uzasadnień o charakterze biologicznym lub fizjologicznym, którymi niekiedy posługiwali się teologowie, w rzeczywistości zarówno Urząd Nauczycielski Kościoła wraz z niezmienną Tradycją, jak i zmysł moralny chrześcijan stanowczo stwierdzają, że masturbacja jest aktem wewnętrznie i ciężko nieuporządkowanym. Twierdzenie to bierze się z przeświadczenia, że bez względu na świadomy i dobrowolny motyw użycie władz seksualnych poza prawidłowym pożyciem małżeńskim w sposób istotny sprzeciwia się ich celowości.
W takich przypadkach brakuje bowiem relacji seksualnej wymaganej przez porządek moralny, która urzeczywistnia w kontekście prawdziwej miłości pełny sens wzajemnego oddania się sobie i przekazywania życia ludzkiego.
Do tej prawidłowej relacji należy odnieść ocenę wszelkiej świadomej i dobrowolnej aktywności seksualnej. Chociażby nie dało się ustalić, że Pismo Święte wyraźnie potępia ten grzech, to słusznie jednak Tradycja Kościoła przyjęła, że w Nowym Testamencie odrzuca się go tam, gdzie jest mowa o
"nieczystości" lub "niewstydliwości", czy innym postępowaniu przeciwnym czystości i powściągliwości.
Badania socjologiczne mogą pokazać częstotliwość tego wypaczenia w zależności od zróżnicowania ludności, czasu czy innych okoliczności; w taki sposób zbiera się dane faktyczne. Nie stanowią one jednak kryterium, przy pomocy którego można by oceniać godziwość czynów ludzkich.
Rozmiary zjawiska masturbacji trzeba oczywiście rozpatrywać w świetle wrodzonej człowiekowi słabości pochodzącej z grzechu pierworodnego, a także w związku z utratą wrażliwości na Boga, z zepsuciem obyczajów na skutek komercjonalności występków, z nieskrępowaną swobodą wielu widowisk i publikacji, jak również z zapominaniem o wstydliwości, będącej strażniczką czystości.
Dzisiejsza psychologia dostarcza zagadnieniu masturbacji wielu ważnych i pożytecznych wskazówek, w oparciu o które należy wydawać bardziej właściwy sąd o odpowiedzialności moralnej i ukierunkować działalność duszpasterską. Psychologia może też pomóc w zrozumieniu, w jakiej mierze niedojrzałość wieku młodzieńczego - niekiedy przeciągająca się poza ten wiek - lub brak równowagi psychicznej, lub też nabyte przyzwyczajenie mogą zaważyć na sposobie działania człowieka, zmniejszając dobrowolność czynów i sprawiając, że subiektywnie nie zawsze zaciąga się ciężką winę. W ogólności nie powinno się jednak domniemywać braku poważnej odpowiedzialności; jeśli ma to miejsce, to kwestionuje się możliwość człowieka działania w sposób moralny.
W posłudze duszpasterskiej, celem wydania w poszczególnych przypadkach słusznego osądu, powinno ocenić się cały normalny sposób działania konkretnej osoby, nie tylko co do praktykowania miłości i sprawiedliwości, lecz także co do wysiłku, z jakim zachowuje ona przykazanie czystości. Przede wszystkim należy więc przekonać się, czy zostały zastosowane niezbędne środki, zarówno naturalne, jak i nadprzyrodzone, jakie na podstawie wielowiekowego doświadczenia asceza chrześcijańska zaleca dla opanowania pożądliwości i osiągnięcia postępu w cnocie.
Źródło:
http://kodr.pl/wp-content/uploads/2018/ ... humana.pdf
Jednak żebyśmy się dobrze zrozumiały Karolino, potępia się grzech, a nie grzesznika. Napisałaś że walczysz zarówno z pornografią jak i masturbacją - o to chodzi, by podejmować trud samoopanowania i oddawać swoje słabości Bogu, by liczyć na Jego pomoc w ten walce.
Mamy tu kilka wątków, i wiele rad w tych wątkach jak można walczyć.
Zacytuje też co napisałam niedawno komuś z problemem pornografii w necie:
Jest jeszcze jeden ważny powód dla którego warto unikać erotyki w necie - mało kto pisze i pokazuje tam coś prawdziwego, raczej wszystko jest sztuczne i wyuzdane. Najgorsze ze wyrobisz sobie pewien pogląd jak to ma wyglądać, a potem gdy naprawdę już będziesz małżonkiem i będzie dotyczył Ciebie temat współżycia to różnica miedzy wyobrażeniami a realnym spotkaniem z człowiekiem będzie duża i rozczarowująca. A to nie wina żony tylko tej sztucznej nadmuchanej erotyki czy wręcz porno.
Seksualność to dar Boży i warto go szanować i dbac o czystość tego daru, by kiedyś naprawdę się nim cieszyć z mężem, dbając o swoje samoopanowanie w dziedzinie myśli i ciała budujesz szczęście swojego przyszłego małżeństwa.
Ale tak jak CI już napisano, kiedy uczysz się nad czymś zapanować to zdarzają się upadki, wtedy wstajesz po każdym upadku i znowu postanawiasz sobie wytrwać, czasem po upadku trzeba będzie pójść do spowiedzi, ale to właśnie po to jest spowiedź by nas oczyścić i byśmy przyjęli miłosierdzie i łaskę trwania w komunii z Bogiem, a On nas umacnia w walce duchowej. Dlatego Twoim celem powinno być trwanie w łasce uświęcającej.
Pozdrawiam
Wpisz w wyszukiwarkę frazę "masturbacja"
Zacznę od początku : Kilka lat temu byłam jeszcze młodziutką nastolatką, można by powiedzieć że starszym dzieckiem bo miałam wtedy może z 11 - 12 lat. Nie wiedziałam co to stosunek płciowy, bo w mojej rodzinie takie sprawy to temat tabu. Trafiłam niestety na pornografię... Już po kilku dniach znałam większość terminów takich jak np. orgazm. Nie miałam pojęcia, że to coś złego 
Problem z masturbacją nastał kilka tygodnie później, najprawdopodobniej musiałam zobaczyć jak robi to jedna z aktorek z filmu erotycznego. Gdzieś tam podswiadomie wiedziałam że robię coś złego więc ukrywałam to przed rodzicami. Po jakimś czasie, gdy czyn ten zdążył mi wejść w nawyk, na mszy święte, na kazaniu ksiądz poruszył ten temat a ja byłam bardzo zszokowana faktem, że to jest grzech. Miałam wielkie wyrzuty sumienia, ale jednocześnie bałam się powiedzieć o tym spowiednikowi. Dodatkowo zwykle do spowiedzi chodzę zawsze w pierwszy piątek, bałam się zmienić ten nawyk aby rodzice ani rodzina nie podejrzewali niczego. Zaczęłam walczyć sama z grzechem onanizmu i po pewnym czasie mówić o tym spowiednikowi, dość szybko zwalczyłam także oglądanie pornografi do minimum ale onanizm został. Zwykle 2 - 3 tygodnie po spowiedzi znów to robiłam, i tak zostało do dziś 
Nie wiem sama jak już z tym walczyć, do kogo się modlić.. Proszę o rady 
Pozdrawiam i życzę zdrowia w tak trudnym dla nas czasie 
