Czy chrześcijanin musi mieć znajomych?

[Jozek]

W tym ze niechetnie sie spotykasz i zaprzyjazniasz jest cos co cie przed tym powstrzymuje, a najczesciej jest to np. czyjes zle postepowanie wobec ciebie czy innych, lub jakies inne czesto drobiazgi, ktore gdy je widzisz, zniechecaja cie do blizszych kontaktow.
To nie chodzi o przelamywanie sie w kontaktach, tylko o zastanowienie co ci sie w tych kontaktach nie podoba i przeszkadza.
Jak zaczniesz to zauwazac to wtedy sama zrozumiesz gdzie jest blad i czy blad jest po stronie innych, czy po twojej.
W ten sposob mozesz znalesc rozwiazanie tego co cie meczy.

[Andej]

Myślę, że introwertycy mają tę przypadłość, że chcą być z ludźmi, ale nie potrafią nawiązać odpowiedniego kontaktu. Ludzie wyrastający ponad przeciętność, też. Bo oczekują czegoś więcej. Wyższych wartości. Rozmowy nie tylko na temat covid, seksu i seriali telewizyjnych czy aktorów.
Trzeba się przełamywać w kontaktach z innymi ludźmi. Tym bardziej, że nawet trafiając na podobna osobę nie łatwo jest odkryć jej tożsamość. Osoby inteligentne i wrażliwe powoli nabierają zaufania. Tym bardziej, jeśli były wcześniej zranione. Osoby takie, z pozoru obce, czy nawet odbierane jako wywyższające się, nabierają ciepła po lepszym poznaniu. Trzeba wychodzić do ludzi. Na wzór Jezusa. On nie czekał, aż przyjdą do Niego. On chodził i i powoływał. Chodził od miasta do miasta i dawał się poznać spotykanym ludziom. Cały czas przejawiał inicjatywę w tym zakresie.

[Zebra]

Myślę, że introwertycy mają tę przypadłość, że chcą być z ludźmi, ale nie potrafią nawiązać odpowiedniego kontaktu. Ludzie wyrastający ponad przeciętność, też.

Pisze jeszcze raz. Nie wiem czy ktoś mi odpisał

Po czasie dodaje komentarz. Mam dokładnie to o czym piszesz. Z jednej strony nie lubię dużego kontaktu z ludźmi, naprawdę dobrze się czuje gdy mogę odpocząć od ludzi. Z drugiej czasem kontaktu brakuje a nie ma siły, żeby zacząć rozmowę. Nie chce izolować się od ludzi jak to robiłam kiedyś. Uznałam, że postaram się to środkować to znaczy z jednej strony nie zamykam się na ludzi, słucham ich i staram się pomagać. Z drugiej myślę, że nie muszę z kimś rozmawiać codziennie i o wszystkim a nawet mieć jakiejś głębsze relacji (przyjaźń).
Czy takie wyśrodkowanie jest w jakimś stopniu dobre lub złe?

[orzeszku]

Myślę, że introwertycy mają tę przypadłość, że chcą być z ludźmi, ale nie potrafią nawiązać odpowiedniego kontaktu.

Nie do końca. Introwertyzm to czerpanie energii z własnego wnętrza i stawianie bardziej na jakość relacji niż ich ilość. Introwertyk też potrzebuje relacji, tylko po prostu mniej i głębszych niż ekstrawertyk, który jest bardziej nastawiony na więcej znajomości nieco bardziej powierzchownych (nie zawsze, oczywiście, to jest grube i bardzo schematyczne uproszczenie).

Introwertycy częściej niż ekstrawertycy mają skłonność do nieśmiałości i fobii społecznej, ale to nie jest czynnikiem określającym introwertyzm. Wielu introwertyków nie ma problemów z nieśmiałością, tylko po prostu męczą ich intensywne interakcje z innymi ludźmi.


Ja myślę, że Bóg stworzył wszystkie typy temperamentów i w każdym jest jakieś piękno do odkrycia. Myślę, że w naszej wierze chodzi o to, by starać się nie żyć tylko dla siebie, ale być darem dla innych, a można to realizować na różne sposoby. Introwertyk też może być na swój sposób dla innych - na przykładzie pracy, może np. dostarczać usługi bez bezpośredniego kontaktu z klientem - ale to też jest wartość użyteczna dla innych. Nawet pustelnik, będąc z dala od innych, jest dla nich wartością, bo np. wymadla miłosierdzie Boże dla świata itd.

[lambda]

Myślę, że introwertycy mają tę przypadłość, że chcą być z ludźmi, ale nie potrafią nawiązać odpowiedniego kontaktu. Ludzie wyrastający ponad przeciętność, też.

Pisze jeszcze raz. Nie wiem czy ktoś mi odpisał

Po czasie dodaje komentarz. Mam dokładnie to o czym piszesz. Z jednej strony nie lubię dużego kontaktu z ludźmi, naprawdę dobrze się czuje gdy mogę odpocząć od ludzi. Z drugiej czasem kontaktu brakuje a nie ma siły, żeby zacząć rozmowę. Nie chce izolować się od ludzi jak to robiłam kiedyś. Uznałam, że postaram się to środkować to znaczy z jednej strony nie zamykam się na ludzi, słucham ich i staram się pomagać. Z drugiej myślę, że nie muszę z kimś rozmawiać codziennie i o wszystkim a nawet mieć jakiejś głębsze relacji (przyjaźń).
Czy takie wyśrodkowanie jest w jakimś stopniu dobre lub złe?

Chrześcijanin powinien wychodzić ze strefy komfortu. Ale to przeciez nie znaczy ze masz na sile sie z kimś zaprzyjaźniać.

[Czarny]

Wystarczy jeden za to dobry. Ilość o niczym nie świadczy. No nawet dwoje, w porywach troje.
Albo trzech.

[Viridiana]

Pytanie może dziwne, może nie. Lubię samotność, jestem introwertykiem. Nigdy specjalnie nie miałam dużo znajomych, a nawet jak tak to koleżeństwa nie trwały długo. Wyjątkiem się dwie moje znajomości, które trwają już kilka lat od których mam teraz chwilowa przerwę (powiedzmy, że celową i świadomą).

Dobrze mi "bez znajomych". Czy to źle? Okej czasem bywa mi przykro, że inni mają z kimś wyjść powiedzmy do kina a ja nie. Ale relacje, znajomości i całe to życie towarzyskie wywołuje u mnie więcej stresu, strachu i negatywnych emocji niż radości i szczęścia.

Czy takie izolowanie się od ludzi może być w jakimś stopniu " nie chrześcijańskie"? Nie chodzi mi o tu o jakieś nie odzywanie się do ludzi w ogóle lub wręcz nie wychodzenie z domu. Chodzi mi o jakieś głębsze relacje przyjacielskie.

Hmm... Wydaje mi się, że to skomplikowana sprawa, więc nie będę się definitywnie określać. Na pewno nie można zapomnieć o realizowaniu miłości do bliźniego.

Myślę, że introwertycy mają tę przypadłość, że chcą być z ludźmi, ale nie potrafią nawiązać odpowiedniego kontaktu.

Nie do końca. Introwertyzm nie jest synonimem nieśmiałości czy problemów w kontaktach międzyludzkich, chociaż czasami może się z tym łączyć.

[Ilona89]

Nie wiem, czy izolacja od ludzi jest "niechrześcijańska", ale wiem, że jak kilku poprzedników napisało, potrzebujemy innych ludzi i kontaktów z nimi. Czytając Twoje wypowiedzi w tym wątku mam wrażenie, że problem nie leży w byciu introwertyczką a bardziej w zamykaniu się na relacje, może nawet ucieczką przed nimi. A to chyba nie jest dobre. Sama relacja z Bogiem nie wystarczy. Mamy Go kochać najbardziej że wszystkich, ale mamy też kochać ludzi. A jak kochać człowieka zamykając się na niego?

[Andej]

Myślę, że introwertycy mają tę przypadłość, że chcą być z ludźmi, ale nie potrafią nawiązać odpowiedniego kontaktu.

Nie do końca. Introwertyzm to czerpanie energii z własnego wnętrza i stawianie bardziej na jakość relacji niż ich ilość.

Rozumiem, że negujesz moje zdanie. Ale to, co napisałaś, w żaden sposób nie zaprzecza mojemu zdaniu.

Nie do końca. Introwertyzm nie jest synonimem nieśmiałości czy problemów w kontaktach międzyludzkich, chociaż czasami może się z tym łączyć.

Dlatego nie wspominałem o nieśmiałości. Bo problem tkwi w czymś innym. Trzeba tego doznać, aby poczuć.

Introwertycy inaczej tworzą relacje. Zwykle trudniej. Potrzebują na to więcej czasu. I czynią to z większą odpowiedzialnością. I łatwiej są ranieni. Naturalnym jest to, że chronią się przed ranami.
Jednak brak mi właściwych słów. Nie potrafię tego oddać. A przypowieści pisać nie chcę.

[Zebra]

Tak, wszyscy mają po części rację
Postaram się właśnie nie zamykać na ludzi, słuchać i pomagać. Ale co z większymi relacjami.... narazie nie wiem. Ale na pewno będę starać się nikogo swoim zachowaniem nie skrzywdzić ale też mogę powiedzieć, że czasem nie odnajduję się w przyjaźni itd.
Mam jedną taką koleżankę, więc chociaż tyle Miałam drugą ale no nie powinniśmy ze sobą rozmawiać.

[sądzony]

Czy chrześcijanin musi mieć znajomych?

Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego Mt 22,39
Choćby kilku, do kochania.

Lecz dopiero gdy:
Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem Mt 22,37

[orzeszku]

Myślę, że introwertycy mają tę przypadłość, że chcą być z ludźmi, ale nie potrafią nawiązać odpowiedniego kontaktu.

Nie do końca. Introwertyzm to czerpanie energii z własnego wnętrza i stawianie bardziej na jakość relacji niż ich ilość.

Rozumiem, że negujesz moje zdanie. Ale to, co napisałaś, w żaden sposób nie zaprzecza mojemu zdaniu.

Jak to nie? W zdaniu napisane jest jasno: "ale nie potrafią nawiązać odpowiedniego kontaktu" - a ja napisałam, innymi słowy, że introwertyzm nie łączy się z nieumiejętnością nawiązywania odpowiedniego kontaktu - tylko część introwertyków może tego nie potrafi.

[Andej]

Każdy nawiązuje. Choć nie potrafi nawiązywać odpowiedniego.
Czyni to tak, jak potrafi. I cierpi.

[abi]

Pytanie: czy Jezus miał znajomych?

lazarz i jego siostry...nikodem...szymon tredowaty...

[Niezapominajka]

a ja zadam kolejne pytanie - w jaki sposób introwertycy mogą realizować/bądź realizują przykazanie miłości uczynki miłosierdzia?