Tańce z chorągiewkami w czasie modlitwy

[Marek_Piotrowski]

Nie bardzo rozumiem, jak dezaprobata do nadużyć liturgicznych - czy też do przyjmowania ezoterycznych praktyk spoza Kościoła w nadziei, że ten sam obrzęd u nas będzie już nieszkodliwy - miałaby znaczyć odrzucenie całości Odnowy.

Będąc aktywnym uczestnikiem życia społecznego, zawsze dziwiłem się, iż zwolennicy obu konkurujących w naszym Kraju partii są tak idealnie zgodni w ramach swego obozu. Należałoby się spodziewać, iż konkretnej osobie, np. związanej z PiS, większość proponowanych przez tę partię rozwiązań będzie się podobać, ale będą i takie, w których będzie ona bliższa rozwiązań konkurentów. I odwrotnie; nie dziwi mnie, iż zwolennik PO neguje większość posunięć PiS – dziwne jednak, że we wszystkich sprawach ma dokładnie takie zdanie ja „własne” ugrupowanie polityczne.
Odnosi się wrażenie, że jak ktoś jest sympatykiem jednej z partii, to staje murem za WSZYSTKIMI jej pomysłami, a sprzeciwia się WSZYSTKIM pomysłom adwersarzy. Nietrudno się domyśleć, że taka sytuacja nie jest wynikiem merytorycznego kształtowania swoich poglądów – całkiem zwyczajnie w pewnej chwili spór zaczyna się sprowadzać do schematu my-oni.
Czemu o tym pisze? Bo mam wrażenie, że „debata” na temat ruchu charyzmatycznego w Kościele przypomina jako żywo spory polityczne. Bardzo mało jest osób, którzy wyważają fakty, argumenty czy akcenty – mamy niemal wyłącznie albo „totalnie” wspierających ruch charyzmatyczny, albo (równie totalnie) go krytykujących.
Z reguły jest tak, że przeciwnicy ruchu charyzmatycznego w czambuł potępiają wszystko, co tam się dzieje, zaś „charyzmatycy” bronią wszystkiego co się w ramach tego ruchu dzieje (choć trzeba powiedzieć, że ostatnio bronią często coraz dziwniejszych rzeczy).

Obie strony okopują się tylko coraz głębiej na swoich stanowiskach i nie są zdolne ani asymilować tego, co dobre u adwersarzy, ani – co może ważniejsze – skorzystać z krytycznego spojrzenia drugiej strony. Nie trzeba być geniuszem, żeby dojść do wniosku, że takie podejście do niczego sensownego nie doprowadzi. Jedna strona nazywa drugą „tradsami”, tamta zaś odwzajemnia się epitetem „modernistów”. W rezultacie dialog przypomina dzieci, przezywające się na szkolnym korytarzu. A przecież nie od dziś wiadomo że ci, którzy się z nami nie zgadzają mogą wskazać nam błędy, których sobie nie uświadamiamy. Nie oznacza to rzecz jasna, że musimy przyjąć całość ich argumentacji – jednak rozważyć poważnie zarzuty warto.
Niemal wszystkie teksty krytyczne wobec ruchu charyzmatycznego pochodzą ze środowisk skrajnie tradycjonalistycznych, nierzadko na pograniczu posłuszeństwa Kościołowi, negujących – jak to nazywają – „posoborowie” i „NOM”.
Marzy mi się, żeby dyskusja na temat charyzmatów i pentekostalizacji toczyła się wewnątrz Kościoła i w przyjaznej atmosferze, bez zbędnych generalizacji.

Nie służą temu celowi ani konkluzje typu "to wszystko jest od diabła" ani zbywanie wszelkich merytorycznych zastrzeżeń "a moim znajomym to Odnowa pomogła, a w ogóle niech każdy chwali Boga tak jak chce".

[Jeremiasz]

Ks Łukasz Prausa ma zakaz sprawowania Eucharystii oraz udzielania sakramentów. Trwa postępowanie o wydalenie tego człowieka z zakonu Pallotynów...

[Marek_Piotrowski]

Nie znalazłem. Dasz linka?

[Albertus]

Ks Łukasz Prausa ma zakaz sprawowania Eucharystii oraz udzielania sakramentów. Trwa postępowanie o wydalenie tego człowieka z zakonu Pallotynów...

A ma to coś wspólnego z tańcem z chorągiewkami?