a jozef ponoc w starszym wieku poslubil nastolatke...musze to przemyslecGzresznik Upadający pisze: ↑
Tak to jest argument... Zwykle pary lacza sie w podobnym wieku. Zwykle. Rozumiem ze gdybym ja , Czterdziestokilkulatek zaczął spotykać sie z Twoją. 20 letnia corka to wszystko byłoby ok. Ze mną.Prawda?Nie miałabyś nic przeciw?
Z pierwsza żoną rozwód w 2009 roku. A propos altorytetu. Teraz już wiesz czemu wartości HiTu mogą mu sie nie podobać? A Jozefem to chodzą tez inforacje ze az tak bardzo starszy nie był.abi pisze: ↑2022-08-25, 20:56a jozef ponoc w starszym wieku poslubil nastolatke...musze to przemyslecGzresznik Upadający pisze: ↑
Tak to jest argument... Zwykle pary lacza sie w podobnym wieku. Zwykle. Rozumiem ze gdybym ja , Czterdziestokilkulatek zaczął spotykać sie z Twoją. 20 letnia corka to wszystko byłoby ok. Ze mną.Prawda?Nie miałabyś nic przeciw?
Nie jest to może najlepszy układ ale też nie jest to żaden grzech ani jakieś zło.
Inne realia kulturowe były.
AUTORYTET. Wokoło autorytetu powstało kilka groźnych zabobonów. Aby zrozumieć ich przewrotność, wypada przede wszystkim wyjaśnić znaczenie nazwy autorytet. Mówimy, że jeden człowiek jest autorytetem dla drugiego w pewnej dziedzinie dokładanie wtedy, kiedy wszystko, co należy do tej dziedziny i zostało przez pierwszego podane z naciskiem do wiadomości drugiego (np. w postaci nauki, rozkazu itp.) zostaje przyjęte, uznane przez tego ostatniego. Istnieją dwa rodzaje autorytetu: autorytet znawcy, specjalisty, nazywany uczenie “epistemicznym” i autorytet przełożonego, szefa, zwany autorytetem deontycznym. W pierwszym wypadku ktoś jest dla mnie autorytetem wtedy i tylko wtedy, kiedy mam przekonanie, że daną dziedzinę zna lepiej ode mnie i że mówi prawdę. Einstein jest np. autorytetem epistemicznym w fizyce dla mnie, nauczyciel w szkole autorytetem epistemicznym w geografii dla uczniów tej szkoły itd. (...). Majster jest autorytetem deontycznym dla robotników w warsztacie, dowódca oddziału dla żołnierzy itd. (...)
(..)
- Pierwszym zabobonem odnoszącym się do autorytetu jest mniemanie, że autorytet sprzeciwia się rozumowi. W rzeczywistości posłuch autorytetowi jest często postawą nader rozsądną, zgodną z rozumem. Kiedy np. matka mówi dziecku, że istnieje wielkie miasto zwane “Warszawą”, dziecko postępuje najzupełniej rozumnie, kiedy to uznaje za prawdę. Podobnie pilot postępuje rozumnie, kiedy wierzy meteorologowi, pouczającemu go, że w tej chwili jest w Warszawie wysokie ciśnienie i wiatr z zachodu, 15 węzłów jako że wiedza autorytetu jest w obu wypadkach większa niż wiedza dziecka, względnie pilota. Co więcej, autorytetu używamy nawet w nauce. Aby się o tym przekonać wystarczy zwrócić uwagę na obszerne biblioteki stojące w każdym instytucie naukowym. Książki w tych bibliotekach zawierają najczęściej referaty wyników naukowych osiągniętych przez innych naukowców a więc wypowiedzi autorytetów epistemicznych. Podobnie bywa, że posłuch autorytetowi, np. kapitana statku, jest postawą najzupełniej rozsądną. Twierdzenie, że istnieje zawsze i wszędzie przeciwieństwo między autorytetem a rozumem jest zabobonem.
.- Drugi zabobon związany z autorytetem to przekonanie, że istnieją autorytety, że tak powiem, powszechne, to jest ludzie, którzy są autorytetami we wszystkich dziedzinach. Tak oczywiście nie jest, każdy człowiek jest najwyżej autorytetem w jakiejś określonej dziedzinie, albo paru dziedzinach, ale nigdy we wszystkich. Einstein na przykład był niewątpliwie autorytetem w dziedzinie fizyki, ale bynajmniej nie w dziedzinie moralności, polityki albo religii. Niestety uznawanie takich powszechnych autorytetów jest zabobonem bardzo rozpowszechnionym. Kiedy na przykład grono profesorów uniwersyteckich podpisuje zbiorowo manifest polityczny, zakłada się, że czytelnicy będą ich uważali za autorytety w dziedzinie polityki, którymi oni oczywiście nic są, a więc coś w rodzaju uznania autorytetu powszechnego uczonych. Bo ci profesorowie są zapewne autorytetami w dziedzinie rewolucji francuskiej, ceramiki chińskiej albo rachunku prawdopodobieństwa, ale nie w dziedzinie polityki i nadużywają przez takie oświadczenie swojego autorytetu. (a co dopiero gdy to nie profesor, tylko aktor - przyp. Marek Piotrowski)
Ja natomiast wysłuchałem bardzo spokojną i pozbawioną nienawiści recenzje tej książki, wypowiadał sie p. Giżyński.Andej pisze: ↑2022-08-25, 20:34
Książka tylko pretekstem.
A najeżdżanie na podstawie wyrwanych z kontekstu zdań obnaża tylko głupotę krytykujących.
Ciekawy jestem, czy ktoś z tryskających nienawiścią miał w ręce egzemplarz i przeczytał rozdziały zawierające krytykowane treści. Zapewne nikt b=nie zadał sobie takiego trudu. Od tego są propagandyści. A lemingi od powtarzania. I zwielokrotniania przekazu.
Nie czytamy. A nawet brzydzimy się. Ale to nie znaczy, że omijamy. Warto jest mieć świadomość sposobu rozumowania liberokomuny.
hektolitr pisze: ↑2022-08-27, 11:48 No dobra. Teraz tak. Dlaczego zadziałałeś automatycznie?
Z góry przesądziłeś, że czytam GW. Nawet gdybym czerpał z niej informacje - to coś złego? Przecież czytać, a utożsamiać się z ich nurtem, to dwie różne sprawy. A poza tym, mamy dowolność w wyborze "ogłupiacza". Kolejna sprawa - to tylko artykuł o kamieniach płaczu. Tutaj nie ma polityki. Mam tak szukać źródła, aby nikomu się nie narazić? To mija się z celem. Przecież mamy siebie akceptować. Pozdrawiam i życzę chłodniejszego podejścia do rzeczywistości.
Niestety nie da sie wejść w psia kupę by nie było konieczności pozbycia sie zapachu.Andej pisze: ↑2022-08-27, 14:32Nie czytamy. A nawet brzydzimy się. Ale to nie znaczy, że omijamy. Warto jest mieć świadomość sposobu rozumowania liberokomuny.
W czasach Stanu Wojennego udawało mi się czasem pożyczyć biuletyny partyjne. Tam, poza propaganda, były informacje, których brakowało w prasie, zarówno podziemnej jaki i oficjalnej. Najpierw liczyli, że sie zarażę, ale gdy zorientowali się, jaki użytek robię z tego co tam wyczytałem, to zaczęli chować przede mną te materiały. A poglądy moje znane były w całej firmie.
