Cześć,
Jako weteran lęku (ale też jako ktoś z nielicznych, co mają szczęście w życiu, to nie ironia) nie mogłam przejść obok tego tematu obojętnie
Pytasz, kto tu się boi, wydaje mi się, że wpływają na Ciebie dotychczasowe doświadczenia medyczne i absolutnie nie ma tu czego krytykować. A jak pisałaś, że ptasie płody obumarły, to się uśmiechnęłam, ale nie z tych powodów, co myślisz.
Mnie samej tematy dobrze znane, mega długa przeprawa z rehabilitacją po złamaniu miednicy i kości ogonowej z przesunięciem narządów (ktoś tu wspominał o bólu hehe), hematologicznie reprezentacja drobnego odsetka populacji z dziwnymi genami i antygenami, inne smaczki genetyczne badane w kraju w stopniu zerowym nieułatwiające spraw okołociążowych, kilkanaście poronień, rzadkie choroby w rodzinie, których niby sama nie mam, a na genotyp jednak wpływają... Nie uwierzysz, ile hejtu ciągle zbieram za nieposiadanie dzieci. I tym gorzej, że dobrze zarabiam, bo od razu wnioski że bogata i wygodna
Swoją drogą, bardzo zamożni dzieci mają i to wiele, może nie zawsze z właściwych powodów: przekazanie majątku, firm itp., ale mają.
Jednak odpowiadając na Twoje pytanie, nie, nie bałam się wówczas, gdy te tematy były u mnie na topie. To jest mniej więcej tak, że albo się boisz w życiu albo nie, nie tylko ciąży. Ja po wypadku się bałam, że komplikacje z krwią coś zaburzą przy operacjach, a potem np. że nie będę chodzić. A jak już chodziłam, to się bałam, że z wiekiem się pogorszy. Nie pogorszyło się. Nie mając chwilowo czego się bać, znalazłam sobie np. strach przed protokołem przed ślubem i pytaniami o dzieci, bo szanse były nikłe, a w papierach niczego nie zatailiśmy. Mąż zagubiony "niewierzący" - kiedy ja już się nie bałam niczego, no to otoczenie musiało naturalnie zacząć się czegoś bać: bliskie kręgi się bały, że mnie od Boga odwróci. Potem okazało się, że on wyznaje ale to, co jego dziwne stowarzyszenia. Dopiero się wszyscy przerazili, z tym, że byłam od młodości we wspólnocie michalickiej, autentyczne zło nie pierwszy raz kręciło się koło mnie blisko. Zatem fizycznie było ciężko, duchowo było ciężko. Mąż zaczął się zmieniać dopiero po rollercoasterze poronień.
Raz w poczekalni do niezliczonych wizyt u neurologa (ortopedia i chirurgia to pikuś, kości się zrosną, narządy wydobrzeją, jazda zaczyna się później) zagadałam do pani z autystycznym dzieckiem niepełnosprawnym fizycznie. Oprócz dziecka pani miała też głęboką depresję. Jej syn ma coś jeszcze (jak chorować, to chorować, nie?), niestety nie stwierdzono, co (standardowo niewystarczająca ilość badań prowadzonych na ten temat w kraju) i tak z tajemniczą chorobą jeździli wszędzie, szukając pomocy. Dziś przyjaźnię się z całą tą rodzinką i fajnie, mam dla nich sporo czasu, nie mając swoich dzieci, a ich sytuacja to nie kanał, to Bajkał.
Chcesz uniknąć NFZ? Również się nie dziwię. Jestem bardzo aktywna fizycznie i pomagam innym się zaktywizować. Jestem sprawna, gdyż cały rehab robiłam prywatnie, obecnie profilaktyka też prywatnie. Poród prywatnie pełen serwis to ile? 10-15 tys. pewnie? A gdybyś miała, to by to coś zmieniło? Nie sądzę.
Jest możliwe, że nie będziesz miała dzieci i nawet pikiety pod oknami nie pomogą (a parę pikiet przeżyłam, gdy otoczenie chciało bardziej ode mnie i męża, a mam 33 lata, więc bywają i dziś), ale życzę Ci, żeby to nie lęk był powodem tej czy innej decyzji!
pusty portfel, tłumaczenie, tłumaczenie, tłumaczenie do zdartego gardła tego samego. Orka. I jeszcze wiele więcej minusów - różne minusy na różnych etapach życia. Ale w takich chwilach - pare oddechów i przypomnieć sobie jak sie kocha tego potwora 
