Dziś wielkie święto. Wszystkie świątynie i świątynki otwarte. Utęsknione, wymarzone przez wszystkich wyznawców Komercjusza. Uroczyste obrzędy odbywają się od wczesnych godzin rannych aż do wieczora. Nawet w najmniejszych kapliczkach. Ale z największym przepychem, oczywiście, w potężnych katedrach zwanych galeriami. W każdym wita kilku SantaClausów. Po większych i mniejszych krążą dziesiątki aniołek, aniołków, śnieżynek wciskających ludziom, oczywiście za pieniądze, opłatki. Kasa rzekomo na cele charytatywne. Podobno nawet 30%.
No i oczywiście kolędy. W tym roku zauważyłem bojkot Jingle bell. Teraz króluje kolęda Let it snow! Też całkowicie świecka. I chyba dobrze. Bo przed wigilia nie powinno się publicznie wyśpiewywać kołysanek Dzieciątku. Ale kto by myślał o Narodzinach. To dobre dla jakichś katolickich dziwaków. Dziś święto. Śledzi, wypieków, grochu i kapusty. A także upominków, prezencików. Na twarzach kasjerek widać łzy szczęścia. Z radością skanują towary, przyjmują kasę i wydają resztę. Kapłanki Komercjusza. Jak mogłyby nie być szczęśliwe. Przecież im za to płacą. Tak, jak i one płacą pozostawionymi bez opieki dziećmi. Pustymi domami. Brakiem czasu dla siebie i rodziny. Przymuszone reżimem presji ekonomicznej i dyscyplina pracy radują się wraz z odwiedzającymi świątynie. Doceniają to wielkie szczęście jakim jest oddawanie hołdu Komercjuszowi. Czują się w ten dzień wyjątkowo doceniane. Są na służbie, tak, jak lekarze, kolejarze czy policjanci. Ta radosna służba pozwala zapomnieć o rekolekcjach, o mszy świętej, o spacerze. A nawet o obiedzie rodzinnym. Liczy się radość służby. Poświęcenie. Spełnianie tak ważnej roli w tych uroczystych obrzędach.
A sami wierni? Też radośni. Radośnie narzekają na ceny. Z Tryskając niewymownym szczęściem szukają towarów. Pełni szczęście potrącają innych wiernych i pełni werwy wykłócają się o cokolwiek z innymi. Z wózkami pełnymi szczęścia i marzeń ustawiają się w długich kolejkach do kas. Patrząc pełna miłości wściekłością na mozolnie pracujące kapłanki. Naładowani świąteczną energią wybuchają, gdy ktoś marudzi przy kasie. Albo gdy kapłanka nie może sobie z czymś dać rady. I tego nie rozumiem. Z taką radością pędzili do tych świątyń. Z takim zapałem i poświęceniem buszowali wśród półek i regałów. Aż tu nagle zaczęło się spieszyć. Po godzinie lub dwóch spędzonych w świątyni, nagle mają dość. Zadają natychmiastowego błogosławieństwa w kasie. Potem na parking, aby się z kimś tarasującym radośnie ścięć. I życzyć mu wszystkiego…
