Św. Etelbert.

[Susanna]

Etelbert I, już jako ośmioletnie dziecko rozpoczął panowanie po śmierci ojca. (w 560 roku).
Początkowo wspierała go w tym rada królewska. Długoletnie, bo trwające przez 50 lat rządy Etelberta, były dla Anglii
wprost opatrznościowe. Przyczynił się do zjednoczenia prawie wszystkich królestw Anglii, które dotąd były skłócone
i które były w stanie nieustannej wojny.

Udało mu się utworzyć coś w rodzaju konfederacji, unii królów angielskich.
Przez pierwsze 36 lat życia Etelbert był poganinem. Około 588 udał się do Paryża, gdzie za małżonkę pojął Bertę - córkę króla
Merowingów frankońskich, Chariberta. Postawiono wszak warunek, że Etelbert zostawi całkowitą swobodę Bercie i jej kapelanowi,
Letardowi, biskupowi z Senlis. Pobożna królowa tak wpłynęła na męża, że zgodził się nawiązać kontakt z Rzymem. Co więcej,
nakłonił papieża św. Grzegorza I Wielkiego, aby ten przysłał misjonarzy do jego królestwa w Anglii. Na czele wyprawy stanął
św. Augustyn z Canterbury.

Przywiódł on ze sobą 40 mnichów-kapłanów benedyktyńskich. Przybyli oni do Kentu w samą Wielkanoc 597 roku.
Król wyszedł św. Augustynowi i jego misjonarzom na spotkanie i zezwolił im swobodnie głosić nową wiarę.
Sam również przyjął chrzest święty.

Zachował się list św. Grzegorza do Etelberta i jego małżonki, w którym papież czyni wyrzut, że król tak późno zdecydował się
na przyjęcie wiary. Etelbert jednak wolał tak ważny krok uczynić po poważnym namyśle i dokładnym zapoznaniu się z całokształtem wiary
i moralności chrześcijańskiej. Był zresztą pierwszym władcą Anglii, który się na to zdobył. Z czasem i inni królowie poszli w jego ślady.
Wśród nich niedługo wprowadził do siebie katolickich misjonarzy siostrzeniec Etelberta, Sebert, król Sussexu, który też przyjął chrzest.
Córka Etelberta, św. Etelburda, wydana za króla Northumbrii (środkowowschodnia część Anglii), pozyskała go również dla Kościoła katolickiego.

Etelbert starał się ze wszystkich sił, dopomagać misjonarzom w szerzeniu wiary, dzięki jego hojności i ofiarności,
wystawiono świątynie zamienione niebawem na katedry: w Canterbury, Londynie i Rochester.
Kiedy zaś utworzona została metropolia w Canterbury, przydzielono do niej biskupstwa w Rochester, w Londynie i w innych miastach, które król szczodrze uposażył.
Etelbert nie tylko poszerzył granice swojego królestwa i zabezpieczył je od napaści wrogów, ale wyróżniał się jako doskonały
administrator i prawodawca. Do naszych czasów zachował się szczęśliwie zbiór praw, które wydał. Zdradzają one pokrewieństwo
z prawem salickim, skodyfikowanym przez króla Francji, Chlodwika. Świadczy to o żywym kontakcie między Galią a Anglią.

Zmarł 24.02.616 roku, po około 64 latach życia i 56 latach panowania.
Jego śmiertelne szczątki złożono w kościele świętych Piotra i Pawła w Canterbury przy jego małżonce, Bercie.

Źródło:
https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/02-24b.php3