Budowanie bliższej relacji z osobą niewierzącą czy jest sens?

[pat055]

Poznałem dziewczynę z którą dobrze się dogaduję, jednak znamy się tylko przez internet. Nigdy wcześniej nie złapałem tak dobrego kontaktu z drugim człowiekiem. Jest pomocna dla każdego, troskliwa i ma dobry kontakt z rodzicami. Oboje poczuliśmy pewną więź. Zrywaliśmy kontakt kilka razy bo raz ona mówiła, że zbyt dużo nas dzieli i nie wyobraża sobie związku ze mną, a raz to ja miałem takie odczucia. Zawsze jednak wracaliśmy do siebie i dalej budowaliśmy bliższy kontakt. Jestem już bardzo tym wszystkim zmęczony i chciałbym podjąć jakąś dobrą decyzję w tej kwestii czy w ogóle planować z nią w końcu spotkanie. Czuję że po naszym ostatnim "rozstaniu" nasza więź osłabła, ja popadłem w jakieś stany depresyjne i to wszystko mnie dobija. Nie jestem w stanie psychicznie znowu budować bliższego kontaktu bo cały czas mam lęki o ewentualne małżeństwo i jak to mogłoby wyglądać między nami za kilka lat.

[helperman]

Witaj Pat. Moim zdaniem spotkać się z nią możesz - o ile będzie taka wola z jej strony. Zobaczyłbyś wtedy naocznie jak wygląda, jak się zachowuje, jak mówi...
Po prostu dużo więcej danych o drugim człowieku.

Każdy z nas na pewno zna co najmniej jeden szczęśliwy związek który miał swój początek przez internet. Także jest to możliwe.
Ale czasem może to być też wielki zawód i rozczarowanie.

Proponuję Ci modlitwę do Pana Boga w tej intencji. Żeby cię poprowadził w tej sprawie o której piszesz.

[Morkej]

Odpowiadając na tytułowe pytanie: jest sens. Gorzej, gdyby ta druga osoba była z innego wyznania. W każdym razie taka bliższa relacja z osobą niewierzącą też ma swoje minusy. Trzeba zatem mądrze do czegoś takiego podejść.

[sądzony]

Poznałem dziewczynę z którą dobrze się dogaduję, jednak znamy się tylko przez internet. Nigdy wcześniej nie złapałem tak dobrego kontaktu z drugim człowiekiem. Jest pomocna dla każdego, troskliwa i ma dobry kontakt z rodzicami. Oboje poczuliśmy pewną więź. Zrywaliśmy kontakt kilka razy bo raz ona mówiła, że zbyt dużo nas dzieli i nie wyobraża sobie związku ze mną, a raz to ja miałem takie odczucia. Zawsze jednak wracaliśmy do siebie i dalej budowaliśmy bliższy kontakt. Jestem już bardzo tym wszystkim zmęczony i chciałbym podjąć jakąś dobrą decyzję w tej kwestii czy w ogóle planować z nią w końcu spotkanie. Czuję że po naszym ostatnim "rozstaniu" nasza więź osłabła, ja popadłem w jakieś stany depresyjne i to wszystko mnie dobija. Nie jestem w stanie psychicznie znowu budować bliższego kontaktu bo cały czas mam lęki o ewentualne małżeństwo i jak to mogłoby wyglądać między nami za kilka lat.

Wydaje mi się, że gdy się spotkacie nie będziesz miał już takich dylematów.

[AdamS.]

Poznałem dziewczynę z którą dobrze się dogaduję, jednak znamy się tylko przez internet. Nigdy wcześniej nie złapałem tak dobrego kontaktu z drugim człowiekiem. Jest pomocna dla każdego, troskliwa i ma dobry kontakt z rodzicami. Oboje poczuliśmy pewną więź.

Poczuliście oboje, że coś Was do siebie ciągnie, więc ona odnalazła w Tobie coś, do czego tęskni i Ty odnalazłeś w niej to coś, co Ci brakuje. Nigdy człowiek nie będzie istotą kompletną, dlatego szukamy się nawzajem. A czy brak wiary może być problemem? Zapewne w życiu rodzinnym bywa utrudnieniem, w relacjach też mogą się pojawiać tarcia i zgrzyty. Ale istotą wiary nie jest deklaratywność, lecz to najbardziej wewnętrzne pragnienie.

Warto więc docierać do siebie - do czego ta druga osoba naprawdę tęskni? Co pragnie w sobie rozwijać? W takich rozmowach może się wkrótce okazać, że jest bardziej wierząca niż Ty. Może tylko odsunęła się od Kościoła, bo miała złe doświadczenia? Bo jej wyobrażenia o religii rozminęły się z jej życiem duchowym? Proponuję nie unikać rozmów na temat wiary, ale niech one dotyczą Ewangelii, postawy Jezusa jako człowieka, może też filozoficznego podejścia do problemu wiary. Czym ona faktycznie jest? Sam wtedy ocenisz, czy ta dziewczyna pragnie zgłębiania tych treści, czy jest to jej obojętne.

Często tak jest, że z osób niewierzących, a w istocie poszukujących, wywodzą się osoby najgłębiej i w pełni świadomie wierzące. Relacja z taką osobą to również wyzwanie do własnego pogłębiania wiary.

[retroentuzjasta]

Co do tematu wątku....
Wszystko zależy od dojrzałości i poziomu obu partnerów tej relacji

Ale jeśli wiara jest dla Ciebie czymś naprawdę istotnym
I chciałbyś aby była obecna w twoim związku
To szczerze zniechęcam cię do tego

Zresztą, nawet Jezus ostrzega przed wprzeganiem się w nierówne jarzmo ....

Z doświadczenia widzę, że gdy w grę z osobą niewierzącą wchodzi jakiś kompromis, to zazwyczaj rezygnuje ze swojego strona wierzącą

Dodano po 2 minutach 43 sekundach:

Odpowiadając na tytułowe pytanie: jest sens. Gorzej, gdyby ta druga osoba była z innego wyznania.

To również zależy.
Przynajmniej łączyłaby was wiara w Boga.
I moglibyście pomodlić się wspólnie przed posiłkiem.

Ale wyzwania też by były, tyle że nieco inne.

[Marek_Piotrowski]

Wg mnie tolerancja to dość na przyjaźń, ale nie wyobrażam sobie bycia w związku małżeńskim z osobą niewierzącą - małżeństwo to coś, co musi być "kompatybilne na poziomie hardware i software".
Niemniej znam pary, które sobie z tym radzą.

[AdamS.]

Wg mnie tolerancja to dość na przyjaźń, ale nie wyobrażam sobie bycia w związku małżeńskim z osobą niewierzącą - małżeństwo to coś, co musi być "kompatybilne na poziomie hardware i software".
Niemniej znam pary, które sobie z tym radzą.

Dziękuję Markowi za to ważne dopowiedzenie, którego zabrakło w moim wcześniejszym komentarzu. Bo i ja skłaniałbym się do takiego twierdzenia, gdyby z drugiej strony zabrakło woli wejścia w przestrzeń wiary. Pisałem o otwarciu na przyjaźń i sympatię, ale nie dopisałem tego ważnego warunku z chwilą podjęcia już decyzji o wejściu na wspólną drogę. Krótko to ujmując: sympatyzowanie tak, ale już małżeństwo - tu bym również odradzał, podobnie jak @Marek_Piotrowski i @retroentuzjasta.

[Arek]

Kiedyś miałem dziewczynę, która była ateistką - tak bynajmniej o sobie mówiła. Ale powiem, że się bardzo lubiliśmy.

Dodano po 17 minutach 57 sekundach:
A jak rozmawialiśmy o małżeństwie sakramentalnym to powiedziała, że mogłaby się zgodzić na taki ślub.

[retroentuzjasta]

Kiedyś miałem dziewczynę, która była ateistką - tak bynajmniej o sobie mówiła. Ale powiem, że się bardzo lubiliśmy.

Dodano po 17 minutach 57 sekundach:
A jak rozmawialiśmy o małżeństwie sakramentalnym to powiedziała, że mogłaby się zgodzić na taki ślub.

@Arek człowiek paradoksów.
Z.jednej strony tropi najmniejsze odstępstwo od doktryny
Z.drugiej strony ślub z ateistką jest ok ;)

I jakbyś wracał do domu i mówił jej Szczesc Boże (jak ponoć robisz to w pracyu) to sądzisz ze by ci odpowiadała? :D

[Arek]

Miłość nie ma granic. Dziś mam żonę katoliczkę i też do niej nie mogę się zwracać jakbym chciał. Ze wszystkiego biorę naukę dla siebie i we wszystkim jest nauka. Skoro tak jest to trzeba to przyjąć.

Dodano po 14 minutach 29 sekundach:

Kiedyś miałem dziewczynę, która była ateistką - tak bynajmniej o sobie mówiła. Ale powiem, że się bardzo lubiliśmy.

Dodano po 17 minutach 57 sekundach:
A jak rozmawialiśmy o małżeństwie sakramentalnym to powiedziała, że mogłaby się zgodzić na taki ślub.

@Arek człowiek paradoksów.
Z.jednej strony tropi najmniejsze odstępstwo od doktryny
Z.drugiej strony ślub z ateistką jest ok

I jakbyś wracał do domu i mówił jej Szczesc Boże (jak ponoć robisz to w pracyu) to sądzisz ze by ci odpowiadała?

Twoje - tropi to moje szukanie prawdy, by samemu zmniejszać ryzyko błędu i przekazać to innym. Kościół jest Święty, a to, że podlega weryfikacji jest rzeczą zrozumiałą. Bynajmniej ja to rozumiem może na swój sposób. Ale ziarno od plewy będzie oddzielone. I do póki jestem na tym świecie szukam siebie w ziarnie nieraz będąc plewą.