Salaryman - korporacyjny pracownik w Japonii

[Arek]

Dość ciekawy aspekt pracy w negatywnym ujęciu japońskiego stylu życia. Brak wiary rodzi wypaczenia i destrukcyjne konsekwencje w społeczeństwie.
Zachęcam do obejrzenia dokumentu.

https://vod.tvp.pl/filmy-dokumentalne,1 ... ik,1570265


Wikipedia

Termin salaryman (サラリーマン, sararīman ) to japońskie słowo oznaczające pracowników etatowych . W japońskiej kulturze popularnej jest on przedstawiany jako pracownik umysłowy , który wykazuje niezachwianą lojalność i oddanie swojemu pracodawcy, stawiając pracę ponad wszystko inne, w tym rodzinę. Od „salarymen” oczekuje się długich godzin pracy, niezależnie od tego, czy nadgodziny są płatne, czy nie. Spotykają się towarzysko z kolegami i szefami, w tym śpiewają karaoke , piją i odwiedzają bary z hostessami .
Pracownicy etatowi codziennie dojeżdżają pociągiem do pracy w rejonie metropolitalnym Tokio ( Dworzec Tokio , 2005)
„Pracownicy etatowi” zazwyczaj wchodzą do firmy po ukończeniu college'u i pozostają w tej korporacji przez cały okres swojej kariery . W konserwatywnej kulturze japońskiej zostanie pracownikiem etatowym jest typowym wyborem kariery dla młodych mężczyzn i kobiet, ponieważ rodzice planują ścieżkę edukacyjną swojego dziecka, aby upewnić się, że będzie mogło uczęszczać na prestiżowy uniwersytet, co z kolei doprowadzi do rekrutacji w dużej firmie. Ci, którzy nie wybiorą tej ścieżki kariery, są uważani za żyjących ze stygmatem i mniejszym prestiżem. Z drugiej strony słowo salaryman jest czasami używane z pejoratywnym wydźwiękiem ze względu na jego całkowitą zależność od pracodawcy i brak indywidualności. Inne popularne koncepcje dotyczące pracowników etatowych to karōshi , czyli śmierć z przepracowania.


Wikipedia

Konfucjanizm (儒學, rúxué, lub 儒家, rújiā) – system filozoficzno-religijny zapoczątkowany w Chinach przez Konfucjusza (Kong Fuzi, Kongzi) w V wieku p.n.e., a następnie rozwinięty m.in. przez Mencjusza (konfucjanizm idealistyczny) i Xunzi (konfucjanizm realistyczny) w III wieku p.n.e. Konfucjanizm głosi, że zbudowanie idealnego społeczeństwa i osiągnięcie pokoju na świecie jest możliwe pod warunkiem przestrzegania obowiązków wynikających z hierarchii społecznej oraz zachowywania tradycji, czystości, ładu i porządku.

Dokładne określenie, czy konfucjanizm jest religią, czy filozofią jest trudne. Według europejskich kryteriów jest to mieszanka pojęć religijnych, społecznych, ekonomicznych, etycznych i obyczajowych tworzących spójny, choć nie do końca zdefiniowany światopogląd.

Konfucjanizm rozpowszechnił się w Chinach i Korei (początek I w. n.e.), a także w Wietnamie i Japonii, stając się dominującą doktryną państwowo-religijną tych krajów, kształtującą ich politykę i obyczaje do czasów współczesnych. Jego złożoność powodowała, że w pełnej formie był on wyznawany tylko przez ludzi wykształconych, w tym urzędników państwowych zwanych mandarynami oraz dwór cesarski. Osoby znające dobrze tradycję, rytuał i podstawy filozoficzne konfucjanizmu nazywały siebie junzi (chiń. syn władcy), co oznacza „człowiek wyższego stanu”, „człowiek szlachetny”. Dla pozostałych ludzi konfucjanizm sprowadzał się do stosunkowo prostych reguł postępowania, odmiennych dla różnych ludzi zależnie od ich miejsca w hierarchii społecznej. Niemniej istnieje też rodzaj „dekalogu”, który jest wspólny wszystkim wyznawcom konfucjanizmu znany jako pięć powinności.

Duch konfucjanizmu jest w wielu krajach Dalekiego Wschodu wciąż żywy i głęboko zakodowany w świadomości wielu ludzi, spełniając podobną rolę kulturową jak „podstawowe wartości chrześcijańskie” w krajach Zachodu.

[Morkej]

Dość ciekawy aspekt pracy w negatywnym ujęciu japońskiego stylu życia. Brak wiary rodzi wypaczenia i destrukcyjne konsekwencje w społeczeństwie.

Nie dziwi zatem, że wskaźnik samobójstw jest tam tak wysoki. Czytając o kulturze pracy w Japonii mam wrażenie, że dla wielu z tych ludzi lata szkolne są ostatnimi, w których mogą doświadczyć normalnego życia towarzyskiego. Później większość czasu to głównie sama praca, bo taka jest tam kultura i tego się zwykle oczekuje od osoby w rodzinie. Trochę to depresyjne.
Ciekawe dlaczego są tam tak duże problemy w kwestii demografii