Wiara a religia czy/czym sie różnią?

[Jozek]

Moze zadam pytanie innaczej, dlaczego ludzie sie nawracaja? Co ich ku temu sklonilo?
To ze ktos glosil Ewangelie, czy tlumaczyl poprawne rozumienie Pism? Czy kompletnie co innego?
Jakie sa glowne podstawy tego ze ktos sie nawrocil i Wierzy w Boga?

[Marek_Piotrowski]

Chyba tu lepiej podzielić się własnym rozumieniem i odczuciem, niż chcieć kogoś do czegoś przekonywać. A temat jest bardzo ciekawy, więc z przyjemnością podejmę się tego ciekawego rozróżnienia w krótki sposób (jeśli ktoś zechce, to rozwinę) - zaznaczam, że wychodzę poza pojęcia słownikowe. Dla mnie te dwa słowa stanowią istotną odmienność:

RELIGIA - zewnętrzna ekspresja wobec przeżywania sacrum.
WIARA - droga z obranym azymutem w podążaniu za sanctum.

Religia ma dziś bardzo złą "prasę", ale w sposób wybitnie nie zasłużony (i raczej sprzeczny z Pismem Świętym, które bardzo docenia religię).
Religia to po prostu sposób praktykowania wiary. Zatem, jak widzisz, w dużej mierze zgadzam się z Twoją definicją.
Trudniejsze jest określenie tego, co rozumiemy przez wiarę. Jestem głęboko przekonany, że biblijnemu pojęciu "wiara" znacznie bardziej odpowiada polskie słowo "zawierzenie" (Bogu), ponieważ określenie "wierzę w coś" w naszym języku raczej bywa odnoszone do "przekonania, że coś istnieje" (a czytamy w Jk 2:19 "Wierzysz, że jest jeden Bóg? Słusznie czynisz - lecz także i złe duchy wierzą i drżą.").
Tak więc "droga z obranym azymutem" jak podałeś wydaje mi się bliższa religii, niż wiary (której jest skutkiem).

[sądzony]

Religia to zewnętrzna relacja człowieka z zewnętrznymi (wspólnotowymi) "przejawami" Boga.
Wiara to wewnętrzna relacja człowieka z wewnętrznymi (indywidualnymi) "przejawami" Boga.

Obie się dopełniają i tylko tak są pełnie.

Jednakże możesz być religijny i nie być wierzącym.
I odwrotnie. Możesz wierzyć poza religią.

Moim zdaniem.

[Marek_Piotrowski]

Ale "wierzyć poza religią" oznaczałoby "wierzyć bezobjawowo".
Czyli wiarą, która nie wpływa na moje postępowanie: ani odnośnie czynów, ani odnośnie kultu Boga.
Jeśli przyjmiemy wiarę jako "zawierzenie", wiara "bezobjawowa" nie jest możliwa. Nie jest też możliwe mieć relację z Bogiem i wierzyć "bezobjawowo".

[AdamS.]

Ale "wierzyć poza religią" oznaczałoby "wierzyć bezobjawowo". Czyli wiarą, która nie wpływa na moje postępowanie: ani odnośnie czynów, ani odnośnie kultu Boga. Jeśli przyjmiemy wiarę jako "zawierzenie", wiara "bezobjawowa" nie jest możliwa. Nie jest też możliwe mieć relację z Bogiem i wierzyć "bezobjawowo".

Dokładnie tak samo myślę. Wiara nie może wykluczać religii, a wręcz musi na niej budować (Tradycja jako fundament) i ją kształtować w wymiarze wspólnotowym (religijne praktyki jako ekspresja wiary). Myślę, że tak, jak religia bez wiary staje się tylko pustą tradycją (przez małe "t") - zjawisko dziś bardzo powszechne, tak wiara pozbawiona wymiaru religijnego (wspólnotowego) przechodzi dość szybko w jakąś poplątaną ezoterykę lub w emocjonalne rozdygotanie i egzaltację. Jezus nie odrzucał religii, lecz wypełniając ją, stawiał akcent na życiu duchowym - budując, jak słusznie zauważyłeś, na ZAWIERZENIU, które różni się od wiary rozumianej jako wyobrażenie lub uznanie czyjegoś istnienia.

[sądzony]

Ale "wierzyć poza religią" oznaczałoby "wierzyć bezobjawowo".
Czyli wiarą, która nie wpływa na moje postępowanie: ani odnośnie czynów, ani odnośnie kultu Boga.
Jeśli przyjmiemy wiarę jako "zawierzenie", wiara "bezobjawowa" nie jest możliwa. Nie jest też możliwe mieć relację z Bogiem i wierzyć "bezobjawowo".

Wiara wynika z wnętrza człowieka i nawet bez religii wpływa na postępowanie.
W taki sam sposób w jaki religia może na postępowanie nie wpływać.
Boga mamy w sobie.
Moim zdaniem bliżej mi do Niego poprzez moje wnętrze niż ławkę w kościele i sakramenty.

Oczywiście nie umniejszam sakramentom i Kościołowi, ale gdybym nie "spotkał" Chrystusa w głębi siebie miałbym na to wywalone.

Wiara rodzi się z wewnętrznego przeżycia relacji z Bogiem, bez tego pozostaje "sucha".

Takie moje zdanie.

[Marek_Piotrowski]

Ale "wierzyć poza religią" oznaczałoby "wierzyć bezobjawowo".
Czyli wiarą, która nie wpływa na moje postępowanie: ani odnośnie czynów, ani odnośnie kultu Boga.
Jeśli przyjmiemy wiarę jako "zawierzenie", wiara "bezobjawowa" nie jest możliwa. Nie jest też możliwe mieć relację z Bogiem i wierzyć "bezobjawowo".

Wiara wynika z wnętrza człowieka i nawet bez religii wpływa na postępowanie.
W taki sam sposób w jaki religia może na postępowanie nie wpływać.

Ależ nie!
Ten wpływ właśnie nazywa się "religia".

Boga mamy w sobie.

A co to znaczy?

Moim zdaniem bliżej mi do Niego poprzez moje wnętrze niż ławkę w kościele i sakramenty.

Mylisz się. Tamtędy dochodzisz do ułudy.

Wiara rodzi się z wewnętrznego przeżycia relacji z Bogiem, bez tego pozostaje "sucha".

Sucha wiara wcale nie jest gorsza.
Matka Teresa z Kalkuty miała właśnie taką "suchą" wiarę.

[Abstract]

Marku wewnętrzne prawo moralne pochodzi od Boga, a jest darem dla wszystkich, również niewierzących. Można byloby to uznać za manifestację Boga w nas.

[Dezerter]

Zanim przeczytałem u Marka chciałem napisać odpowiadając na pytanie wątku
Wiara a religia czy/czym się różnią?
Religia jest forma praktykowania, wyrażania na zewnątrz wiary
Wiara płynnie przechodzi w religię i chyba nie sposób w pewnych momentach jednej odróżnić od drugiej
Ale może egzystować jedna bez drugiej, np
Idę w cudownej dolinie i podziwiam stworzenie, wpadam w zachwyt nad Stwórcą i w myślach zatapiam, rozpływam się w Nim, taka kontemplacja ja i JA - czysta wiara bez śladu religii.

Drugi skrajny przykład czystej religii, bez wiary :
Ksiądz, który utracił wiarę odprawia codzienne modlitwy zalecane kapłanowi wierząc, że tam nikogo nie ma i nikt tego nie słucha, ale z przyzwyczajenia i w ramach wykonywania zawodu wypełnia obowiązki - w końcu za coś mi płaca i dają dom - taki niewierzący porządny i uczciwy człowiek.

Trzeci przykład to taki gdzie jest 100% wiary i 100% religii, czyli gdy nie sposób ich rozróżnić i rozdzielić - to gdy wierzący ksiądz dokonuje przeistoczenia na ołtarzu.

@Jozek czy wyjaśniliśmy i pomogliśmy

[Jozek]

Mi? w czym?
To miala byc dyskusja a nie nauki skierowane do jozka czy kogos innego.

Moje pytania dotyczyly nawroconych i nawracajacych sie. Zobacz pierwszy wpis na tej stronie tematu.

[Andej]

Andej, moglbys doprecyzowac co rozumiesz jako decyzje wlasna, w czym , o czym ona decyduje w kwestii wiary?

A dlaczego miałbym to robić? Natenczas biorę przykład z Ciebie i uchylam się od udzielania odpowiedzi na zadane pytania. Ale obiecuję, że jeśli pochylisz się nad moją marnością i zaszczycisz mnie odpowiedziami na pytanie, które zadawałem Ci, to i ja zrewanżuję się udzieleniem odpowiedzi.

[sądzony]

Ale "wierzyć poza religią" oznaczałoby "wierzyć bezobjawowo".
Czyli wiarą, która nie wpływa na moje postępowanie: ani odnośnie czynów, ani odnośnie kultu Boga.
Jeśli przyjmiemy wiarę jako "zawierzenie", wiara "bezobjawowa" nie jest możliwa. Nie jest też możliwe mieć relację z Bogiem i wierzyć "bezobjawowo".

Wiara wynika z wnętrza człowieka i nawet bez religii wpływa na postępowanie.
W taki sam sposób w jaki religia może na postępowanie nie wpływać.

Ależ nie!
Ten wpływ właśnie nazywa się "religia".

Wiesz, można by zadać sobie pytanie „co było pierwsze?”. Odpowiedź zdaje się być prosta: „Pierwsza była wiara.” Wydaje mi się, że to wiara zbudowała i nadal buduje religię.

Jak było w moim przypadku. Religia była w moim życiu od początku. Od czasu gdy matka w swym łonie zabierała mnie na msze świętą czy klękała na modlitwie. Już wtedy „zaszczepiono” we mnie religię. Dalej prowadzono mnie do kościoła jako dzieciaka. Ale czy miałem wtedy wiarę? Oczywiście, że nie.

Pamiętam jednak zdarzenie gdy ona się we mnie poczęła. Było to w kościele, klęczałem przed ołtarzem. Miałem może 5-6 lat. Gadałem do Boga: „No dobra, po śmierci idę do nieba, do Ciebie. To zdaje się oczywiste. Ale ja pytam skąd przyszedłem, gdzie byłem zanim się stałem tym kim jestem?”

Nie usłyszałem odpowiedzi, ale zacząłem szukać. Trwało to 30 lat. Nie szukałem na zewnątrz, bo na zewnątrz nic nie było. Zwróciłem się ku wnętrzu. Dziś wierzę, że wiara to relacja z Bogiem ukrytym w każdym człowieku. Bo skoro „spotkałem” Go w sobie, jest w każdym.

To jest moim zdaniem wiara.
Zrodzona z religii i tradycji, nakierowana na Relację.

Boga mamy w sobie.

A co to znaczy?

"Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus." Ga 2,20
"Czyż nie napisano w waszym Prawie: Ja rzekłem: Bogami jesteście?" J 10,34
„Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was?” 1 Kor 5,17
„Bo my jesteśmy świątynią Boga żywego” 2 Kor 6,16

„Jednorodzony Syn Boży, który chciał, byśmy uczestniczyli w Jego Boskości, przyjął naszą naturę, aby sam stawszy się człowiekiem uczynić nas bogami.”
św. Tomasz z Akwinu

"Istotnie, Syn Boży stał się człowiekiem, aby uczynić nas Bogiem"
św. Atanazy Wielki (KKK 460)

„Najgłębsze źródło mojej osoby dotyka Boga, jestem z Boga zrodzony, spoczywam ukryty w Bogu.”
W. Stinissen OCD

I takie tam inne.

Moim zdaniem bliżej mi do Niego poprzez moje wnętrze niż ławkę w kościele i sakramenty.

Mylisz się.

Tak. Bywa, że się mylę. Nie boję się jednak.

Tamtędy dochodzisz do ułudy.

Nie możesz tego wiedzieć. Nie jesteś mną.

Wiara rodzi się z wewnętrznego przeżycia relacji z Bogiem, bez tego pozostaje "sucha".

Sucha wiara wcale nie jest gorsza.

Nie napisałem, że jest gorsza.

Matka Teresa z Kalkuty miała właśnie taką "suchą" wiarę.

Myślę, że nie to miałem na myśli.
Wiara MT z K „wylewała się” w czynie do „innego”.
Była wypełnieniem:
„Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść” Mt 25,35
To relacja czynu. Ku Jezusowi w drugim człowieku.

[Jozek]

Andej, moglbys doprecyzowac co rozumiesz jako decyzje wlasna, w czym , o czym ona decyduje w kwestii wiary?

A dlaczego miałbym to robić? Natenczas biorę przykład z Ciebie i uchylam się od udzielania odpowiedzi na zadane pytania. Ale obiecuję, że jeśli pochylisz się nad moją marnością i zaszczycisz mnie odpowiedziami na pytanie, które zadawałem Ci, to i ja zrewanżuję się udzieleniem odpowiedzi.

pytam wlasnie by udzielic odpowiedzi i nie bylo ponownego zamieszania.
No, ale teraz juz i tak wychodzi

[Marek_Piotrowski]

Marku wewnętrzne prawo moralne pochodzi od Boga, a jest darem dla wszystkich, również niewierzących. Można byloby to uznać za manifestację Boga w nas.

Oczywiście, Ale od tego do "spotkania Boga" droga bardzo daleka.

@sądzony, nie chce wchodzić w dyskusję "wiersz za wiersz".
Gdybym przeczytał, że mówisz o kontemplacji Boga, Objawienia w sobie, nie napisałbym powyższego. Ale jeśli przeciwstawiasz sakramenty, Objawienie "szukaniu w sobie", to moim zdaniem nie jest droga do chrześcijańska. Myślę, że to pozostałość zainteresowania hinduizmem.

[sądzony]

@sądzony, nie chce wchodzić w dyskusję "wiersz za wiersz".
Gdybym przeczytał, że mówisz o kontemplacji Boga, Objawienia w sobie, nie napisałbym powyższego.

I wzajemnie. Skończyłoby się jak zawsze.

Ale jeśli przeciwstawiasz sakramenty, Objawienie "szukaniu w sobie", (...)

Nie piszę o przeciwstawieniu, a dopełnieniu:

Religia to zewnętrzna relacja człowieka z zewnętrznymi (wspólnotowymi) "przejawami" Boga.
Wiara to wewnętrzna relacja człowieka z wewnętrznymi (indywidualnymi) "przejawami" Boga.
Obie się dopełniają i tylko tak są pełnie.

..........
Czasem wyrażam się "przerysowując", by pokazać, że wydaje mi się, iż akcent jest nieco niewłaściwie "rozłożony":

Oczywiście nie umniejszam sakramentom i Kościołowi, ale gdybym nie "spotkał" Chrystusa w głębi siebie miałbym na to wywalone.

..........

(...) to moim zdaniem nie jest droga do chrześcijańska.

A jeśli ta droga doprowadziła mnie do Kościoła, do sakramentów, do Was i w co wierzę do Chrystusa to jeśli nie jest chrześcijańska to nie jestem chrześcijaninem.

Myślę, że to pozostałość zainteresowania hinduizmem.

Nigdy szczególnie nie interesował mnie hinduizm, a buddyzm, zen, taoizm.