Wiara a religia czy/czym sie różnią?

[miłośniczka Faustyny]

Posty skrajnie nie na temat i ad persona usunięte. Jeśli macie trudności z zapamiętaniem tytułu wątku, to polecam lecytynkę.

[Jozek]

wiec jesli cie nie interesuja to po jakiego grzeba o nich piszesz cokolwiek lub o nich cokolwiek wspominasz?
Jestes dla mnie totalnym fanatykiem i uzurpatorem ktoremu nie mozna za grosz zaufac w kwestii wiary.
Tylko z jednego powodu, zniszczyles wiare wielu osob.
Jak dojdzie do ciebie decyzja autorytetu Kosciola na ich temat to tak jak juz pisalem a Dez wykasowal, bezpodstawnie uznajac to za pogrozki, to nie bedziesz wiedzial gdzie sie schowac i nie chcial bym wtedy byc w twojej skorze.

[Morkej]

Za powyższy post otrzymujesz ode mnie ostrzeżenie. Następne takie posty będą równać się z kolejnymi.

[Jozek]

No, toz to byla odpowiedz adekwatna do wpisu adwersarza.
Czyzby nie bylo zgodne z regulaminem odpowiedanie adekwatne do tresci adwersarza?.

[Dezerter]

Ale "wierzyć poza religią" oznaczałoby "wierzyć bezobjawowo".
Czyli wiarą, która nie wpływa na moje postępowanie: ani odnośnie czynów, ani odnośnie kultu Boga.
Jeśli przyjmiemy wiarę jako "zawierzenie", wiara "bezobjawowa" nie jest możliwa. Nie jest też możliwe mieć relację z Bogiem i wierzyć "bezobjawowo".

Wiara wynika z wnętrza człowieka i nawet bez religii wpływa na postępowanie.
W taki sam sposób w jaki religia może na postępowanie nie wpływać.

Ależ nie!
Ten wpływ właśnie nazywa się "religia".

Wiesz, można by zadać sobie pytanie „co było pierwsze?”. Odpowiedź zdaje się być prosta: „Pierwsza była wiara.” Wydaje mi się, że to wiara zbudowała i nadal buduje religię.

Jak było w moim przypadku. Religia była w moim życiu od początku. Od czasu gdy matka w swym łonie zabierała mnie na msze świętą czy klękała na modlitwie. Już wtedy „zaszczepiono” we mnie religię. Dalej prowadzono mnie do kościoła jako dzieciaka. Ale czy miałem wtedy wiarę? Oczywiście, że nie.

Wiara jest przed religią tak generalnie
ale
znam przypadki, że wyuczona od dziecka religia (prawdziwa, właściwa, bliska Prawdy), nawet taka bez głębszej wiary doprowadziła człowieka (była taką matrycą, kotwicą, szkieletem, który nie pozwolił człowiekowi zbyt daleko odpłynąć od Boga, Prawdy) do wiary i Boga - to mój przypadek, ale nie tylko.

Pamiętam jednak zdarzenie gdy ona się we mnie poczęła. Było to w kościele, klęczałem przed ołtarzem. Miałem może 5-6 lat. Gadałem do Boga: „No dobra, po śmierci idę do nieba, do Ciebie. To zdaje się oczywiste. Ale ja pytam skąd przyszedłem, gdzie byłem zanim się stałem tym kim jestem?”

Nie usłyszałem odpowiedzi, ale zacząłem szukać. Trwało to 30 lat. Nie szukałem na zewnątrz, bo na zewnątrz nic nie było. Zwróciłem się ku wnętrzu. Dziś wierzę, że wiara to relacja z Bogiem ukrytym w każdym człowieku. Bo skoro „spotkałem” Go w sobie, jest w każdym.

To jest moim zdaniem wiara.
Zrodzona z religii i tradycji, nakierowana na Relację.

Serio 6 lat Ja uważam się za człowieka zainteresowanego Bogiem i religiami od zawsze, ale ... 6 lat?

Boga mamy w sobie.

A co to znaczy?

"Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus." Ga 2,20
"Czyż nie napisano w waszym Prawie: Ja rzekłem: Bogami jesteście?" J 10,34
„Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was?” 1 Kor 5,17
„Bo my jesteśmy świątynią Boga żywego” 2 Kor 6,16

„Jednorodzony Syn Boży, który chciał, byśmy uczestniczyli w Jego Boskości, przyjął naszą naturę, aby sam stawszy się człowiekiem uczynić nas bogami.”
św. Tomasz z Akwinu

"Istotnie, Syn Boży stał się człowiekiem, aby uczynić nas Bogiem"
św. Atanazy Wielki (KKK 460)

„Najgłębsze źródło mojej osoby dotyka Boga, jestem z Boga zrodzony, spoczywam ukryty w Bogu.”
W. Stinissen OCD

I takie tam inne.[/quote] A ja dodam cytat z komentarzem biblijnym
Komentarz do Łk. 17:20,21 [królestwo Boga wewnątrz was jest]

"Zapytany zaś przez faryzeuszów, kiedy przychodzi królestwo Boga, odpowiedział im i rzekł: Nie przychodzi królestwo Boga do zaobserwowania. Ani powiedzą: Oto tu, lub: Tam. Oto bowiem królestwo Boga wewnątrz was jest." (GP)

Streszczenie komentarza: Jezus naucza w Łk. 17:20-21, że królestwo Boże nie jest kolejnym rządem istniejącym na sposób ludzki, mającym swoje fizyczne terytorium ("Oto tu, lub: Tam"). Obszarem działania królestwa Bożego jest bowiem terytorium ludzkiego serca i umysłu ("królestwo Boga wewnątrz was jest"). To tutaj rozciąga się władza Boga, jeśli tylko jest w nas Boży duch przynaglający nas do przyjęcia woli Bożej za swoją własną.

[sądzony]

Wiara jest przed religią tak generalnie
ale
znam przypadki, że wyuczona od dziecka religia (prawdziwa, właściwa, bliska Prawdy), nawet taka bez głębszej wiary doprowadziła człowieka (była taką matrycą, kotwicą, szkieletem, który nie pozwolił człowiekowi zbyt daleko odpłynąć od Boga, Prawdy) do wiary i Boga - to mój przypadek, ale nie tylko.

Zgadzam się. Uważam, że ze mną mogło być podobnie. Nazywam to swego rodzaju "zatoczeniem okręgu".

"– Ale jak można odejść od czegoś i jednocześnie do tego wrócić?
– Z łatwością – wyjaśnił kot. – Wyobraź sobie kogoś okrążającego świat.
Zaczynasz odchodzić od jednego miejsca i w końcu do niego wracasz."
'Koralina' - Neil Gaiman

Serio 6 lat Ja uważam się za człowieka zainteresowanego Bogiem i religiami od zawsze, ale ... 6 lat?

Nie pamiętam dokładnie. No może 7. Pamiętam swoje pierwsze quasifilozoficzne pytanie. Miałem wtedy 4 lub 5 lat.
Teraz wiem, że to było zainteresowanie Bogiem; poszukiwaniem Prawdy, Miłości.
Wtedy było to wieczną kontestacją. "Dlaczego nazywają to wiadrem. Przecież gdy je odwrócisz masz bęben."

To ciągłe łamanie zasad i zadawanie pytań. Filozofia, psychologia, sztuka, autoagresja. Igranie z losem, badanie granic.
Nurzanie się w "błocie" i pytanie: "i co nadal mnie kochasz"?
Trochę zabijanie siebie i świata. Burzenie ustalonych zasad. Próba spojrzenia inaczej; świeżo.

Taka młodość.

A ja dodam cytat z komentarzem biblijnym
Komentarz do Łk. 17:20,21 [królestwo Boga wewnątrz was jest]

"Zapytany zaś przez faryzeuszów, kiedy przychodzi królestwo Boga, odpowiedział im i rzekł: Nie przychodzi królestwo Boga do zaobserwowania. Ani powiedzą: Oto tu, lub: Tam. Oto bowiem królestwo Boga wewnątrz was jest." (GP)

Streszczenie komentarza: Jezus naucza w Łk. 17:20-21, że królestwo Boże nie jest kolejnym rządem istniejącym na sposób ludzki, mającym swoje fizyczne terytorium ("Oto tu, lub: Tam"). Obszarem działania królestwa Bożego jest bowiem terytorium ludzkiego serca i umysłu ("królestwo Boga wewnątrz was jest"). To tutaj rozciąga się władza Boga, jeśli tylko jest w nas Boży duch przynaglający nas do przyjęcia woli Bożej za swoją własną.

"Najgłębsze "ja" w człowieku to Chrystus - dotyczy to każdego bez wyjątku."
W. Stinissen OCD

[Dezerter]

Z tym ostatnim to się kompletnie nie zgodzę, chyba, że powiedział to filozoficznie, czy poetycko, ale nawet wówczas - nie.
Osobę Stwórcy, ja i chrześcijaństwo, wyraźnie odróżnia od osoby Boga
więc ja i Ja może współgrać, może współdziałać, może działać synchronicznie
Ja może prowadzić ja
ja może zanurzać, roztapiać, rozpływać w Ja
ja może się upodabniać i naśladować Ja
ale nigdy :
"Najgłębszym ja w człowieku nie będzie Ja - dotyczy to każdego bez wyjątku."
Dezerter

[sądzony]

"Najgłębsze "ja" w człowieku to Chrystus - dotyczy to każdego bez wyjątku."
W. Stinissen OCD

A z tym się zgodzisz @Dezerter:
"Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus." Ga 2,20
?

[Marek_Piotrowski]

Jest kolosalna różnica pomiędzy konstatacją Pisma, że nie mamy już swojego życia (umarliśmy w chrzcie świętym) lecz to, które dał nam Chrystus a mniemaniem, że poznając siebie poznajemy Boga.
W chrześcijaństwie - w przeciwieństwie do niektórych religii Wschodu i New Age - istnieje stanowcze rozróżnienie pomiędzy Stwórcą a stworzeniem.
Dzięki temu możliwa jest pomiędzy nimi relacja.

[sądzony]

Jest kolosalna różnica pomiędzy konstatacją Pisma, że nie mamy już swojego życia (umarliśmy w chrzcie świętym) lecz to, (...)

Po czym wnosisz, że "już nie ja żyję", "kto straci swe życie z mego powodu", "niszczeje nasz człowiek zewnętrzny", "zniszczenie grzesznego ciała dawnego człowieka", "śmierć i ukrycie życia z Chrystusem w Bobu" to kwestia chrztu świętego?

Moim zdaniem to dłuższy proces, którego chrzest jest "początkiem", by nie powiedzieć "symbolem" (to złe słowo, ale nie znam innego).
Wg Ciebie każdy katolik umarł i w każdym żyje Chrystus.
A skoro tak, to wszystko jest OK.

(...) które dał nam Chrystus (...)

Tak dał nam. Pytanie kto Je zechce ...

(...) a mniemaniem, że poznając siebie poznajemy Boga.

Pod pojęciem "poznając siebie" rozumiesz najwidoczniej to co ja nazywam "zapieraniem się siebie".
Jak chcesz to zrobić siebie nie znając. Zaparcie się siebie to dotarcie poza siebie.
Im bardziej jesteś poza "konstrukcją" swego "ja", z którego się składasz, tym bliżej jesteś swej istoty, a mianowicie "Ja", czyli tego do czego zostałeś stworzony. Porzucasz wolę chęci przetrwania konstrukcji na rzecz Bycia. Swojej woli na rzecz Woli Boga.

W chrześcijaństwie - w przeciwieństwie do niektórych religii Wschodu i New Age - istnieje stanowcze rozróżnienie pomiędzy Stwórcą a stworzeniem.

Zgadzam się w 100%. Nie pisałem, że jestem tożsamy z Bogiem czy z Chrystusem.
Z pewnością jednak jestem powiązany z Nim nierozerwalnie Miłością, Obrazem Chrystusa, Tęsknotą, Wolą, Cierpieniem, Wiarą.

Dzięki temu możliwa jest pomiędzy nimi relacja.

Tak. To Miłość. I czy coś spaja bardziej niż Ona?
Bóg Ojciec, Syn Boży, Duch Święty - rozróżnienie, a Jedność.

[Marek_Piotrowski]

Po czym wnosisz, że "już nie ja żyję", "kto straci swe życie z mego powodu", "niszczeje nasz człowiek zewnętrzny", "zniszczenie grzesznego ciała dawnego człowieka", "śmierć i ukrycie życia z Chrystusem w Bobu" to kwestia chrztu świętego?

Rz 6:2-10 BT5 "Jeżeli umarliśmy dla grzechu, jakże możemy żyć w nim nadal? (3) Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzy otrzymaliśmy chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? (4) Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my postępowali w nowym życiu - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca. (5) Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy [z Nim złączeni w jedno] przez podobne zmartwychwstanie. (6) To wiedzcie, że dla zniszczenia ciała grzesznego dawny nasz człowiek został z Nim współukrzyżowany po to, byśmy już dłużej nie byli w niewoli grzechu. (7) Kto bowiem umarł, został wyzwolony z grzechu. (8) Otóż, jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy, (9) wiedząc, że Chrystus, powstawszy z martwych, już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy. (10) Bo to, że umarł, umarł dla grzechu tylko raz, a że żyje, żyje dla Boga."

Moim zdaniem to dłuższy proces, którego chrzest jest "początkiem", by nie powiedzieć "symbolem" (to złe słowo, ale nie znam innego).

Podtrzymywanie i pielęgnowanie to oczywiście proces, ale sama rzecz następuje w Chrzcie Świętym.
W życiu duchowym jest jak w fizycznym: jedna jest chwila narodzin, ale żeby dalej żyć, nie wystarczy się narodzić: trzeba jeść, pić, oddychać, pardon wydalać.

Wg Ciebie każdy katolik umarł i w każdym żyje Chrystus.

Nie tylko katolik. Każdy ochrzczony umarł i dostał życie Chrystusa.
Czy w nim żyje - a to zależy czy duchowo je, pije, oddycha i pardon wydala wydala.

Owszem, również w nie ochrzczonym w jakiś sposób jest "obraz i podobieństwo Boga". ALe to nieporównywalne.

[sądzony]

Podtrzymywanie i pielęgnowanie to oczywiście proces, ale sama rzecz następuje w Chrzcie Świętym.

I czym jest to podtrzymywanie?
I czym czym jest relacja?

[Marek_Piotrowski]

Podtrzymywanie i pielęgnowanie to oczywiście proces, ale sama rzecz następuje w Chrzcie Świętym.

I czym jest to podtrzymywanie?

Bycie wiernym, praca nad sobą, swoim postępowaniem i wiarą, życie sakramentalne, postępowanie itd.

I czym czym jest relacja?

Dobre pytanie.

[sądzony]

Podtrzymywanie i pielęgnowanie to oczywiście proces, ale sama rzecz następuje w Chrzcie Świętym.

I czym jest to podtrzymywanie?

Bycie wiernym, praca nad sobą, swoim postępowaniem i wiarą, życie sakramentalne, postępowanie itd.

A czym jest praca nad sobą?
Kosmetyką czy totalną "zmianą myślenia"?

I czym czym jest relacja?

Dobre pytanie.

Dla mnie jest Miłością. Doświadczeniem faktu, że nie ma grzechu, który zabija Miłość Boga do mnie.
Nic nie mogę na Nią "poradzić". Mogę ją "jedynie" przyjąć i przekazać dalej.
Relacja jest "przepływem" Miłości.

[Marek_Piotrowski]

Kosmetyką czy totalną "zmianą myślenia"?

To zależy, jaki jest stan wyjściowy