Jestem bezradna.Otóż zawsze byłam bardzo wrażliwa, miałam wrażliwe sumienie. Gdy ktoś mi robił krzywdę, szybko o tym zapominałam i nie przywiązywałam do tego wagi, lecz gdy ja ją wyrządzałam przeżywałam to bardzo mocno.
Jestem z moim chłopakiem już parę dobrych lat razem, lecz 2 lata temu mieliśmy pewnego rodzaju kryzys. Kłóciliśmy się często, czułam się niedoceniana, niezrozumiana, nieatrakcyjna, potrzebowałam więcej uwagi.. Znalazłam wsparcie u mojego kolegi, któremu zawsze się podobałam. Pogubiłam się i wplątałam się w "romans" do dziś sama nie wiem w jaki sposób
. Nie odbyliśmy ze sobą stosunku, nie wymieniliśmy pocałunków nigdy. Jednak była między nami pewnego rodzaju bliskość emocjonalna i fizyczna. Trwało to jakieś 2,5 miesiąca. Po jakimś pół roku od tych wydarzeń obudziłam się i zdałam sobie sprawę z tego co zrobiłam. Z początku ogólnie wyznałam swojemu chłopakowi, że był ktoś taki, że bardzo tego żałuję, że do niczego między nami nie doszło. Wybaczył mi a ja poczułam ulgę, gdyż bałam się, że ze mną zerwie a mi bardzo na nim zależy. Poza tym bardzo ciążyło to na moim sumieniu. Oczywiście wyspowiadałam się ze swoich grzechów, lecz poczucie winy nie przeminęło do tej pory. Przez cały ten czas zamęczam swojego chłopaka coraz to nowymi szczegółami (np. jak wygladala ta bliskosc, o czym ze sobą pisaliśmy itd itd) bo czuję, że powinien o tym wiedzieć. Mam takie poczucie, że jeśli mu tego nie powiem tym samym ukrywam coś przed nim i go okłamuje=grzeszę. Co więcej, upewniam się nawet kilka razy czy mnie dobrze zrozumiał, gdyż chcę mieć pewność, że mi świadomie jakiś czyn wybaczył. Czasem się zdarza, że faktycznie mnie błędnie zrozumiał, ale on nie przywiązuje do tego tak wielkiej wagi jak ja. On już nie chce na ten temat słyszeć nic, chce już zapomnieć o tym i żyć normalnie. Lecz ja ciągle analizuję nasze rozmowy na ten temat i doszukuje się czegoś co mógł błędnie zrozumieć, następnie upewniam się i wyjaśniam to z nim. Jeśli tego nie zrobię czuję jakbym go oszukiwała a sumienie nie daje mi spokoju. Czy tak właśnie jest w istocie? Czy to, że zostawiam dla siebie jakieś fakty jest zatajaniem prawdy? Czuję się fatalnie, że nie daje mu o tym zapomnieć, i ciągle go zadręczam lecz pragnienie bycia uczciwym i szczerym wobec niego jest większe Jak rozpoznać wolę Bożą ? Czy należy zawsze polegać na głosie sumienia?
, zamknij rozdział i nigdy więcej nie wracaj - taka moja rada.
Dziękuję za wsparcie i cenne rady. Postaram się wcielić je w życie. Błogosławieństwa Bożego Wam wszystkim
