Czy/jak można przekonać ateistę do wiary?

[SynJana]

Bardzo możliwe, że ma to związek ze źródłami wiadomości jakie posiadam.
Zazwyczaj określenie to (wojujący ateista) było używane jako zarzut wobec osoby, która dyskutuje z wierzącym.

[sądzony]

Nie irytuję się.

Ok najwidoczniej źle odczytałem.

Mam gdzieś podskórne uczucie, że blisko tej definicji do "wojującego ateisty", które to określenie zazwyczaj ma negatywny wydźwięk.

Zwiodło mnie zestawienie powyższych słów (uczucie, wojna, negatywność); nieodniesienie się bezpośrednie do moich słów (co zwykle sugeruje rodzący się dystans do rozmówcy). Mój błąd.

Po prostu mam wrażenie, że dla wielu osób wierzących ateista mówiący o tym, czemu nie wierzy i wdający się w dyskusje to ten wojujący.

Poniekąd - wojujący o siebie, utwierdzający się w swoim przekonaniu, próbujący rozwiać własne wątpliwości co do własnej postawy, poglądów, itd.
Tak samo bywa z wierzącymi.

Jednak akceptuję Twoja definicję.

Nie lubię definicji. Tworzenie ich na tej płaszczyźnie umniejsza istocie.
Nie można ściśle zdefiniować Boga, Miłości, Wiary, Prawdy. Moim zdaniem są to procesy, które wymykają się logice. Bliżej Im do paradoksu, symbolu, relacji, metafory.

Jam jest niewierny.

Bardzo mi miło

Zastanawia mnie jednak to pytanie w kontekście naszej rozmowy.

Które? Jeśli nie odpowiedziałem to powtórz.

Pozdrawiam
DT

[SynJana]

Mam wrażenie, że definicje są przydatne. Nawet jeśli uzgadniamy, że są niedokładne i kiedy mamy tego świadomość.

Ciekawiło mnie, czemu zapytałeś o to, czy jestem wierzący/inny/niewierzący.

[sądzony]

Mam wrażenie, że definicje są przydatne. Nawet jeśli uzgadniamy, że są niedokładne i kiedy mamy tego świadomość.

Poniekąd. Są przydatne. U mnie jednak redefiniowanie zachodzi dość często. Może dlatego trudno ze mną rozmawiać.
"Krzesło" - mebel do siedzenia, z nogami i oparciem.
"Bóg" -
"Miłość" -
już niełatwo.

Ciekawiło mnie, czemu zapytałeś o to, czy jestem wierzący/inny/niewierzący.

Znasz odpowiedź. Chciałem Cię nieco "poznać". Kto wie może "wsadzić w odpowiednią szufladkę".
To czy wierzysz w Boga czy nie pozwala mi Cię jakoś zidentyfikować.
Zapytasz czy to potrzebne dla rozmowy.
Wydaje mi się, że tak (choć może się mylę).

Może to hipokryzja, ale używam różnych słów, zwrotów, pojęć, odniesień w zależności od tego z kim rozmawiam.
Kiedyś abp Ryś zapytany: "Jak rozmawiałby abp z kimś w kim rodzi się duchowość o Kościele?", odpowiedział (z pamięci):
"Z pewnością nie rozmawiałbym z nim o Kościele na pierwszym spotkaniu, a może nawet na pierwszych dziesięciu."

[Dezerter]

I słusznie powiedział Ryś, bo on wie, że głoszą kerygmat to ustani punkt ju z po nawróceniu stanowi głoszenie potrzeby wspólnoty do wzrastania w więc pójścia do kościoła i zanurzenia się w Kościół

[sądzony]

Tak. Ja również rozmawiając z niewierzącymi rozmawiam o Jezusie Chrystusie i jego postawie Miłości, Kościół zostawiając, troszkę po macoszemu, z boku.

[Hildegarda]

Nie da się nikogo przekonać do wiary, wiara to jest wiara, nie możemy jej udowodnić, a strona sceptyczna/naukowa ma w tej kwestii mocne argumenty żeby wiarę obalić. Nauka idzie do przodu, wiedza historyczna idzie do przodu, żyjemy w czasach, gdzie jest taki dostęp do wiedzy, że ludzie pod jej wpływem odchodzą od wiary. Na grupach biblijnych poznałam osoby, które odeszły od wiary, zgłębiając Biblię od strony historyczno-naukowej, im większa wiedza w tej materii, tym trudniej pogodzić ją z religią. Znanym przykładem jest tutaj np. Bart Erhman, religioznawca, krytyk NT, kiedyś fundamentalista chrześcijański, teraz agnostyk.
Z drugiej strony mamy neurobiologie, czy nową dziedzinę "neuroteologię" i różne odkrycia w tej materii np. odkrycie że za doświadczenia religijne odpowiada konkretna część mózgu, którą wystarczy odpowiednio stymulować.
Dziś trzeba mieć naprawdę dużą wiedzę, argumenty i być bardzo umocnionym w wierze, żeby dyskutować z ateistami, zwłaszcza tymi świadomymi, naukowymi, bo nie mówię tu o zbuntowanych nastolatkach, którzy szukają swojej ścieżki duchowej.
Jeśli Bóg nie zadziała na poziomie duchowym, nie będzie otwartości umysłu, albo człowiek nie zejdzie na takie duchowe "dno" gdzie sam zacznie wołać do Boga, to żadne rozumowe argumenty tu nie pomogą. Sami wierzący rozmawiając między sobą nie mają często argumentów na wiele poruszanych tematów religijnych, a co tu dopiero mówić o przekonywaniu ateistów.

[sądzony]

Tak, ale można wiarą "zarazić". Co nie oznacza, że jest chorobą. Choć choroba w chorym świecie jest raczej zdrowiem.

[Hildegarda]

Tak, ale można wiarą "zarazić". Co nie oznacza, że jest chorobą. Choć choroba w chorym świecie jest raczej zdrowiem.

No można, zazwyczaj jeśli dochodzi do nawrócenia, to temu, że ktoś gdzieś trafił na osobę wierzącą, ale nawrócenie i tak musi zajść na poziomie duchowym, to coś co zachodzi między człowiekiem a Bogiem. Jeśli mówimy o argumentach na poziomie intelektualnym, to raczej nie ma szans, bardziej to wierzący poleci w stronę ateizmu/agnostycyzmu jak dojdzie do poważnych rozmów naukowych/historycznych, niż ateista przekona się do religii.

[sądzony]

No można, zazwyczaj jeśli dochodzi do nawrócenia, to temu, że ktoś gdzieś trafił na osobę wierzącą, ale nawrócenie i tak musi zajść na poziomie duchowym, to coś co zachodzi między człowiekiem a Bogiem. Jeśli mówimy o argumentach na poziomie intelektualnym, to raczej nie ma szans, bardziej to wierzący poleci w stronę ateizmu/agnostycyzmu jak dojdzie do poważnych rozmów naukowych/historycznych, niż ateista przekona się do religii.

Ja przez całe życie szukałem raczej dowodów na nieistnienie Boga. Nie wierzyłem w Niego, ale nie nazywałem siebie ateistą. "Zaraziły" mnie osoby wierzące i książki.

Oczywiście, że na poziomie duchowym, pomiędzy człowiekiem, a Bogiem. Wg św. Jana od Krzyża to jest właśnie nawrócenie. Relacja Ojciec - syn/córka, na głębszym poziomie.

Rozmowy o Bogu na poziomie czysto intelektualnym raczej mijają się z celem nawet z wierzącymi.

[konserwa]

Bylem ateista ( z wychowania). Potem troche emocjonowalem sie buddyzmem ( taki egzotyczny smaczek ), nastepnie stalem sie charyzmatycznym zielonoswiatkowcem, a pozniej dzieki temu pojalem, ze jedynie wiara katolicka jest ta wlasciwa.
Byly i rozmowy, byly i jakies emocje.
Nie odwaze sie teraz twierdzic jednoznacznie, ze to pomaga, a tamto nie pomaga.
Moze byc, ze pomoze wszystko, a moze byc, ze przeszkoda stanie sie wszystko.

[Hildegarda]

nastepnie stalem sie charyzmatycznym zielonoswiatkowcem, a pozniej dzieki temu pojalem, ze jedynie wiara katolicka jest ta wlasciwa.

Jesteś w stanie napisać co konkretnie Cię przekonało do przejścia z KZ do KK?

[Abstract]

Nauka idzie do przodu, wiedza historyczna idzie do przodu, żyjemy w czasach, gdzie jest taki dostęp do wiedzy, że ludzie pod jej wpływem odchodzą od wiary. Na grupach biblijnych poznałam osoby, które odeszły od wiary, zgłębiając Biblię od strony historyczno-naukowej, im większa wiedza w tej materii, tym trudniej pogodzić ją z religią. Znanym przykładem jest tutaj np. Bart Erhman, religioznawca, krytyk NT, kiedyś fundamentalista chrześcijański, teraz agnostyk.
Z drugiej strony mamy neurobiologie, czy nową dziedzinę "neuroteologię" i różne odkrycia w tej materii np. odkrycie że za doświadczenia religijne odpowiada konkretna część mózgu, którą wystarczy odpowiednio stymulować.
Dziś trzeba mieć naprawdę dużą wiedzę, argumenty i być bardzo umocnionym w wierze, żeby dyskutować z ateistami, zwłaszcza tymi świadomymi, naukowymi, bo nie mówię tu o zbuntowanych nastolatkach, którzy szukają swojej ścieżki duchowej.

Mam rozumieć że nauka nie podlega wpływom? Jaki problem wynika z neurobiologii? Że znaleziono obszar który jest stymulowany podczas doświadczeń religijnych? I co z tego wynika? Jeśli możemy stymulować obszar odpowiadający za logiczne wyciąganie wniosków, to znaczy że nie możemy na tym obszarze polegać? Przecież człowiek będąc tworem Boga może mieć obszar do doświadczeń religijnych, co w tym złego?
viewtopic.php?t=12260

[Andej]

Jak mantrę powtarzam, że ateisty nie można przekonac do wiary.
Człowiek musi chcieć. Musi szukać, aby znaleźć. Czyli najważniejsze jest nastawienie na szukanie Prawdy.
Szukajcie, a znajdziecie. To klucz i jedyna droga.
Każde przekonywanie pozwala na poznanie III zasady Newtona. Nic więcej.

[konserwa]

Dobrze napisal Andej.
Hildegardo - to trudno w jednym zdaniu opisac - ale mam oczy i poznalem kawal zycia. To mnie przjkonalo. Reszta na priv.