Czy umiecie wybaczać/zapomnieć ?

[Skaza]

Mam nadzieję, że możliwe jest bycie realistą i zarazem nie utracenie swojej wiodącej cechy ... oby.

Nie wiem czy jest możliwe. Mamy podobne charaktery, tak mi się wydaje. Kiedyś próbowałam być bardziej jak mąż twardo stąpającą po ziemi, bardzo szybko przekonałam się, że zaczyna znikać moje "ja". I tak sporo się zmieniłam i nie jestem w stanie tego cofnąć. Średnio jestem zadowolona z niektórych nowych cech

Do końca chyba nie można się zupełnie zmienić i tak całkiem w sobie coś zagłuszyć. Najważniejsze to być dobrym człowiekiem Lunko tak czuję a Ty kimś takim Jesteś bez wątpienia. Chciałbym kiedyś stać się kimś choć po części takim, ale to długa i trudna droga będzie w moim przypadku. Głowa do góry siostro

[Ciekawa]

@Lunka a tych nowych nie da się cofnąć?
@Skaza jeśli owa cecha jest zaletą, to po co zmieniać, jednak jesli Ci nie służy, to jakoś ją ogarnąć, a zachować.

Dodano po 26 minutach 13 sekundach:
@Skaza wydaje mi się, że oddałeś całe serce a ktoś je zdeptał, i trudno Ci to wybaczyć.

[Skaza]

@Lunka a tych nowych nie da się cofnąć?
@Skaza jeśli owa cecha jest zaletą, to po co zmieniać, jednak jesli Ci nie służy, to jakoś ją ogarnąć, a zachować.

Dodano po 26 minutach 13 sekundach:
@Skaza wydaje mi się, że oddałeś całe serce a ktoś je zdeptał, i trudno Ci to wybaczyć.

Będę się starał trzymać ją bardziej w ryzach dla własnego dobra. Czy to jednak zaleta czy wada to już kwestia indywidualnej oceny każdego z nas.

W drugiej sprawie ... może kiedyś zapomnę ... może.

[Abstract]

Nie wiem czy jest możliwe. Mamy podobne charaktery, tak mi się wydaje. Kiedyś próbowałam być bardziej jak mąż twardo stąpającą po ziemi, bardzo szybko przekonałam się, że zaczyna znikać moje "ja". I tak sporo się zmieniłam i nie jestem w stanie tego cofnąć. Średnio jestem zadowolona z niektórych nowych cech

Nasze wyobrażenie kim powinniśmy być może być tak samo błędne jak postrzeganie nas obecnie - kim jesteśmy. Ponieważ jedno wynika z drugiego. A jeśli postrzeganie stanu obecnego jest trafne, być może jest warunkiem docenienia tego kim byliśmy.

[Ciekawa]

Nie wiem czy jest możliwe. Mamy podobne charaktery, tak mi się wydaje. Kiedyś próbowałam być bardziej jak mąż twardo stąpającą po ziemi, bardzo szybko przekonałam się, że zaczyna znikać moje "ja". I tak sporo się zmieniłam i nie jestem w stanie tego cofnąć. Średnio jestem zadowolona z niektórych nowych cech

Nasze wyobrażenie kim powinniśmy być może być tak samo błędne jak postrzeganie nas obecnie - kim jesteśmy. Ponieważ jedno wynika z drugiego. A jeśli postrzeganie stanu obecnego jest trafne, być może jest warunkiem docenienia tego kim byliśmy.

A prościej?:P

[Celine.maqq]

Nieraz ciezko,ale staram sie..

[ula]

Jestem na drodze aby uczyc sie tego i przebaczac. Mam nadzieje ze w tym wytrwam.
To, co mi pomogło to zauwazenie ze osoba ktora krzywdzi jest człowiekiem który tez ma swoja historie, czesto załuje tego ze kogos skrzywdzil, martwi sie i probuje to naprawic. Tez sa u mnie wspomnienia ale staram sie na sile nie rozpamietywac, wtedy tylko pogrążam sie i do niczego dobrego to nie prowadzi.
Staram sie tez patrzec na to z drugiej strony, zastanawialam sie czy to ja nie bylam kiedys krzywdzicielem. Wyszło ze nie jestem bez winy.
Mysle ze z Bożą pomoca wszystko jest mozliwe i moga zagoic sie najwieksze rany.
To , co nam samym wydaje sie nie do pokonania , dzieki Niemu takie nie jest.