Tak, teoretycznie nie powinniśmy osądzać, bo tylko Bóg zna wszystkie motywacje itd. W teorii to możemy nawet powiedzieć, że nie mamy prawa osądzać Hitlera, bo może był np. chory psychicznie, miał guza mózgu albo zaburzoną gospodarkę hormonalną, która na niego tak wpłynęła... Ale w praktyce, gdybym ja (lub moi najbliżsi*) była bezpośrednią ofiarą reżimu, którego był twarzą i reprezentantem, to wątpię, czy udałoby mi się tak słodko filozofować.
Albo wyobraźmy sobie pedofila, który grasuje w pobliżu przedszkola, gdzie jest twoje dziecko... Czyż nie bałbyś się, że on skrzywdzi twoje dziecko i nie chciałbyś uchronić go wszelkimi możliwymi metodami? To nie "pedofilia" jest zagrożeniem, tylko konkretny człowiek. I nie obchodzi mnie w tym momencie, czy on się taki urodził, czy on nie jest winny swoim skłonnościom - tak samo można powiedzieć, że morderca, złodziej, gwałciciel, wszyscy się tacy urodzili i to nie ich wina...
Czasem się zastanawiam, że choć nikogo nie zabiłem, to czy powinienem osądzać mordercę. Przecież 2 razy próbowałem odebrać sobie życie, nadużywałem alkoholu, narkotyków, nadal palę papierosy, krzywdziłem ludzi "zabijając" w nich dobro, nadzieję, radość. Czyż nie jestem "mordercą"?
W mojej opinii - byłeś mordercą, ale już nie jesteś. Podobnie jeśli np. ja popełniałam grzech X, to BYŁAM GRZESZNICĄ - ale jeśli się odwróciłam od danego grzechu, wyrzekłam się go, żałuję a Bóg mi to wybaczył i zapomniał - to już nie jestem. Ale nie zmienia to faktu, że byłam grzesznicą - czyli osobą grzeszną. A nie, że jakiś abstrakcyjny grzech się do mnie przykleił jak jakaś zawieszka czy zdrapka... Nie, grzech był wtedy częścią mojej osoby, utożsamiałam się z nim, bo świadoime go wybrałam... Dlatego dla mnie takie rozróżnienie jest sztuczne.
* w rzeczywistości członkowie mojej rodziny - reprezentanci wcześniejszych pokoleń - byli ofiarami m.in. Niemców hitlerowców ale to nie o tym temat
