Doświadczanie Boga

[itsjustmemichelle1]

Jak doświadczacie Boga w codzienności?

[sądzony]

Gdy pojawia się problem (zwykle to nic wielkiego) nie zastanawiam się jak go rozwiązać, a prawie automatycznie oddaje go Bogu myśląc bądź mówiąc „Ojcze ogarnij to proszę”. Prawie zawsze „problem” rozwiązuje się „sam” dość szybko. Z większymi dylematami także zwykle to działa.

Doświadczam Go w miłych słowach od ludzi lub niemiłych słowach, które pozwalają mi dostrzec we mnie zło.

Doświadczam Boga poprzez Radość, która mnie zalewa gdy obserwuję lub bawię się z moją córką.

W relacji pomiędzy mną, a żoną. W rozmowach, w rozważaniach, w kłótniach, w niedoskonałościach naszej miłości, w tym czym jesteśmy i w tym czego jeszcze w nas nie ma.

W ludziach, których nie znam, w tym co się rodzi w momencie gdy zaczynasz ich słuchać i gdy sam się przed nimi otwierasz.

W psie, któremu rzucam patyk, a on go przynosi i patrzy na mnie z wywieszonym jęzorem.

W kazaniach, które czasem mnie przeszywają od pięty po mózg jak mięso na szaszłykową szpilkę.

W książce, w której po dwustu stronach odnajdujesz jedno zdanie, dla którego warto było czytać tę pozycję (nienawidzę procesu czytania).

W byciu kontemplacyjnym.

W samym istnieniu i możliwości postrzegania zmysłami świata (ostatnio bardzo w zapachach).

W dzieciach, które są jeszcze blisko Boga i w starcach, którzy są Go już coraz bliżej.

[itsjustmemichelle1]

@sądzony no dobra, ale skąd wiesz, że to nie jest przypadkowe?

[sądzony]

@sądzony no dobra, ale skąd wiesz, że to nie jest przypadkowe?

A skąd wiesz, że Bóg istnieje?
... bo ja w to jedynie wierzę.

To mi wystarcza.

[itsjustmemichelle1]

@sądzony nie wiem. Czasami nawet nie mam pewności. Dlatego pytam.

[adampiotr]

Trudne pytanie zadałaś ;d.

Bo też mam z tym problem.

[sądzony]

@sądzony nie wiem. Czasami nawet nie mam pewności. Dlatego pytam.

Ja również nie mam 100% pewności, że Bóg jest. Ja w to wierzę. Nie wiem czy to katolickie podejście, ale ja tak mam.
Właśnie wiara w Boga, wiara, że istnieje oraz zaufanie Mu pozwala mi żyć. Wiara nie pewność czy wiedza.

Tak, to wszystko mogłoby być przypadkiem. Powiem nawet, że pewne rzeczy przytrafiały mi się jeszcze zanim zacząłem się nawracać co może potwierdzać, że to zbiegi okoliczności. Ale gdzieś wyczytałem, że tak czy siak to zawsze Bóg wyciąga do nas rękę pierwszy.

Uwielbiam psychologię głębi, która mogłaby nawet to wyjaśnić, ale koniec końcem ponad wszystkim zawsze jest Bóg.
Ja wierzę, że to Bóg i moja z Nim relacja. Czy tak jest - nie wiem.

[itsjustmemichelle1]

@sądzony a jak budujesz relację z Bogiem?

Dodano po 2 minutach 42 sekundach:

Trudne pytanie zadałaś ;d.

Bo też mam z tym problem.

to co jest podstawą Twojej wiary?

[adampiotr]

Hmm no ogólnie na pewno koscioł msza, modlitwa.

[itsjustmemichelle1]

ależ przecież musi być coś, co powoduje, że chcesz tam chodzić

[sądzony]

@sądzony a jak budujesz relację z Bogiem?

Obecnie słabo.
Czytam o rozwoju duchowym. Czytam Ewangelię. Trochę Listów. Modlę się kiepsko, bardziej z Nim rozmawiam, albo z Nim milczę. Sporo o Nim rozmawiam i rozmyślam. Nie wstydzę się o nim mówić. W pracy raczej większość to „katolicy zombie” lub ateiści, dwoje Zielonoświątkowców, a ja nie omijam tego tematu gdy Bóg jest konieczny, by o nim powiedzieć to mówię (a jest b. często bo On to życie). Staram się kontemplować choć nie wiem czy robię to właściwie. Wiele Mu oddaje, staram się rozeznawać Jego Wolę. Sporo „mam” Go w głowie choć uważam, że jawi się On w niej najbardziej gdy mam w niej pustkę. Chodzę do kościoła, przyjmuję Ciało Chrystusa. Słucham sporo kazań abp. Rysia. W życiu staram się „płynąć”, nie marzę o wielkich rzeczach, wiele nie potrzebuję. Staram się zmieniać siebie, nie rzeczywistość. Zła wypatruję w sobie, nie w innych. Z zewnątrz można by powiedzieć, że moje życie jest nudne może nawet nieco martwe.

[Ciekawa]

Ja chyba nie doświadczam Boga tak codziennie. Pamiętam za to razy kiedy go doświadczyłam, w sercu że ta chwila jest doświadczeniem Boga, to się czuje. Ale nie ma tego na pęczki. Ale mi to nie przeszkadza. Nie musze być z nim na gorącej linii.
Przecież nie doświadczam go osobiście, tylko w sferze bardziej czucia, intuicji.
O wiem. Kiedy słucham Mszy o Uzdrowienie, np Bashobory, i wtedy słyszę co Bóg mówi przez kapłana do innych ludzi. To jest dla mnie budujące. Bardzo. Kiedyś poprosiłam w pewnej sprawie aby pomodliła się za mnie osoba z Odnowy, ale gdzie wiedziałam, że ta osoba ma relacje z Jezusem. i Dostała takie słowa poznania dla mnie: Zaufaj mi córko z całego serca, bo ja mam o Ciebie staranie. Zajmę się wszystkim w swoim czasie.
Często wracam do tego doświadczenia.

[itsjustmemichelle1]

@sądzony co to "katolicy-zombie"?

[sądzony]

@sądzony co to "katolicy-zombie"?

Nie wiem. Ktoś na forum użył takiego określenia. Ja rozumiem, że są to ludzie, których z zewnątrz można nazwać katolikami (wiązałbym to z taką niezdrową religijnością czy pobożnością), a nie rozumieją istoty wiary chrześcijańskiej. Taka religijność bez duchowości.

[itsjustmemichelle1]

A. Czyli dobrokatolicy, tak?