Ananiasz i Safira?

[Anonim]

Witam, i o zdrowie pytam? Mógłbym zadać pytanie, dotyczące Biblii? W Biblii jest wiele przykładów miłosierdzia Jezusa do ludzi. Np. Ewangelia, LK 9,54-56. Jezus powiedział swoim uczniom, by nie robić krzywdy ludziom, którzy nie chcieli ich przyjąć. Wiec Dlaczego w Dziejach Apostolskich ?
5,1-11 Ananiasz i Safira musieli umrzeć? Za kłamstwo? Jezus tak nie postępował?

[AdamS.]

Warto przy tym fragmencie zwrócić uwagę na dwie kwestie. Pierwsza to brak przymusu oddania wszystkiego na rzecz gminy chrześcijańskiej - jak mówi sam Piotr: "Czy przed sprzedażą nie była twoją własnością, a po sprzedaniu czyż nie mogłeś rozporządzić tym, coś za nią otrzymał?". Śmierć staje się więc nie tyle konsekwencją zatrzymania części majątku, co skutkiem kłamstwa. Oni chcieli przed innymi uchodzić za tych, którzy dali wszystko...

Druga kwestia, jeszcze ważniejsza, to rozróżnienie KARY od SKUTKU. Piotr tylko przewidział to, co się niebawem zdarzy. On nie zsyłał śmierci, bo to byłby absurd, niespójny z duchem ewangelii... Jak się człowiek czuje, gdy na jaw wychodzi jego kłamstwo? Czuje się podle. Czasem chciałby się zapaść pod ziemię. Jeśli więc mówić o karze, to przychodzi ona nie ze strony Piotra czy samego Boga - wymierza ją sobie sam winowajca. W istocie jest to skutek zderzenia z prawdą.

I jeszcze jedna rzecz na koniec - czy gdziekolwiek czytamy, co się dalej działo z duszami tych nieszczęśników? Ufam, że Bóg czasem przeprowadza człowieka przez nagłą śmierć dla jego dobra. Śmierć staje się wtedy nie tyle karą, co wybawieniem.

[Anonim]

Dziękuje bardzo za odpowiedź.

[Dezerter]

Dla mnie to najtrudniejszy fragment NT - ja go nie rozumiem
Kiedyś nasz forumowicz Tek de Cart tak tłumaczył

fragment z Ananiaszem i Safirą należy rozumieć następująco - Ananiasz i Safira sprzedali majątek i część oddali na rzecz wspólnoty, ale wcześniej mowa jest:
właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze [uzyskane] ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów
czyli WŁAŚCICIELE (a nie komuniści! ) przynosili (domyślnie) WSZYSTKIE uzyskane pieniądze. Jako wyraz wiary w to że Bóg jest dobry i opiekuje się każdym, więc także mną który cały swój majątek oddam.
natomiast tutaj:
Ale pewien człowiek, imieniem Ananiasz, z żoną swoją Safirą, sprzedał posiadłość i za wiedzą żony odłożył sobie część zapłaty, a pewną część przyniósł i złożył u stóp Apostołów.
czyli Ananiasz 'prawie' zrobił tak jak wszyscy, a jak wiemy 'prawie robi różnicę...' - pragnął on aby wyglądało to tak samo jak wszyscy - czyli żeby uzyskać 'poklask' - a jednocześnie nie wierzył w Bożą Opatrzność i chciał 'zabezpieczyć się' na przyszłość. Co więcej dalsza wypowiedź jego żony Safiry:
Powiedz mi - zapytał ją Piotr - czy za tyle sprzedaliście ziemię?» «Tak, za tyle» - odpowiedziała [Safira].
czyli Piotr pyta ją wprost czy za tyle ile przyniósł Ananiasz ziemia została sprzedana - i ona potwierdza kłamliwą wersję ustaloną wcześniej z mężem - że będą twierdzić że oddali wszystko.
I to właśnie KŁAMSTWO jest problemem. Nie fakt że ziemię sprzedali jako jej WŁAŚCICIELE! ani nie fakt że z pieniędzmi mogli zrobić co chcieli - co Piotr wyraźnie podkreśla: Czy przed sprzedażą nie była twoją własnością, a po sprzedaniu czyż nie mogłeś rozporządzić tym, coś za nią otrzymał?

czyli Piotr wyraźnie stwierdza że ziemia była jego / ich własnością i MOGLI rozporządzić tym co za nią dostali jak chcieli! czyli mogli nawet zostawić sobie wszystko! Nie jest problem w posiadaniu własności, a w oszukiwaniu innych. Ktoś kto twierdzi, że jest wielkim darczyńcą bo oddał wszystko, a tak na prawdę oddał tylko część - jest po prostu kłamcą i to bezczelnym.

Jeszcze @Tomaszek pogłębił temat

Nie wiem, czy mam głębsze zrozumienie, ale podzielę się. Chodzi o to, że człowiek, który został duchowo odrodzony, doznał od wewnątrz namiastki przyszłego świata, przeżył coś nadprzyrodzonego, innymi słowy mowa o człowieku duchowo świadomym, jeśli ktoś taki odwraca się od Prawdy, taki człowiek jeśli odrzuci to wszystko świadomie, i wytrwa w tym odstępstwie - że się tak wyrażę - taki człowiek popełnia tego rodzaju grzech.

Podeprę do wypowiedzią z Listu do Hebrajczyków:

Jeśli bowiem dobrowolnie grzeszymy po otrzymaniu pełnego poznania prawdy, to już nie ma dla nas ofiary przebłagalnej za grzechy

Hbr 10:26 plus kontekst.

Dodano po 10 minutach 41 sekundach:
Kolejny mądry forumowicz, apologeta tak pisze

Jeśli chodzi o "małpowanie" Ducha Świętego, to mamy świetny przykład w historii Ananiasza i Safiry z Dziejów Apostolskich:
"«Ananiaszu - powiedział Piotr - dlaczego szatan zawładnął twym sercem, że skłamałeś Duchowi Świętemu i odłożyłeś sobie część zapłaty za ziemię?" (Dz 5,3)
Otóż polski przekład jest, niestety, niedokładny. Zwrot "pseusasthai se to pneuma to hagion" . W grece "Duch Święty nie jest w celowniku ("skłamać Duchowi Świętemu"), ale w bierniku. Jest to nietypowa konstrukcja gramatyczna, która oznacza, "fałszywie kogoś odgrywać", czyli po współczesnemu "małpować". Ananiasz udał dobroczynny gest inspirowany przez Ducha Świętego, czyli "zmałpował" autentyczne działanie Ducha. Tymczasem Piotr stwierdza bez ogórdek, że za tym działaniem stał szatan, a nie Duch Boży. Konsekwencją takiego postępowania jest natychmiastowa śmierć Ananiasza.

Może to zabrzmi groźnie, ale najwyraźniej ludzie fałszywie odgrywający działanie Ducha Świętego wszyscy skończą podobnie. Nie wiem, czy zdają sobie sprawę z tego, co robią.

[Jozek]

I przypuszczam ze podobny skutek bedzie z falszywymi prorokami i uzdrowicielami.

[Abstract]

Tutaj dość klarowne wytłumaczenie powagi kłamstwa.

Kłamstwo małżeństwa miało podwójny wymiar. Skłamali przed głową Kościoła. Zarówno Ananiasz jak i Safira przepytywani przez Piotra nie wyjawili prawdy. Drugi poważniejszy wymiar dotyczył Ducha Świętego. Sądzili, że Duch Święty nie wyjawi Piotrowi (i wspólnocie) prawdy. W ten sposób bardziej lub mniej świadomie zakwestionowali obecność Boga w Kościele: zareaguje czy też przymknie oko na ich kłamstwo? (W. Kaiser). Małżonkowie okłamali samego Boga i wystawili Ducha Pańskiego na próbę. W ten sposób wpisali się w historię Izraela, który niejednokrotnie wystawiał na próbę swego Boga (Jahwe). Ponadto przekroczyli nakaz Prawa: Nie będziecie wystawiali na próbę Pana, Boga waszego (Pwt 6, 16). Istnieje zasadnicza różnica między wystawianiem na próbę przez Boga i przez człowieka. Kiedy próba pochodzi od Boga, jest ofiarowaniem pewnej sposobności. Bóg wystawia na próbę, aby pozwolić człowiekowi być sobą, decydować w wolności. Lecz kiedy to człowiek kusi Boga, kryje się za tym nieufność, podejrzliwość, niewiara (I. Gargano).

https://jezuici.pl/2021/04/ananiasz-i-s ... liwa-kara/

[Dezerter]

Przy innej okazji pogłębiłem wiedze i rozumienie, więc się podzielę, bo nigdy dość, by zrozumieć ten najbardziej chyba bulwersujący wielu fragment.
Warto zobaczyć całe wydarzenie w szerszym kontekście
Wcześniej Łukasz opisuje Barnabę, który sprzedał majątek i oddał wszystko Piotrowi, czyli wspólnocie Kościoła.
Ananiasz chciał stać się jak Barnaba, być tak poważanym .
Początek Dziejów ma pewne podobieństwa do początku Księgi Rodzaju - co więc było grzechem pierworodnym Kościoła?
Według Łukasza złem, które wkradło się do Kościoła również za sprawą szatana (!) było
udawanie, zakłamanie, hipokryzja, brak szczerości dla ludzkiego poklasku, jak pierwsi rodzice tak Ananiasz i Safira zawierają zmowę, by wspierać się w złu.
Niektórzy twierdzą, że hipokryzja, udawanie, dwulicowość jest największym grzechem człowieka wierzącego, gdyż niszczy i osłabia Kościół od wewnątrz i jest oszukiwaniem siebie, bliźnich i Ducha św.
Co odważniejsi zadają sobie pytanie, kto jest winny śmierci małżonków?
Na pewno nie Piotr. Pozostaje nam więc Bóg, albo sami zdemaskowanie oszuści, którzy publicznie zdemaskowani "umarli ze wstydu".
Łukasza opowiadanie nie rozstrzyga, więc pokuszę się o usprawiedliwienie ewentualnego Sprawcę
- Największym nieszczęściem, zagrożeniem człowieka jest nie śmierć a odłączenie od Boga. Ananiasz i Safira być może zostali ocaleni (śmiercią) i zbawieni od popadnięcia w zagłębienie się w kłamstwie, dwulicowości i pogłębianiu swojego upadku. Umierając są świadomi swojej hipokryzji i żałują zapewne tego co zrobili co rodzi w nas nadzieję, że ich nagła śmierć była łaską, zbawczą łaską, która uchroniła ich przed zagłębieniem się w grzechu oszukiwania Kościoła.

Pisałem to zainspirowany i oświecony (odrobinę ) studium Dziejów z ks. Mirosławem Jasińskim, biblistom z mojej Diecezji Gnieźnieńskiej,
jednak to moje słowa i to ja biorę za nie pełną odpowiedzialność.